آنچه که در نگاه نخُست به چشم می آید، متُد مُشابه طرفین برای گُذاشتن دست یکدیگر زیر سنگ است؛ کیفیتی که می تواند حساسیت دو چندان باند "رهبر" و راست سُنتی نسبت به اقدامات رقیب برای "تسخیر اجنه" را توضیح دهد. چه، چنین کوششی، امتیاز ارتباط با عالم غیبی که تا پیش از این در انحصار ولی فقیه قرار داشت را به موضوع مُنازعه پذیر تبدیل کرده است.
از این زاویه، تاکتیک گرایش نظامی – امنیتی دولت یک نوآوری در چگونگی به پیش بردن جدالهای داخلی "نظام" به حساب نمی آید، بلکه برگرداندن ورقی است که رقیبش با آن بازی می کند، به این صورت که اگر آقای خامنه ای مشروعیت در اختیار داشتن قُدرت و ثروت را با "جن" ولی فقیه توجیه می کند، چرا شاگرد او نتواند "جن" خودش را داشته باشد و از کانال شخصی به جایی که "آقا" را از نظر سیاسی و اقتصادی پروار می کند، وصل شود؟ به ویژه که اکنون گردانندگان دُکان روبروی حُجره "آقا" با انتشار سند لیزری "ظُهور نزدیک است" روشن کرده اند که "مومنان" در "عصر ظُهور" امام زمان به سر می برند و همچون "دوران انتظار" نیازی به گرفتن وکیل و مدیوم برای سرک کشیدن به آن سوی ابرها ندارند.
بدینگونه موضوعی که در بهترین حالت می تواند سوژه یک بحث داغ بین لُژ نشینهای دارالمجانین باشد، به بستر کشمکش کاملا جدی میان "عُقلا و عُلما" ی جمهوری اسلامی تبدیل شده است و با این وجود آن را غیر طبیعی هم نمی توان بر شمرد!
راهکار گرایش نظامی – امنیتی دولت فقط انگاشتی را وُسعت بخشیده که ایدیولوژی سر هم بندی شده ی توسط آیت الله خُمینی گرد آن را خشت مالی کبریایی و قانون اساسی "نظام"، اُصول مادی شدن زمینی اش را سیاهه کرده است. نظام ولایت فقیهی آیت الله خُمینی، مشروعیت خویش را از عالم غیب و با آن توضیح می دهد، "نه یک کلمه بیشتر و نه یک کلمه کمتر"!
این چشم بندی ارزان نه فقط می بایست برای استبداد خشن سیاسی، فساد مالی، خلع ید از جامعه و "صغیر و مجنون" شمُردن شهروندان، بازار دُرُست کند، بلکه وظیفه داشت نمایندگان خدا و حُکومت شان را از شر رُقبای خاکی، نظر جامعه و صندوق رای رها ساخته و بهشت آنها را جاودان کند.
اکنون و پس از آنکه جُنبش اجتماعی این کُرسی را از زیر پای آقای خامنه ای کشید، ولی فقیه روی زمین لُخت با هماوردانی روبرو گردیده که از ارتفاع یکسانی چشم در چشم او دوخته اند و دست در همان کُلاهی دارند که "آقا" از آن خرگوش (جن) بیرون می کشد. باند نظامی – امنیتی دولت، آیینه ای است که نظام ولایت فقیه انحطاط خود را در آن به تماشا نشسته است.
