گونتر فرهویگن- نایب رئیس کمیسیون اروپا (2005  ـ  2010)، وزیرمشاور امورخارجه دردولت آلمان (1998-1999)؛
خانمها و آقایان محترم، دوستان عزیزم، ساکنان کمپ اشرف، در ماه ها و هفته های گذشته من مورد سؤال قرارگرفته ام که چرا من این کار را انجام میدهم. چرا برای سرنوشت انسانهایی که حتی یک نفر از آنها را نمی شناسم این فعالیتها را انجام میدهم، بسیار دور از فعالیتها و مسئولیتهایم، بسیار دور از کشور خودم.
میخواهم به شما بگویم چرا؟ من معتقدم که تلاشهای بین المللی میتواند حاکمان عراقی را باز دارد، از این که مشکل را آنگونه که آنان مایلند از سر راهشان بردارند، یعنی با زور و سرکوب. به همین دلیل من وظیفه هر دموکرات و حقوق بشر میدانم  که ساکت نماند و نظاره گر نباشد. 
در یک جامعه دموکرات غیر قابل قبول است و نمیتوان تنها نظاره گر بود که انسانها از خانه و زندگیشان رانده شوند تنها به خاطر اینکه بنیادگرایان مذهبی در تهران خواهان آن هستند. به همین دلیل اینجا، موضوع خیلی مهمتری هست تا تنها مسأله حقوق بشری درمورد افرادی که در کمپ اشرف زندگی میکنند.
موضوع اصلی این  است که موضع ما در مقابل دموکراسی و حقوق بشر در کشور بزرگی مانند ایران چیست و چه فکری در مورد آن میکنیم. آیا میخواهیم به کسانی کمک کنیم که خواهان دموکراسی و حقوق بشرند و در آنجا مبارزه میکنند یا اینکه میخواهیم آنها را در این کمپ تنها گذاشته و قدرت را به ملاها در ایران واگذار کنیم.
اکنون وضعیت چگونه است؟ بله این واقعیت دارد. اولتیماتوم عراقیها تمدید شد و من هم به نوبه خود از همه آنهایی که در تمدید این ضرب الاجل سهیم بوده اند متشکرم، به خصوص از صدراعظم محترم. اما اجازه بدهید بسیار روشن بگویم که تمدید یک اولتیماتوم غیرقانونی کافی نیست. ما باید از دولتهای عضو اتحادیه اروپا  و دولت آمریکا بیشتر از این را بخواهیم.
ساکنان کمپ اشرف قرار است به یک محل در نزدیکی بغداد منتقل شوند که برای بی خطر بودنش نام آن را یک قرارگاه موقت گذاشته اند. این نام بی خطر درست نیست و این قرارگاه موقت نیست، بلکه یک زندان است. یک زندان کاملاٌحفاظت شده. وضعیت آنجا غیر قابل قبول است و درست نیست که استانداردهای بین المللی در آنجا رعایت نمیشوند. این کاملاً واضح است که برای حفاظت انسانها در آنجا هیچ ضمانتی وجود ندارد و واضح است که آزادی تردد ندارند. تحت این شرایط هیچ ضمانتی برای پایبند ماندن به «یادداشت تفاهم» که بین سازمان ملل متحد و دولت عراق بسته شده، وجود ندارد. 
اولین خواسته شهروندان از دبیرکل سازمان ملل متحد و فرستاده ویژه اش در عراق مارتین کوبلر چیست؟ ما از سازمان ملل متحد میخواهیم که در مقابل فشار دولت عراق کمر خم نکرده و در این رابطه بیطرفانه عمل نکنند. سازمان ملل متحد نمیتواند در این مقطع بیطرف باشد. ملل متحد باید موضعگیری مشخصی به نفع کسانی که زندگی و آزادیشان در خطر است داشته باشد. این نباید هدف و سیاست سازمان ملل متحد باشد که از یک مسأله حساس و پیچیده چشم پوشی کند تا اوضاع آرام شود. هدف ملل متحد باید ایجاد شرایطی باشد که در آن این انسانها بتوانند در آزادی و شرافت انسانی زندگی کنند. خواسته بعدی از آمریکا چیست؟ دولت آمریکا مسئول شرایطی است که ما اکنون با آن سروکار داریم. آنها هیچگاه اجازه نداشتند مسئولیت حفاظت از ساکنان اشرف را به عراقیها واگذار کنند بدون آنکه از این مهم اطمینان حاصل کنند که آیا واقعاً ضمانت حفاظتی وجود دارد یا نه.
آمریکاییها این اوضاع را به وجود آوردند و با نگهداشتن نام مجاهدین خلق ایران در لیست کشورشان حل این مشکل را نیز مشکل تر کردند. وحدت نظر بی نظیری که در آمریکا برای حفاظت از ساکنان اشرف بوجود آمده به خوبی نشان داد که لیست گذاری مجاهدین یک بازی سیاسی بوده و هیچ ربطی به اهداف و اعمال ساکنان این کمپ ندارد. به خصوص باید از دولت آمریکا خواسته شود که بر اساس مسئولیت خود ناظرانی را در کمپ اشرف مستقر سازد و همچنین از سازمان ملل متحد بخواهیم تنها به استقرار ناظران در خارج از کمپ قانع نباشد بلکه این ناظران باید در داخل کمپ باشند.
از دولتهای اروپایی و دولت آلمان میخواهم که نظر و موضع خود را در مورد کمپ اشرف و ساکنانش بیطرفانه مشخص کنند. متأسفانه من به این نتیجه رسیده ام که نظرات و برداشتهای بسیاری از کشورهای اروپایی و همچنین آلمان از طریق کانالهایی مرموز و غیرقابل اعتماد به وجود آمده اند و این کانالها نهایتاً به وزارت اطلاعات ایران ختم میشود. آنها باید برداشت خود را آگاهانه دریابند. دولت آلمان باید این کانالها و منابع اطلاعاتی اش را آشکار و معرفی کند. وزیر ما که مسئولیت مشخصی دارد برای این که سیاست ما به آزادی و روح قانون اساسی مان خدمت کند، باید برای کمک کردن به ساکنان اشرف تلاش کند.
من از اعضای پارلمان آلمان میخواهم به وزیر کشور اجازه ندهند اطلاعات غلطی را که از کانالهای مرموز و مشکوک به دست می آورند برای به کرسی نشاندن اهداف خود در مورد ساکنان اشرف به کار گیرد.
او باید در حضور اعضای مجلس به طور مشخص بگوید چرا دولت این آمادگی را ندارد که حداقل خواستهای انسانی در مورد ساکنان اشرف را مورد تأئید قرار دهد. چرا که خانمها و آقایان محترم، تمامی کشورهای آزاد و دموکراتیک دنیا میتوانند علائمی از همراهی و پشتیبانی خود را نشان بدهند.
پشتیبانی و همبستگی با افرادی که آزادی و حقوق بشر را برای ایران نیز خواستارند. بورکراسی و سنگ اندازیهای اداری قابل قبول نیست. در آلمان نیز همانند آمریکا و دیگر کشورهای اروپایی یک اتحاد بزرگ فراحزبی از دموکراتها و طرفداران حقوق بشر به وجود آمده که یک هدف واحد دارند و آن هم احقاق حقوقی ساکنان اشرف میباشد.
بله خانمها و آقایان، اینجا صحبت از حق و حقوق انسانی است که ما همگی درقبال آن مسئولیت داریم.  فشار و تهدیداتی که متوجه ساکنان اشرف می باشد به  واقعیت نپیوندد و ساکنان اشرف مانند من و شما این حق را داشته باشند که محل زندگی خود را خود انتخاب کنند.