هم متحدین و هم دشمنان آمریکا در منطقه، عمدتا نسبت به ممانعتهای آمریکا احساس بی‌تفاوتی می‌کنند.  درحالیکه تغییرات خاورمیانه بیشتر مسلم می‌شود، برای آمریکا بیش از پیش مشکل می‌گردد تا نگرانیهای سنتی امنیتی خود مانند خلع‌سلاح ایران یا تجدید حیات پروسه صلح اعراب و اسراییل را دنبال کند.
بگذارید سفری به منطقه بکنیم:
در سطح هیچ چیز ویژه و جدیدی راجع به خصومت ایران یا سوریه نسبت به ایالات متحده وجود ندارد. رژیم مذهبی ایران از دیرباز تمناهای آمریکا را رد کرده است و به‌نظر می‌رسد مصمم است تا بمبی را به هر قیمت به‌دست آورد. رژیم سوریه همیشه دوپهلو و دمدمی بوده است ولی التزامات پی‌درپی مدراسیون که به دولتهای مختلف آمریکا داده است را به گونه یی هیچ‌گاه ماده نکرده است.
بهرحال، با توجه به تغییرات در منطقه هر دوی این کشورها اینک در اساس فراتر از حیطه گسترش روابط دیپلوماتیک آمریکا می‌باشند. حکام روحانی ایران احساس فرصتی کرده‌اند تا قدرت خود را در یک منطقه آشفته پیش ببرند و به خود اجازه نخواهند داد تا به‌صورتی دیده شوند که قدرت را به آمریکا واگذار خواهند کرد. …
چنین احساساتی در عراق آشکار می‌گردد. در زمانی که افکار عمومی در عراق مخالف ادامه حضور آمریکا است، بعید است که سیاستمداران در یک فضای رقابت انتخاباتی که چنین احساس ملی را به چالش می‌کشد در پی رأی‌گیری باشند.
تمامی اینها دلیل نمی‌شود که بگوئیم دمکراسیهای جدید روابطشان را با ایالات متحده قطع خواهند کرد ولی قطعا، سیاستهایشان می‌تواند پارامترهای آمریکا را به چالش بکشد. …
واشنگتن ممکن است اهرمهای مناسبی برای جلوگیری از رژیم سوریه در بدرفتاری نسبت به شهروندانش نداشته باشد و یا این‌که نتواند ایران را وادار سازد تا جاه‌طلبی های هسته‌یی اش را تغییر دهد یا به‌خاطر این موضوع، سعودیها را از به‌دست آوردن بمب خودشان منصرف سازد.
خاورمیانه بعد از آمریکا، شاید در برخی از اکنافش دموکراتیک‌تر باشد ولی این نیز احتمالاً آشفته‌تر و بی‌ثبات‌تر می‌باشد.
نبرد خاورمیانه در طی قرن گذشته، یک مبارزه مصمم برای آزاد‌سازی خود از رقابت قدرتهای بزرگ و سلطه ابرقدرتها بوده است. …
دوره حق تعیین سرنوشت ممکن است نهایتاً فرا رسیده باشد. ولی احتمالاً دوره یی است که توام با مجموعه یی از چالشها و مخاطرات خواهد بود.
ری تکیه عضو ارشد در شورای روابط خارجی است.