روز  18دی ماه 1390 برابر با 8ژانویه 2012، یک گردهمایی  به مناسبت سال نو  میلادی با حضور خانم مریم رجوی  و برخی از شهرداران حامی مقاومت در اورسور اواز برگزارشد. در این گردهمایی  شهرداران و منتخبان فرانسوی در شوراهای شهرها، استانها و مناطق، حول موضوع حفاظت بین المللی از ساکنان اشرف، فراخوان دادند،

توجه شما را به گزارشی از این گردهمایی جلب میکنیم:

http://www.youtube.com/watch?v=EHgyo3On2v4

 ما منتخبین مردم با گرایشات گوناگون اینجا هستیم. ولی همه برای حمایت مشترک از کار شما اینجا جمع شده ایم. این جمع در مناسبتهای مختلف ظاهر شده است، در پاریس در کنفرانسهای بین المللی، در کنگره شهرداران  جایی که بسیاری از دیگر شهرداران را که هنوز به ما ملحق نشده اند، ملاقات کردیم  و آنها امضا کردند.
خلاصه جنبش وسیع می شود. ما 5500 نفربودیم. فکرمیکنم که حالا نزدیک به  ده هزار نفر هستیم. و فکر می کنم که هنوز تلاشهایی وجود دارد که تعداد دیگری از همکاران را معتقد کنیم. و بعد این مبارزه در بسیاری از کشورهای دیگر، در اروپا و در جهان انجام میشود. یک اکثریت پارلمانی، اکثریت پارلمانترها از اکثر کشورها، اکنون حمایتشان را از کار شما اعلام میکنند

ژیل پاروئل - رئیس پیشین کانون وکلای استان والدواز
با تشکر از خانم رئیس جمهور،
از طرف کمیته برای دموکراسی در ایران و همچنین از طرف کمیته دوستی فرانسوی-ایرانی و همچنین از طرف شورای ملی مقاومت ایران، به همه حاضرین در این برنامه خوش آمد میگویم.
من مجدد بهترین تبریکاتم را برای سال جدید تقدیم شما و نزدیکانتان میکنم، به خانواده بزرگ ایرانیان، به مقاومت ایران و همانطور که به شما میگفتم، به دوستان اشرفیمان که در حال عبور از دورانی سخت هستند. ما در حالی اینجا گرد هم آمده ایم که تنها چند هفته پیش دادگاه عدالت اتحادیه اروپا برای همیشه درخواست استیناف دولت فرانسه را رَد کرد و به این ترتیب، چیزی که ما میدانستیم، خانم رئیس جمهور ، اینکه سازمان مجاهدین خلق ایران از لیست خارج میشود، موضوعی که خودش جای جشن دارد.
حضور ما در اینجا همچنین برای اینست که به دوستان شجاع و قهرمان خود در اشرف بگوییم که ما همیشه با آنها هستیم و اینکه تا آخر برای اینکه به قانون احترام گذاشته شود، هشیار خواهیم ماند.

 مریم رجوی
دوستان عزیز!
سال نو بر همه شما مبارک!
برای شما و برای تمام فرانسوی‌ها سالی سرشار از شادی، سلامتی و موفقیت‌ آرزو می کنم. سال گذشته بسیاری روزها جهان در اندوه فرو رفت و بسیاری روزها غرق شادی شد.
هر روز که جوانان خاورمیانه در سوریه و در اشرف به خاک افتادند، روز غم بود و روزهایی که دیکتاتورها سقوط کردند، روز شادی برای تمامی کسانی که برای آزادی در جهان مبارزه می کنند.
امسال ما غم بزرگی با از دست دادن مدافع بزرگ حقوق بشر خانم میتران داشتیم، ولی ارزشهای او همیشه زنده هستند.  با اینحال جهان ما به سوی آزادی و خوشبختی می‌رود؛ زیرا انسان‌هایی هستند که خواهان تغییر‌ آن می باشند و این فلسفة جشن سال نو است.

تا آن جا که به ایران بر می‌گردد، در تمام سال گذشته پایداری اشرفی‌ها و کارزار دفاع از اشرف، مبارزه برای آزادی وحقوق بشر ایران را به پیش برد. مهلت تعیین شده برای بستن اشرف در 31 دسامبر به ماه آوریل موکول شد و این یک دستاورد بزرگ است. ملایان که می خواستند اشرفیان را کشتار کنند، شکست سختی را متحمل شدند.
یک یادداشت تفاهم بین سازمان ملل و عراق برای جابجایی اشرفیان به سمت کمپ لیبرتی امضا شد. لیبرتی کمپی در حومه بغداد  است. جایی که سازمان ملل، قول نظارت دائمی روی آن را داده است،  ایالات متحده قول فرستادن مرتب ناظرین را داده و کمیساریای عالی پناهندگان ملل متحد کار خود را برای فرستادن ساکنین اشرف به کشورهای ثالت شروع خواهدکرد.
به علامت حسن نیت، اکیپ اول اشرفیها قبول کردند با خودروها و وسایل خود، به کمپ لیبرتی بروند و درخواست حداقل تضمین برای حفاظتشان را دارند. اما مشکلات از راه رسید. ابتدا رژیم ایران، در پایان دسامبر، 3 حمله موشکی به اشرف کرد. سپس عراق موانع جدیدی ایجاد کرد؛ از جمله این که اشرفیها خودروها و وسایل خود را نمی توانند ببرند. هم چنین عراق نمی گذارد که یک تیم از مهندسین اشرف، از کمپ لیبرتی بازدید کند تا بفهمد که چه کمبودهایی دارد.
سپس ما متوجه شدیم که محل استقرار اشرفیها در لیبرتی که 40 کیلومتر مربع مساحت دارد، برخلاف توافق امضا شده با سازمان ملل، به کمتر از 1 کیلومتر مربع کاهش یافته و عراقیها در حال ساختن دیوارهای بتونی 4 متری در گرداگرد کمپ هستند. هم چنین عراق از دیدار وکلا و خانواده ها جلوگیری کرد.
در واقع، عراق در حال ساختن یک زندان است و حداقل تضمین برای حفاظت را نمی دهد. 

در کنفرانس 6 ژانویه در پاریس، شخصتیهای برجسته و وکلا، به بیانهای مختلف اعلام کردند که این نوع جابه‌جایی یک جابه‌جایی اجباری به کمپ زندانیان است. آنها اعلام کردند که ساکنین اشرف، این شرایط را نباید بپذیرند.
کارزار برای حفاظت اشرفی‌ها با شدت بیشتر ادامه دارد؛ چرا که خطرات بزرگتر هستند و انتقال آنها به زندان، مرز سرخ است. رژیم ایران و عراق می خواهند راه حل به دست آمده را به شکست بکشانند. امریکا و سازمان ملل مسئولند که نگذارند که این توافق حداقل به دست آمده، نقض شود. واقعیت این است که این یک توافق حداقل برای ساکنین اشرف است.

دوستان عزیز!
در سال گذشته اثبات شد که ملاها در یک قدمی بمب اتمی هستند. از این رو، بسیاری دولت‌ها به‌فکر اعمال فشار به رژیم حاکم افتادند. فرانسه حتی خواستار تحریم معاملات نفتی با این رژیم شد.
این تدابیر البته مثبت است، اما به هیچ وجه کافی نیست.
اعمال قاطعیت در برابر ملاها فقط یک راه دارد و آن مقاومت مردم ایران و تغییر توسط مردم ایران و مقاومت سازمان یافته اش است. این جنبشی است که ملاها از آن می هراسند؛ همان جنبش سازمان‌یافته‌یی که در لیبی و سوریه و مصر به دنبالش بودند، در ایران وجود دارد.کافی است که دولت‌های غرب، راه آن را نبندند. این مقاومتی است که عدالت فرانسه و اروپا به مشروعیتش گواهی داده است. اکثریت پارلمانترهای فرانسوی خواستار به رسمیت شناختن مقاومت ایران شدند.
5500 شهردار و منتخبان در فرانسه و شوراهای شهر، خواهان حفاظت ساکنان اشرف شدند.
از طرف دیگر بسیاری فرانسویان شجاع، از جمله همسایگان عزیز ما اینجا و در سایر استانهای فرانسه، در کارزار دفاع از اشرف، از دل و جان کوشیدند.
آن‌ها از ژنو تا بروکسل و واشینگتن در تحصن‌ها و تظاهرات و نیز در تمامی جلسات حضور یافتند و با نامه نگاریها و همچنین با ملاقاتها به کارزار اشرف کمک موثر کرده  و از این راه حل حمایت کردند.
می خواهم یاد دوستانمان همچون  ژیلبر بروتن،  مونیک دوفورستل و محمد لاشگر را که در لحظات بسیار سخت  پشتیبان این مقاومت بوده اند، گرامی بدارم.

دوستان عزیز!
آن‌چه در این کشاکشها به خوبی درخشید، کیمیای انسانی است که ما را هدایت کرد و راه را  به‌پیش‌برد . آن‌چه جهان را به یاری برمی‌انگیزد، همین گوهر است. در نتیجه، دیدیم که زنان و مردان به یاری مقاومت ایران برخاستند، منافع حزب‌ها و جناح‌ها،  و تفاوت فرهنگها و مذهب‌ها، رنگ باخت و همه برای یک هدف متحد شدند؛ هدفی عادلانه و مشروع  برای مقاومتی که بسیار برای آزادی و دموکراسی در ایران رنج کشیده است.
به این دلیل که پایان ستم و بی عدالتی را می‌خواهیم، به این دلیل که  برای برای برابری و برقراری جدایی دین و دولت، احیای حقوق بشر ایران و یک ایران غیر اتمی مبارزه می‌کنیم، هدف افترائات قرار گرفته‌ایم.
اما از این مبارزه برای آزادی کشورمان دست بر نمی‌داریم. همان گونه که سال کهنه جای خود را به سال نو می‌دهد، اختناق  مذهبی و سیاسی نیز جای خود را به آزادی خواهد داد.. بنابراین باز هم از شما دوستان و از همه مردم فرانسه، کمک می‌خواهیم به‌خصوص در این شرایط که ما نیاز به یک کارزار جدید بین المللی برای حفاظت ساکنین اشرف، همچنین برای سرنگونی رژیم ملاها و آزادی و دمکراسی برای مردم ایران داریم.
از همه شما متشکرم و مجددا برای همه شما سالی خوب و سرشار از سلامتی و موفقیت آرزو می‌کنم.

http://www.youtube.com/watch?v=1Mbfbs5YZO0

ژان پیر بکه - شهردار اور سوراواز ، عضو شورای استان والدواز
خانم رئیس جمهور، مریم رجوی گرامی،
 همکاران محترم شهردار، معاونان شهرداران،
مشاوران شهرداری که تعداد خیلی زیادی هم از آنها آمده اند، اهالی گرامی اور  و به طور کلی همه شما که  امروز اینجا حضور دارید،
  مثل هرسال، ما این رسم را داریم که در ابتدای سال جمع شویم و آرزوی خوشبختی کنیم . امسال، شاید مهمتراز سالهای دیگر است . مایلم که امسال را سال  امید برای کل مبارزاتمان بنامم ، البته مبارزات شماست  ولی به صورت کلی تر مبارزات ما هم هست. اجازه بدهید که چند کلمه برای اشرف بگویم، چون عملاً سال گذشته، پایان سال 2011 خیلی نگران کننده بود. ما یک نگرانی جدی  برای سرنوشت  3400نفر از ساکنان کمپ اشرف داشتیم. خوشبختانه، در آخر سال، توافقی حاصل شد. توافق کاملی نیست، ولی این توافق بوجود آمد. و باید هم رعایت شود. و باز هم  باید تمام شرایط را داشته باشد تا که اشرف عملاً  به زندان تبدیل نشود. آنرا به چند کیلومتری حومه بغداد جابجا کردند، جاییکه یک کمپ نظامی سابق آمریکا بود و دارندآن را  به شکل زندان تغییر میدهند . منظور این نبود. اگر آنچه را که نمایندگان سازمان ملل متحد امضاکردند، درست فهمیده باشم، منظور این نبوده. در شرایط عادی این تضمین انتقالی با امنیت اشخاص و اموال اشرف بود، تا آنها بعداً بتوانند استاتوی پناهندگی سیاسی را دریافت کنند، منظور این بود. این کار معمولاً چند ماه، چند مدت طول میکشد، ولی امروز، به نظر میرسد که تمامی شرایط کاملا فراهم نشده است. و بنابراین ، من میخواهم که  از کارزار کاملاً هشداردهنده شما تقدیر کنم و ما، منتخبین مردم، هم تا آنجا که میتوانیم تلاش  میکنیم که همراهی کنیم، کمی دیگر از آن صحبت می کنیم . این کار فوق العاده را که شما در تمام دنیا، اینجا در فرانسه، در ژنو  نیز، در آمریکا، همه جا پیش میبرید، ما سعی میکنیم که شما را در این کار همراهی کنیم. شما این مبارزه را برای دفاع از دوستان اشرفی تان پیش میبرید. ولی همزمان مبارزات دیگری هم هست. شما مبارزه میکنید و این مبارزه برای خارج شدن از لیست پیش میرود. این کار در مورد طرح اروپا انجام شده است و همینطور در فرجام خواهی فرانسه که درنهایت هیچ شانسی هم نداشت که فقط برای وقت خریدن بود، و توسط دولت فرانسه داده شد و کاملا رد شد. حالا لیست آمریکا مانده است. شما هنوز از لیست آمریکا خارج نشده اید و این البته مبارزه ای است که باید همزمان پیش برد. وبعد مبارزه با برنامه اتمی رژیم ایران است. چونکه  موضوع هسته یی تعادل صلح را در این قسمت از جهان تهدید میکند . و در اینمورد، شما از ابتدای مبارزه هشداردهنده بودید. و شما بسیاری از حمایت ها را همیشه ازجانب ما خواهید داشت. نمیخواهم که حرفهایم به درازا بکشد.  بعد از من، ما منتخبین مردم با گرایشات گوناگون اینجا هستیم. ولی همه برای حمایت مشترک از کار شما اینجا جمع شده ایم. این جمع در مناسبتهای مختلف ظاهر شده است، در پاریس در کنفرانسهای بین المللی، در کنگره شهرداران  جایی که بسیاری از دیگر شهرداران را که هنوز به ما ملحق نشده اند، ملاقات کردیم  و آنها امضا کردند.
خلاصه جنبش وسیع می شود. ما 5500 نفربودیم. فکرمیکنم که حالا نزدیک به  ده هزار نفر هستیم. و فکر می کنم که هنوز تلاشهایی وجود دارد که تعداد دیگری از همکاران را معتقد کنیم. و بعد این مبارزه در بسیاری از کشورهای دیگر، در اروپا و در جهان انجام میشود. یک اکثریت پارلمانی، اکثریت پارلمانتر ها از اکثر کشورها، اکنون حمایتشان را از کار شما اعلام میکنند . وخوب  همین است که ما می خواهیم امروز ظاهر کنیم. و بنابراین بدون اینکه بیشتر حرفم را طولانی کنم، برای شما خانم رئیس جمهور و نیز برای همه مردم ایران ، و برای دوستان اشرفی مان به طریق اولی ، سال 2012 را پراز امید با دنیایی بهتر، دنیای صلح البته، دنیای عدالت، دنیای آزادی آرزو  میکنم. سال 2012 را به شما دوستان ایرانی و نیز به همه حضار  تبریک میگویم . بسیار متشکرم

 وبرای اینکه نیروی مبارزمان را به شما نشان دهم، از دهها تن از منتخبین مردم فرانسه که امروز اینجا حضور دارند، میخواهم که اینجا روی سن بیایند،

موریس بوسکاور - شهردار تاورنی
سلام علیکم،
 آزادی!
خانم رئیس جمهور، پس از سخنرانی درخشان دوستم ژان پیر بکه، از طرف کمیته شهرداران فرانسه، چه چیز بیشتری میتوانم بگویم. ما زیاد نیستیم! او گفت ده هزار، ولی با یک پشتیبانی سریع ما به زودی پانزده هزار و بیست هزار خواهیم بود. خوب، باید گفت که فقط شهرداران نیستند. منتخبین زیادی در  کمیته شهرداران فرانسوی در دفاع از اشرف حضور دارند. رؤسای شورای منطقه، 21رئیس شورای کل، 187 شهردار نماینده مجلس، و 69 شهردار سناتور، حداقل در این کمیته هستند، چون هر ماه آمارگیری می‌کنیم، اگر چه دشوار است.
خانم رئیس جمهور، این کمیته تلاش می‌کند فعالیت شما را همراهی و از مقاومت ایران حمایت ‌کند. این کمیته از جمله از خواستهای بر حق دوستانمان در اشرف، حمایت میکند. ما فکر میکنیم که انتقال صحیح و سالم همه ساکنان اشرف، بدون استثناء، با خودروهایشان و اموالشان به کمپ لیبرتی، باید تحت نظارت بین‌المللی صورت بگیرد. مثل شما و مثل اشرفیها، ما هم بر این نظر هستیم. ما فکر می‌کنیم که  نظارت دائمی سازمان ملل متحد، ایالات متحده تا انتقال آخرین نفر به کشورهای ثالث، باید صورت بگیرد. ما خواستار شروع کار کمیساریای عالی پناهندگان هستیم. ما می‌خواهیم محاصره و تمامی تهدیدات، اذیت و آزار، سرکوبها و احکام دستگیری لغو شوند. بدون استثناء.
من با عرض تبریکات کمیته تمام می‌کنم، به همین دلیل ما حمایت بسیار قوی و بدون وقفه خودمان را از شما اعلام می‌کنیم. در رابطه با برگزاری پیشنهاد کنفرانس بین المللی در پاریس یا در ژنو یا در بروکسل با سازمان ملل متحد، ایالات متحده، مقاومت ایران که اشرف را نمایندگی می‌کند و کسانی که می‌خواهند رژیم ملاها، دیکتاتوری سقوط کند، ما قاطعانه خواستار این هستیم که شرایط قابل قبول جابجایی تعریف شوند، چون در حال حاضر شرایط غیرقابل قبول هستند. حرف دولت عراق، یک حرف دروغ است.
به یمن تلاشهای شما، مقاومت ایران امسال پیشرفتهای مهم و پیروزیهای قابل توجهی داشته است. سالی که در پیش است، همان سال مورد نظر برای مقاومت ایران و ایران است. خانم رئیس جمهور ما از شما حمایت می‌کنیم. با بهترین آرزوها.

ولی لااقل، از آنجایی که در اینجا به گرمی از ما استقبال می‌شود، می‌خواهم از شما درخواست کنم، خانم رئیس جمهور از شما خواهش می‌کنم که به ما بپیوندید.
خانم رئیس جمهور، از طرف کمیته، امضا و حمایت 5500 شهردار فرانسه در حمایت از ساکنان اشرف را به شما تقدیم می‌کنم.

سخنان خانم رجوی
با تشکر آقای بوسکاور، آقای ژان پیر بکه، آقای دومینیک لوفور و همه شهردارانی که حضور دارند.
می‌خواستم از آنچه که شما کرده اید، تشکر کنم، چرا که شاخص برجسته یی از ارزشهای منتخبین فرانسوی است.
به نظر من منتخبین فرانسوی، همانند شهرداران، سمبل ارزشهای فرانسه هستند، ارزشهای برادری، آزادی و برابری. و باید بگویم که در این سال بسیار سختی که گذشت، خوشبختانه ما حمایت تعداد زیادی از منتخبین فرانسه را داشتیم و این یک مشوق بزرگ برای ما بود چرا که ما یک مقاومت مستقل، در مقابل یک دیکتاتوری مذهبی هستیم. مقاومت در برابر یک دیکتاتوری مذهبی بسیار سخت است چرا که  میخواهد با تهدید کردن، کشورهای غربی را کنار خودش بیاورد.

ولی خوشبختانه با حضور شما، منتخبین، با حضور شما اهالی استان والدواز و با شما فرانسویها در همه جا، ما بسیار قوی بودیم و به همین دلیل بود که می‌توانستیم از موانع زیادی عبور کنیم.  می‌توانستیم مرحله به مرحله پیشروی کنیم و به دستاوردهای بزرگی برسیم، مثل همین تعلیق ضرب‌الاجل سرکوبگرانه ساکنان اشرف تا پایان 2011. و به نظر من می‌توانیم به هدف خود برسیم، یعنی هدف آزادی و دموکراسی برای مردم ایران. با تشکر مجدد از آنچه که شما انجام دادید و من مطمئنم که با همبستگی و دوستی شما می‌توانیم موفق بشویم، باز هم تشکر می کنم.

دومینیک لوفور شهردار سرژی و رئیس مجموعه شهرهای سرژی پونتواز
خانم رئیس جمهور، خانمها و آقایان، همکاران عزیزم، دوستان گرامی،
اجازه دهید، خانم رئیس جمهور، پس از سخنان ژان پیر و موریس، به شخص شما، به دوستانتان که اینجا در کنار شما در اور حضور دارند، و به تمام مردم ایران یک پیام امید بفرستم.
ابتدا یاد آور میشوم یک سال پیش هنگامی که به مناسبت آغاز سال نو، گرد هم آمده بودیم، جنبشهایی در خاور نزدیک در حال شکل گیری بود که، مشاهده و لمس می کردیم، ولی هرگز تصور نمی کردیم ک در تونس، لیبی، بحرین، یمن و امروز در سوریه ملتها به پا خاسته، و رژیمهای دیکتاتوری یکی از پس از دیگری فرو بریزند و فضای تازه یی برای دموکراسی گشوده شود. دموکراسی هیچگاه یک «رودخانه آرام» و یک مسیر آسان نبوده و همواره برای ساختنش به زمان طولانی نیاز بوده است. به همین دلیل است که گرچه شما در ابتدای این گردهمایی به من یادآوری کردید مبارزه شما و مبارزه ملت ایران به دلیل ماهیت این دیکتاتوری مذهبی به طورخاص دشوار و سنگین است، به نظرم میتوانم دو نکته ساده را اینجا خاطرنشان کنم: اول این اعتقاد راسخ را که حق نیست و بهخصوص اصلاً ممکن نیست ملتی بتواند الی الابد محکوم به ستم و سرکوب باشد. این واقعیت ندارد که ایران ممکن است فردا یا پس فردا از نادر کشورهای جهان باشد که شاهد آزادی را در آغوش نکشیده باشد. این را هم یادآور شویم که گرچه درسال 2011 شاهد بهارکشورهای عرب بودیم، اما شاید به این دلیل بودکه دو سال پیش از آن، در شرایطی به غایت دشوار، مردم ایران نیز با تمام قوا و به شدت دست به تظاهرات زده بودند، گرچه در آن هنگام موفق به سرنگون کردن رژیم نشدند. پس مشخص است که آینده در هماهنگی کارزار و به خصوص توان ملت ایران در مقابله با دیکتاتوری نهفته است. و البته به همان اندازه به  قاطعیت قدرتهای بینالمللی و نهادهای بینالمللی بستگی دارد. به همین دلیل است که آنچه در اشرف میگذرد از اهمیت خاصی برخوردار است. طبعاً فراتر از زندگی زنان و مردان اشرفی، قاطعیت قدرتهای بینالمللی در برابر رژیم ملایان نیز نقش مهمی دارد و به همین دلیل است که به اعتقاد من اگر بتوانیم به نحوی عمل کنیم که کشورهای دموکراتیک ما، مواضعی بسیار قوی و قاطع در قبال رژیم ملایان اتخاذ کنند و چنانچه مردم ایران واقعاً به آینده خود باور داشته باشند، آری، ما همان طور که دوستان اشرفی مان گفتند، خواهیم توانست با هم سال نو را در تهران جشن بگیریم. برای همگی شما سال 2012 خوشی را آرزو می کنم. 

دومینیک بائی، شهردار ووژور
خیلی متشکرم. خانم رئیس جمهور، من تلاش خواهم کرد به نمایندگی از تمام همتایانم در استان سن- سن دنی، که نتوانسته اند در اینجا حضور پیدا کنند، صحبت کنم. پس من این پیام کوتاه را به نام آنان نیز برایتان می خوانم:
خانم ها، آقایان، همکاران گرامی، دوستان عزیز،
من مطمئن نیستم در ایام گذشته مسأله ای وجود داشته که پیرامون آن چنین اجماعی از این تعداد منتخبان مردم در فرانسه بوجود آمده باشد. البته شکی نیست که جنبه انسانی این مسأله بسیار قوی است. اما فراتر از آن، موضوع ارزش هائی است که ما از آن دفاع میکنیم. ارزشهایی که در اشرف نیز مورد دفاع زنان و مردان شجاعی است که زندگی خود را در خدمت آرمان دموکراسی و آزادی قرار داده و در واقع خواست یک ملت را نمایندگی میکنند. در دورانی که از مشخصه های آن قیام مردم سوریه علیه استبداد و برای جامعه ای عادلانه تر، برابری طلب تر و آزاد تر است، شکی نیست که یک نقطه کانونی که جنبش مردمی در ایران به دلیل فقدان آن قدری عقب افتاده، شاخص دموکراسی است و به همین دلیل ما شهرداران منتخب فرانسه که شمارمان 5000تن میباشد، پشتیبان آرمان دفاع از اشرف هستیم زیرا آنان را به عنوان مدافعان دموکراسی و آزادی در ایران می شناسیم.
تنها این نکته را باید مورد تأکید قرار دهیم که به رغم اهدافی که تا کنون به آن نایل شده ایم، وضعیت شکننده و بی ثبات است، زیرا رژیم حاکم بر ایران و متحدانش در منطقه شکننده تر شده اند.
پس در شرایطی که پروسه انتقال ادامه دارد و احتمالا چند ماه طول خواهد کشید، ما باید هشیاری و کارزار خود را حفظ کنیم. فراموش نکنیم که حتی متعاقب امضاء توافقنامه بین سازمان ملل متحد و دولت عراق چندین موشک به اشرف شلیک شده است. ما نمی توانیم به دولت عراقی که غرق در بحران است، اعتماد کنیم که به وعده هایش عمل کند و نیز نباید فراموش کنیم رژیم حاکم بر ایران با چه شدت و قساوتی دشمنان خود را تعقیب می کند.
لذا پیشنهاد می کنم که کمیته شهرداران فرانسه برای دفاع از اشرف که اینجا از سوی موریس بوسکاور، شهردار تاورنی، و چندین عضو دیگر آن مانند ژان پیر بکه، شهردار اورسوراواز، و دومینیک لوفور، شهردار سرژی، نمایندگی میشود، به مبارزه خود جهت تأمین امنیت و آسایش ساکنان اشرف و به حساس ساختن هر چه بیشتر شهروندانمان  به این مسأله حیاتی ادامه دهد. ما از این مبارزه حمایت و تمام تلاشمان را به کار خواهیم گرفت تا صدای منتخبان بیش از پیش در محافلی که تصمیمات مهم در زمینه سیاست خارجی و امور بشردوستانه اتخاذ میگردد، شنیده شود.
سال نو بر همگی و بخصوص بر دوستان اشرفی مان مبارک باد.

اسقف گایو:
وقتی که به اور می‌آیم، احساس می‌کنم درمیان خانواده ام هستم و من به طور خاص روی صحبتم با دوستانم در اشرف است. همانها که توانستند از آزمایش، از تنهایی، عبور کنند و مغلوب آن نشوند. من به سخنان یک نویسنده و شاعر بزرگ فلسطینی می اندیشم، محمود درویش، که در وصف خلقش می‌گفت : «ما یک درد بی‌علاج داریم که نامش امید است»!
وچنین است که هیچ کس نخواهد توانست امید را از ما بگیرد. و چنین است که دوستانمان در اشرف کوتاه نخواهند آمد. هر قدرهم که سختیها بزرگ باشند، آنها امید خود را حفظ خواهند کرد. و به این دلیل است که آنها را دوست داریم. و هرآنچه به آنها اصابت کند، به من اصابت می‌کند. هرچه به آنها آزار می‌رساند، به من آزار می‌رساند. و من میتوانم به شما بگویم که  بسیاری از اوقات برای آنها در پیشگاه خداوند دعا می‌کنم.
میخواستم بگویم که امسال، همانطور که گفته شد، مقاومت ایران دستاوردهایی داشت. نه تنها در سطح قضایی، بلکه در سطح تغییر افکار، به طور خاص نزد مسئولین امور. من آن روز در پاریس در سالن واگرام، در آن کنفرانس بزرگ تحت تأثیر مسئولین آمریکایی و آلمانی قرار گرفتم. آنها چیزهایی گفتند که هیچ وقت چند سال پیش نمی‌گفتند. سرانجام آنها در مورد آرمان ایرانی بیدار شدند و به آن پیوستند. پس این آرمان ادامه خواهد داشت و من این امید را دارم و همانطور که همیشه به شما میگویم: سال دیگر و شاید همین امسال: در ایران.

پائولو کازاکا  نماینده پارلمان اروپا 1999- 2009
خانم رئیس جمهور، آقای شهردار ژان پیر بکه، شهرداران و مسئولین حاضر، اهالی اور، همگی دوستان، در ابتدا حتماً به یاد می‌آورید... اکثر شما 17 ژوئن 2003 را به یاد می‌آورید. و به این بنگرید که چطور وقایع پیش می‌روند. چطور این جنبش که هدف این سرکوب سنگین در آن زمان بود و از هر طرف نفی میشد، حالا جنبشی است که هیچ کس قادر به نادیده گرفتن آن نیست. با توجه به سلامتی و  شرایط مناسب و آینده کسانی که در اشرف هستند.
همه آن چیزی که اتفاق افتاد، به یمن شما بود و بطور خاص به یمن شما خانم رئیس جمهور.  چیزی که تقریباً غیرعملی به نظرمی رسید. مسلم است که کار زیادی باقی مانده است. مسلم است که وضعیت در اشرف تمام شده نیست، ولی من فکر می‌کنم که وقتی که شما، خانم رئیس جمهور آن شجاعت را داشتید، استوار در اصول و بسیار قابل انعطاف در تاکتیک، به نحوی که میگویید، ما حاضریم به کمپ لیبرتی برویم، در حالیکه رژیم ایران این را به موضوع پایه‌ای تبدیل کرده بود، در حالیکه تمام تبلیغاتچی هایش سعی میکردند این را ترویج کنند که یک خواست مطلق عدم همکاری با اعمال حاکمیت دولت عراق وجود دارد، شما به طور کامل پاسخ دادید، به نحوی که هیچ امکان واکنشی برای آنها باقی نگذاشتید.
و من فکر می‌کنم که برای سال 2012، سه چیز پایه ای را باید آرزو کرد:
اول و نزدیکترین آرزو یمان برای مردم سوریه است که بیش از پیش به سرنگون کردن این رژیم مستبد که بوی ملاهای تهران را می‌دهد، نزدیک میشوند. سرنگونی این رژیم در سوریه چیزی است که به طور کامل شرائط ژئوپولیتیک کل منطقه را تغییر خواهد داد و بلافاصله در عراق.
در عراق، دیکتاتوری آقای مالکی، بیش از پیش زیر سوال است و بیش از پیش شکننده خواهد بود. چرا که پایه هایش در خارج از مرزها فرو می‌ریزند و به طور خاص در سوریه.
و دومین آرزوی من دقیقاً برای عراقی‌هاست که به دموکراسی برسند.
و نهایتاً بزرگترین آرزو، مهمترین آرزو، برای مردم ایران است.
همان‌طور که خانم رئیس جمهور گفتند: تحریم شروع به تأثیرگذاری کرده است. تحریم نفتی، که شما از خیلی وقت پیش، از سالها پیش، به تنهایی، گفته بودید: این، آن کاری است که باید انجام شود.
و من به خوبی به یاد دارم که شما این را در پارلمان اروپا گفتید.
این تحریم، شروع به عمل کردن کرده است. مسلم است که هنوز کافی نیست. باید از جمله بفهمیم که تنها یک راه برای متوقف کردن بمب اتمی رژیم ایران وجود دارد، این راه دادن قدرت انتخاب به مردم ایران برای تصمیم گیری در مورد آینده کشورشان می‌باشد. اگر این کار انجام شود، مطمئناً بمب اتمی در ایران نخواهد بود؛ و راه دیگری وجود ندارد. و باید این را بفهمیم. باید بفهمیم که باید در همه جا جنگید. باید در عراق جنگید، باید در اشرف جنگید، باید در هرکجا که ملاها وجود دارند، جنگید.
و فکر می‌کنم که سال 2012 به بهترین شکل شروع شد و فکر می‌کنم که بیش از پیش می‌توانیم نزدیک شدن آزادی ایران را ببینیم،  هم چنین آزادی و سلامتی و خوشبختی تمام کسانی که در اشرف هستند و این آن چیزی است که می‌خواهم به شما بگویم.
 بهترین آرزوها برای شما، برای همه اشرفیها و برای همه دوستانی که در اینجا با ما هستند.
متشکرم

برونو ماسه : شهردار ویلیه آدام
خانم رئیس جمهور،
در این شروع سال 2012، که رسم آن آرزوی بهترین تبریکات برای یکدیگر است، باید در ابتدا این پیروزی بزرگ که ورود به سال جدید بدون وقوع فاجعه ای از پیش اعلام شده است را تبریک گفت. به یُمن سلسله ای از مذاکرات که به خاطر تلاشها شما میباشد و باعث شد ضرب الاجل چند ماه به عقب بیفتد.
ولی همچنین ادامه کارزار بین المللی نباید به هیچ عنوان کاهش یابد. چرا که شرائط در کمپ اشرف به همان میزان که درگذشته بود، سخت است. شلیک موشک در 25، 27 و 28 دسامبر. محاصره پزشکی و شرایط جنگ روانی مجموعاً هر روز زندگی ساکنان اشرف را سخت تر میکنند.
همچنین این خواسته برای کم کردن مساحت کمپ لیبرتی و دیوار زدن در اطراف آن، برای تبدیل آن به زندان، حرکتی برای جلوگیری از انجام راه حل مسالمت آمیز است. و برای اخطار در رابطه با ایجاد موانع و عدم همکاری دولت عراق برای تضمین یک راه حل مسالمت آمیز در کمپ اشرف بود که در کنفرانس پاریس در 6 دسامبر برگزار شد. پس باید کارزار  برای راه حل مسالمت آمیز ادامه پیدا کند، باید به شناساندن وضعیت غیرقابل قبول ساکنان اشرف ادامه داد.
در شهر ویلیه آدام، در پایان ماه دسامبر، ما میزبان یک نمایشگاه یک هفته ای در رابطه با این موضوع بودیم.
تظاهرات واشینگتن در پایان سال و زنجیره انسانی در ژنو، همچنین بیانگر توجه بیش از پیش به ساکنان اشرف میباشند.
مشکلات زیادی را هنوز باید حل کرد. از جمله باید که انتقال 400 تن از ساکنین، 400 نفر اول باید بتوانند در شرا‌یط امن و طبق کنوانسیون چهارم ژنو منتقل شوند. به این معنی که هیچ دستگیری و یا استردادی صورت نگیرد. و این لیست شامل همه موضوعات نمیشود، بالعکس.
به همین دلیل است که دیروز همانند امروز و فردا اگر لازم باشد، از تلاشهایی که انجام میدهید حمایت میکنیم.
و  باشد که سیستم دموکراتیک هر چه وسیعتر پیروز شود، سیستمی که حتی اگر بدون نقص نیست، در خود حامل ارزشهای آزادی، برابری و برادری میباشد.
با آرزوی سالی مبارک  و سلامتی همگی شما

http://www.youtube.com/watch?v=jOYP-wSUrvI

پیر برسی : رئیس حقوق بشر نوین فرانسه
خانم رئیس جمهور، دوستان عزیز که در فاصله دورتر هستید، اگر صدای ما را در اشرف می شنوید: سال نو بر همگی مبارک.
این تبریک البته از رسوم میباشد، ولی فقط کلمات خالی نیست. کلماتی است که معنی و مفهوم خود را دارد. معنی و مفهومی عمیق برای همه ما. بخصوص برای کسانی که همواره فعالان آرمان ایران بوده‌اند، از همان ابتدا، از سی سال پیش.  امروز قبل از اینکه از پاریس خارج شوم، تصادفاً به دیدن نمایشگاهی در خیابان سن ژرمن رفتم. نمایشگاهی که به مقاومت فرانسه و رهبر مقاومت فرانسه، ژنرال دوگل، اختصاص یافته است. نکات مشترک بی شماری بین مقاومت شما و مقاومت فرانسه و مقاومت ژنرال دوگل بویژه در سال های دهه 1940 وجود دارد. در این نمایشگاه یاد آوری شده و مشاهده می شود که تا چه اندازه بهترین دوستان او اعم از انگلیسی یا آمریکایی، اغلب بهترین دشمنان او نیز بودند.
شخص شما و دوستم مسعود که از دوران قدیم با او آشنا شدم، فراز و نشیب های بسیاری را از سر گذرانده‌اید و مشکلات و دردسرهای متعددی با کسانی که قاعدتاً باید در جمهوری فرانسه متحدان شما باشند و همچنین با آمریکایی ها از سر گذرانده‌اید. بسیاری از سخنرانان محو تدریجی این مشکلات را خاطرنشان کردند. اما این نمایشگاه یاد آور آن گرفتاریها است. هیچ‌گاه نباید امید را از دست داد و دوستم ژاک گایو با نقل قولی از محمود درویش، شاعر فلسطینی، همین را یادآور شد. برخلاف مقاومت فرانسه شما به مصداق «عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد» دو امتیاز عمده دارید. اول اینکه شما در کادر صلح جهانی فعالیت می کنید.
دشمن همچنان همان است که بود، یعنی فاشیسم. اما هم صلح جهانی را داریم و هم، علاوه بر این، شما یک متحد بسیار مهم دارید. این را به عینه در جریان تهدیدات مستمر علیه اشرف دیدیم و این متحد شما سازمان ملل متحد است. و حتی به رغم ضعف های سازمانی که ژنرال دوگل زمانی آن را «یک چیزی» توصیف کرده بود، با این حال همان «چیز» کار خود را انجام داده است. شما ایرانیان، که خوشبختانه این را عده ای گاهاً یادآور میشوند، آری شما ایرانیان و نه تنها مجاهدین، تا حدودی منشأ جنبشی بوده اید که سال گذشته به قیامهای کشورهای عرب منجر شد. شما سفری طولانی را تا هدف رضایتبخش نهایی که بازگشت به تهران است، پیموده اید. یک دموکرات بزرگ که مائو تسه تونگ نام داشت میگفت که «یک سفر هزار قدمی با یک قدم شروع میشود!» پس تا اینجا شما دست کم همین امسال ده قدم برداشته اید و امیدوارم سال 2012 شاهد بازگشت شما به تهران باشد. ضمنا امیدوارم و البته میدانم که دوستان خود را فراموش نخواهید کرد.
نمی خواهم صحبتم را طولانی تر کنم، اما این خوشحالی نصیبم شده که همان طور که چند سخنران دیگر گفتند، طی سال گذشته شاهد پیشرفتهای بزرگی بودیم، که مقاومت ایران و طبعاً مجاهدین که در رأس این مقاومت و نوک تیز پیکان آن هستند به دست آوردند.
از ژنرال دوگل گفتم و طبعاً وقتی فردی که در مقاومت است همواره یاد ژنرال دوگل به نحوی در خاطر او هست. اما هنگامی که شما دو روز پیش در سالن واگرام حضور یافتید، من به یاد کس دیگری هم افتادم که می گفت: وقتی که دیگر من نباشم، باز هم مراقبت از شما را ادامه خواهم داد. او فرانسوا میتران بود. همان فرانسوا میترانی که در ژوییه 1981 از یک نفر پذیرایی کرد. من تاریخش را از دوستم صالح پرسیدم. آن موقع، یک دوست مشترک ایو بونه و من، وزیر دفاع بود به نام شارل هرنو. این ها یادآور مشترکات بسیاری است، این طور نیست؟ و مدت زیادی از آن گذشته است. نمی خواهم همه این سی سال را بازخوانی کنم. فرانسوا میتران، خانم، در سالن واگرام بود، درست مثل شما. او در برابر سالنی پر از فاشیست ها صحبت می کرد. رشته سخن را به دست گرفت تا از مقاومت فرانسه تجلیل کند و بعد به سایه رفت و به مبارزه ادامه داد. نام مستعار او در مقاومت «مورلان»  بود. من هیچگاه فراموش نمی کنم. پس نام تمام مبارزان فرانسوی را اعم از اینکه دوگل یا میتران باشند به مقاومت شما پیوند می زنم. همان موفقیت آنان را برای شما نیز آرزومندم. سال نو برهمه شما مبارک.

کلود روبرت - شهردار بوفمون
خانم رئیس جمهور،
سال گذشته در همینجا، من آرزو کردم که آفتاب آزادی، آفتاب دموکراسی در همه جهان و به ویژه در تهران بدرخشد. در جهان برخی لکه های ابر پاک شدند و برخی خلقها برخاستند. در غرب به آن بهار عربی گفته می شود. مبارزه شما، اما جهان شمول است. چطور میتوانیم آن را بنامیم، چطور می توانیم کلمه «لیبرتی» را در مورد کمپی بکار ببریم که در حد یک کیلومتر مربع است و با دیوارهای بتونی چهار متری محصور شده است. باید که وجدان بین المللی همچنان که رسانه های بین المللی کاری کنند که مبارزه شما بیشتر شناخته شود. شناختن برای ادامه همه چیز، همه آن چیزی که کاری کنند که شما به ایران آزاد و دموکراتیک برگردید و یکی از شهرهای وال دوآز امروز به شما میگوید که با شما، مبارزه ادامه دارد. با تشکر.
کلود کری گر - شهردار انیر سوراواز
خانم رئیس جمهور برگزیده شورای ملی مقاومت ایران، خانمها و آقایان اعضای مقاومت که در گرداگرد شما در اینجا اور حضور دارند، به ژان پیر بکه نگاه می کنم که فیلمی را یادآوری کرد که شما تهیه کرده بودید. واقعا نمونه شجاعت است، در این آزمایش سهمگین، دیدن چنین دینامیسمی، یک چنین امیدی، واقعاً به یادماندنی است. واقعاً درسی از شجاعت به ما می آموزد. البته که من برای حرکت شما، برای مقاومت شما و برای همه کسانی که شما را همراهی می کنند، بهترین آرزوها را برای این سال جدید دارم.  که این ایران آزادی خود را بازیابد، که از دست این رژیم فاشیستی مذهبی رها شود. امروز ما به راستی با انتقال مبارزان اشرف به یک کمپ دیگر مواجه هستیم. من این عمل را فرومایگی میدانم. که بازهم میخواهند آنها را در یک جای محدود نگاه دارند که هربار کوچکتر می شود. در کمپی معادل یک کیلومتر مربع. گمان می کنم این وظیفه ماست که و وظیفه دولتهای ما، مسئولان سیاسی ما، تمام نیروهایی که مبارزه میکنند و خواهان آزادی هستند، باید خیلی خیلی هوشیار باشیم که این مسیر را همچنان که شما تا بحال کرده اید، رها نکنند. این آن چیزی است که میخواستم بگویم.
باز هم از شما خانم رئیس جمهور و خانمها و آقایان تشکر می کنم.

http://www.youtube.com/watch?v=7HtAEqSDzB4

استاندار ایو بونه
توطئه بزرگ سرویسهای مخفی رژیم ایران دولت فرانسه را وسیله قرارمی دهند؟
خانم رئیس جمهور، منتخبین،
برای من اینکه در این مراسم تبریک سال نو هم منتخبان جمهوری و هم مقاومت ایران شرکت دارند، هم شادی آور است و هم سمبولیک. در این تقارن، این سنتز و به قول امروزی ها این «سینرژی»(انرژی های متکاثف شونده)، باید کلماتی را که رایج می شود به کار برد، یک روح نیرومند وجود دارد که با توجه به رویدادهای اخیر حامل امیدها و انتظارات بزرگ ما است. مایلم لحظاتی به تبریکاتی که از سوی اشرف به سمت ما فرستاده شد و به طور خاص بر دل من نشست و مرا متأثر کرد، بپردازم. احساس اولم مربوط است به پدر بزرگی که زمانی ترانه «زنده باد نسیم پائیزی» را شنیده بود و این ترانه را من اخیرا برای یکی از نوه هایم می خواندم و او می گفت : نه، تو حق نداری این را بخوانی، این آهنگ من است! خوب حال با خوشوقتی می بینم که دوستان اشرفی ما همین ترانه را می خوانند و چه بهتر! چیزی که بخصوص برای من فوق العاده جذاب است، این شیوه ارائه شادباش سال نو است که ربطی به برنامه های متعارف موسیقی ندارد! و این مرا به یاد واقعه ای می اندازد که اخیرا هم یاد بود آن برگزار شد و آن اتفاقی است که در راونسبروک در سالهای 44-1943 روی داد. این یک کمپ اسرا ویژه زنان بود و در بین زندانیان درشمار دیگر زنان برجسته خانم ژرمن تیون هم بود که از چهره های بزرگ مقاومت فرانسه است. ژرمن تیون یک اپرا تصنیف کرده بود که آن را با همکاری دیگر زنان هم بندش، زنان تبعید شده، اجرا کرد. این اپرا سه سال پیش بار دیگر در پاریس به اجرا در آمد. و این به خوبی نشان می دهد که هیچ چیز نمی تواند اراده مقاومت را بزداید و ترانه و موسیقی که یک ابزار بیان نیرومند و شورانگیز است، می تواند به قدری مؤثر باشد که اثرات هر گونه اعمال تحریکات زندانبانان را محو کند. پس درود بر شما. باید از شما سپاسگزار بود و بار دیگر بگویم که من هم مانند دیگر حاضران دراین سالن در این برنامه شرکت کردیم، عمیقا تحت تأثیر قرار گرفته و منقلب شدم.
مایلم به طور خاص به شهرداری که اینجا حضور دارد و کمی پیش حمایل خود را به شایسته ترین وجه برای یک جمهوریخواه یعنی به کمرش بسته بود، ادای احترام کنم. از آنجا که خود استاندار و نماینده پارلمان بوده ام قدری با این موضوعات آشنا هستم.
اما سال 2011 نهایتا سال خوبی بود. به نظر من باید صداقت و شهامت گفتن این حرف را داشته باشیم. سال خوبی بود اول به دلیل حل و فصل مسائل حقوقی و قضایی و گرفتاری شما که در رویارویی دادگستری اروپا با دولت فرانسه بارز شده بود. قاعدتا من به عنوان یک خدمتگزار عالیرتبه پیشین دولت نباید از محکوم شدن جمهوری فرانسه در برابر نهادی به این اهمیت خوشحال باشم. با این حال ده روز پیش که به این منظور با جناب اسقف گایو به لوگزامبورگ رفتیم، این پیروزی که در دادگاه لوگزامبورگ به دست آمد و قاعدتا نباید یک کارمند عالیرتبه پیشین را مشعوف کند، اما همین خدمتگزار پیشین دولت می گوید که چه پیروزی بزرگ و زیبائی!
نهایتاً امیدوارم که دولت فرانسه صداقت، تنها صداقت و نه چیزی بیشتر از آن، به خرج بدهد رسماً شکست خود را اعلام کند و بپذیرد که سازمان مجاهدین خلق ایران یک جنبش مقاومت واقعی است. همچنین جلسات دادگاه های دیگری هم بود که من گاه باعث و بانی آنها بوده ام، اما هیچگاه قربانی آنها نبودم و خوشحالم از اینکه هر بار، و این را باید به تأکید گفت، هر بار که مسائل مربوط به سازمان مجاهدین خلق ایران به دادگستری کشیده شده، منظورم دادگستری فرانسه است، اعم از محاکم اداری یا قضایی، دستگاه عدالت فرانسه همواره و بدون استثنا حق را به جانب شما داده است. این چیزی است که هر چه بگوییم کم گفته ایم که سازمان مجاهدین خلق ایران تا کنون حتی در یک دادگاه فرانسه هم محکوم نشده است.
نکته دوم درباره سال 2011 که به نظر من مثبت است و با قبول این خطر که سخنانم قدری تحریک آمیز به نظر برسد، که گاه در گذشته این طور بوده، همان رویدادهای اشرف است. و آن جان باختگانی که زندگی خود را به خاطر هیچ از دست نداده اند. زنان و مردانی که جان خود را در شرایطی به غایت دشوار و پیچیده به خاطر آرمانشان و به خاطر مشروعیت مقاومت در طبق اخلاص تقدیم کردند و با دست خالی جلوی یک قدرت نمایی ابلهانه ایستادند، چرا که قلدری و زورگویی همیشه ابلهانه است. پس این مقاومت، این شکل از مقاومت، این مبارزه و این فداکاری در واقع پیروزیهای بزرگی بوده است. حال اگر دولت آقای مالکی و حکومت ایران نیاز به این گونه پیروزیها دارند، برایشان آرزوی «پیروزی»های بیشتری از این دست میکنم، چرا که هریک از این «پیروزی» ها آنان را به سقوطشان یک گام نزدیک تر می کند.
این بود چیزهائی که می خواستم ضمن گفتن تبریک سال نو به تک تک شما با آرزوی یک سال 2012 زیبا به شما بگویم. می دانید که سال نو در هرحال قدری پر تلاطم خواهد بود، زیرا این بار قضیه کمپ لیبرتی در پیش است که باید از خودمان بپرسیم واقعا کمپ «آزادی» است یا «زندان آلکاتراز» یا «سینگ- سینگ». با این حال امیدوار باشیم که به یک کمپ «آزادی» واقعی تبدیل شود. اما فراتر از آنچه طبعا در انتظار ما است، چرا که مبارزه به پایان نرسیده و شما آن را ادامه می دهید. اینجا اجازه بدهید خانم به شما صرفا به عنوان شخص خودم تبریک بگویم. به باور من از صفات و ویژگی های های مردان و زنان بزرگ... اینست که میدانند چگونه به تفاهم برسند، چگونه گفتگو و مذاکره کنند، چگونه به مذاکره و قواعد بازی دموکراتیک و دیپلوماتیک ارج بگذارند. شما به همین ترتیب عمل کرده اید و ده شرط برای استقرار و در واقع انتقال کمپ اشرف به کمپ لیبرتی قرار داده اید که همگی از اصول مورد قبول بین المللی هستند، اما هنگامی که سوء نیت در کار باشد، سوء نیتی که مثل روز روشن است، زیرا قول و کلام آقای مالکی دیگر به پشیزی نمی ارزد، ناگزیر به عنوان شرط بیان میشود. این را باید به تأکید گفت و شما به رغم تمام موانع توانسته اید این شروط را تحمیل کنید، توانسته اید اولویت آنها را نشان دهید. اما امروز باید مراقب بود از آنچه شما پیشنهاد میکنید طفره نروند. بخصوص امروزکه پیشنهاد برگزاری یک کنفرانس بین المللی را میکنید، که میتواند مثلا در ژنو برگزار شود، و اجازه بدهید بگویم ژنو از پاریس بهتراست، تا تمام طرفهای این بحران انسانی را که بزودی البته شاهد پایان آن خواهیم بود گرد آورد، بایستی به سخن شما گوش فرا دهند.
در خاتمه و در امتداد آنچه دوستم پائولو کازاکا دقایقی پیش گفت، بگویم کتابی نوشته ام که اینجا همراهم دارم و نامش «توطئه بزرگ» است و با نهایت خوشوقتی، خانم، به شما تقدیم می کنم. اما پیش از آن اجازه بدهید چند کلمه ای از این کتاب را که کلام خودم نیست، بلکه کلام یک شاعر بزرگ فرانسوی است، برایتان بخوانم تا اگر باز هم ضروری باشد نشان داده شود فرانسه تا چه حد به لحاظ فرهنگی به ایران دلبسته و پیوسته است.
کلام این شاعر از این قرار است :
«و آب زلال درسنگ های سرخ آتشفشان خفته است،
بوته های گل سرخ ایران از زمزمه بازایستاده اند،
و کبوترها از بغبغوی آرامشان،
همه خاموشند. گنجشک ها و زنبورهای سرخ حسود
دیگر بر سر انجیرهای رسیده نمی جنگند.
بوته های گل سرخ ایران از زمزمه باز ایستاده اند،
و آب زلال درسنگ های سرخ آتشفشان خفته است»
متشکرم.

کاترین آرنو شهردار شانتلو له وین
خانم رئیس جمهور، همکاران و دوستان عزیز،
من میخواهم به طور خیلی ساده و با فروتنی اینجا شهادتی بدهم. من اخیراً به شما پیوستم، چرا که اخیراً انتخاب شدم. ولی من منتخب منطقه ای هستم که در برگیرنده مردان و زنانی است که از جاهای سختی گریخته اند، از دیکتاتوری ها، کشورهایی که در حال حاضر آزادی ندارند و در آزادی زندگی نمیکنند. این مردان، این زنان امروز با من هستند، امروز برای اینکه به شما بگویند که از شما حمایت میکنند، شما را تحسین میکنند و در خاک فرانسه که هنوز احیای دموکراسی در آن سخت است، ادامه میدهند. مناطقی هست که هنوز باید برای برابری زن و مرد مبارزه کرد، برای جدایی دین از دولت. این مردان و این زنان در یک مبارزه هستند، که شاید در کنار مبارزه شما ساده باشد ولی در مبارزه اند و وقتی به شما نگاه میکنند، وقتی مبارزه این ایرانی ها را میبینند. اشرفیهایی که به این سختی زندگی میکنند، متوجه میشوند که زندگی آنها در فرانسه ساده است. پس نزدیک شما هستند و میخواهند که برای سال 2012 سالی با دلهره کمتر، با سختی کمتر ولی با امیدهایی بیشتر از 2011 برای شما آرزو کنند. چرا که سال 2011 سال همه خطرها برای شما بود. ما تلاش میکنیم و تبریکاتی که من امروز برایتان دارم، خانم ها و آقایان از شما عذر خواهی میکنم، ولی به طور خاص برای خانم رئیس جمهور میباشد. یک زن به یک زن میگوید: امیدوارم که 2012 سالی خواهد بود که عزیزترین آرزوهایتان برآورده خواهند شد.

مولود ائونیت رئیس افتخاری جنبش علیه نژادپرستی و برای دوستی بین خلقها (مرآپ)
دوستان عزیز، خانم رئیس جمهور،
اگر من امروز با شما هستم، همواره برایم موجب خوشوقتی بسیار است ، به این خاطر که مبارزه برای اشرف برای من و بسیاری دیگر یک شاخص است. اشرف، مانند مبارزه ای که من زمانی از فعالان آن بودم، یعنی مبارزه علیه توحش آپارتاید، مبارزه ای است حامل یک سمبل بسیار قوی. مبارزه ای است برای شرف و کرامت، برای عدالت، مبارزه ای که محور آن جهانشمول بودن حقوق بشر و سمت و سو و معنائی است که باید به آن داد. آلبر کامو گفته است: «ملتی که مبارزه می کند، ملتی است که زنده است». اشرفی ها مانند دیگر اعضاء مقاومت ایران مبارزه میکنند. آنها عطش زندگی دارند و وظیفه معنوی و تکلیف اخلاقی تمام فعالان و مدافعان حقوق بشر که حقوق بشر برایشان یک کل واحد و تفکیک ناپذیر است، این است که در کنار شما باشند.
مایلم بگویم دراین لحظاتی که همه برای یکدیگر سالی نیک آرزو می کنیم من هم آرزوی قلبی ام برای سال نو را بیان کنم. این آرزو که قطعاً در بهار آینده نیز ادامه و امتداد خواهد داشت، به بهار عرب مربوط می شود، یعنی وقتی که خلق ها تصمیم به رها ساختن خود و آزاد ساختن خود از زنجیرهائی که تا این حد رنج و آزارشان داده، میگیرند، سونامی برخاسته از خشم و به ستوه آمدگی خلق ها بدترین دیکتاتورها را سرنگون میسازد. پس آرزوی قلبی من برای سال 2012 اینست که سالی باشد که این سونامی بلند شده از مردم، این رژیم ددمنش و پلید را که جنایاتش علیه حقوق بشر اهانتی بزرگ برای تک تک ما است، سرنگون سازد. من به این باور دارم. من اعتقاد دارم که نخستین پیروزی که عبارتست از به تعویق انداختن ضرب الاجل اسباب دلگرمی است. اعتقاد راسخ دارم که 2012 سال حاکمیت حقوق و آزادی های اساسی خواهد بود که امروز این مردان و زنانی که به طور روزمره در اشرف از بی شرافتی و رذالت برخی موجودات ددمنش رنج میبرند، به آن تا این حد نیازمند و خواستار آن هستند.
به باور من آنچه زنان و مردان اشرفی امروز تحقق می بخشند، این ایده است که ما هم باید حامل آن باشیم، از جمله در همین کشور، و آن اینکه مردان و زنان در اینجا نیز مانند هر نقطه دیگری از جهان باید به شیوه ای جهانشمول نه بدن هائی برای شکنجه شدن، آن طور که در اشرف بوده و در بسیاری از کشورهای جهان، بلکه انسان های برخوردار از حقوق و کرامت باشند.

ادیل اسلین
مریم عزیز، اگر که به من این اجازه را بدهید، دوستان عزیز و برادران و خواهران عزیز اشرف، میخواستم برای شما آرزوی سال خوبی کنم، وقتی به اینجا می آمدم در این فکر بودم که 8 روز است که من شاید حدود 100 بار گفتم سال نو مبارک. و همچنین کلماتی میگوییم: سال نو مبارک، سال نو مبارک! ولی معنی آن چیست؟ سال نو مبارک؟ و فکر میکنم، مریم عزیز، فکر میکنم که سال نو مبارک یعنی سالی که به سود شما باشد، در تمامیت کلام.
پس یک تشکر بزرگ از دوستانمان در اشرف. واقعاً یک تشکر بزرگ، و باشد که این سال 2012 برای آنها بهتر باشد. مریم، میخواهم با تقدیم تبریکات خودم به شما بگویم که چقدر شما را تحسین میکنم و میدانم که اینجا، همه دوستانی که با ما هستند با من هم نظر هستند.
شما یک زن فوق العاده هستید، واقعاً. و شما یک الگو برای همه هستید. ابتدا برای دوستان ایرانی تان، ولی همچنین برای همه ما. پس یک تشکر بزرگ، مریم، و نبردتان را ادامه دهید. این نبرد هنوز تمام نشده است، شما سال 2011 را خوب طی کردید ولی ادامه دهید و ما پشت سر شما هستیم.
با تشکر مجدد، سال نو مبارک.

ژاک فت، شهردار نوویل سور اواز
خانم رئیس جمهور، دوستان عزیزم، خانمها و آقایان،
پس از همه چیزهایی که گفته شد، من باید سخنرانی ها را به پایان برسانم. وقتی که بهار عرب به وقوع پیوست، چرا که اینچنین از آن نام میبریم. در تونس، مصر، سپس لیبی. ما همیشه در کنار این مردم بودیم که به دنبال هدفی هستند که ما در قلب داریم. چیزی که ما از انقلاب فرانسه داریم و در این حمایل به صورت مادی نشان میدهیم. این آزادی، برادری و برابری میباشد. و این خلقها باید حالا با سختی خود را آزاد کنند، آنها هستند که زندگی را که خودشان انتخاب میکنند رقم خواهند زد.
از آنجایی که ما برایشان آرزو میکنیم که همیشه آزادی، برابری و برادری را حفظ کنند، در یک دموکراسی، میخواستم بگویم در دموکراسی، این یک چیزیست، یک مبارزه هر روز. چندی پیش گفته شد. باید حتماً برای دموکراسی جنگید.
ولی خانم رئیس جمهور،  مسلماً به خود شما بهترین تبریکاتم را تقدیم میکنم. میخواستم که به شما بگویم که شما یک زن فوق العاده هستید ولی ساعتی در بیان این کلام از من پیشی گرفته شد.
با شجاعت ادامه دهید، همانطور که همواره این کار را میکنید.
و مسلماً سال نو بر اشرف مبارک باد، با آرزوی موفقیت برای ساکنان اشرف و برای همه ایرانیان.
با تشکر از همه شما.

سپس نوبت به برنامه هنری و موسیقی رسید و شماری از خوانندگان عزیز ایرانی و فرانسوی چون خانم مرجان، خانم گیسو شاکری ، ساندرین و اودره  هنرنمایی کردند،