با فرشته بود که نخستین بهار دلنشین دلخواه را دیدار کردم .
با فرشته بود که از پی رنج و عذاب های بی تاب روز وروزگارانم
با مجاهدین خلق ، این  حقیقت رهرو ؛ آشنا شدم .
با فرشته بود که مسعود و مریم را شناختم
و آن قدرت بی همتای اشرف قهرمان را
درایمان و ایستادگی های ناباور .
 
با آنکه هرگز از پای فتادگان نبودم ، اما
با فرشته بود که دل چنان درهوای بی قراری های رنج های بی فرجام 
به لشکرگاه باغ نجیب اشرفی پر زد و رسم عاشقی آموخت .

چون از عادات مکرر دیرین برگذرم ، از خویشتن می پرسم :
به راستی بهار من در کجاست ؟ در کجای پندارهای فصل برفصل بشری ؟
ایا ای رفیقان همرزم و ای دوستان یکدل همدرد !
بهار من نه در باغ و گلزار خوش خیالان واژه پرداز خودنماست
نه در فصل مکرر بهاران هرساله
بهار من مسافر نیست ، یا هدیه یی به هرساله ، یکبار
بهار من فرشته ، چونان صفا و وفا و عزم ورزم اشرفی
یک ماندگار همواره در جوش و خروش و غوغای کیمیای آزادی
باغی پراز جاودانه گل های بی مثال و سراسر عطرافشان عشق وآوای جانبازان

هیا هی ، هیا هی ، هیا هی 
طبل و دف و چنگ و نی
غلغل عشق است و فصل مردن دی

رفیقان ! در بهار من و فرشته و هرچه نیک نیک آیین
این یگانه اشرف است ، همه سرو قامت و سکندرسد
همه عاشق ، همه شوریده حال ملت خویش
همه سرباز ، همه جانباز ، همه بی باک
همه گوهر ، همه بی مثل ، همه یکتا

پس ای همه بیداران ، ای همه خفتگان در ترس عذاب !
اگرتان دل در هوای آزادی ست 
خیزید و برکنید زبنیاد بساط استبداد . 

                                                                                          25 مارس 2011