رسانه حکومتی خبر آنلاین3بهمن 1390،  با عنوان «روایتی از مرگ مسافران اتوبوس دریایی» نوشته است که این کشتی فرسوده بدون اینکه تحت کنترل و نظارت باشد 22نفر را سوار کرد و به سمت دریا حرکت کرد، اما بعد از چندی به علت تمام کردن سوخت از رفتن باز ماند. توفان در حال شدت بود و ناخدا و مسافران درخواست کمک کردند. کشتی امداد سوخت نداشت که به کشتی بی سوخت بدهد. پس تصمیم می گیرند اتوبوس دریایی را بکسل کنند.  سرعت کشتی امداد و نجات، بیشتر از آن چیزی است که اتوبوس دریایی فرسوده توان داشته باشد، ضمن اینکه قد کوتاه اتوبوس دریایی، باعث می شود پس از حرکت، به مانند تخته اسکی روی آب، سربالا شود و انتهایش در آب فرو رود. هوا تاریک است و ملوان های کشتی امداد و نجات نمی بینند چه بلایی سر اتوبوس دریایی آمده است. با فریادهای "نرو، نرو" مسافران، آنها می ایستند. چند بار این اتفاق می افتد.شناور بی بنزین، آسیب دیده و پر از آب، در ارتفاعی کم، واژگون می شود. مسافران در آب می افتند، عده ای در اتاقک شناور، حبس شده اند. جلیقه های نجات هیچ کاری نمی کنند.
این رسانه حکومتی افزود، کشتی امدادی حاضر نشد شب غرق شدگان را نجات دهد و گفت: «این کشتی 4 میلیارد پولش است، برویم نزدیک تر، به گل می نشیند. می رویم صبح بر می گردیم!
کشتی های امداد و نجات ساعت 7 صبح روانه محل حادثه می شوند. لاشه شناور پیدا می شود، تا ظهر جنازه 16 مسافر و خدمه شناور از آب گرفته می شود.
به نوشته این رسانه حکومتی یکی از سرکردگان نیروی انتظامی که برای بررسی موضوع به محل این حادثه رفته بود مسافران این اتوبوس دریایی را مقصر اصلی قلمداد کرد و گفت که آنها نباید سوار این کشتی میشدند!