دریاچه‌ی زریوار مریوان سالانه پذیرای چند صدهزار گردشگر از سراسر کشور و خارج از کشور است. به همین دلیل، در کل می‌توان گفت مریوان قطب توریسم غرب ایران و استان کردستان به‌شمار می‌رود؛ اما این دریاچه که در نوع خود کم‌نظیر است،نیز از گزند سوء مدیریت رژیم حاکم در امان نمانده است، بهمین خاطر این دریاچه بدون هیچ حفاظت و مدیریت علمی با مرگ دست و پنجه نرم می‌کند
به گزارش رسانه حکومتی ایسنا 10 تیر 1391، یک کارشناس محیط زیست مریوان با اشاره به وضعیت کنونی این اثر طبیعی و گردشگری، اظهار کرد: «ساخت سد خاکی در قسمت جنوبی دریاچه، ورود رسوبات و شن‌های جاری و فضولات حیوانی و انسانی به دریاچه از طریق بند انحرافی «قزلچه‌سو»، ورود فاضلاب‌های انسانی و مواد زائد جامد روستاها و محلات حاشیه‌ی دریاچه که حدود 9 روستاست و همچنین ساخت‌وسازهای غیرمجاز و ایجاد پارکینگ و شهرک‌های صنعتی در اطراف آن موجب ایجاد مشکلات زیست‌محیطی برای زریوار شده است. »
براساس این گزارش، متأسفانه مشکلات زیست‌محیطی دریاچه‌ی «زریوار» که به‌عنوان یکی از مناطق نمونه‌ی گردشگری در فهرست آثار طبیعی ایران به ثبت رسیده است، مانند ورود فاضلاب روستاها و محله‌های اطراف به دریاچه و همچنین ایجاد چاه‌های غیرمجاز در مجاورت دریاچه و تغییرات اقلیمی و آب‌وهوایی به یک معضل و مانع جدی برای پیشرفت این مکان تبدیل شده است.
این دریاچه با یک‌هزار و 285 متر ارتفاع از سطح دریا و طول شش کیلومتر و عرض متوسط سه کیلومتر با مساحتی برابر با سه‌هزار و 292 هکتار که 839 هکتار آبی و یک‌هزار و 70 هکتار نیزار در سال 1386 به‌عنوان بیست‌وسومین تالاب عضو کنوانسیون رامسر ثبت شده و از تنوع زیست‌محیطی بالایی برخوردار است و تنها دریاچه‌ای است که محکوم به فنا نیست.
اکنون 97 گونه‌ی پرنده، 32 گونه‌ی پستاندار، 13 گونه‌ی خزنده، 11 گونه‌ی ماهی و 100 گونه‌ی گیاهی در این دریاچه شناسایی شده‌اند که می‌توان در این میان به گیاه «گوشگ» یا «گوشت‌خوار» که گونه‌ای نایاب در آسیاست، اشاره کرد و در کنار آن، گونه‌های گیاهی دیگری نیز وجود دارند که هنوز به‌دلیل انجام نشدن طرح‌های مطالعاتی شناسایی نشده‌اند.
.
