با تشکر  از خانمها و آقایان و استقبال گرم و محبت آمیز شما از خانم رجوی.
در شروع می‌خواهم بگویم که دیروز من جلسه هیأت رابطه با عراق را اداره کردم، جایی که ما بحران در کمپ لیبرتی را مورد بحث قرار دادیم. ما با وضعیتی روبرو هستیم که آلخو ویدال کوادراس، سایر نمایندگان ارشد پارلمان اروپا و خود من، از طرف نماینده ویژه سازمان ملل مارتین کوبلر ترغیب شدیم که بر ساکنان اشرف فشار وارد کنیم تا به کمپ لیبرتی منتقل شوند با این فرض که محلی است که سلامت و امنیت آنها تضمین خواهد شد و محلی است که شرایط زندگی در آن به عنوان یک مکان موقت ترانزیت، اسمی که به کمپ لیبرتی داده بودند، ایده آل خواهد بود. و اینکه آنها تنها برای چند هفته کوتاه آنجا خواهند بود. آنها با وضعیت دربهای چرخشی مواجه خواهند بود که در آن کمیساریای عالی پناهندگان با آنها مصاحبه خواهد کرد و آنها را به طور انفرادی به عنوان پناهنده به ثبت خواهد رساند و سپس بلافاصله به کشورهای امن منتقل خواهند شد.

یک سال پس از اینکه این افراد به کمپ لیبرتی جابجا شدند، تعداد افرادی که پیکرهای بی جان آنها از لیبرتی خارج شده از تعداد افرادی که منتقل شدند بیشتر است. و من یکی از طرفهای ذیربط در این موضوع بودم و به نوعی خودم را مقصر در این موضوع می‌دانم، سازمان ملل متحد و ایالات متحده و اتحادیه اروپا امنیت و سلامت این 3100 تن را تضمین کردند. این موضوع به طور وحشتناکی در 9 فوریه نقض شد، زمانی که یک حمله موشکی با بیش از 45 موشک درون یک منطقه کوچک با روشهای حرفه ‌ای نظامی و به مدت 15 دقیقه شلیک شد و منجر به کشته شدن 8 نفر گردید، 10 نفر را دچار نقص عضو کرد و بیش از 90 نفر را بطور جدی مجروح ساخت. بنابراین ما این افراد را فریب دادیم. آنها به گفته یکی از گروههای کار سازمان ملل در شرایطی مشابه زندان زندگی می‌کنند. 1500 تن که تا کنون به عنوان پناهنده به ثبت رسیده‌اند از هیچ یک از حقوق پناهندگان تحت منشور سازمان ملل برخوردار نیستند. آنها از آزادی تردد برخوردار نیستند.

ما به این افراد خیانت کردیم و آنها را فریب دادیم. و همانطور که از سایر سخنرانان امروز خواهید شنید، ما اکنون خواهان آن هستیم که به این افراد تضمین امنیت داده شود. از طریق بازگشت بلادرنگ آنها به کمپ اشرف که در آن امنیت نسبی خواهند داشت و بازگرداندن بلادرنگ 17،500 دیوار بتونی که توسط دولت عراق قبل از استقرار 3100 نفر در کمپ لیبرتی برداشته شده بود. باید سئوال کرد که چرا این تی والها برداشته شدند؟ آنها توسط آمریکاییها ساخته شده بودند تا در برابر حملات موشکی و خمپاره‌‌یی امنیت را تامین کنند. این در زمانی بود که ارتش آمریکا در کمپ لیبرتی مستقر بود. چرا آنها برداشته شدند؟ باید از خودتان بپرسید چرا مجبور شدند جلیقه های حفاظتی و کلاه خودهایشان را در اشرف باقی بگذارند؟ چرا به آنها اجازه داده نشده است سنگرهای بتونی بسازند تا در صورت حمله مجدد موشکی بتوانند در آنها پناه بگیرند؟ چرا به آنها اجازه تهیه بیل داده نشد تا برای خود سنگرهایی بسازند که در صورت حمله مجدد بتوانند در آن پناه بگیرند؟ و تنها نتیجه‌ای که من با گذشت یک ماه ونیم از حمله 9 فوریه می‌توانم بگیرم این است که آنها دارند به خط می‌شوند تا توسط دولت عراق و اربابان آنها در رژیم تهران نابود شوند.

این یک بی عدالتی و لکه ننگی بر روی اعتبارمان به عنوان یک پارلمان می‌باشد. بنابراین من بیشتر از این نخواهم گفت. افتخار بزرگی است که امروز در اینجا خانم رجوی، رئیس جمهور برگزیده شورای ملی مقاومت ایران را به همراهمان داریم.