جمشید کمالی

چند سال قبل که اولین قعطنامه های شورای امنیت یا اتحادیه اروپا درباره تحریمها علیه رژیم آغاز شد، گماشته ی ولی فقیه- احمدی نژاد- با یک برخورد لمپنی میگفت  که «این قطعنامه ها کاغذ پاره ای بیش نیست» و هیچ تاثیری بر رژیم ندارد. یا با ابتذال و لودگی میگفت که در رابطه با تحریمها « آنقدر قطعنامه بدهید تا ....» .

حالا کار بجایی رسیده است که ولی فقیه ارتجاع در عرض کمتر از یک هفته چندبار به صحنه آمده و درباره تحریمها شکوه و شکایت کرده و از آنها نالیده است. خامنه ای در یک سخنرانی اش در خراسان (23 مهرماه 91) گفت که این تحریمها خیلی وحشیانه است،  و در سخنرانی دیگر در همان خراسان (25مهر ماه 91) افزود که آنها با این تحریمها قصد به تسلیم کشاندن نظام را دارند.

تاثیر تحریمها بر رژیم تا آنجا بالا گرفت که شکافهای درونی رژیم را عمیق تر کرد و جنگ گرگها را تشدید نمود، اعتراضات علیه یاوه های احمدی نژاد بر سر تحریمها اوج گرفت. رئیس کمیسیون پژوهشهای مجلس رژیم در 26 مهرماه گفت که احمدی نژاد یک روز میگفت که این تحریمها کاغذ پاره ای بیش نیست ولی در سفر اخیرش (شهریور 91) به نیویورک بخاطر کاهش تحریم ها موضعی نرم و غیر منطقی گرفت.  نه آن برخوردهای تند درست بود و ه این برخوردهای نرم.

رژیم در مواجهه با تحریم ها به هذیان گویی افتاده است. آیا راه در رویی برای خود می بیند؟ در ناصبه اش چنین چیزی دیده نمیشود.