شورشهای گسترده عمومی – که معمولا بعنوان بهار عرب نام برده می شود – سیاست غالب استمالت از دیکتاتورها در غرب را به چالش کشیده به طوری که یک کارشناس ارشد در شورای روابط خارجی سیاست امریکا و نقش آن در وقایع اخیر را مورد انتقاد قرار داد که دارد همراه و در پس توده ها حرکت می کند (استیفن بیدل، رویترز 27 اوت 2011). سوالی که توسط مردم ایران از اوباما در خیابانهای تهران و در طول قیامشان در سال 2009 پرسیده می شد که می گفتند "ااوباما ، با آنهایی یا با ما" حالا فراتر از خیابانهای تهران رفته و به راهروهای دیپلماتیک رسیده است. ولی وزارت خارجه به این چالشها چطور پاسخ داده است؟ و چطور معمای سیاست امریکا در ایران، عراق، خاورمیانه و شمال افریقا می تواند حل شود؟
در حالی که ناآرامی در خاورمیانه و شمال افریقا به اوج می رسید، دولت امریکا نتیجه گیری کرد که در واقع ناآرامی دوسال پیش در ایران شروع شد (سخنان پرزیدنت اوباما بهار 2011) ولی آنجا و آن زمان که سپاه پاسداران انقلاب به جوانان ایرانی شلیک می کرد و یک دختر جوان، ندا آقا سلطان، در خون و با چشمان باز غوطه خورد، مقامات امریکا چشمشان را بستند. آیا واقعا دولت امریکا دوسال نیاز داشت که به این واقعیت برسد؟
در ژانویه 2009، دولت امریکا علیرغم تعهدات بین المللی اش نسبت به ساکنین کمپ اشرف در عراق، که 3400 عضو مجاهدین اپوزیسیون اصلی ایران در آن ساکن هستند، مسئولیتش را به دولت عراق تحویل داد. شش ماه بعد در جولای 2009، دولت نوری مالکی، همان دولتی که مقامات وزارت خارجه گفتند به آنها اطمینان داده که به حقوق ساکنین احترام بگذارد، به ساکنینی که قرار بود از آنها حفاظت کند حمله کرد 11 کشته و بیش از 1000 مجروح برجای گذاشت. افسران نظامی امریکا که در صحنه بودند، در تضاد با تعهدات دولت امریکا و آموزشهای نظامی، بی تفاوت ایستادند.
در یک تلگراف که در ماه مارس ارسال شده، یک ژنرال امریکایی هشدار می دهد که در صورت حمله عراق به کمپ، با خطر تلفات جدی، نیروهای تحت فرماندهی او مجبور خواهند شد دخالت کنند. در اوایل جولای کریستوفر هیل، سفیر وقت امریکا، در تلگرافی می گوید که هر گونه حمله صورت گرفته توسط نیروهای امنیتی عراق به احتمال زیاد منجر به از دست رفتن جان انسانها خواهد شد. این تلگرافها همچنین نقش رژیم ایران در اقداماتی که توسط دولت عراق علیه مجاهدین صورت می گیرد را برجسته می کند (دفتر ژورنالیسم تحقیقاتی – 8 آوریل 2011)
آیا کسی واقعا می تواند تصور کند که دولت امریکا از چنین کشتاری متعجب شده و نمی دید که این دارد پیش می آید؟ هرگز! برعکس آنها به خوبی می دانستند که لیست گذاری تروریستی در واقع چیزی بود که مانع این شد که نیروهای امریکایی نقش فعالتری در محترم شمردن تعهدات بین المللی امریکا بازی کنند. یک سال بعد از کشتار، در تابستان 2010، دادگاه ناحیه واشنگتن به وزارت خارجه دستور داد لیست گذاری تروریستی را لغو کند. مقامات وزارت خارجه با این وجود در جلسات استماع کمیته های مجلس و سنا مستمرا این را متوقف کرده اند و 9 ماه بعد در آوریل 2011 مالکی یک بار دیگر به اشرف حمله کرد و این دفعه 36 نفر را کشته و 350 نفر دیگر را مجروح کرد.
مقامات ارشد دولت عراق و خود مالکی، به کرات علنا و یا در ملاقاتهای دیپلماتیک نامگذاری تروریستی را بعنوان بزرگترین مشوق و انگیزه شان در آماده سازی برای کشتار اعلام کرده اند. اولی در سال 2009 به وقوع پیوست که بهار عرب در آرزوها هم وجود نداشت. کشتار دوم در زمانی بود که بهار عرب دیکتاتوریها در سوریه، عراق، و ایران را تا بنیادشان لرزانده بود.
یک کارشناس ارشد ملل متحد که در ماه اوت دور شمال افریقا رفته می گوید: اگر اشرف نباشد، برای انقلابیون جوان عرب که دنبال یک نمونه برای خود هستند این یک تراژدی خواهد بود. من تازه از ماموریتی در شمال افریقا برگشته ام و از مصر تا کوههای نافودر شرق لیبی، و تا تونس، روشن است که جوانان دنبال یک مرجع نمونه هستند". (ژان زیگلر، نایب رییس کمیته مشورتی شورای حقوق بشر سازمان ملل – کنفرانس ژنو 11 اوت 2011)
چه مدت زمان بیشتری وزارت خارجه نیاز دارد که نهایتا تشخیص دهد لیست گذاری تروریستی مجاهدین نه تنها آن را شریک جنایات از پیش طراحی شده و تحت حمایت دولت صورت گرفته توسط دولتهای عراق و ایران کرده است، بلکه علاوه بر آن این لیست گذاری و بی احترامی امریکا به تعهداتش در حفاظت از ساکنین اشرف امریکا را از فزصتهای زیاد در ایران، عراق و خاورمیانه محروم کرده است.
برگرفته از نیوز بلیز 23 شهریور
