شخصیتهای شرکت کننده در این کنفرانس عبارت بودند از:

1 - هوارد دین
رئیس حزب دموکرات آمریکا 2004 ـ 2009
کاندیدای ریاست‌جمهوری

2 - آیرین خان
دبیرکل عفو بین‌الملل 2001 ـ 2010

3 - ادوارد  رندل
فرماندار پنسیلوانیا 2002-2011
رئیس انجمن سراسری فرمانداران آمریکا 2008-2009
رئیس حزب دموکرات  2000

4 - پاتریک کندی

5- جان پرندر گاست
رئیس امور آفریقا در شورای امنیت ملی آمریکا (1996 ـ 2000)
بنیانگذار «پروژه خاتمه نسل کشی و جنایت علیه بشریت»
از سازماندهان رفراندوم جنوب سودان

6- اینگرید بتانکورد
کاندیدای ریاست جمهوری کلمبیا
گروگان فرانسوی ـ کلمبیایی

7 - سناتور تئودور ملشکانو
معاون مجلس سنای رومانی
وزیر دفاع رومانی 2007 ـ 2008
وزیر خارجه رومانی 1992 ـ 1996

8 - آن ماری لیزن
رئیس افتخاری سنای بلژیک

9- لوچیو مالان
عضو هیات رئیسه سنای ایتالیا

10 - لرد کلارک
عضو مجلس اعیان انگلستان
رئیس حزب کارگر 1992 -1993

11- لرد مگینس
عضو مجلس اعیان انگلستان

12 - دیوید ایمس
نماینده مجلس عوام انگلستان
از رؤسای کمیته لوایح مجلس

13 - ینس کریستین لوند
نماینده پارلمان از دانمارک

14 - اریک سوتاس
دبیرکل سازمان جهانی علیه شکنجه، دارای رتبه مشورتی ملل متحد

15 - ژان شارل ری ال
نماینده پارلمان فدرال سوئیس
معاون شورای شهر ژنو

16 - اریک وورو
نماینده پارلمان فدرال سوئیس

17 - ژاک نیرنیک
نماینده پارلمان فدرال سوئیس

18 - مارک فالکه
نماینده پارلمان ژنو

19 - ژان نیلز دوداردل
عضو شورای قانونگذاری ژنو
نماینده پارلمان فدرال سوئیس (1991- 2003)
رئیس کمیته سوئیسی دفاع از اشرف
 وکیل خانوادههای مجاهدان اشرف

20 - کریستین پرگو
عضو شورای قانونگذاری ژنو
استاد دانشگاه ژنو

21 - پروفسور اریک داوید
استاد حقوق بین‌الملل بشردوستانه
عضو کمیسیون بین المجالس و بین وزارتی و حقوق بین الملل بشردوستانه

22 - گای گودوین جیل
استاد و نظریه پرداز حقوق

23- مارک بونان
حقوقدان ارشد بین المللی
متخصص برجسته حقوق جزا
رئیس پیشین کانون وکلای ژنو

24 - پروفسور آلفرد زایاس
مشاور حقوقی ارشد کمیسرعالی حقوق بشر به مدت 22 سال
استاد حقوق بین الملل و روابط بین المللی ژنو

25 - خوان گارسه
حقوقدان ارشد بین‌المللی
 مشاور سالوادور آلنده

26 - سرهنگ وسلی مارتین
فرمانده جیاتیف و نیروهای حفاظتی اشرف  2005 ـ  2006

توجه شما را به متن این سخنرانی ها که از گفتار به نوشتار در آمده است جلب میکنیم.

نیلز دو داردل، عضو شورای قانونگذاری ژنو
خانمها ، آقایان، خانم رئیس جمهور، به نام کمیته سوئیسی دفاع از اشرف، از شما به خاطر پذیرفتن دعوت ما به این کنفرانس بین المللی با این تعداد زیاد تشکر می کنم.
کمیتة سوئیسی دفاع از اشرف در سال 2008 تأسیس شد ، هنگام خطر اصلی یعنی زمان خروج نیروهای آمریکایی از عراق، که آن موقع قصد داشتند حفاظت یا به اصطلاح حفاظت کمپ اشرف را به نیروهای عراقی واگذار کنند. ما در آن زمان فوق العاده نگران شدیم و متأسفانه وقایعی که بعداً پیش آمد، این نگرانی ما را به طور غم انگیزی تأیید کرد. میدانید که نیروهای عراقی به اتکای عناصر ایرانی در کمپ اشرف مرتکب دو حمله شدند. این حمله ها دهها کشته و صدها زخمی بر جای گذاشت و از چند سال پیش تاکنون، محاصره اقتصادی و بهداشتی این کمپ شرایط زندگی در آن را دشوارکرده است.
امروز شرایط بیش از پیش دشوار است. زیرا دولت عراق، بنا به تقاضای همیشگی رژیم ملاها، این کمپ را به نابودی تهدید می کند و مهلتی را تا پایان امسال مشخص کرده که این کمپ دیگر وجود نداشته باشد. فکر می کنم «مهلت» معنی کاملاً روشن و صریحی دارد.
ما یک بار دیگر خطاب به دولت سوئیس، صلیب سرخ، ملل متحد و به همه سازمانهای خاص این مورد مثل کمیساریای عالی حقوق بشر و به خصوص، امروز کمیساریای عالی پناهندگی را میگوییم که از این کمپ به فوریت حفاظت کنند. زیرا الان واقعاً بحث هفته هاست.
الان رشته سخن را به خانم کریستین پرگو میدهم که مسئولیت معرفی سخنرانان را در این کنفرانس دارد.
کف زدن

کریستین پرگو، عضو شورای قانونگذاری ژنو:
از شما متشکرم و به طور خاص بسیار باعث خوشحالی من است که در اینجا پذیرای همه شما باشم. به ویژه بسیار خوشوقتیم که امروز خانم مریم رجوی در میان ماست.
خوش آمدید خانم رجوی. این اولین بار است که شما در ژنو هستید و ما الان فوق العاده خوشوقتیم.
قبل از سخنرانی تان اجازه بدهید در چند جمله، اینجا که هستیم بگویم ما بارها برای کاظم رجوی مراسم بزرگداشت گذاشتیم. الان 21 سال شده است، 24 آوریل 1990 رژیم ایران او را که دارای مصونیت کامل بود، درست نزدیک اینجا، کشت. ما همه این را می دانیم و این رژیم، امروز به وحشیانه ترین صورت جنایاتش را ادامه می دهد.
می دانیم که رژیم ایران برای نابودی کمپ اشرف روی عراق فشار می آورد. ولی امروز بیش از پیش، همه ما، با شما، اینجا علیه این وحشیگری ایستاده ایم: اشرف نجات خواهد یافت و ما اینجا هستیم، همان طور که آقای دو داردل خطاب به ملل متحد، سازمانهای بین المللی و دولتهای گوناگون گفت، ما می خواهیم همه را در برابر مسئولیتهایشان قرار دهیم و میخواهیم که حقوق ساکنان اشرف رعایت شود.
در نهایت قبل از اینکه رشته سخن را به شما بدهم، اجازه بدهید که گردهمآیی ما به همه ساکنان اشرف درود بفرستد و همه آنها را از همبستگی مان مطمئن سازد.
خانم رئیس جمهور برای سخنرانی بفرمایید.

 سخنرانی مریم رجوی :
منتخبان مردم سوئیس!
شخصیت‌ها و حقوق‌دانان محترم!
دوستان عزیز!
من از جانب هموطنانم، از جانب خانواده‌های شهیدان و زندانیان‌ سیاسی، و از جانب ساکنان‌ اشرف، به ژنو آمده‌ام؛ به شهر حقوق بشر، به شهر پناهندگی، و شهر ملل متحد، تا صدای آنها را برای احقاق حقوق پایمال‌شده‌شان، به گوش شما برسانم.
همچنین در ابتدا به پروفسور کاظم رجوی، سمبل دفاع از حقوق بشر ایران، درود می‌فرستم که تروریست‌های اعزامی از تهران او را در اینجا به گلوله بستند. او گفته بود، ما حقوق بشر را با خونمان می‌نویسیم. مطمئنم که اگر امروز کاظم اینجا بود از این همه سکوت و بی عملی سازمانهای بینالمللی فریاد بر میآورد و این را خیانت به حقوق بشر توصیف میکرد. مطمئنم که بعد از کاظم بسیار بسیار مدافعان حقوق بشر راه او را پیگیر ادامه میدهند تا حقوق پایمال شده هم مردم ایران هم سراسر دنیا را به دست بیاورند و اجازه ندهند که در زیر نعلین و سم ستوران دیکتاتورها همچنان پایمال شده باقی بمانند. حالا حدود 4 ماه است که ایرانیان و خانواده‌های ساکنان اشرف، اینجا در ژنو تحصن کرده‌اند.
این تحصن طولانی، همچنانکه تحصنها و تظاهرات بی‌وقفة ایرانیان در واشینگتن و پایتختهای اروپایی، این سؤال را در برابر جامعة جهانی و مشخصاً ملل متحد و ایالات متحده  قرار میدهد، که آیا به مسئولیت غیرقابل انکاری که دربارة حفاظت اشرف دارند عمل خواهند کرد؟ یا نه؟
فکر میکنم ممانعت غیرمنطقی و گستاخانه مالکی از دیدار هیات پارلمان‌ اروپا از اشرف و همچنین دیدار هیات کنگرة آمریکا از اشرف، به اندازة کافی گویای مقاصد شوم اوست.
هفتة پیش، نخست وزیر عراق یک قدم فراتر گذاشت و از صدور 121 حکم دستگیری علیه ساکنان‌ اشرف خبر داد.  او اعلام کرد، می‌خواهد علیه کشورهایی که به ساکنان‌ اشرف پناه بدهند، و حتی علیه دادگاههایی که مانند اسپانیا ، شکایتهای آنها را پذیرفته اند، شکایت کند. زیرا آنها، به حاکمیت عراق  تجاوز کرده اند! در دنیای امروز از نظر دیکتاتورها همه معانی به طور کامل وارونه و واژگونه شده. اگر آقای مالکی میتوانست، آنها را حتماً تحویل جوخه‌های مرگ، یا زندانها و شکنجه‌گاههای مخفی هم میداد.
 او به نامگذاری تروریستی مجاهدین از طرف وزارتخارجة آمریکا استناد میکند، تا خدماتی را که فاشیسم دینی حاکم بر ایران، برای سرکوب مخالفان و آزادیخواهان در ایران نیاز دارد، عرضه کند.
اخیراً وزیر اطلاعات ملاها تصریح کرد که برای انهدام هر چه سریعتر مجاهدین (نیروی اصلی اپوزیسیون ایران) هماهنگیهای لازم را با عراق انجام داده است و انجام خواهد داد.
در اشرف، شکنجة روانی به طور شبانه‌روزی، با 300 بلندگو ادامه دارد.
بدلیل محاصرة ضد انسانی،، مجروحان حملة 19 فروردین، با خطر از دست‌دادن جان خود مواجهند، یا به طور فزاینده‌ای متأسفانه دچار نقص عضو می‌شوند.
دو سال و نیم است که در اثر انتقال حفاظت اشرف از نیروهای آمریکایی به مالکی، که از ابتدا با اعلام مخالفت ساکنان‌ اشرف و همچنین مخالفت وکلا و بسیاری مجامع مدافع حقوق بشر مواجه بود، حق حیات، حق سلامتی، حق درمان، حق رفت و آمد، حق کار، حتی حق دیدار با وکیل، و حق دیدار با اعضای خانواده، و حق شکایت و تمام حقوق بنیادین اعضای سازمان مجاهدین خلق ایران، در اشرف به طور کامل سلب شده است.
 47 نفر کشته شدند و 1071 نفر مجروح شده اند و شماری در اثر محاصرة پزشکی درگذشتند. حتی سند جواز دفن، به خانواده و دوستان درگذشتگان داده نمیشود.
مزار اشرف که در 20سال گذشته، حدود 250 نفر از عزیزان‌ ساکنان‌ این شهر در آن دفن شده‌اند، در اشغال نظامی است و دیگر ساکنان اشرف نمیتوانند در این مزار کسی را دفن کنند و ساکنان، از رفتن به آن محروم و ممنوع هستند. در حملة 8 آوریل، به میزان 10میلیون دلار، خودرو و ‌اموال شخصی و ساختمانهای مسکونی، غارت و تصرف شد و همة اسناد آن قابل انتشار است.
راستی چرا این وضعیت بوجود آمده است؟
آمریکا در قبال حفاظت ساکنان اشرف مسئولیت دارد. این، آن واقعیت اول است.
این هم به دلیل الزام‌های ناشی از قوانین بین‌المللی است، هم بخاطر تعهدات اخلاقی، و هم به دلیل توافقنامه‌ای که با یکایک ساکنان‌ اشرف امضا کرده، و در مقابل گردآوری سلاحهای آنها، نسبت به حفاظت آنها متعهد شده است، کنگرة آمریکا و سیاستمداران برجسته وشریف آمریکایی، که شماری از آنها الان اینجا با ما حضور دارند، بارها بر ضرورت حفاظت ساکنان اشرف و مسئولیت دولت آمریکا در این رابطه تأکید کرده‌اند.
در ماه می، یک راه‌حل عملی برای انتقال ساکنان اشرف به کشورهای ثالث از طرف هیأت پارلمان‌ اروپا ارائة شد، یک طرح کامل اما سفارت آمریکا در عراق، متأسفانه با مطرح کردن راه‌حل غیر‌قانونی، خطرناک و بی آینده برای جابجایی آنها در داخل خاک عراق، یعنی همان طرحی که مالکی از دو‌سال پیش خواهان‌ آن بود، عملاً به مثابة یک مانع در برابر راه حل اروپا عمل کرد.
در حالیکه حمایت آمریکا و سفارتش در عراق، از این راه‌حل می توانست و میتواند دینامیزم زیادی به آن بدهد.
راه حل اروپایی که در انسجام با توصیه های کمیسر عالی حقوق بشر، و دبیرکل ملل متحد است، با تفاهم نمایندة عالی اتحادیة اروپا ، و همچنین برخی دولتهای اروپایی تا به الان روبرو شده است. در عراق هم، رئیس مجلس و معاون نخست وزیر و معاون ریاست جمهوری و بسیاری از نمایندگان پارلمان عراق از آن حمایت کرده اند. این راه حل در کنگره آمریکا همچنین از حمایت گسترده ای تا الان برخوردار شده. 
متقابلاً یک اجماع بین‌المللی وجود دارد ،که جابجایی در داخل عراق، فقط راه کشتار بعدی ساکنان اشرف را هموار میکند. این، آن واقعیتی است که تا به الان ثابت شده، علاوه بر مخالفت عراقی و اروپایی، کمیتة خارجی کنگرة آمریکا، در 21ژوئیه گذشته به الحاقیه‌ای به لایحة بودجه، رأی داد که به اتفاق آرا دولت آمریکا را مؤظف میکند، از جابجایی اجباری ساکنان‌ در داخل عراق ممانعت به عمل آورد.
 چنانکه قاضی تدپو نمایندة کنگرة آمریکا در جلسة استماع 27 ژوییه تصریح کرد که: «جابجایی در داخل عراق، خواست مشترک رژیمهای ایران و عراق است» .
آقای روهرا باکر رئیس زیر‌کمیتة تحقیقات و کنترل دولت، در همان جلسه به وزارت خارجه و نمایندگان وزارت خارجه اعلام کرد که:« اگر یک  کشتار دیگر اتفاق بیفتد، شماها یعنی وزارت خارجه آمریکا، مسئول هستید. مسئولیت مرگ این افراد غیر مسلح، بر عهدة شماست».

دوستان‌ عزیز!
 در 15 آوریل، کمیسر عالی حقوق بشر ملل متحد، خانم پیلای، بر لزوم انجام یک تحقیقات مستقل، شفاف و بی‌طرف، و پیگرد آمران‌ جنایت 8 آوریل تاکید کرد، و همچنین خواستار انتقال ساکنان‌ اشرف به کشورهای ثالث شد.
ماه گذشته، آقای بانکیمون دبیرکل ملل متحد، در گزارش خود به شورای امنیت گفت:« من تمام طرف‌های درگیر را تشویق می‌کنم ... به یک راه‌حل مورد اجماع دست یابند، که در عین احترام به حاکمیت عراق با قانون بین‌المللی حقوق بشر و اصول انساندوستانه، همخوان و منطبق باشد.
به این منظور، من به کشورهای عضو، فراخوان می‌دهم به اجرای هر ترتیبی که برای حکومت عراق و ساکنان‌ کمپ،  قابل قبول باشد، کمک کنند». اینها سخنان مشخص دبیرکل ملل متحد بود.
و حالا من به ژنو، آمده ام یعنی شهر حقوق بشر و سازمان ملل و سازمانهای بینالمللی حقوق بشری، تا اقدامهای عاجلی را برای حفظ جان‌ انسانهای بیگناه و بیدفاع و بی‌سلاح، در برابر حمله و تهدید و اولتیماتومهای خونین، در همان مسیری که دبیرکل اعلام کرده است، طلب کنم:
بنابراین:
اول- استقرار یک ناظر ملل متحد در اشرف، برای اینکه ببینید در آنجا چه میگذرد.
دوم- بازتأیید استاتوی پناهندگی سیاسی ساکنان‌ اشرف بصورت جمعی، و حتی بطور موقت توسط کمیساریای عالی پناهندگان، برای برخورداری آنها از حق حفاظت بین‌المللی.
سوم-شروع بلادرنگ تحقیقات، در مورد جنایت 8 آوریل، آن هم تحت نظر ملل متحد.
چهارم - واداشتن دولت عراق به اعلام تبعیَت از فراخوان‌ دبیر کل ملل متحد، برای هر گونه استفاده از زور و خشونت، و پایان‌دادن به محاصرة ضد‌انسانی و شکنجة روانی و همچنین بیرون بردن افراد مسلح از داخل اشرف، جایی که در آن، نزدیک به هزار زن‌ مسلمان بسر می برند.
و پنجم ـ حمایت آمریکا و اتحادیه اروپا  از راه‌حل پارلمان‌ اروپا برای انتقال ساکنان‌ به کشورهای ثالث و تأمین و تضمین حفاظت آنها تا پایان این پروژه.
 من در نامه‌هایم به دبیرکل و بارونس اشتون و همچنین خانم پیلای،  به اطلاع آنها رسانده‌ام که اگر کمک‌کننده است برای مسئولیتها و وظایف آنها، ایرانیان و خانواده‌های ساکنان‌ اشرف، هزینه‌های ملل متحد برای حفاظت را خودشان تأمین می کنند، تا تصویب بودجه در پروسدورهای  اداری ملل متحد و اتحادیه اروپا با مشکل و تأخیر مواجه نشود و جان انسانهای بیگناه دیگری از دست نرود.
من به این وسیله میخواهم ، از کمیسر عالی آقای آنتونیو گوترز و خانم پیلای، درخواست کنم که سریعتر عمل کنند.
اکنون جامعه جهانی و مردم ایران به نهادهای ملل متحد، به ویژه به کمیساریای عالی پناهندگی و کمیساریای عالی حقوق بشر چشم دوخته اند و در انتظار اقدام هر چه سریعتر آنها هستند.
از همه شما سپاسگزارم

کریستین پرگو:
خانم رئیس جمهور، با تشکر بسیار زیاد به خاطر خطابه خیلی قویتان و به خاطر امیدتان.

کریستین پرگو:
خوشحالیم که امروز فرماندار هاوارد دین در اینجا با ماست. آقای دین رئیس پیشین حزب دموکرات آمریکا  و کاندیدای ریاست جمهوری در سال 2004 بوده است.

هاوارد دین، رئیس حزب دموکرات آمریکا 2004 ـ 2009:
سلام خانمها آقایان، سلام خانم رئیس جمهور
ما شرایطی را در کمپ اشرف در عراق داریم که 3400 عضو اپوزیسیون ایران در آن به طور غیر مسلح و با خطر زیاد بسر می برند و سوء تبلیغات زیادی توسط لابی طرفدار رژیم تهران در آمریکا شده است که در برخی روزنامه ها منتشر شده است. بنابراین بگذارید اول به حقایق نگاه کنیم.
واقعیت شماره 1: گروه اپوزیسیون ایرانی مجاهدین خلق توسط وزارت خارجه آمریکا در سال 1997 در لیست قرار گرفت و طبقه بندی شد. اوایل ژوییه، از قول سفیر، یکی از معتبرترین کارشناسان خاورمیانه در آمریکا در برابر کنگره شهادت داده شد که انگیزه این طبقه بندی، کمک به گشودن باب مذاکره با حزب حاکم ایران بود.
واقعیت شماره 2: تنها دلایل حقوقی برای طبقه بندی یک گروه به عنوان تروریست این است که در فعالیتهای تروریستی شرکت داشته باشد. دادگاه استیناف آمریکا در واشنگتن دی.سی سال گذشته حکم داد که به این گروه روند منصفانه داده نشده و به وزارت خارجه دستور داد نامگذاری را بازبینی کند. چنین یافته هایی در فرانسه، انگلستان و اتحادیه اروپا هم صورت گرفت که منجر شد مجاهدین از لیستهای اتحادیه اروپا و انگلستان خارج شوند.

سوم در سال 2006 ارتش آمریکا در قبال تحویلدهی سلاحها  توسط ساکنان اشرف کتباً به تک تک ساکنان قول داد که از آنها در مقابل تهدیدات خارجی حفاظت می کند. در آن زمان، مأموران اداره اف.بی.آی و بخش تروریسم به اشرف رفته و تک تک 3400 ساکن اشرف را مورد تحقیق قرار داده و یک نفر هم وابسته به تروریسم و تروریستها یافت نشد.
واقعیت 4: بسیاری از ساکنان اشرف در کشورهای غربی زندگی کرده و در غرب تحصیل کرده اند. به اصطلاح مذاکرات صورت گرفته بین وزارت خارجه و ساکنان به انگلیسی صورت گرفته است. افراد اشرف، به آنجا رفتند تا بتوانند علیه حکومت خودکامه مذهبی که در آنجا برای 30 سال حاکم بوده، مبارزه کنند و بسیاری از آنها اعضای خانواده شان توسط ملاها که ایران را با یک دولت نامشروع اداره می کنند، زندانی، شکنجه و اعدام شده اند.
پنجم: در سال 2009 و مجدداً در سال 2011 دولت عراق تحت نخست وزیری مالکی به اشرف نیرو فرستاد و مجموعا 47 غیر مسلح ازجمله 8 زن را کشت. آنها همچنین مانع رسیدگیهای پزشکی به اکثر صدها مجروح شده اند. نیروهای آمریکایی چند کیلومتر آن طرف تر بعد از اینکه طبق قرارداد حق حاکمیت، به آنها توسط عراقیها دستور داده شد حوالی اشرف را ترک کنند، بی تحرک ایستادند.
ششم: دادگاههای بین المللی و دادگاهها در اسپانیا، شروع به تحقیقات در مورد اینکه مالکی جنایات جنگی مرتکب شده، کرده اند. یک دادگاه دیگر، دادگاه بین المللی اخیراً حکم داد که دولت هلند مسئول غرامت مادی به قربانیان سربرنیتسا در بوسنی است چون نیروهای هلندی در طول کشتار یک هزار مرد و پسر در جریان جنگ بالکان بی عمل باقی ماندند.
هفتم: طرح آمریکایی ارائه شده توسط کارمند وزارت خارجه، جابجا کردن ساکنان اشرف به جای دیگری در عراق است که تنها حرف آمریکا و حرف دولت عراق است که آنجا امن خواهد بود. تا بحال هیچکدام از این دو دولت قول خود را نگه نداشته است.
من به خانم رئیس جمهور به خاطر تأیید طرح اروپایی  تبریک میگویم، من از طرح اروپایی حمایت میکنم، کار در دست اجرا، حفظ جان شهروندان غیر مسلحی است که ما به آنها قول امنیت دادیم. آمریکا و همچنین قدرتهای اروپایی باید قولشان را نگه دارند.
در نهایت کسانی که به دلایل مختلف از مجاهدین خوششان نمی آید، گفته اند آنها فرقه هستند و افرادی نظیر ژنرال کلارک، ژنرال شلتون، ژنرال پیس، ژنرال جونز، وزیر ریج، دادستان موکیزی، خود من و سایرین از جامعه ایرانیان مقیم آمریکا پول می گیریم و وانمود می کنند که حمایت آنها از ساکنان اشرف خریداری شده است. حتی اگر این درست باشد، بسیار شجاعانه تر از همه این ژنرالها که برای کشور خود با شجاعت جنگیده و خدمت کرده اند، می خواهم برای خبرنگارانی که در این مورد می نویسند اضافه کنم، حتی اگر این درست باشد، هیچ تأثیر حقوقی روی حق پناهندگی افراد اشرف و حفاظت آمریکا از آنها و  اینکه آنها  تعهد ما را برای اطمینان از امنیت شان، به دست آورند، ندارد. واقعیت این است که هیچ پایه حقوقی وجود ندارد که افراد اشرف را لیست گذاری و طبقه بندی کنیم.  باید آنها به عنوان بخشی از مسیری که بتوانیم طرح اروپا را اعمال کنیم از لیست خارج شوند.
یک بحثی در آمریکا در جریان است، بگذارید روشن بگوییم این بحث درباره چیست. بسیاری افراد در وزارت خارجه این حساب را کرده اند که 14 سال پیش یک گروه مدره در رژیم ایران وجود داشت و می توانیم به نوعی با آن معامله کنیم.
14 سال گذشته و آنها هنوز نمی پذیرند که اشتباه کرده اند و من 3400 انسان بیگناه را قربانی نمی کنم تا آنها ثابت کنند درست گفته اند.
بگذارید با گفتن چیزی که قبلاً گفته ام به پایان ببرم.
در پایان برای من این بحث در مورد افراد اشرف نیست و درباره ملاهای ایران هم نیست. این بحث در مورد این است که کشور من چگونه کشوری است. اگر ما کشوری هستیم که به حاکمیت قانون اعتقاد داریم و کشتار شهروندان غیر مسلح را محکوم می کنیم، ما به قولمان را به افراد اشرف وفا خواهیم کرد. اگر کشوری هستیم که واقعاً به آزادی اعتقاد داریم از آنهایی که برای آن مبارزه می کنند بخصوص با روشهای دموکراتیک و غیر خشونت آمیز حمایت می کنیم. اگر ما برای آنچه به آن اعتقاد داریم نایستیم و 3400 ساکن غیر مسلح اشرف، بعد از اینکه نیروهایمان را در آخر دسامبر بیرون کشیدیم توسط رژیم ایران یا مزدوران عراقی آنها به قتل برسند، ما خود را به عنوان یک ملت بزرگ از دست داده ایم. این تنها یک از دست دادن برای مردم ایران نیست برای مردم آمریکا هم هست.
اگر قرار است ما بزرگترین کشور زمین باشیم باید به قراردادهایمان پایبند باشیم و باید روی اصولمان بایستیم.
آزادی و عدالت برای همه!
متشکرم.

کریستین پرگو:
میخواهیم هم اکنون سخن را به یک نماینده پارلمان سوئیس که در دفاع از ساکنان اشرف خیلی فعال است بدهم. ژان شارل ری ال.

ژان شارل  ری ال، نماینده پارلمان فدرال سوئیس
خانم رئیس جمهور، همکاران عزیز، دوستان عزیز، خانمها و آقایان، از شما متشکرم که در ژنو هستید. ژنو شهر حقوق بشر و سازمانهای بین المللی. متشکرم از همکاران و دوستانی که از ایالات متحده از تمام اروپا، انگلستان، فرانسه، بلژیک، دانمارک، ایتالیا، رومانی و کشورهای دیگر برای شرکت در این کنفرانس بین المللی به ژنو آمده اند.
از جانب همکارانم در پارلمان سوئیس که امروز بعد از ظهر در اینجا حضور دارند و همچنین از سوی بسیاری دیگر که به خاطر دلایل حرفه یی غایب هستند ولی از این کنفرانس حمایت می کنند، به همه شما خوشآمد می گویم.
در 26 ژوئیه گذشته، خوآن گارسه، وکیل اسپانیایی اعلام کرد: «دولت حاضر عراق هرگونه حق و هرگونه استاتوی قانونی را برای ساکنان اشرف انکار کرده است و این امر غیر قابل قبول است. موقعیت آنها، موقعیت حقوقی افراد حفاظت شده توسط کنوانسیون چهارم ژنو می باشد. این کنوانسیون توسط عراق، اسپانیا و بیش از صد کشور امضا شده است. این کنوانسیون به همه کشورهای امضا کننده آن اجازه قانونی میدهد که جرائم بزرگ را تحت پیگیرد قرار دهند».
در روزهای اخیر خبرهایی که از عراق میرسند، نشان میدهد که نوری مالکی نخست وزیر عراق با اطاعت از درخواست دیکتاتوری مذهبی ایران در فکر طراحی برای یک خونریزی دیگر است. به این دلیل است که ما همگی امروز به طور اضطراری در ژنو گرد هم آمده ایم.
من خوشحالم از اینکه می بینم دوستان آمریکایمان در بین ما هستند. همکاران شجاع ما در کنگره آمریکا همچنان از وزارت خارجه حسابرسی میکنند تا به تعهدش در قبال اشرف و ساکنان آن احترام بگذارد.
شما حمایت تمام عیار ما را در اقدام شجاعانه تان دارید
این جا در ژنو مایلم کمیسر عالی پناهندگان و همچنین کمیسر عالی حقوق بشر را مخاطب قرار دهم.
کمیساریای عالی حقوق بشر چندین بار تأیید کرده که اخراج ساکنان نقض اصل «نان رفولمان» است. همه میدانند این افراد در کشوری زندگی میکنند که دولت حاکمش دو بار آنها را قتل عام کرده است بنابراین می توانیم این سؤالات را از آنها بپرسیم:
چه تدابیری توسط کمیسر عالی برای تضمین حفاظت بین المللی ساکنان اشرف اتخاذ شده است؟ وقتی قبلاً در سال 2007 این سؤال از شما شد به آن پاسخ مثبت ندادید. اگر پاسخ مثبت بود، شاید 47 نفری که در حملات  قبلی علیه اشرف کشته شدند، الان زنده بودند.
اگر به این فراخوان پاسخ ندهید، شما مسئولیت سنگینی را به خاطر بی عملی تان در دادن حفاظت فوری به ساکنان اشرف برعهده خواهید داشت.
همچنین میخواهم از کمیسر عالی حقوق بشر بپرسم چرا دولت عراق تعهدات خود و کنوانسیونهای بین المللی را طی دو سال گذشته نقض میکند و مرتکب قتل میشود بدون اینکه با هیچ مجازاتی مواجه شود؟ چرا هیچ اقدام پیشگیرانه که از مسئولیتهای کمیسر عالی است، اتخاذ نشده و گروه یونامی به طور دائم در اشرف مستقر نشده است؟ میخواهیم بدانیم چرا چنین تصمیمات ساده و روشن اینقدر دشوار و سخت شده است؟ کمیسر عالی حقوق بشر برای حمایت از چنین تصمیماتی در انتظار چیست؟
در پایان، همراه با همکارانم از دولت سوئیس میخواهیم به عنوان کشور میزبان ملل متحد سؤالات مزبور را از کمیسر عالی حقوق بشر و کمیسر عالی پناهندگان بپرسد.
خانم رئیس جمهور، از حضور شما در ژنو سپاسگزارم. شما در ژنو شهر حقوق بشر و کنوانسیونهای بین المللی، در خانه خودتان هستید. زنده باد اشرف.

کریستین پرگو:
با تشکر آقای نماینده پارلمان، با تشکر ژان شارل به خاطر تعهدت
سخنران بعدی آقای گای گودوین- جیل، است. وی یک وکیل برجسته مدافع پناهندگان است. به سخنان ایشان گوش میدهیم.

گای گودوین جیل، استاد و نظریه پرداز حقوق
بسیار متشکرم که فرصت صحبت امروز را به من دادید.
فکر می کنم درباره اصولی که اینجا دخیل هستند چیز پوشیده یی وجود ندارد. این به مسئولیتهای اداری ملل متحد و به طور خاص دفتر کمیساریا بر می گردد.
در مورد کمیساریا، اینها به قلب دستور کار منحصر به فرد و بسیار ویژه که مجمع عمومی حدود 60 سال پیش در 14 دسامبر 1950 به کمیسر عالی سپرد، بر میگردد.
این مسئولیت مسئولینی است که در پاراگراف یک اساسنامه برای ارائه محافظت به پناهندگان و یافتن راه حل دائمی برای مشکل پناهندگان آمده است. و البته این دستور کار از تجربه دهه های قبل متولد شد، با اذیت و آزارهای دهه های قبل که در آن دولتها، به طور خاص آنهایی را که از نژاد متفاوت، دیدگاه سیاسی یا مذهب متفاوت بودند، هدف قرار می دادند.
مجمع عمومی تصمیم گرفت که این دستور کار باید جهانشمول باشد. این محدودیت جغرافیایی یا زمان بندی محدود ندارد و مستقل از این است که آیا کشوری پیمانهای پناهندگی را امضا کرده یا نه. و این دستور کار قرار است انساندوستانه باشد و نه سیاسی.
بنابراین کمیساریای عالی پناهندگی مسئولیتی دارد که به مجمع عمومی وامدار است. می خواهم بگویم فراتر از مجمع عمومی جامعه بین المللی به افراد ملل متحد وامدار است. مسئولیت دادن حفاظت به پناهندگان یعنی استفاده از قانون بین المللی، تعهدات بین المللی، والبته وجدان بشریت برای تضمین اینکه زندگی و حقوق بشر تضمین شوند و راه حلهایی پیدا شوند.
بنابراین چه چیزی ملل متحد را عقب نگه می دارد؟ آیا ساکنان اشرف پناهنده هستند؟ آیا می توانیم جداً شک کنیم که آنها پناهنده هستند؟ حتی یک نگاه سطحی به حقایق، آزار آنها را به دلایل سیاسی تأیید می کند و کاملاً در رژیم کنونی ایران تثبیت شده و مصمم به آزار و مرگ آنهاست. آیا هر پرونده باید فرداً در نظر گرفته شود؟ نه. شاید آنها عادت به تعیین مورد به مورد پناهندگی به صورت فردی کرده اند ولی همیشه یا همه موارد لازم نیست و قطعاً در مورد دستور کار کمیساریا یا حتی کنوانسیون 1951  ضروری نیست.
در واقع تصمیمات گروهی به طور عام به کار گرفته می شوند. به طور خاص در شرایط ورود تعداد زیاد یا به طور خاص تر در رابطه با شرایط کنونی در مواقع فوریت حفاظت. و به روشنی شرایط در اشرف در عراق یک فوریت حفاظتی است. محلی که زمانی از آن بهره می بردند الان انکار می شود. جان، آزادی و امنیت که زمانی تضمین شده بود حالا به جد مورد تهدید است.
خوب چکار باید کرد؟ آنچه که ما امیدواریم دست پیدا کنیم حفاظت فعال توسط کمیساریا است. بله کار مشترک با ارتش سازمان ملل متحد. دخالت فعال کمیساریا و ملل متحد در اشرف.
نظارتی که البته به جد مورد نیاز است تنها یک جنبه آن است. ولی تماس مستقیم بین سازمان پناهندگی ملل متحد و آنهایی که به شدت نیازمند این محافظت هستند هم هست. فعالیت فعالانه از طرف کمیساریا برای یافتن راه حلهای بین المللی دائمی. فعالیتهایی که ما میدانیم حمایت مثبت در سراسر جهان خواهد داشت. بکارگیری فعال حاکمیت قانون بین المللی توسط کمیساریا، تعهدات بین المللی که همه کشورها را ملتزم به حفاظت و رفتار مناسب با پناهندگان می کند. تنها به این صورت می توانیم امیدوار باشیم از خونریزی جلوگیری کنیم. تنها به این صورت می توانیم برای چشم اندازهای راه حلهای حمایت شده بین المللی به آینده نگاه کنیم.
متشکرم.

کریستین پرگو:
با تشکر از آقای فرماندار که امروز با ما هستید. ما نیاز داریم که امروز با ما باشید
میخواهم قبل از سخنران بعدی، به خاطر حضور آقای رموند،  نماینده پارلمان سوئیس،  به ایشان درود بفرستم
این بیانگر حمایت وی از آرمان اشرف است. از ایشان تشکر میکنم
چه کسی با نقش عفو بین الملل در دفاع از حقوق بشر آشنا نیست؟
امروز بعد از ظهر، خوشحالیم از خانم آیرن خان که به مدت ده سال این سازمان را اداره کرده است استقبال کنیم.

آیرین خان، دبیرکل عفو بین‌الملل 2001 ـ 2010:
خانم پرگو، خانم رجوی، سخنرانان برجسته، خانمها و آقایان
از شما به خاطر دعوتم در این جلسه و دادن یک فرصت دیگر برای اینکه از افراد کمپ اشرف حمایت کنم، متشکرم.
علاقه شما، همه شمایی که اینجا هستید، و می دانم که علاقه شما واقعی است چون به عنوان رئیس قبلی یک سازمان حقوق بشری قدرت مردم را می دانم. قدرت مردم که باید روی دستگاههای بوروکراتیک اثر بگذارد.
بنا براین از آمدن شما متشکرم. علاقه تان را به آنچه در اشرف می کذرد حفظ کنید.
اشرف یک سمبل مقاومت است ولی در ضمن جایی است که گروهی از افراد در تنگنای دشمنی قرار گرفته اند. من فکر می کنم این چشم اندازی است که من درباره آن صحبت می کنم چطور جان انسانها را حفظ کنیم؟ آیا صبر می کنیم و می بینیم یک تراژدی دیگر اتفاق می افتد؟ الان هیچ چیزی نیست که من بتوانم درباره اشرف به شما بگویم و شما تا الان ندانید.
واقعیتها واقعاً روشن هستند و خیلی وقت است که روشن بوده اند.
واقعیت شماره 1: افرادی در اشرف هستند که در معرض خطر قراردارند، مورد آزارند، از رسیدگی پزشکی محرومند، با بلندگوها شب و روز شکنجه می شوند، به طور فیزیکی مورد حمله قرار می گیرند، مجروح می شوند و کشته می شوند. ما می دانیم که در ژوئیه 2009 یازده تن کشته شدند. ما می دانیم که حادثه دیگری در ژانویه امسال رخ داد و خودمان ویدئوی آنچه 8 آوریل اتفاق افتاد را دیدیم. بنابراین این روشن است.
محکومیتهای زیادی از طرف کمیساریای عالی حقوق بشر، از سناتور کری، از عفو بین المللی، از ملل متحد، از بسیاری از رهبران دولتی و سیاسی بعد از 8 آوریل صورت گرفت ولی هیچ چیز تغییر نکرده است.
یک حقیقت دیگر. ما همه میدانیم اگر هر یک از ساکنان اشرف به زور به ایران برگردانده شود چه عواقبی دارد. ما می دانیم بر سر بقیه نظیر جعفر کاظمی یا محمد علی حاج آقایی یا علی صارمی و بسیاری دیگر چه آمد. و حقیقت آخر اینکه ما همچنین می دانیم که دولت عراق بسیار روشن ساخته آنها می خواهند اشرف از هر ساکن آن زنده یا مرده تخلیه شود. این واقعیت است. اینها واقعیتها هستند.
حالا همانطور که گای گودوین جیل، یکی از معروفترین کارشناسان حقوقی در قانون پناهندگی گفت شرایط حقوقی هم روشن است.
هم صلیب سرخ و هم آمریکا ساکنان اشرف را افراد حفاظت شده طبق کنوانسیون چهارم ژنو به رسمیت شناختند. و به گفته اقای گودوین جیل، کمیساریای عالی پناهندگی هم تعهد بسیار روشنی اینجا دارد چون این افراد می گویند موقعیت پناهندگی دارند.
اگر عراق نمیخواهد و بسیار روشن است که نمیخواهد و در واقع مخالف حفاظت افراد اشرف است، اگر افراد اشرف نمی توانند به خاطر در معرض خطر قرار گرفتن به ایران برگردند، تنها یک انتخاب وجود دارد و آن انتخاب، حفاظت بین المللی است.
من وارد قانون آن نمیشوم چون آقای گای گودوین جیل بسیار روشن این کار را کرده است. قانون بین المللی مانع کمیساریا نمی شود در واقع کمیساریا را تشویق می کند که به ساکنان کمپ اشرف حفاظت بدهد.
هیچ مانعی از بابت  رزمنده بودن آنها یا ازبابت افکار سیاسی شان، وجود ندارد. حفاظت نمیتواند مشروط باشد.
تاریخچة دستور کار کمیساریا یک تاریخچه همراه با انعطاف است. کمیساریا در بسیاری از موارد، در 60 سال تاریخش، دستور کارش را گسترش داده به نوعی که به ملل متحد اجازه داده به افراد نیازمند حفاظت بدهد. بنابراین چرا الان این را انجام نمیدهد؟ درخواست من این است که کمیساریا باید به شرایط انسانی در صحنه نگاه کند. کمیساریا در کمک کردن به 10 میلیون پناهنده که از کشور من در سال 1971 خارج شدند ـ دارم درباره بنگلادش صحبت می کنم ـ اکراهی به خرج نداد.
حالا ما 3600 نفر داریم که زیاد نیست ولی در واقع یک تعهدی از طرف کمیساریاست.
صحبتی هم بوده که آیا افراد می توانند در داخل عراق جابجا شوند. جابجایی اجباری یک چیز بسیار خطرناکی است.
افراد کالا نیستند که به رغم میلشان جابجا شوند. جابجایی اجباری خطرات مرگ و جراحت را افزایش می دهد. و روشن نیست اگر این افراد منتقل شوند چه کسی از آنها محافظت خواهد کرد و قطعاً ساکنان نمی توانند به دولت عراق اعتماد کنند که به آنها حفاظت و کمک در هیچ نقطه دیگری از عراق بدهد در حالی که همین جایی هم که هستند به آنها حفاظت نداده است.
و جابجایی می تواند به خونریزی بیشتر منجر شود. و من به عنوان یک فعال با تجربه پناهندگی، 21سال در زمینه شرایط پناهندگی کار کرده ام، و شرایطی را  دیده ام که جابجاییهای اجباری در واقع منجر به خطرات بیشتر برای افراد شده است. لذا، این پاسخی برای ساکنان کمپ اشرف نیست.
پس باید چکار کرد؟ فکر می کنم همه ما گفته ایم بگذارید مجددا تکرار کنم:
اول و قبل از هرچیز حفاظت فوری برای افراد، همانجا که هستند و این مسئولیت با کمیساریای پناهندگی سازمان ملل متحد است. بله این مهم است که با همکاری و هماهنگی با ملل متحد صورت گیرد ولی مسئولیت یک مسئولیت روشن و مستقل کمیسر عالی است.
اینجا من به دولتهای اروپایی نگاه می کنم، کمیساریای پناهندگی باید از شما علامت بگیرد که شما آماده انتقال هستید. من همچنین می گویم هیچ چیزی نیست که مانع شود دولت آمریکا، موضوع از لیست خارج شدن به کنار،  هیچ چیزی نیست که مانع شود دولت آمریکا از سازمان ملل متحد برای یافتن راه حلی حمایت نکند.
من فکر می کنم چنین علامتی از طرف دولت آمریکا برای اینکه سازمان ملل متحد سریع حرکت کند راه زیادی را طی می کند.
و سؤال من این است: از کمیسر عالی پناهندگان، از کمیسر عالی حقوق بشر، از یونامی و دولتها، دولتهای اروپایی و امریکا، آیا منتظر خواهید ماند یا حرکت خواهید کرد و کاری درباره آن خواهید کرد؟

کریستین پرگو: امشب ما وکیل مارک بونان را داریم، وکیل مشهور ژنو که از مقاومت ایران دفاع کرده است. از ایشان متشکرم که اینجاست و رشته سخن را به او میدهم.

مارک بونان، حقوقدان ارشد بین المللی،  متخصص برجسته حقوق جزا
خانم رئیس جمهور، خانمها وآقایان چند کلمه میگویم برای سبک شدن چون داستانی که برای شما نقل میکنم داستان خوبی است. این داستان قضایی است و نه داستان سیاسی، این داستان تقریباً ده سال پیش در فرانسه به وقوع پیوست شما میدانید که در 2003 یک روز ماه ژوئن ناگهان 1300 پلیس تا دندان مسلح بنا به تحریک و درخواست قوه مجریه وارد عمل شدند، یک حمله: منظور این بود، تا آنجایی که توانستند تعداد زیادی از نفرات مقاومت را گرفتند.
175نفر دستگیر شدند که خانم رجوی چهره برجسته همیشه این مقاومت در میان آنها بود. بسیاری آزاد شدند تعدادی را نگه داشتند و پرونده هایی درجا تشکیل شد. پرونده های جنایی با اتهامها وضبط اموال و احکام بین المللی تشکیل شد و حکومت ایران از معروفیت و شهرت آن با دمش گردو می شکست.
درمیان نفرات دستگیر شده، کسانی هستند که در سوئیس بودند. نفرات دیگری که به سوئیس مسترد شدند. و وقتی به شما میگویم که اینجا حامل خبر خوبی هستم، منظور نتیجه 3 سال جنگ حقوقی است. چیزی که باعث میشود آدم فکر کند  میتوان از سیاست نا امید شد، ولی نه احتمالاً از قضات. بعد از 3 سال جنگ حقوقی، دیروز یک مرتبه این خبر آمد، خبری که به من ابلاغ شد این بود: همه آنهایی که از فرانسه استرداد شده بودند یا آنهایی که اینجا گرفته شده بودند، همه تبرئه شدند.
خوب، خانمها و آقایان، این پیروزی قضایی، ساده نیست؛ یک پیروزی قضایی، برای کسانی تسکین دهنده است، ولی برد مشعشع و سمبلیک دارد. برای اینکه در دوکلمه بگویم، به این مردان و زنان چه اتهامهایی نسبت دادند؟ تروریست بودن. متعلق بودند به سازمان تروریستی. تأمین مالی تروریسم، کلاه برداری کردن از آدمها با عنوان خیریه برای مبارزاتشان، تشکیل سازمان جنایی با این یا آن شیوه. و دادگستری سوئیس با ترم رد اتهامات و ترم صریح «مجاهدین تروریست نیستند، آنها یک سازمان جنایی تشکیل ندادند، آنها هرگز تأمین مالی تروریسم نکردهاند. آنها هرگز از کسی برای کارهای خیریه کلاه برداری نکردند» چه می گوید.
این حرفها، این حکمها، از نظر من، مربوط به این یا آن شیوه است، همچنین مربوط به سیاستمداران، سازمانهای کشوری یا بین المللی است که در مورد سرنوشتی که باید از آن آنها باشد، اینجا و آنجا و به خصوص در مورد اشرف، این شهر مظلوم تصمیم خواهند گرفت.
خانم رئیس جمهور، خوشوقتم که در این حکم قضایی پیروز شدیم. فکر میکنم که به طور معمول در نهایت حق همیشه بر زور پیروز میشود. فکر میکنم بعضی اوقات، انسان به رغم نابیناییهایش وگاهی به رغم شکنندگیهایش، باز هم پیش می آید که چیزهای بهتری را اختراع کند تا شایستگی را برای انسان تضمین نماید. این، همان جایی است که سیاستها با موارد مورد علاقه شان، با بزدلی و فرصت طلبی، با اشتهای انتخاب دوباره شان، تسلیم می شوند، اما حقوقدانان از درستکاری برخوردارند و هیچ چیزی نمی تواند آنها را منحرف کند.
خانم رئیس جمهور بنابراین به شما میگویم که اگر من حقوقدانان را به نوعی نمایندگی میکنم خیلی از این پیروزی حق خوشوقتم و شک ندارم که حق، این سلاح برتر و عالی که هدف و موضوع شماست  پیروز خواهد شد.
و بعد، خانم رئیس جمهور حالا که میتوانم حرف دلم را بزنم، دوست دارم از شما تشکر کنم چون از وقتی که من مسئول این موضوع شریف شدم،
از وقتی مسئول این مأموریت شریف دفاع از حقوق شما شدم، چون بینهایت عنوانها و پاداشش را دوست دارم، من نام مجاهدین ژنو را به خودم دادم. بعد از اولین پیروزی حقوقی من دارای عنوان مجاهدین لوزان هستم.
و دیروز، خانم رئیس جمهور، در زمزمه یی، شما به درستی خواستید به من بگویید که من رئیس مجاهدین ژنو، لوزان وحتی برن هستم، متشکرم.

کریستین پرگو: حالا یک سخنران کاملاً ویژه داریم، سرهنگ وسلی مارتین. او یک افسر سابق آمریکایی نیروهای ضد تروریست ائتلاف سازمان ملل در عراق است و در این کشوربرای حفاظت کمپ اشرف کار کرده است.

سرهنگ وسلی مارتین، فرمانده جیاتیف و نیروهای حفاظتی اشرف  2005 ـ  2006
قبل از این که شروع کنم، مایلم ابتدا با دوستانم در اشرف صحبت کنم. شما برای من خیلی ویژه هستید. ما با هم در دهه گذشته پایداری میکردیم و با هم در این دهه خواهیم ایستاد و همیشه در کنار هم خواهیم بود. تا یک دقیقه دیگر، ما تعدادی عکس به شما نشان خواهیم داد که بسیاری از آنها را وقتی من در اشرف بودم گرفتم. 
خانمها و آقایان، من از فرصت داده شده برای در میان گذاشتن تجربیاتم با مجاهدین تقدیر می کنم. در حالی که شروع می کنم مایلم یک نکته را بسیار روشن کنم. مجاهدین یک سازمان تروریستی نیست علیرغم آنچه وزارت خارجه امریکا ادعا می کند و برخلاف وزارت خارجه من زمان قابل توجهی را در کار و مطالعه مجاهدین گذرانده ام.
به سفیر باتلر من می گویم: شما آخرین نفر در صف طولاتی بوروکراتهای متکبری هستید که علیه سازمانی که هیچ چیزی از آن نمی دانید صحبت می کنید. همینطور سفیر باتلر، من هرگز پولی بابت سخن گفتم از طرف برادران و خواهرانم در مجاهدین نگرفته ام و هرگز نخواهم گرفت. من از قلبم صحبت می کنم.
سفیر باتلر دفعه بعد که شما یک نفر مطبوعاتی را با خود می آورید، این راستگویی را داشته باشید که او را بعنوان یک فرد رسانه ای و نه یکی از کارکنان خود معرفی کنید. سفیر باتلر بخشی از مشکل نباشید و شروع کنید که بخشی از راه حل باشید. به مالکی اجازه داده شده که اساسا آنطور که دلش می خواهد رفتار کند و توجه کمی معطوف شده است. حملات شوکه کننده به کمپ اشرف منجر به نفرت بین المللی و دخالت بین المللی شده است و تا امروز فقط اسپانیا گامهای رسمی برای پاسخگو دانستن مالکی و ارتشش برداشته است. این عدم توجه توسط مالکی بعنوان اجازه نامه ساکت برای ادامه رفتار تنفر برانگیزش دیده می شود. فیلمهای ژوئیه 28 ژوییه 2009 و 8 آوریل 2011 همه چیز را می گوید. ساکنین غیر مسلح کمپ اشرف توسط خودروهای نظامی، تجهیزات راهسازی، چماق و تفنگ مورد حمله قرار گرفتند. در حالی که ما به ویدئو نگاه می کنیم چیز دیگری هم می بینیم، شجاعت ساکنین اشرف را می بینیم. در حالیکه کشتار می شوند، آنها یک کشته و یا زخمی را پشت سر رها نمی کنند. علیرغم دانستن اینکه ممکن است آنها نفر بعدی باشند که کشته شوند، آنها برای نجات رفقای به خاک افتاده شان عجله می کنند. شجاعت در آتش یک رفتار قابل تحسین است. کشتن افراد غیرمسلح قتل محسوب میشود. قهرمانان همانند اعضای مجاهدین هستند. تروریستها همانند نیروهای عراقی.
ارعاب مجاهدین در کمپ اشرف باید متوقف شود. اولین قدم در این تلاش این است که مجاهدین از لیست وزارت خارجه برداشته شوند. همزمان با این گام، ایجاد یک فضای امن برای مجاهدین تا تعیین تکلیف نهایی آنهاست که باید همخوان با قانون انساندوستانه بین المللی در کنوانسیونهای ژنو باشد. به این منظور یک تیم ناظر ملل متحد باید بطور دائم در اشرف مستقر شود و مورد حفاظت نیروهای امریکایی باشد. هیچ شکی نیست که تا زمانی که دولت کنونی عراق تحت نفوذ تهران باشدف اعضای مجاهدین در امنیت نیستند.
در حالی که من به رفقایم در اشرف فکر می کنم لطفا این اظهار نظر را قبول کنید. ما با به پیش می تازیم، با هم در صحنه نبرد به پیش می تازیم. من امروز به روزی نگاه می کنم که در زمان صلح باشیم.
خانمها و آقایان متشکرم.

کریستین پرگو: از سرهنگ مارتین به خاطر سخنرانیش و به خاطر وفاداریش به مقاومت ایران تشکر می کنم. حالا رشته سخن را به آقای اریک داوید، یک حقوقدان بسیار سر شناس در حقوق بین الملل و حقوق انساندوستانه که وضعیت اشرف را خوب می شناسد، می سپارم.

اریک داوید، استاد حقوق بین‌الملل بشردوستانه
متشکرم خانم رئیس جلسه و همچنین خانم رئیس جمهور شورای ملی مقاومت ایران، خانمها، آقایان، دوستان گرامی، من خیلی طولانی صحبت نخواهم کرد زیرا اگر بخواهم یک نظریه حقوقی طولانی را بیان کنم، در این ساعت بعدازظهر، یک رفتار غیرانسانی با شما خواهد بود با این حال مایلم به عنوان پروفسور حقوق خاطر نشان کنم که چقدر خوشحالم از اینکه شاهد چنین کارزاری برای به اجرا درآمدن قانون هستم. این امر به ندرت دیده می شود و باید آن را ذکر کرد.
صحبتهای من کوتاه خواهد بود. آن چیزی که در اشرف در سال 2009 و در ماه آوریل امسال اتفاق افتاد، خیلی پیچیده نبود، اینها جنایات جنگی و جنایات علیه بشریت است. من شما را از تحلیلهای تکنیکی که این توصیفات را مشروع می سازند، معاف میکنم. ممکن است شما به من بگویید خوب بله، جنایت جنگی، جنایت علیه بشریت. ولی اینها، همان طوری که هاملت می گفت، لغاتی بیش نیستند.
ولی این کلمات برخی مواقع عواقب عملی دارند و این را آقای گارسه که در کنارم نشسته، تأئید می کند. او موفق شد یک تصمیم عالی از قضاییه اسپانیا به دست آورد تا مسئولان جنایاتی که در اشرف رخ داد، به دادگاه احضار شوند. این پیروزی نشان میدهد که قانون وجود دارد و حتی بعضی وقتها میتواند اجرا شود، و نه تنها علیه مسئولان مستقیم بلکه همچنین علیه کسانی که برای غیبتشان مجرم هستند، آنهایی که اجازه کشتن می دهند، یعنی، باید آن را اذعان کنیم، سازمان ملل متحد، دولتهایی که سکوت می کنند، سکوتی کرکننده در قبال آن چیزی که در اشرف روی می دهد.
ولی با همه این وجود، نباید قدرت کلمات را انکار کرد. می خواهم در اینجا عبارت یک حقوقدان معروف در میان فرانسوی زبانها را یادآوری کنم، یعنی آنتون لوآزل که در سال 1607 می گفت: «گاوها را با طناب می بندند و انسانها را با کلمات».
بنابراین فکر میکنم نباید قدرت آتش کلمات را نادیده گرفت با این تفاوت که کلمات به طور معمول قربانی جانبی به جا نمیگذارند. ولی قربانیان کلمات، مجرمین واقعی هستند. از توجهتان متشکرم

کریستین پرگو: متشکرم آقای اریک داوید، خانم آن ماری لیزن از بلژیک هم با ماست. او رئیس افتخاری سنای بلژیک است.

آن ماری لیزن، رئیس افتخاری سنای بلژیک
 دوستان گرامی من به فرانسوی صحبت خواهم کرد و تا آنجایی که ممکن است اختصار را رعایت می کنم. ما امروز در اینجا دو مخاطب واقعی داریم. از یک طرف ایالات متحده از طرف دیگر سازمان ملل متحد و به طور خاص نهادهای مستقر در ژنو.
در رابطه با ایالات متحد آمریکا، قوت آنها، هنرشان در انجام سریع السیر کارها و همچنین فراموش کردن تصمیماتی است که می گیرند. ما در برابر خود کشوری را داریم که در واقع مسئولیت دارند و موجب افزایش دخالت رژیم ایران در سرزمین وسیعی مانند عراق شده است، و این امر به خاطر توافق پارلمان انگلستان محقق شد. این را باید یادآوری کرد زیرا مهم است.
در اوایل ژوئیه با کمیته نیروهای مسلح درکنگره ملاقات کردم. آنها کسانی هستند که از نزدیک امور را در وزرات دفاع دنبال می کنند. من داستان اشرف را تعریف کردم و از آنها پرسیدم آیا وضعیت را دنبال میکنند؟ آیا برنامه یی برای آینده دارند. بدتر از همه بی اطلاعی آنها بود. آنها خبر نداشتند. فقط امیدوارم که از آن موقع تا حالا پیشرفت کرده باشند ولی این ناآشنایی عمیق در این کشور بزرگ، در این ساختارهای بزرگ، از نقشی که میتوانند واقعاً ایفا کنند، زیانی که میتوانند برسانند، به طور مثال همانطور که گفتم این گسترش دخالت رژیم ایران. اذعان به آن مشکل است ولی حقیقت دارد.
این اولین داور بزرگ است. دومین آن همانطور که اینگرید بتانکور می گفت، مراجعه به کسانی است که در کنار این ساختمان مستقر هستند، کسانی که این شغلها را عهده دار شده اند چون به آنها اعتماد شده است.
در صورتی که آمریکاییها قادر نباشند این کار را انجام دهند، و این امر مهم است، امکانی خواهد بود تا بالاخره ملل متحد نشان دهد که برای حفاظت از گروهی از انسانها کاری واقع انجام داده است.

کریستین پرگو: بسیار متشکرم خانم لیزن. اکنون سخنران بعدی ما آقای مارک فالکه عضو پارلمان و یکی از دوستان اشرف است.
مارک فالکه، نماینده مجلس ژنو
دوستان گرامی به ژنو خوش آمدید، من یک نماینده پارلمان هستم و از جانب همکارانم در پارلمان ژنو در اینجا حضور دارم و امیدوارم که همگی شما و خانم رجوی در شرایط دیگری به این شهر زیبای ما باز هم بیایید.
میخواهم به طور خاص امروز تقدیر کنم. راستی چرا ما امروز اینجا هستیم؟ این حضور به خاطر فداکاری افرادی است که از 111 روز پیش هر روز در یک تحصن در برابر ملل متحد شرکت میکنند. این افراد الگویی برای ما هستند به خاطر حس فداکاری که دارند و میخواهم آنها را ستایش کنم.
حالا میخواهم این سؤال را مطرح کنم که چرا آهنگ حرکت آهسته است. به دلیل اینکه دولت جنابتکار تهران روی همه کسانی که برای آزادی مبارزه میکنند، فشار می آورد.
حالا راه حل را داریم: یا باید از آلترناتیو حمایت کنیم یا وانمودکنیم که با رژیم ایران بازی میکنیم. من میگویم خیر این وضعیت دیگر امکانپذیر نیست. من میگویم ما  باید به مسئولیت خود عمل کنیم.
دوستان آمریکایی ما در قتل عام 8 آوریل مسئولیت داشته اند زیرا آنها متعهد به دفاع از ساکنان اشرف شده بودند.
در عین حال سازمان ملل متحد در جریان بود و اطلاع داشت که عراقیها در صدد حمله به کمپ اشرف هستند. اما سازمان ملل متحد حرکتی از خود نشان نداد.
امیدوار بودم که نمایندگان ملل متحد در این جلسه حضور داشته باشند. 
حالا امیدوارم که وضعیت شتاب بگیرد، زیرا همه فهمیده اند که چه کاری باید انجام شود.
در پایان بار دیگر میخواهم حمایت خود را از متحصنین و همچنین از آزادی اعلام کنم.
اگر ما اینجا هستیم نه به این خاطر است که ما را خریده اند بلکه برای این است که ما به این آرمان اعتقاد داریم.
اما رژیم ایران افراد را میخرد، فشار وارد میکند. روی ما فشار وارد میکند. ولی تأثیر نخواهد داشت. 
در پایان میخواهم مطلبی درباره سوربه بگویم. ممکن است مورد شکایت دولتها قرار بگیرم اما من یک منتخب جوان هستم که چیزی برای از دست دادن ندارد.
باید بدانیم که سوریه در حال حاضر اقدام به کشتار مردم خود با کمک شبه نظامیان ایرانی میکند و آنها ارتش سوریه را آموزش میدهند.
ما باید به این امر توجه داشته باشیم و زمان آن فرا رسیده که این حکومت از جامعه بین المللی طرد شود.
با تشکر تمام.

کریستین پرگو: اکنون به صحبتهای اریک سوتاس، رئیس سازمان جهانی علیه شکنجه و از دوستان قدیمی اشرف و مردم ایران گوش میکنیم.

اریک سوتاس، دبیرکل سازمان جهانی علیه شکنجه
خانم رئیس، کریستین عزیز، خانم رجوی گرامی

در رابطه با اشرف آن چه تا به حال دیده ام این است که عدالت نادیده گرفته میشود. وقتی که برنامه جدول زمانبندی خروج نیروهای آمریکایی اعلام شد من این خوشبختی و افتخار را داشتم که گفتگوهای  مفصلی
به این دلیل بود که همزمان ما تلاش کردیم ملل متحد را درگیر کنیم. زیرا هرچه باشد ملل متحد نیز وظیفه حراست از صلح را دارد و این وظیفه به آنها میتواند اجازه دهد نیروهای خود را در خاک یک کشور و به خصوص در پایان یک مناقشه مستقر کند.
طرح اروپا وجود دارد که ما از چند سال پیش نیز همین موضوع را مطرح کرده بودیم و اینکه کشور میزبان را پیدا کنیم و در صورت لزوم به این کشورها که پناهندگان اشرف را می پذیرند کمک اقتصادی بکنیم.
از همان آغاز آنها (مجاهدین) مخالف جابجایی در داخل عراق بودند زیرا چنین جابجایی خطرها را بالا میبرد.
در اینجا نمیخواهم درباره دلایل آن که روشن و آشکار هستند توضیحات بیشتر بدهم.
جابجایی این افراد به کشور دیگر هرگز برخلاف آن چه ادعا میشود، با مخالفت مجاهدین همراه نبوده است.
لذا تا پایان سال ضروری است یک مشورت بین کشورهایی که حاضرند طبق بعضی معیارها پناهندگان را بپذیرند انجام شود.
هر چه باشد آنها قادر بودند کارههای مهمتر انجام دهند.
مشکل من این است که وقتی در ماه ژوئن در بروکسل بودم پاسخ آمریکایی ها هنوز به طرح اروپاییها مطرح نبود.
برای اروپاییها در حال حاضر.  مشکل رهبری  این موضوع  است که کار را به دست بگیرد تا این کنفرانس به ثمر برسد و بتوانیم این بمب تأخیری را متوقف کنیم.
با تشکر

کریستین پرگو: نوبت به سخنران بعدی آقای آلفرد زایاس، پرفسور حقوق، گزارشگر سابق سازمان ملل متحد می رسد.

پروفسور آلفرد زایاس، مشاور حقوقی ارشد کمیسرعالی حقوق بشر به مدت 22 سال
خانم رئیس جلسه، خانم رجوی، خانمها ،آقایان،
من به اختصار و  به زبان انگلیسی صبحت می کنم.
فیلسوف هلندی، بندیک اسپینوزا، مشاهده کرد که طبیعت مخالف سرسخت هرگونه خلأ  است. برای ما وکلای بین المللی روشن است که نه قوانین بین المللی و نه قوانین حقوق بشر، هیچگونه خلایی را نمی پذیرند، قوانین بشر دوستانه بین المللی بر این منطبق است.  اگرچه بعضیها به حفره های سیاه قانونی اشاره میکنند.
با این حال، برخی کشورها طوری وانمود میکنند که زمینه هایی از بی قانونی ایجاد کنند و با استفاده از آن به انکار حقوق و موقعیت انسانها بپردازند.
چنین وضعیتی، انکار اصول کلی قانون و معاهداتی است که ایران و عراق عضو آن هستند. همینطور عضویت در میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی، کنوانسیون سال 1949 ژنو و کنوانسیون پناهندگی.
به عنوان امانت دار کنوانسیون صلیب سرخ ژنو، دولت سوئیس می تواند نقش سازنده یی در پیدا کردن  یک راه حل عادلانه برای اشرف مطابق با کنوانسیون ژنو و حقوق بین الملل پیدا کند.
این موضوع بیشتر تکرار میشود که ساکنان اشرف از کلیه حقوق بشردوستانه برخوردارند.
آنها به عنوان گروهی آسیب پذیر، شایان توجه ویژه جامعه بین المللی هستند.
در واقع این موضوع به عهدة ملل متحد و دفتر کمیساریای عالی ملل متحد برای حقوق بشر و کمیساریای عالی پناهندگان است که دست به اقدامی فوری برای حفاظت و سلامت ساکنان اشرف بزنند.
این تعهد اخلاقی و حقوقی کشور من آمریکاست در مورد حفاظت و اعتبار «کارت تحت حفاظت».
قابل توجه است که ساکنان اشرف در حوزه حقوقی آمریکا بودند و آمریکا نمی تواند از مسئولیت خودش در قبال تجاوزاتی که نیروهای عراقی در اشرف انجام داده است شانه خالی کند.
موضع کمیته حقوق بشر سازمان ملل متحد که من زمانی رئیس آن بودم در این رابطه روشن است که پناهندگان، مهاجرین و افراد خارجی مانند افراد دیگر باید از حقوق بنیادین بشر برخوردار باشند و هر گونه اخراج جمعی آنها خلاف میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی است.
بنابراین دکترین مسئولیت حفاظت مطرح می شود و ساکنان اشرف شایسته حفاظت بین المللی هستند. به ویژه وظیفه آژانسهای ذیصلاح سازمان ملل متحد است که باید بصورت علنی موقعیت حقوقی آنها را به عنوان پناهندگان قانونی اعلام کنند و به آنها برگه های افراد تحت حفاظت بدهند.
متشکرم.   

کریستین پرگو: بسیار متشکرم آقای زایاس، اکنون از  آقای هانس کریستین لوند از پارلمان دانمارک که مدافع اشرف است میخواهم که سخنرانی کنند.

ینس کریستین لوند، نماینده پارلمان از دانمارک
متشکرم. هنگامی که من صحبت می کنم، همه می پرسند چرا او ساکت نمی ماند؟ چون زبان انگلیسی او افتضاح است و او یک سخنران بدی است. دلیل حضور من، بیان احساساتم برای کمپ اشرف است.
اینک چند نکته کوتاه درباره پیشنهاد اتحادیه اروپا ارائه می دهم:
این طرح که حمایت پارلمان اروپا را دارد، طرح خوبی است ولی طرحی نیست که بتوان آن را فوراً به اجرا درآورد. به همین علت تا اجرای طرح باید افراد کمپ اشرف حمایت و حفاظت شوند.
به نظر من، به عنوان یک عضو پارلمان، این وظیفه یونامی است که از آنها حفاظت کند. باید تعدادی نیروی محافظ آنجا باشند و به عراق گفت اگر میخواهی حمله کنی و اگر چنین کنی یعنی به دنیا حمله کرده یی و دنیا ترا تعقیب خواهد کرد.
من شاهد سخنرانان خوبی از آمریکا هستم. شما مسئول این ائتلاف بودید. انسانهای خوبی هستید. من به آمریکاییها اطمینان دارم. فکر می کنم وظیفه آمریکاست که از افراد یونامی و کمپ اشرف حمایت و حفاظت کند تا این مشکل حل شود. اگر آمریکا به تعهدش عمل نکند، ما به اروپا خواهیم رفت و عدم تمایل آمریکا را ابراز خواهیم کرد و طبعاً دنبال راه حل دیگری خواهیم گشت.
در آخر از همه دولتها می خواهم که رژیم ایران و رژیم عراق را از حمله به اشرف بازدارند. این باید یک خواسته از هر دولتی باشد.
در پایان از خانم رجوی می خواهم که بعد از سرنگونی این رژیم، انتخابات آزاد ـ حقوق بشر و آزادی زنان را در ایران محقق سازد. من به شما اعتماد بالایی دارم. داشتن شخصیتی مثل شما برای دنیا ارزشمند است.
متشکرم
کریستین پرگو: بسیار ممنون، بسیار متشکرم آقای لوند.
اکنون رشته کلام را به سناتور ایتالیای آقای مالان میسپاریم

سناتور ایتالیایی لوچیو مالان
خانم رئیس جمهور، خانم رجوی، دوستان گرامی
من از طرف اکثریت سناتورها و نمایندگان پارلمان ایتالیا صحبت میکنم. ما این افتخار را داشتیم که ماه ژوئیه میزبان رئیس جمهور مریم رجوی در پارلمان ایتالیا باشیم و حمایت کامل خودمان را از جنبش او برای حقوق بشر و دموکراسی در ایران و برای حفاظت از ساکنان اشرف اعلام کنیم.
ما امروز در پایتخت ملل متحد در ژنو هستیم تا از جهانشمول بودن حقوق بشر، قوانین و کنوانسیونها دفاع کنیم. بله اشرف یک نگرانی بین المللی، نه فقط برای ما اعضا و دوستان مقاومت ایران، بلکه برای همه افراد متمدن است.
حملات نیروهای مسلح عراقی به روشنی نشان میدهد که دولت کنونی عراق برای برعهده گرفتن تعهدات انساندوستانه بین المللی اش قابل اتکا نیست. بنابراین ما به طور مشخص آمریکا، مجامع ملل متحد و اتحادیه اروپا را مسئول تضمین حقوق و حفاظت اشرف میدانیم. محاصرة نیروهای ویژه مسلح عراق علیه ساکنان بی دفاع اشرف باید خاتمه یابد.
تیم ناظر ملل متحد باید به طور دائم اجازه داشته باشد در کمپ باشد. ساکنان باید دسترسی آزادنه به خدمات پزشکی در داخل و خارج عراق داشته باشند. و یونامی، کمیسر عالی ملل متحد، اروپا و آمریکا باید نقش خود را بازی کنند و سهم خود را برای تحقق آن، انجام دهند. ما قاطعانه مخالف هرگونه جابجایی اجباری در داخل عراق هستیم که تنها می تواند زمینه ساز تهدید علیه ساکنان اشرف در خارج از دید بین المللی باشد.
ما در زمانی به سر می بریم که یک فرصت فوق العاده از دوران جدیدی برای حقوق بنیادین بشر و خاتمه دادن به همه دیکتاتوریها در سراسر جهان داریم. بنابراین این زمانی است که آمریکا باید مجاهدین را از لیست خارج کند و ملل متحد و آمریکا  حفاظت و حقوق ساکنان اشرف را در عراق تضمین کنند.

کریستین پرگو: خانمها و آقایان اکنون به آقای خوان گارسه گوش میدهیم که وکیل ساکنان اشرف است.

خوان گارسه، حقوقدان ارشد بین المللی و مشاور سالاوادور آلنده
خانم رئیس جلسه، پرزیدنت رجوی، دوستان گرامی، خانم رجوی  اشاره کردند به یک کنفرانس مطبوعاتی توسط نخست وزیرمالکی که از شکایت دستگاه قضایی اسپانیا شکوه کرده است و گفته است و مداخله در حق حاکمیت عراق میشود و نیز  علیه مراجع قضایی که بخواهند موضوع حقوق بین المللی را مطرح کنند و از ساکنان اشرف حمایت کنند، یکسری اقدامات قضایی را نوید داد.

پروفسور اریک داوید گفت در حقوق نباید حفره هایی وجود داشته باشد. این نقش دادگاههاست که اتفاقاً همین حفره ها را پرکنند. آنها موظف به اجرای قانون هستند ونمیتوانندبگویند که به طور مثال در این مورد قانون برای اجرا وجود ندارد.
همیشه اصول کلی حقوق وجود دارد. در رابطه با اشرف جنایاتی انجام شده است. به طور خاص در ماههای ژوئیه 2009   و آوریل 2011 و در تمام سالهای 2009 و 2010 و 2011  شکنجه روانی و محدودیتهای شدیدی اعمال شده است که نقض حقوق بنیادین محسوب میشود.
اینها را همچنین باید به عنوان جنایت علیه حقوق بین المللی، جنایت جنگی محسوب کرد زیرا آنها از حفاظت کنوانسیون چهارم ژنو برخوردارند وحقوقشان پایمال شده است.
آخرین شکایت همچنین علیه خود مالکی نیز انجام شد. اما به خاطر سمتش از مصومنیت برخوردار است، اگر چه پرونده علیه او ادامه خواهد یافت اما دادگاه از اتخاذ اقدامها علیه او تا پایان مصونیتش خودداری خواهد کرد. این مصونیت البته ابدی نیست.
قانون خود پاسخهای لازم را به سؤالهای مطرح شده علیه مالکی داده است. منشور ملل متحد درباره آنچه حق حاکمیت مطرح میشود، آنرا برای هیچ دولتی جهت ارتکاب جنایت علیه حقوق بین الملل به رسمیت نمی شناسد.  لذا پاسخ حرف آقای مالکی را درخود اتهام مطرح شده باید جست. درباره صلاحیت دادگاه بین المللی باید بگویم که به افتخار حقوق و اجرای آن، هم اکنون یک دادگاه فرانسوی حق مقاومت را برای نمایندگان اشرف به رسمیت شناخته است. یک دادگاه در واشینگتن حق برخورداری از یک پروسدور منصفانه  را به رسمیت شناخته است و گفته است وزارت خارجه آن را نقض کرده است.
همچنین یک دادگاه بین المللی، یعنی دادگاه عدالت اروپا، حقوق جنبش مجاهدین را برسمیت شناخته است.  در نتیجه آنچه که دادگاه اسپانیا کرده است صرفا ادامه آن چیزی است که دادگاه های قبلی کرده اند.
و یقین دارم و که دادگاههای دیگری در پی این اقدام خواهند کرد زیرا ما حقوق بین الملل را اجرا میکنیم که توسط بیش از صد کشور مورد امضا شده است.
در نتیجه باید گفت که فقط مسئله زمان است که دادگاههای دیگر در اجرای قانون به رسیدگی به جنایت ارتکابی در اشرف بپردازند.
وظایفی که امشب یادآوری شد در رابطه با کمیساریای عالی حقوق بشر و کمیساریای عالی پناهندگان, بدین معنی است که آنها وظیفه دارند از چنین جنایاتی و همچنین از نقض حقوق بین الملل جلوگیری کنند. اما آنها در یک موضع غیرفعال هستند. من بیشتر از این نمی گویم زیرا پروفسور داوید موضوعاتی را مطرح کردند که من اینجا تکرار نمیکنم. صرفا میگویم امیدوارم آنها درک کنند که مسایل درچه زمینه هایی دارید پیش می رود و آنها موظف به پیشگیری و حفاظت هستند.