امروز با اندوه بسیار در برابر شما صحبت می کنم، زیرا که این 34کشته، بعد از اینکه سخنرانیهای خیلی متعهدانه وخیلی درست را در حرفها شنیدم، مطمئن هستم که می شد از آن اجتناب بشود. به شما چند مورد را میگویم تا خودتان قضاوت کنید که چرا ما می توانستیم از این مرگها جلوگیری کنیم.
این یک کشتار از پیش اعلام شده بود. از یکسال پیش، نفرات اشرف تحت بمباران صوتی و یک شکنجه روانی قرار گرفتند. من مسئولان ملل متحد را آگاه کرده بودم که این کارها برای این است که ظرفیت مقاومت را در برابر یک حمله ای که در پیش است ضعیف کنند.
در ماه فوریه، چاشنی یک حمله فیزیکی وجود داشت. ولی فکرش را بکنید که پنجشنبه گذشته، در ساعت7و45 دقیقه بوقت پاریس، تلفنم زنگ زد. در آنطرف خط، نفرات ملل متحد در بغداد بودند که بمن زنگ زدند تا بگویند: «زرهپوشها درحال ورود به اشرف از قسمت شمال، جنوب، شرق و غرب هستند».
 سازمان ملل متحد متحد در بغداد، سفارتهای آمریکا و انگلستان، نماینده اتحادیه اروپا، نیروهای ارتش آمریکا، سازمان ملل متحد متحد در ژنو و سازمان ملل متحد متحد در آمریکا را از این ورود زره پوشها، مطلع کرد.
آنها اطلاع دادند که شب قبل، چهارشنبه، یک نماینده از سازمان ملل متحد متحد به اشرف رفته بود و نزد ساکنان یک احساس قتل عام دیده بود و سازمان ملل متحد متحد این قتل عامهای قریب الوقوع را، غیرقابل قبول می دانست.
در ساعت7و 45 دقیقه، همه نهادهای مربوطه مطلع شده بودند که حمله شروع شده است.
در خبری که در ساعت 7و 45 دقیقه بوقت پاریس دریافت کردم، آمده بود که نیروهای ارتش آمریکا از قبل در اطراف اشرف بنا به درخواست سازمان ملل متحد بعنوان ناظر برآنچه که میگذشت، مستقر بودند. آنها توسط سازمان ملل متحد مطلع شده بودند.
در ساعت 10 ـ11 شب به وقت پاریس، یک ایمیل دریافت کردم که بین وزارت خارجه آمریکا و سازمان ملل متحد مبادله شده بود. این یک تلکس ژنرال عراقی بود که نمی دانم اسمش چیست. در این تلکس می گفت که: «سازمان مجاهدین خلق را مطلع کنید که نیروهای ارتش عراق دارند وارد کمپ می شوند».
بنابراین ساعت 11شب، وزارت خارجه از این ورود آگاه بود.
نماینده سازمان ملل متحد بمن گفت که او همه را خبر می کند.
او وزارت خارجه، سفارت آمریکا و انگلستان، هیأت اتحادیه اروپا، مقر ملل متحد در ژنو و در نیویورک را هم خبر کرد.
متوجه شدم که آنها مسئولیت را به گردن یکدیگر می اندازند. هریک منتظر این است که دیگری کاری کند. ملل متحد به تنهایی نمی تواند مانع این قتل عام شود.
لذا من احساس کردم که نماینده ملل متحد بیشتر خطابش رو به وزارت خارجه آمریکاست و خواستار یک اقدام دیپلوماتیک نزد مقامات عراقی برای ممانعت از قتل عامی است که در حال وقوع است.
در ساعت 7صبح جمعه بوقت پاریس، مجدداً از جانب سازمان ملل متحد از این خبر مطلع شدم: «تا بحال 12نفر کشته شدند و این که حدود ساعت 9 شب دیشب، نیروهای آمریکایی از اشرف خارج شدند».
پس می بینیم که این همزمان است با زمانی که ژنرال عراقی اعلام کرده بود قصد ورود به اشرف را دارد. او همچنین به وزارت خارجه اعلام می کرد که نیروهای آمریکایی از اشرف خارج خواهند شد.
من بعنوان یک حقوقدان باید بگویم که چارچوب قانونی این داده ها کنوانسیون ژنو می باشد که ساکنان اشرف از آن برخوردار می باشند. آنها در ژوئیه2004، زمانیکه آمریکا در عراق حضور داشت، از حقوق این کنوانسیون، بر اساس حکم شورای امنیت طبق ماده7 منشور ملل متحد، برخوردار شدند.
این نقض کنوانسیون ژنو، به لحاظ قانون، یک جنایت جنگی محسوب می شود. پس می توان گفت که جمعه گذشته یک جنایت جنگی در اشرف رخ داده است.
مسئولیتهای مستقیم طرفها به راحتی قابل تشخیص است. من صرفاً صحبت از مسئولیتهای مستقیم می کنم. مسئولیتهای غیرمستقیم را به عهده دیگران می گذارم.
باید بگویم که تعیین این مسئولیتهای مستقیم پیشرفتهای زیادی داشته است. چند روز پیش یک دادگاه در جهان پذیرفت که پیگردهایی را در رابطه با اولین حمله به اشرف در ژوئیه2009 انجام دهد. این دادگاه مطابق با تعهدات بین المللی کشور اسپانیا که کنوانسیون ژنو را امضا کرده، درصدد اجرای این کنوانسیون برآمد. این دادگاه همچنین اصول معاهده رم را اجرا می کند که توسط دادگاه جنایی بین المللی ایجاد شده است. طبق این اصول تمامی دادگاههای دولتی در موقعیت تکمیلی برای اجرای مسئولیت دادگاه جنایی بین المللی در امر پیگرد جنایات جنگی و دیگر جنایات می باشد.
 در این چشم انداز و در این چارچوب قانونی بود که در مارس گذشته، دادگاه اسپانیا حاضر به گسترش شکایت جنایی دررابطه با مسئولیتهای افراد در حوادث اشرف شد. نقض کنوانسیون و جنایت جنگی صورت گرفته است.
حالا این بالاترین مقامات کمیته برای بستن اشرف تحت مسئولیت مستقیم نخست وزیر عراق هستند که تحت پیگرد می باشند.
با حوادث هفته گذشته، و البته ژنرالی که این نیروها را فرماندهی می کرد بخاطر همدستی و مسئولیتش در جنایت جنگی متهم می شود. اما نخست وزیر هم متهم می شود. او بخاطر اینکه نخست وزیر است از مصونیت برخوردار است. ما اشخاصی هستیم که به قانون و به اصل مصونیت احترام می گذاریم. اما این مصونیت یک مهلت زمانی دارد و آن روزی است که دیگر نخست وزیر نخواهد بود. در آن زمان او مجبور خواهد بود بخاطر اعمالش و دستوراتی که داده و یا دستوراتی که برای پیشگیری از قتل عام اشرف نداده، دربرابر قانون پاسخگو باشد.
من بدون اینکه صدایم را بلند کنم در آرامش این را می گویم: «حالا بحث برای صدور احکام جلب بین المللی توسط اینترپل جهت دستگیری اشخاصی که مستقیماً مسئول قتل عام اشرف بوده اند، فقط بحث زمان است».
این احکام البته توسط اینترپل به همه کشورهای جهان منتقل خواهد شد. در آنزمان ما نیازمند همکاری بین المللی برای اجرای قانون در رابطه با مسئولان این جنایت خواهیم بود.
اشرف در محور این جلسه می باشد و کشته شده ها اولین مشغله ذهنی ما می باشند. اجرای عدالت نیز اولین دغدغه ماست.
ولی اشرف یک موضوع جداگانه ای نیست اگر در این زمینه آنرا بررسی کنیم. بویژه همه نیروهایی که حول این قتل عام درگیر بودند. می توان این دامنه را گسترش داد و این سؤال را مطرح کرد که آیا این حادثه جزیی از یک مجموعه شرایط بین المللی می باشد و کشورهای زیادی را دربر می گیرد و بخودی خود آیا نشانه ای از یک تهدید احتمالی برای صلح بین المللی در ابعاد دیگر نمی باشد؟
اگر این برداشت، از نظر منابع قانونی، برای مقابله با این حادثه، مارا به چشم دوختن به شورای امنیت وامیدارد، جای آن دارد که به بررسی آن بپردازیم و برای پیشگیری از یک قتل عام جدید در اشرف در ابعادی دیگر در کشورهای دیگر منطقه اقدام کنیم.