در دیداری  با نخست وزیر عراق نوری المالکی در دسامبر 2011 در کاخ سفید، پرزیدنت باراک اوباما که بخش بزرگی از نخستین دوران زمامداری خود را به پشت سر گذاردن این برگ پر مناقشه تاریخ آمریکا سپری کرده بود، چنین اطمینان داد : «در لحظه ای که ما به این جنگ پایان می دهیم و در لحظاتی که عراق با آینده خود روبرو می شود، عراقی ها باید بدانند که تنها نیستند»و
سیزده ماه پس از خروج آمریکائی ها مشکل بتوان موردی برای خوش بینی در کشور بین النهرین دید. سازمان غیر دولتی انگلیسی Irak Body Count (شمارش اجساد عراقی ها) که کارش ارائه بیلانی از فاجعه عراق است جمله «جنگی در مقیاس کوچک» را برای توصیف وضعیت عراق پس از تهاجم آمریکا به کار می برد.
فراتر از حملات تروریستی که همچنان این کشور را به خاک و خون می کشد، تظاهرات سنی ها علیه نوری المالکی شیعی که در هفته های اخیر مرتبا بر تعدادشان افزوده شده و تهدیدهای مالکی علیه آنان این نکته را اثبات می کند : زخم دینی-قومی در عراق هنوز سرگشاده است. که بر آن باید شکاف بین اعراب و کردها را افزود که به همان اندازه نگران کننده است آن هم در شرایطی که رئیس جمهور کرد عراق، جلال طالبانی، در بیمارستانی در آلمان بستری است.
حال بر این تابلو بی ثباتی منطقه ای را که به اغلب احتمال طی ماه های آینده تشدید خواهد شد از گرداب سوریه گرفته تا تهدید حملات نظامی اسرائیل به سایت های اتمی ایران را بیافزائیم. به این ترتیب خاموش کردن تنوری که آمریکائی ها در سال 2003 بدون مجوز سازمان ملل افروختند امروز و فردا میسر نخواهد بود.
تا یک سال دیگر یعنی تا پایان 2014، نیروهای آمریکائی یک صحنه جنگی دیگر، افغانستان، را که سربازان فرانسوی پیش از این طبق یک وعده انتخاباتی فرانسوا هولاند، ترک کرده اند، تخلیه خواهند کرد. لذا بار دیگر، واشینگتن ناگزیر در لحظه موعود به افغان ها اطمینان خواهد داد که در مقابله با چالش های پیش رویشان، در کشوری که در سه دهه گذشته تنها صدای شلیک سلاح به گوش می رسد، تنهایشان نخواهد گذاشت. اما در واقع امر، آمریکائی ها کشوری تحت ریاست حامد کرزای را که خودشان کمک کردند به قدرت برسد اما روابطشان با او به تدریج و به نحوی جبران ناپذیر فاصله یافت، به حال خود رها می کنند.
بدبین ترین تحلیلگران از هم اکنون می گویند که در کابل وضعیت پس از خروج آمریکائیها «قطعا به وضعیت پیش از آن» شباهت خواهد یافت. به این معنی که انتخاب اصلی برای مردم بین طاعون دولت از هم گسیخته جنگ سالارانی است که در سال 1992 جانشین دولت به لحاظ نظامی مورد حمایت اتحاد شوروی تا سال 1989 بود و وبای امارت اسلامی که درسال 1996 از سوی طالبان تأسیس شد و کشور را علاوه بر فرو بردن در اعماق تاریک اندیشی پناهگاهی برای جهادیست های القاعده مبدل ساخت.
انسان با هر لفظ و تعبیری که صحبت کند، هنگامی که تمام آلترناتیو ها آزموده شده معمولا نتیجه چیزی جز شکست نخواهد بود. این اصل هم در مورد عراق صادق است و هم افغانستان.»
ترجمه کامل و متن قابل نقل و استناد است