در این جلسه که به ریاست لارش ریسه، پرزیدنت کمیته دوستان ایران نروژ، برگزار شد، مریم رجوی، رئیس جمهور برگزیده مقاومت ایران، فیلیپ دوست بلازی، معاون دبیر کل ملل متحد و وزیر خارجه سابق فرانسه؛ بیل ریچاردسون، سفیر سابق آمریکا در ملل متحد و فرماندار نیومکزیکو (۲۰۱۱-۲۰۰۳)، اندرو کارد، رئیس دفتر کاخ سفید (۲۰۰۶-۲۰۰۱)، اد رندل، فرماندار سابق پنسیلوانیا و رئیس سابق حزب دموکرات آمریکا؛ اسپنسر آبراهام، وزیر انرژی در دولت جرج بوش؛ سفیر فیلیپ کراولی، دستیار وزیر امور خارجه آمریکا (۲۰۱۱-۲۰۰۹)؛ رابرت جوزف، معاون وزیرخارجه در امور کنترل تسلیحاتی و امنیت بین المللی؛ جان بروتون، نخست وزیر سابق ایرلند و سفیر سابق اتحادیه اروپا در آمریکا؛ ژنرال دیوید فیلیپس، فرمانده پلیس نظامی آمریکا (۲۰۱۱ -۲۰۰۸) و مسئول ایمنی و امنیت ساکنان اشرف؛ جان سانو، نایب رئیس بخش محرمانه و عضو مدیریت اطلاعات مرکزی آمریکا؛ امیل بلسیک و ژان پیر برار، نمایندگان مجلس فرانسه، ژان فرانسوا لوگاره، شهردار منطقه یک پاریس، اوود دو توئن، بنیانگذار و رئیس فوروم اقتصادی و اجتماعی زنان، آندره گلوکسمن، فیلسوف نوین فرانسوی، نائومی توتو، فعال حقوق بشر و دختر اسقف دزموند توتو، جزو سخنرانان بودند.

امیل بلسیک - نماینده مجلس فرانسه
خانمها و آقایان،
ما امروز برای این منظور در اینجا جمع شده ایم که بتوانیم در حمایت از ساکنان کمپ اشرف متمرکز شویم و در همینجا از همه مسئولان سیاسی اروپایی و آمریکایی که میخواهند حمایت و همبستگی خود را با پناهندگان کمپ اشرف، شورای ملی مقاومت ایران و رئیس جمهور منتخب آن خانم مریم رجوی، بیان کنند، تشکر میکنم.
من از سوی گروه کثیری از نمایندگان همکارم در پارلمان فرانسه صحبت می کنم. ما به صورت همبسته و متحد، در مورد وضعیت حقوق بشری ساکنان کمپ اشرف ایستادگی خواهیم کرد. رژیم ایران میخواهد به هرقیمتی، قبل از اینکه موج تغییر خاورمیانه بعد از سوریه، عراق و ایران را فرابگیرد، ساکنان اشرف را که اعضای نیروی اصلی اپوزیسیون رژیم هستند از میان بردارد. رژیم ایران خیلی خوب می داند که جنبش مقاومت ایران نیروی اصلی اپوزیسیون را نمایندگی می کند که می تواند چالشهای بزرگ داخلی را در جامعه ایران به جانب تغییر بنیادین و استقرار دموکراسی سمت بدهد.
بیلان سی و سه سال حکومت خودکامة دینی، باید جامعه بین المللی و به طور خاص اتحادیه اروپا و آمریکا را به شناسایی مقاومت ایران و رئیس جمهور برگزیده آن به عنوان مقاومت مشروع و جایگزین دموکراتیک رژیم ایران، وا دار کند و همزمان به حفاظت از اشرف راه ببرد. نه فقط به عنوان یک وظیفه سیاسی و اخلاقی، بلکه به عنوان ضرورتی برای صلح جهانی. راه حل پایدار برای رهایی جهان از فاشیزم مذهبی که در پی کسب سلاح اتمی است و تغییر این رژیم و برقراری دموکراسی براساس جدایی دین از دولت و یک نظام غیر اتمی.
این تغییر عملی نیست، مگر به دست مردم ایران و مقاومت آنها.
در جریان صدور بیانیه اکثریت نمایندگان پارلمان فرانسه از گرایشهای مختلف در ماه مه 2011، ما شناسایی مقاومت ایران را اعلام کردیم و خواستار برقراری گفتگو با شورای ملی مقاومت ایران شدیم. به همین دلیل است که ما هرگونه اعمال فشارها علیه ساکنان کمپ اشرف برای انتقال اجباری به کمپ لیبرتی، بدون اینکه از نرمهای بین المللی برای پناهندگان برخوردار باشد را محکوم می کنیم. ما فکر می کنیم هر نوع جابه جایی ساکنان کمپ اشرف به لیبرتی باید همراه با تضمینهای حداقل امنیتی و سلامتی برای ساکنان باشد. تضمینهای مشروعی که بدون آنها لیبرتی تبدیل به زندانی برای آنها خواهد شد. آزادی بردن اموال منقول و خودروها به لیبرتی، بدون حضور پلیس در محوطه داخلی این کمپ کوچک، آزادی تردد و مساحت ضروری برای استقرار آنها، حداقل شرایط است که دولت عراق حاضر نیست همینها را هم بپذیرد که بیانگر تمایل دولت عراق برای آزار رساندن به ساکنان است و بنا براین منجر به جلوگیری از هر جابه جایی می شود.
ساکنان اشرف و نمایندگان آنها خیلی راه آمده اند و نشان داده اند که همواره خواستار یک راه حل مسالمت آمیز برای بحران اشرف هستند.
باید به خانم مریم رجوی ادای احترام کرد که راهی را در این بن بست گشود و جابه جایی را پذیرفت. از این به بعد این به مأموریت نماینده سازمان ملل متحد در عراق بر می گردد. سازمان ملل متحد، اتحادیه اروپا ، کما اینکه ایالات متحده آمریکا باید مسئولیت خود را به عهده بگیرند.
من به موضعگیری کمیسیاریای عالی سازمان ملل متحد درود می فرستم و کمیساریا را فرا می خوانم که موقعیت پناهندگی ساکنان اشرف را مورد تأکید قرار دهد. از پنج ماه پیش، روند ضروری برای استقرار ساکنان اشرف آغاز شده، اما دولت عراق همواره آن را مسدود کرده است. باید جامعه جهانی پیام شدیدی به مقامات بغداد بفرستد و به آنها بفهماند که امنیت این پناهندگان برای ما بسیار مهم است.
من پیشنهاد می کنم یک گروه از نمایندگان پارلمان فرانسه برای حفظ حقوق ساکنان اشرف هنگام جابه جایی به کمپ موقت لیبرتی در آنجا حضور داشته باشند.
دولت فرانسه از ظرفیتهای مهمی برخوردار است و می تواند اقداماتی را برای حمایت از ابتکارهای بین المللی و انسانی برای حفاظت از ساکنان اشرف، به اجرا بگذارد. با توجه به رابطه آنها با دولت عراق، دولت فرانسه می تواند آنها را وادار کند که به تعهدات بین المللی خود در برابر ساکنان اشرف پایبند باشند. فرانسه هم چنین از طریق نقشی که در سازمان ملل متحد دارد یا از طریق حمایت از کمیسیاریای عالی پناهندگان می تواند این کار را بکنید.
هر راه حلی برای اشرف باید حق زندگی و احترام به کرامت تک تک ساکنان را تضمین کند. همچنان که در بند اول اعلامیه جهانی حقوق بشر آمده است، آنها مردان و زنان شجاعی هستند که حاضر نیستند از قیام برای آزادی کشورشان کوتاه بیایند.
بهترین درودهای خالصانه را به آنها می فرستیم و در اینجا اعلام می کنیم که امروز مثل دیروز، همچنان با امید به دستیابی به آزادی، در کنار آنها خواهیم ایستاد.
اکنون می خواهم از آقای لارش ریسه، به عنوان رئیس و مدیر کنفرانس دعوت کنم برنامه را ادامه دهند. از بذل توجه همه شما تشکر می کنم.

لارش ریسه - رئیس کمیته ایران آزاد،  نروژ
خانمها و آقایان، عصر شما بخیر
خانم رئیس جمهور، میهمانان محترم،
 من لارش ریسه، رئیس کمیته نروژی دوستان ایران هستم. برای من افتخاری است که این کنفرانس عظیم را مدیریت کنم. من از همه شما برای آمدن به اینجا و شرکت در این کنفرانس بزرگ در این روز مهم و تاریخی برای ایران، تشکر میکنم.
کمپ اشرف که مجدداً در شرایطی سرنوشت ساز قرار گرفته است، باید مورد توجه خاص قرار گیرد. من بر این باورم که حضور شما در اینجا امروز، همزمان با سایر همرزمان در سراسر جهان و مهمتر از همه، اشرف، شورای ملی مقاومت و رئیس جمهور مریم رجوی، در واقع بیانگر این است که شما وارثان اصلی انقلاب ضدسلطنتی هستید که ما امروز به مناسبت سی و سومین سالگرد آن دراینجا جمع شده ایم. همان انقلابی که توسط خمینی و آخوندهای وابسته به او به سرقت رفت. آنها مظهر خشونت و دنائت هستند.
درود گرم ما را از اعماق قلبهایمان بپذیرید. به خصوص به تمامی دوستان قهرمان ما در شهر اشرف درود می فرستم و آرزو می کنم که بتوانم دستهایتان را بفشارم و به استقامت بی خدشه شما ادای احترام کنم. خاطراتی که من از شما دارم برای همیشه در قلب و ضمیر من و همسرم باقی خواهد ماند و من این افتخار را دارم که در زندگی این فرصت را پیدا کردم تا شما ساکنان اشرف را ملاقات کنم و با چنین قهرمانانی آشنا شوم. شما ناجیان واقعی ملت ایران هستید و کسانی هستید که ایران را از خشونت آخوندها نجات خواهید داد. مبارزه شما نه تنها به ملت خودتان امید بخشیده ، بلکه به نقطه امیدی برای خلقهای منطقه و جهان تبدیل شده است. به همین دلیل است که دولت عراق که اکنون به عنوان سرسپرده رژیم ایران عمل میکند در صدد از میان برداشتن اشرف و ساکنان اشرف بر می آید و آنها را محاصره میکند.
اشرف سمبل یک اپوزیسیون بسیار قوی و قابل اعتماد است که علیه ملاها مبارزه میکند، ساکنان اشرف گنجینه و سرمایه های مردم منطقه هستند، گنجینه یی برای دستیابی به جهانی بهتر، ایرانی دموکراتیک و منطقه یی عاری از بی ثباتی، تنش و فرقه گرایی.
بنابراین، اگر ما از اشرف دفاع کنیم و از آن حمایت می کنیم. این به معنی حمایت از شرف و صلح است. اما اگر سکوت پیشه کنیم از جنگ و خشونت حمایت کرده ایم. من بر این باورم که این حق ساکنان اشرف است که در جایی که طی 26 سال گذشته با دستهای خود به صورت شهر زیبایی ساخته اند باقی بمانند. من هیچگاه منظرة این شهر زیبا را فراموش نخواهم کرد. شهر زیبای اشرف. بنابراین انتقال آنها به جایی که کمپ لیبرتی نام گرفته، هیچ معنی ای ندارد.
انعطاف پذیری خانم رجوی و ساکنان اشرف که بمنظور حل صلح آمیز مسأله با این جابه جایی موافقت کردند واقعاً قابل تقدیر است.
این حرکت در واقع ایشان را شایسته دریافت جایزه صلح نوبل می کند. به عنوان شخصی که از سرزمین جایزه نوبل می آید من باید اذعان کنم که این تنها دلیلی نیست که خانم رجوی شایستگی دریافت جایزه صلح نوبل را دارد. ولی حال که ایشان با این جابه جایی موافقت کرده، ما نمیتوانیم از تضمینهای حداقل وضروری برای این کمپ کوتاه بیاییم. عدم آزادی تردد به خارج از کمپ لیبرتی، مساحت بسیار کوچک کمپ، فقدان حداقلهای زندگی، فقدان آب آشامیدنی، مایحتاج اولیه و استانداردهای ابتدایی.
با اعلام آمادگی خانم رجوی برای انتقال 400 نفر اول، حالا مسئولیت آقای کوبلر، سازمان ملل متحد، اتحادیه اروپا و ایالات متحده است که باید مسئولیت و وظیفه خود را اجرا نماید.
آنها باید این مسائل را رسماً برطرف کنند یا بطور علنی اعلام کنند لیبرتی غیر قابل قبول است. در غیر اینصورت ما آنها را افشا خواهیم کرد و سکوت پیشه نخواهیم نمود.
امروز در سالگرد انقلاب ما میتوانیم بگوییم که انقلاب دیگری در راه است. رژیم سوریه که مهمترین و تثبیت شده ترین متحد رژیم تهران در این سالها در منطقه بود در حال سرنگونی است. ما احتمالاً شاهد تغییرات بزرگی خواهیم بود.
طبق معمول، تعداد زیادی از سخنرانان مهم و حامیان اشرف و دموکراسی برای مردم ایران در اینجا حضور دارند و این واقعاً باعث سرور و افتخار است و بدون شک سخنرانیهای امروز گواه حمایت بین المللی از مقاومت ایران و اشرف است.
من از همه شما برای شرکت و حمایتتان تشکر میکنم.
از شما میخواهم که شرکت کنندگان و سخنرانان در پنل امروز را تشویق کنید.
من خوشحالم که اولین سخنران امشب را معرفی کنم، شهردار منطقه یک پاریس، شهردار ژان فرانسوا لوگاره.

ژان فرانسوا لوگاره - شهردار منطقه یک پاریس
خانم رئیس جمهور، آقایان وزرا،
 به عنوان منتخب پاریس بسیار خوشوقتم که در این کنفرانس بگویم به پاریس خوش آمدید. پاریس، شهر سمبل آزادی در تمام دنیاست. خوش آمدید به پاریس برای اینکه شما هم سمبلهایی از آزادی هستید.
مایلم که این کنفرانس که در آن افراد بسیاری حضور دارند، کنفرانس همبستگی و حمایت باشد، همانند بسیاری از جلسات قبلی، با این امید که این کنفرانس به برقراری دموکراسی وحقوق بشر در ایران و به حفاظت از ساکنان اشرف که امید بزرگ مردم ایران برای آزادی را نمایندگی می کنند، کمک کند.
همچنین می خواهم به عنوان منتخب مردم فرانسه سالگرد روز بزرگ سرنگونی دیکتاتوری سلطنتی در ایران را گرامی بدارم. ما فرانسویها نسبت به وقایعی که رخ دادند احساس ناراحتی داریم. ما از نقش شما و سازمان شما در آن انقلاب و فداکاریهایی که برای آن کردید، مطلع هستیم. ما کم و بیش و خیلی دیر از جنایات رژیم سابق، مطلع شدیم. ولی در واقع به لحاظ تاریخی از این ناراحت هستیم که خمینی وقتی از پاریس به تهران رفت، رهبری انقلاب شما را ربود. ما اشتباهاتی را که دولت فرانسه و دیگر دولتها در عرصه بین المللی، درحق مقاومت دموکراتیک مردم ایران، سازمان مجاهدین و شورای ملی مقاومت و در حق شما خانم رئیس جمهور مریم رجوی، مرتکب شده اند، به عهده نگرفتیم. و اگر شما از حقوق اولیه خود محروم هستید، به این دلیل است که این سوء تفاهمها هرگز به طور شایسته یی برطرف نشده است. ما نیز اینجا هستیم تا بگوییم که ما منتخبان فرانسه، که تعدادمان هم زیاد است، با وجود مواضع سیاسی مختلف، همگی حامل ارزشهای فرانسه شامل: آزادی، برابری، برادری و دفاع از حقوق بشر هستیم. به همین دلیل، رنج و دردی را که به ساکنان اشرف تحمیل شده است مغایر با ارزشهای فرانسه می دانیم و ما اینجا هستیم تا همین را بگوییم و این را با صدای بلند و قوی فریاد برآوریم.و بعد، باید همیشه به قضاوت مردم فرانسه اعتماد داشت. این باعث افتخار است که بدانیم بیش از 5000شهردار فرانسوی، در کمیته شهرداران سراسر فرانسه حمایت خود را در دفاع از اشرف ابراز کردند. آنها اشرف را به عنوان شهر خواهر شهرهای خود انتخاب کردند.و همگی برای حفاظت از حقوق آنها تلاش کردند. تمام منتخبان فرانسوی که این بیانیه را امضا کرده اند، به تعهدات خود پایبند هستند که تلاش کنند حقوق تک تک ساکنان اشرف در هرجا که هستند، رعایت شود. دولت عراق، بدون هیچ دلیل موجه، و در واقع فقط برای اینکه سفارشات رژیم تهران را بپذیرد، به دنبال اخراج ساکنان اشرف است. شهری که به مدت 26سال است در آن زندگی می کنند تا آنها را به کمپی که در واقع به یک زندان شبیه است منتقل کند. یک کمپ، یک زندان که بصورت مضحکی کمپ آزادی نام گرفته است. عراق ادعا می کند که زیرساختها و خدمات برای استقرار ساکنان اشرف در این کمپ را آماده کرده است. ولی دقیقاً دلایلی بر مشکوک بودن اظهارات آن وجود دارد. در واقع، فقط یک هفتم تأسیسات کمپ آماده است. کمپ جدید آب ندارد. امکانات برای مراقبت از بیماران، معلولین و افراد مسن ندارد. تمام امکانات استقراری باید توسط خود ساکنان تهیه شود، درحالی که آنها از آزادی رفت و آمد محروم هستند و با تهدید دائمی پلیس مسلح عراق که در داخل کمپ حضور دارد مواجه خواهند بود. خانم رئیس جمهور، شما از دولت عراق خواستید که حداقلهای لازم را فراهم کند تا امکان انتقال با شرایط مناسب، به کمپ داده شود و تضمینی داده شود که هیچ خشونتی نخواهد بود. دولت عراق هنوز هم به این تقاضای مشروع جواب مساعد نداده است و سازمان ملل متحد و نماینده ویژه اش در عراق تا امروز در مورد این نکته موضعی نگرفته اند. در چنین شرایطی، ما باید همبستگی‌مان را نسبت به ساکنان اشرف ادامه دهیم. امکان ندارد که آنها در چنین شرایطی انتقال را بپذیرند. بنابراین مادامی که تضمینهایی داده نشده که این انتقال از حداقلهای مناسب و حقوق انسانی برخوردار است، باید از این انتقال خودداری کنند. اگر این انتقال به معنای یک جابه جایی اجباری است، این غیرقابل قبول است. این بر خلاف اصول پایه یی حقوق انسانی بین المللی است. بنا براین، ما همه را، ملل متحد و همینطور دولتها را، فرا میخوانیم تا برای جلوگیری از نقض این حقوق اقدام کنند. ما به صورت متحد در کنار ساکنان اشرف هستیم. ساکنان اشرف از همبستگی ما مطلع هستند و می دانند که ما همان مبارزه را تا آزادی آنها، بلکه برای آزادی در جهان پیش می بریم، ارزشهایی که ما در جان خود دمیده ایم و شایسته حقوق انسان است. از شما متشکرم.

فیلیپ دوستبلازی -  معاون دبیرکل ملل متحد - وزیر خارجه فرانسه 2005- 2007
متشکرم،
خانم رئیس جمهور، خانم رجوی عزیز، آقای نخست وزیر، آقایان فرماندار، خانمها و آقایان سفرا، آقایان پارلمانتر، خانمها و آقایان شهرداران فرانسه، دوستان عزیز، خانمها و آقایان،
تنها یک چیز برای گفتن به شما دارم: من بیش از پیش، از صمیم قلب با شما هستم. شما از این جلسه به آن جلسه، بیشتر و بیشتر می شوید. شما جلسه پس از جلسه، بیشتر و بیشتر هستید، چرا که آرمان دموکراسی و آرمان آزادیخواهی انگیزه شماست. شما بیشتر و بیشتر هستید چرا که میخواهید از این شعلة مقاومت که گرمابخش قلوب دوستان اشرفیمان است، حفاظت کنید. و اتفاقاً امروز میخواهم در مورد اشرف و ساکنانش صحبت کنم. این مردان و زنان، با سرنوشتی شگفت، که به ندرت میتوان طی عمر، مشابه آنها را دید، مگر در صفحات تاریخ.
هرکدام از آنها از هزار ابتلا گذشته اند، آنها هرکدام از شکنجه، از قتل همسران توسط یک رژیم خونریز گذشته اند. برخی با این درد مواجه بوده اند که بی آنکه از دستشان کاری بربیاید، با مرگ ناگهانی پدر یا مادری مواجه بودند که طاقت شنیدن خبر فجیع اعدام پسر یا دخترشان را نداشتند. برخی متأسفانه، با نابودی کل خانواده شان در قتل عام بزرگ سال 1988(1367) در زندانها مواجه بودند.
ولی آنها از بازماندگانند، آنها به سینه نا امیدی دست رَد زده اند، آنها از مرزها عبور کردند، آنها به اشرف رسیدند، آن کانون امید، و آنها با شجاعت به مقاومت ادامه دادند.
در سال 2003، آنها گرفتار گردباد جنگی شدند که نه خواستار آن بودند و نه در آن نقشی داشتند. و با وجود اینکه آنها بی طرفی را رعایت کردند، امروز قربانی عواقب این جنگ هستند. از حدود 9 سال پیش، آنها بار یک اسارت و محصور بودن تحمیلی را به دوش می کشند. در ابتدا، توسط نیروهای چندملیتی که به آنها قول حفاظت داده بودند و سپس، از سه سال پیش، مواجه هستند با اقامت اجباری که با یک محاصره غیرانسانی تشدید شده است، بعلاوه فشار روانی اعمال شده توسط نیروهای عراقی با حمایت مأموران اطلاعات رژیم ایران که همانند کفتارهایی در انتظار بلعیدن طعمه، دور اشرف میچرخند.
و سرانجام، دو کشتار فجیع توسط نیروهای عراقی که تحت فرمان رژیم تهران هستند. ما هیچوقت 47 اشرفی را که به طور وحشیانه به قتل رسیدند فراموش نخواهیم کرد. چقدر افترا، چقدر دروغ در مورد آنها! درحالیکه تنها گناهشان این بود که در مقابل دیکتاتوری زانو نزدند، اینکه با گرگها زوزه نزدند، اینکه تعامل تحت نام دین را رَد کردند، یک دیدگاه غیرواقعی از اسلام را که دگراندیشان را تحت تبعیض قرار می دهد، نفی کردند. در یک کلام گناهشان دفاع از همزیستی و دموکراسی بود. چطور میتوان در مقابل این میزان شجاعت و این میزان فدای بی چشمداشت، دچار شگفتی نشد.
و من از خودم یک سؤال کردم:
انگیزه این انسانهای عدالتجو که حاضر نیستند ایمان خود به آرمانشان را رها کنند، چیست؟
و فقط یک پاسخ یافتم: این مردان و این زنان، دیوانة عشق به هموطنانشان هستند و احترام عمیقی برای نوع انسان قائلند که میتوانند این میزان ابتلا را تحمل کنند و میخواستم از این شروع کنم، چرا که قبل از هر چیز، بحث بر سر ارزشهای جهان شمول انسان است.
و حالا که قادر به شکستن ‌شان نبودند، میخواهند آنها را مجبور کنند. می خواهم بگویم که آنها را «مجبور کنند» به کمپی بروند که تنها وجه مشترک آن با «آزادی»، اسم آن است. کمپی که میخواهند آن را تبدیل به زندان کنند. هنگامی که به آنها میگویند باید داوطلبانه خانه هایشان را رها کنند، وگرنه قتل عام میشوند. معنی این چیزی جز جا به جایی اجباری نیست.
به عنوان معاون دبیر کل سازمان ملل متحد، شنیدم که یونامی اعلام کرده است که کمپ لیبرتی برای پذیرفتن ساکنان آماده شده است. درحالیکه، پس از تماس تلفنی با مدیرکل کمیته عالی پناهندگان، آقای گوترز ـ و میخواهم اینجا شجاعت آقای گوترز و کمیساریای عالی پناهندگان را خاطرنشان شوم ـ نه! کمیساریای عالی پناهندگان در مورد استانداردهای حقوق بشری چیزی نگفته بود. تنها در مورد چند نکته فنی کوچک نظر داده بود، ولی در مورد اصل موضوع یعنی رعایت حقوق بشر، نظر نداده است.
در حال حاضر، من از هیچ مرجع ذی صلاحی نشنیده ام که استانداردها و حقوق بشر در کمپ لیبرتی رعایت شده باشد. کمیته عالی پناهندگان، همچنین در مورد آزادی تردد در کمپ لیبرتی، که در حال حاضر وجود ندارد، تأکید کرد. درحالیکه بدون برخورداری از آزادی پایه یی، کمپ لیبرتی، در واقع چیزی جز یک زندان نیست.
با دیدن موارد زیر، فقط میتوان منقلب شد:
1 ـ مخالفین ایرانی با ورود (به کمپ) ممنوع الخروج خواهند شد، گویی که در تله افتاده اند.
2 ـ ورود وکلای ساکنان به کمپ ممنوع خواهد بود. این ناقض تمامی کنوانسیونهای بین المللی میباشد.
3 ـ دسترسی آزاد به خدمات پزشکی باید با موافقت دولت عراق صورت بگیرد.
4 ـ هیچ امکاناتی برای مجروحین و بیماران وخیم وجود ندارد. باید به این توجه کرد که پس از حملاتی که قبلاً انجام شده، تعداد این افراد خیلی زیاد است. من به عنوان پزشک زیاد به مناطق جنگی رفته ام. ولی در همه جا، یک ضابطه وجود دارد: اینکه جایی که پزشکان باید وارد شوند، جایی که بیماران هستند، اجازه می دهند پزشکان وارد شوند و میخواهم اینجا از این تریبون استفاده کنم و به قاطعانه ترین شکل ممکن این عمل ضدبشری ـ یعنی جلوگیری از دسترسی بیماران به پزشک ـ را محکوم کنم.
دوستان عزیز، امروز درحالیکه ما اینجا گردهم آمده ایم، از 7قسمت کمپ، 6 قسمت هنوز آماده نیستند. دیوارهایی به بلندی 3.6 متری دور کمپ را محصور کرده است. و بدتر از همه، اینکه مساحت این منطقه به نیم کیلومتر مربع محدود شده است. میخواهند دو ایستگاه پلیس و 150 مأمور پلیس در داخل کمپ مستقر کنند. حضور این پلیس یا شبه نظامیان در این کمپ باعث آزار، منبع فشار و پایمال کردن دائمی زندگی خصوصی خواهد بود. این میتواند سریعاً منجر به رویارویی بشود و بهانه کشتارهای جدید را فراهم کند. چرا که در واقع این همان هدفی است که دنبال می کنند. به همین دلیل، ضروریست که ایستگاه پلیس در بیرون سیاژ کمپ، که توسط نظامیان محاصره شده و ورودیهای آن به شدت تحت کنترل است، مستقر شود. این یک خواسته مشروع است. ما نمیتوانیم فراموش کنیم که نیروهای پلیس عراق شخصاً در کشتارهای قبلی شرکت کرده اند.
تا وقتی که ساکنان اشرف، تضمینهای دقیق و مکتوب دولت عراق، ولی با مقدمة مقامات ملل متحد و تضمینهای ایالات متحده و اتحادیه اروپا را دریافت نکرده باشند، تا وقتی که پاسخهای رضایتبخش به خواسته هایشان ـ منظور خواسته های حداقل نیست، بلکه حداکثر تضمینهاست چرا که موضوع جانشان مطرح است- را دریافت نکرده باشند. پس آری، آنها حق دارند این جابجایی به محلی را که یک زندان است و ناقض حقوق انسانی و تمام کنوانسیونهای معتبر بین المللی است، رَد کنند.
سازمان ملل متحد نباید از چنین تجاوزی دفاع کند و اگر یک فاجعه جمعی دیگر صورت بگیرد، اشتباه نکنیم، همه ما به صورت جمعی مسئولیم. همه ما.
 این را بدانید خانم رجوی، این را بدانید دوستان عزیز، همه ما حضور خواهیم داشت، شما را رها نخواهیم کرد و مسئولین این وضعیت را افشا خواهیم کرد. ما ساکنان اشرف را رها نخواهیم کرد. ما ساکنان اشرف را در برابر یک ابتلای جدید و فجیع رها نخواهیم کرد. ما اجازه نخواهیم داد که این اتفاق تکرار شود.
چرا که فشار تنها در عراق نیست. من مطلع شدم که در تاریخ 29 ژانویه گذشته، دو ایرانی در شهر قزوین به دلیل اینکه پسرشان در اشرف است دستگیر شدند. من مطلع شدم که صدها عضو خانواده های این مقاومین اشرف، به گناه نسبت خانوادگی با ساکنان اشرف، امروز در زندان هستند. میخواستم اینجا به آقای صارمی که در دسامبر 2010 ـ بدون شک به جرم ملاقات پسرش در اشرف ـ اعدام شد، ادای احترام کنم. یا به آقای کاظمی و یا به آقای حاج آقایی که در ژانویه 2011 به همین جرم اعدام شدند.
با وجود تحمل این همه فشار، ساکنان اشرف حسن نیت خود را ثابت کردند و شما خانم رجوی، با قبول کردن طرح جابجایی اشرفیها به کمپ لیبرتی تحت شروط مشخص، تأکیدتان برای یک راه حل مسالمت آمیز را ثابت کردید.
پس آری، باید که سازمان ملل متحد، ایالات متحده و اتحادیه اروپا، بلافاصله پنج موضوع زیر را حل کنند:
اولاً: نباید در داخل کمپ پست پلیس باشد. با توجه به اینکه کمپ لیبرتی توسط مقرهای نظامی عراق محاصره شده و اینکه تمامی نقاط ورود، تمامی نقاط خروج تحت کنترل نیروهای عراقی میباشد، حضور پلیس در داخل کمپ هیچ ربطی به نوعی حاکمیت عراق ندارد. برعکس، این یک عامل سرکوب است که می‌تواند منجر به یک کشتار شود.
ثانیاً: ساکنان اشرف باید بتوانند با خودروها و اموال منقولشان به کمپ لیبرتی بروند.
ثالثاً: باید از هرگونه دخالت رژیم ایران، اعضا و نمایندگان سفارت این رژیم در سرنوشت ساکنان اشرف قاطعانه جلوگیری شود.
رابعاً: آزادی تردد ساکنان اشرف باید تضمین شود.
و سر انجام خامساً: اگر دولت عراق و رژیم ملاها موانع جدیدی در این انتقال اعمال کردند، پس کمیساریای عالی پناهندگان، باید هر چه سریعتر، مصاحبه ها و روند ثبت نام را در اشرف شروع کند، چرا که دیگر جایی برای اتلاف زمان باقی نمانده است.
و من اینجا، به عنوان کسی که وزیر امور خارجه بودم، از وزارت امور خارجه، از دولت فرانسه و از دوستم آلن ژوپه که یک دولتمرد است، درخواست میکنم و از وی میخواهم که با تمام توانش در شورای امنیت ملل متحد فشار بیاورد. بله، ما به شما نیاز داریم، ما به دولت فرانسه نیاز داریم، ما به دولتهای پنج عضو دائمی شورای امنیت نیاز داریم، چون که دیگر کافیست.
پس آری، دوستان عزیز، ما با همه باهم هوشیار خواهیم بود تا اینکه تمام این خواسته ها انجام شود. برای اینکه این شعله امید، این شعله مقاومت توسط دیکتاتورها خاموش نشود. برای اینکه اشرف این چراغ راهنمای وجدان باقی بماند. این چراغ نور، این چراغ شرافت که این منطقه از جهان را روشن خواهد کرد و به ایرانیهای تحت سلطه دیکتاتوری راه مقدس آزادی را نشان خواهد داد.
من هم، خانم رجوی، میخواهم به مقاومت در سوریه که برای آزادی و دموکراسی میجنگد درود بفرستم.
میخواهم این دیکتاتوری خونریز را محکوم کنم. میخواهم به شما بگویم که ما چقدر پشت هر زن و هر مرد اشرفی هستیم. ما همه اشرفی هستیم، چرا که ساکنان اشرف سمبل مقاومت علیه دیکتاتوری هستند. دیکتاتوری که چیزی جز نوعی خیانت نیست.
متشکرم