تـــو عــابــدی و زاهــد و مـحـراب گـُزیـنـی
مــن رنــدَم و بَـدنــام و خـرابــات نـشـیـنـم

بــی هـوده مَــده وعـده مَـــرا آتـــش دوزخ  
مــن دوزخـیــَم ،دوزخی ی روی زمــیــنـــم

تــو کـعبـه گـُزیدی که بــگیـری ره فـردوس
مــن هـم دوسه خـشـتی ز جهنـّم بگزینـم

بر سبحه و سجاده ات ای شیخ  زنم سنگ
جُـز ریــب درآن چـهـره ی صـد رنگ نـبـیـنـم

پنهان زتو ، هر شب بـزنـم باده ی نـوشیـن
هـرچـند که از خُـبـث ، نـشینی به کمـیـنـم

 
رسـواتــر از آنــم که به وَهـم تــو بــگـنـجـد
خـاک در مـیــخـانــه بُــوَد  نـقـش جـبـیـنــم

بَــــر مــنـبــر تـزویــر ،نـمـایی رخ خـــود را
مــن نـقـش دلــم جُـز بـه خـرابـات نـبـیـنـم

سهم تـو اگر گشتـه هـمه چشمه ی کوثـر
بـَـر رَغــم تـو ، خُــم خــانه بُــوَد خُـلد بَرینم

 
زآن روز کـه باحُـکـم تـو پـیـمانـه شـکستند
آکـنـده ز انــــدوه و پــریــشـیــده تــریـــنــم

 
فتـوای تو از خلق ستـم دیـده بسی کُشت
زآن روی چـنین غــرقـه در انــدوه مـهـیـنـم

 
نـابُـود  بـه فـرمـان تـو شد  شــادی مـردم
پُــرسـنـد چـرا غــم زده و زار و حَــزیــنــم؟

 
افـسون تـو در سـیـنـه ی مــن جـای ندارد
مــن اهــل خــرابـات و نَـگـردم ز یــقــیـنـم

 
خـوفی زتـو دیـگر بـه دلـم نـیـسـت ازیـراک
بـا ساقـی ی آگــه دل و فـــرزانــه قــریــنـم

نگشود دهــان  جز به سخن از می صافـی
تــا از لـب شـکّر شکنـش بـوسـه بــچـیـنـم