خانم کریستین پرگو- عضو شورای قانونگذاری ژنو,جفری رابرتسون - وکیل برجستة انگلستان با رتبة مشاورت ملکه، اولین قاضی دادگاه ملل متحد برای سیرالئون، متخصص حقوق بین الملل و نظریه پرداز حقوق,ورا گولاند دباس- نظریه پرداز و استاد حقوق بین الملل (انستیتوی بین المللی ژنو),پروفسور آلفرد زایاس- مشاور حقوقی ارشد کمیسرعالی حقوق بشر به مدت 22 سال، استاد حقوق بین الملل و روابط بین المللی ژنو,اریک وورو- نماینده پارلمان فدرال سوئیس,ژان شارل ری ال- نماینده پارلمان فدرال سوئیس، معاون شورای شهر ژنو و همچنین سرهنگ وسلی مارتین و پائولو کازاکا، خواهان تامین حفاظت ساکنان اشرف و تشکیل کمیته تحقیق در باره وضعیت آنان و مجاهدان مستقر در لیبرتی شدند.

خانم کریستین پرگو- عضو شورای قانونگذاری ژنو
کنفرانس «مسئولیتهای سازمان ملل متحد برای تضمین حفاظت پناهجویان کمپ اشرف» را افتتاح میکنم.
این کنفرانس توسط «جنبش علیه نژادپرستی و برای دوستی بین خلقها»، «سازمان آموزش بین المللی توسعه»، «بنیاد فرانس لیبرته» و «انجمن بین المللی حقوق بشر زنان» برگزار میشود.
مایلم در این بعدازظهر ابتدا درود بفرستم به ساکنان اشرف و 400 نفر در کمپ لیبرتی که وضعیت آنها امروزه فوق العاده دشوار و خطرناک است. در شروع این کنفرانس همبستگی فعال خودمان را با آنها اعلام میکنیم. همچنین درود میفرستم به خانواده های ساکنان اشرف که امروز در میان ما هستند و هر روز در تحصن میدان ناسیون در نزدیکی اینجا حضور دارند. این تحصن به سیصدمین روز خود رسیده است. به همگی شما خانمها و آقایان درود می فرستم، مدافعان حقوق بشر و دوستان اشرف. به شما درود میفرستم و از شما میخواهم که تمام اخبار و فراخوانهای این کنفرانس را به همه منتقل کنید.
قبل از اینکه صحبت را به اولین سخنران بدهم، مایلم با قدردانی از یک دوست بزرگ اشرف آغاز کنم. میخواهم از دانیل میتران تقدیر کنم که حامی اشرف بود. او قرار بود که در 21سپتامبر گذشته که ما در اینجا کنفرانسی با خانم مریم رجوی داشتیم در میان ما باشد. او بستری شده بود و نتوانست به اینجا بیاید و دبیرکل فرانس لیبرته، آقای میشل ژولی، متنی را از دانیل میتران خواند.
امروز ما در اینجا هستیم برای حفاظت از پناهندگان در اشرف و آنهایی که در کمپ لیبرتی هستند. چطور ممکن است که توافقاتی که در کریسمس گذشته با یونامی و کمیساریای عالی پناهندگی و کمیساریای عالی حقوق بشر به امضا رسیده بود مورد احترام قرار نگیرند. این خبرها وقتی باعث نگرانی می شوند که می بینیم کمپ لیبرتی یک زندان واقعی است.
وانگهی آنچه که ساکنان اشرف می خواهند یک کمپ شبه زندان نیست، بلکه یک کمپ پناهندگی است با همه حقوقی که این استاتو دربردارد. آب و برق در کار نیست. ساختارهای کمپ در یک وضعیت خرابی فاجعه بار قرار دارند. پناهندگان اشرف تنها میخواهند از شرایط یک زندگی مناسب برخوردار باشند و حقوق آنها رعایت شود. میثاق حقوق بشر برای آنها هم مصداق دارد. این را باید در این ماه مارس که شورای حقوق بشر جریان دارد، تکرار کرد.
هدف اعلام شده دولت عراق درهم شکستن اپوزیسیون ایران است. دولت عراق این را بروشنی به دوست خودش که رژیم ایران است، اعلام کرده است. من بیش از این نخواهم گفت و میگذارم که سخنرانان به سؤالاتی که اذهان ما را مشغول کرده است پاسخ دهند و به فراخوانهایی که ما میخواهیم از اینجا بفرستیم بپردازند.
و در اینجا صحبت را به جیانفرانکو فاتورینی، رئیس مشترک جنبش علیه نژاد پرستی برای دوستی بین خلقها میسپارم.

ژان فرانکو فاتورینی
متشکرم و سلام بر همگی،
ابتدا میخواهم مقدمه ای درمورد وضعیت فعلی 3400 نفر ساکنان کمپ اشرف بگویم، بطور خاص بعد از حمله 8آوریل نیروهای مسلح عراقی که (36) نفر کشته و دهها زخمی بر جای گذاشت، این مقدمه برای به روز کردن اطلاعات است.
پس از اجلاس پیشین شورای حقوق بشر در سپتامبر گذشته که شما میتوانید آن را بطور کامل در صفحه40 سند شماره NJO29 ببینید، در 13سپتامبر در اجلاس پیشین شورای حقوق بشر، کمیساریای عالی پناهندگی، بعد از دریافت درخواست ساکنان اشرف برای پناهندگی، کمیساریای عالی پناهندگی آنها را بر اساس حقوق بین المللی، پناهجو شناخت. بنابراین ما دیگر از ساکنان حرف نمیزنیم بلکه از پناهجویان صحبت میکنیم.
پاسخ دولت عراق به این اقدام چه بوده است؟ ابتدا موانع مادی را ایجاد کرد. پس از آن یک ضرب الاجل برای بستن کمپ در 31 دسامبر تعیین کرد. نماینده سازمان ملل متحد در عراق، (یونامی) فوراً به دولت عراق فراخوان داد که به وظایف بین المللی خود در حفاظت از پناهجویان احترام بگذارد. بطور خاص برای حفاظت در برابر استفاده از زور، دیپورت، اخراج و مجبور کردن به بازگشت به وطن که ناقض اصل نان رفولمان است.
در 31 دسامبر شورای وزیران اتحادیه اروپا موضوع را مورد بحث قرار داد و بطور خاص طرحی را برای انتقال پناهجویان ارائه کرد.
در 6 دسامبر این موضوع به شورای امنیت برده شد. نماینده ویژه دبیرکل سازمان ملل متحد آقای مارتین کوبلر اعلام کرد که کمیساریای عالی پناهندگان برای انجام کار خود آماده است اما مصاحبه های 3400 نفر به هیچ وجه نمیتوانست تا قبل از 31دسامبر تمام شود.
در 22 دسامبر نخست وزیر عراق تعویق ضرب الاجل بستن اشرف به آوریل 2012 را اعلام کرد.
در 25 دسامبر نماینده ویژه دبیرکل، مارتین کوبلر یادداشت تفاهمی را با دولت عراق برای انتقال پناهجویان کمپ اشرف به کمپ لیبرتی که یک پایگاه سابق ارتش ایالات متحده در کنار فرودگاه بغداد است امضا کرد.
در 28 دسامبر، مارتین کوبلر نامه ای را برای توضیح شرایط مندرج در قرار داد برای پناهجویان فرستاد. این درحالی بود که او متعهد شده بود چیزی را بدون موافقت نمایندگان پناهجویان امضا نکند. در همین حال، آنتونیو گوترز، کمیسرعالی پناهندگان سازمان ملل متحد، کاترین اشتون نماینده عالی روابط خارجی اتحادیه اروپا و هیلاری کلینتون، وزیر امور خارجه ایالات متحده، علناً حمایت خود را از این اقدام اعلام کرده و خواهان حفاظت پناهجویان شدند.
مقامات عراقی همچنان به نادیده گرفتن شرایط توافقنامه امضا شده با نماینده ویژه ملل متحد ادامه دادند، به ویژه با کاهش مساحت کمپ لیبرتی، باید 3400 پناهجو فضای تحرک داده شود، ولی اکنون این فضا فقط به ساختمانهایی که آنها را جای دهد کاهش پیدا کرده است. آنها با ایجاد دیوار دور این ساختمانها شرایط را محترم نشمردند زیرا به این ترتیب از تحرک پناهجویان جلوگیری میکنند.
آنچه که تا امروز نشان می دهد، اینست که تا پایان ماه آوریل انجام کلیه مصاحبه ها امکانپذیر نخواهد بود.
و در نهایت بین 25 و 28 دسامبر 2011 مجدداً 4 راکت به اشرف اصابت کرد. دولت عراق قصد پاسخگویی در مورد اینکه چه کسی این راکتها را زده است، آنها از کجا می آیند و چرا را نداشت. سپس در ژانویه گذشته شورای امنیت یکبار دیگر این موضوع را بررسی کرد و یکبار دیگر توصیه کرد که شرایط یادداشت تفاهم باید محترم شمرده شود.
بنابراین برای ما چند نکته وجود دارد و توصیه هایی می کنیم:
ابتدا اینکه جامعه بین المللی باید حفاظت پناهجویان را تأمین کند. چه در کمپ اشرف و چه در کمپ لیبرتی. امروز مقامات عراق نشان داده اند که قادر به حفاظت آنها (ساکنان اشرف) نیستند، حتی در حمله به پناهجویان همدست هستند. ما به نماینده ویژه دبیرکل فراخوان میدهیم که در آینده توافقنامه دیگری را قبل از تأیید پناهجویان امضا نکند.
از ایالات متحده آمریکا که در سال 2003 به هرکدام از پناهجویان شخصاً اطمینان داده بود که در برابر تحویل گرفتن سلاح آنها، حفاظت شان را به عهده گیرد، میخواهیم که این مسئولیت را به دلایل اخلاقی به دست گیرد.
دست زدن جمعیت.

جفری رابرتسون - وکیل برجستة انگلستان با رتبة مشاورت ملکه، اولین قاضی دادگاه ملل متحد برای سیرالئون، متخصص حقوق بین الملل و نظریه پرداز حقوق
از من دعوت شد یک تحقیقات قضایی درباره قتل عام 1988 در زندانهای ایران بکنم. برای اینکار من طیف گسترده ای از تحقیقات را انجام دادم که با دهها و شاید صدها قربانی که در زمان آن قتل عام در زندان بودند صحبت کردم. من کشف کردم اکثر آنها که کشته شدند اعضای مجاهدین خلق بودند. آنها زندانیان سیاسی بودند، بقیه مارکسیستهایی بودند که بعنوان محارب محکوم شده بودند. هیچ روند دادرسی واقعی در قتل عام سال 1988 نبود. خمینی یک فتوای مخفی داد که همه زندانیان سیاسی در زندانهای ایران کشته شوند. کمیته های مرگ به زندانها رفتند و زندانیان را در سالن زندان یا با جرثقیل اعدام کردند. این از نظر من بدترین جنایت علیه بشریت بعد از جنگ جهانی دوم است که علیه زندانیان که بیش از تمام اقشار در میان مردم زیر ضرب  هستند، صورت گرفت.
این بدتر از قتل عام سربرنیتسا بود چون این زندانیان کسانی بودند که بسیاری از آنها محکومیت خود را گذرانده بودند و بیرحمانه کشته شدند.
این کشتار بطور عمده توسط دو نفر که مسئول انتشار این فتوا بودند صورت گرفت. این دو نفر رفسنجانی و خامنه ای بودند که در حال حاضر از رهبران رژیم ایران است. همچنین مجریان این قتل عام پاسداران انقلاب و قضات جوخه مرگ بودند که اکنون در مناصب عالی این رژیم هستند.
سازمان مجاهدین توسط دانشجویان مهندسی در اواخر سالهای 60 میلادی تشکیل شد. آنها این سازمان را تشکیل دادند تا با شاه و شکنجه گران ساواک مبارزه کنند. بعد از انقلاب آنها از خمینی جدا شدند و بسیاری از آنها به همراه آقای رجوی به پاریس آمدند و در آنجا مستقر شدند تا وقتی که دولت فرانسه طی اقدامی خفت بار و ذلیلانه، در سال 1986، دستور به خروج آنها از کشور را داد و پس از آن بود که آنها خودشان را در عراق، در کمپ اشرف یافتند.
در سال 2003 ایالات متحده به طور رسمی مجاهدین خلق را به عنوان افراد حفاظت شده تحت کنوانسیون ژنو به رسمیت شناخت و همه سلاحها تحویل داده شدند. ایالات متحده قول داد که تا تعیین تکلیف نهایی از آنها حفاظت کند. البته همانطور که شما در عکسها دیده اید کمپ اشرف دارای ساختمانها، مراکز اجتماعی و ورزشی و آموزشی و شبیه به آن و زیر ساختهایی به ارزش میلیونها دلار میباشد.
بر طبق قانون بین المللی دولت عراق باید به ساکنان کمپ اشرف بخاطر انتقال آنها به آنچه من آن را اردوگاه کار اجباری لیبرتی مینامم، غرامت بپردازد. اما در این مرحله هیچکس اصلاً در مورد غرامت صحبت نمی کند و این اشتباه است. ساکنان کمپ اشرف بر طبق قانون بین المللی حق گرفتن غرامت دارند ولی هیچکس به این موضوع اشاره نمیکند بطور خاص آقای کوبلر.
در سال 2009 مالکی و نیروهایش به کمپ حمله کرده و 11تن از ساکنان را در کمال شقاوت به قتل رساند. در سال 2011 در ماه آوریل بعد از اینکه کمپ آمریکاییها در نزدیکی اشرف تخلیه شد، نیروهای مالکی مجدداً حمله کردند و همان پلیسهای مسلح که حالا در کمپ لیبرتی هستند افرادی هستند که در سال 2011 به اشرف حمله کردند و (36)تن از ساکنان را کشتند و صدها تن دیگر را مجروح کردند. البته جهان آن را محکوم کرد. کاترین اشتون یک بیانیه قوی صادر کرد و خواستار تحقیقات شد که چرا ارتش عراق دهها نفر از ساکنان اشرف را کشته است. مالکی قول تحقیقات داد ولی او دروغ گفت. هیچ تحقیقاتی در مورد این قتلها در کمپ اشرف هرگز صورت نگرفت. هیلاری کلینتون گفت عمیقاً از این حملات متأثر است ولی این کافی نبود که از آنها حفاظت کند. در قانون بین المللی افراد کمپ اشرف پناهنده هستند و شایسته موقعیت پناهندگی هستند ولی به آنها پشت شد، برخی سازمانها به آنها پشت کردند، متأسفانه سازمانهای وابسته به ملل متحد، که باید از آنها محافظت می کردند این کار را نکردند. کمیساریای عالی پناهندگان ملل متحد باید اعلام می کرد که آنها موقعیت پناهندگی دارند. باید با آنها در کمپ اشرف مصاحبه میکردند. باید به آنها موقعیت پناهندگی گروهی میدادند. آنها این کار را به خاطر نامگذاری لیست آمریکا نکردند. آنها از مصاحبه با آنها در کمپ اشرف خودداری کردند. از دادن موقعیت گروهی به آنها خودداری کردند. آنها پناهنده هستند. هیچکس شک ندارد که اگر آنها به ایران برگردند توسط رژیم ایران اعدام خواهند شد، رژیمی که برادران و خواهران آنها را در سال 1988 اعدام کرد. این رژیم حالا بخاطر افشاگریهای (اتمی) نطنز جری تر است و علناً از عراق خواسته و تمام فشارش را روی مالکی گذاشته که آنها را نابود کند.
نفر بعدی که به آنها پشت کرده نماینده ویژه دبیرکل، آقای مارتین کوبلر است. آقای کوبلر روز 16فوریه مقاله ای در هرالد تریبیون بین المللی نوشت که آدم واقعاً تعجب می کند در طرف چه کسی ایستاده است. اول از همه او توضیح میدهد که به عنوان نماینده ویژه چطور یک تلاش فوق العاده دیپلوماتیک برای یافتن یک راه حل مسالمت آمیز کرده است و حتی یک مایل بیشتر گام برداشته که با ساکنان کمپ اشرف مشورت کند. البته دیپلوماتها متنفرند که با افرادی که باید مراقب آنها باشند مشورت کنند. واقعاً یک مایل بیشتر! ما او را در تصاویر دیدیم که مشورت میکند و عکسها را نشان میدهد که بنظر می آید عکسهای تبلیغاتی باشند. در هرالد تریبیون او میگوید پایگاه سابق تفنگداران آمریکایی میتواند بیش از 5000 نفر را اسکان دهد و برای پذیرش ساکنان اشرف آماده و مجهز است. امکانات آشپزی و پزشکی، فضا برای فعالیتهای تفریحی و امکانات برای زنان و مراسم مذهبی دارد. کمیساریا یک برآورد دقیق فنی کرده است و مشخص کرده است که کمپ جدید استانداردهای انساندوستانه را برآورده میکند. خوب ما حالا میدانیم و عکسهایی را دیده ایم که شرایط غیرانسانی، فاضلاب باز، وضعیت برق و اذیت و آزاری که ساکنان تحت آن قرار گرفته اند. با آنها به عنوان محارب برخورد میشود. محاربها به عنوان منافق مورد شکنجه قرار میگیرند. لغتی که به کار گرفته شد تا بسیاری از آنها با آن در سال 1988 کشته شوند. حریم شخصی وجود ندارد. بنابراین، این موضوعی بسیار جدی است، در صورتیکه آقای کوبلر آگاهانه آنها را فریب داده باشد و آگاهانه جهان را با نوشتن اینگونه تبلیغات فریب داده باشد، این یک مسأله فوق العاده جدی برای سازمان ملل متحد است.
شکی نیست که اظهاراتی هست که ما تا الان دیده ایم که ساکنان باعث این خرابیها شده اند و اینکه زباله ها را پخش کرده اند که شرایط را از آن چیزی که هست بدتر کنند. این شایسته تحقیقات است.
مساله اصلی نامگذاری در لیست است، چون این موضوعی است که مورد استفاده مالکی و رژیم ایران است.
اما آنها تروریست نیستند. دادگاههای انگلستان گفته اند که این غیرعقلانی است. این حرف آنهاست: «غیرعقلانی است که آنها را تروریست بنامیم».
دادگاههای اروپایی در مورد آنها تروریسم را رد کرده اند. دادگاه آمریکا به وزارت خارجه گفت است این موضوع را بازبینی کند. به آنها گفته است که شما به آنها امکان دادرسی عادلانه نداده اید. این دستور دادگاه در 18 ماه پیش بود ولی تاکنون هیچگونه دادرسی نبوده است. وزیر خارجه کلینتون هفته پیش گفت او عمیقاً نگران است. او گفت ما به بازبینی مان ادامه میدهیم. 18 ماه طول کشیده است و ساختار سازمان و تاریخ میگوید که ما باید یک نگاه جدی بکنیم.
همکاری مجاهدین و بستن مسالمت آمیز و موفقیت آمیز کمپ اشرف یک عامل کلیدی در تصمیم گیری این است که آنها تروریست هستند یا نه. این (حرف هیلاری کلینتون) مسخره است. این غیرمنطقی است. مگر نه؟ اینکه آنها همکاری بکنند یا نکنند، یعنی مشخصاً آنها روی این حقیقت که آنها تروریست نیستند تصمیم گیری نمیکنند تا آنرا ثابت یا رد کنند. ولی حداقل این کمی پیشروی به جلو است.
این واقعیت وجود دارد که این رژیم ایران است که به خودش در ارتباط با قتل عام مجاهدین مصونیت داده است و ممکن است این کار را دوباره انجام دهد. بنابراین در ارتباط با پیشرفت در کمپ اشرف فکر میکنم باید از بیانیه هیلاری کلینتون استقبال کنیم، هر چقدر هم غیرمنطقی باشد، البته ما باید به آمریکا تمامی قولهایی که در طول 10سال گذشته به ساکنان کمپ اشرف داده اند را یادآوری کنیم. ما باید به کشورهای اروپایی بطور خاص وظایف آنها را یادآوری کنیم و باید از کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد بخواهیم که گامی را که در دسترس است انجام دهد.