از تنگنای کنونی چرا با سازمان ملل همکاری نمی کنند و چوب لای چرخ مارتین کوبلر ، نماینده دبیرکل این سازمان ، می گذارند، چرا حاضر نیستند به جائی بیرون از عراق بروند؟ چرا قوانین کشور میزبان را رعایت نمی کنند؟ چرا ماموران و محافظان عراقی را با اعمال تحریک آمیز وادار به واکنش های خشونت بار می کنند؟ چرا جای پافشاری و تمرکز بر بیرون رفتن مستقیم از کمپ لیبرتی به کشورهای دیگر، بر بازگشت به شهر اشرف اصرار می ورزند. و چندین و چند چرای دیگر از همین دست. گفتمش که سخنت و پرسش هایت اگر از سر ساده دلی نباشد،و از آن دردناکتر، اگر ریگی به کفش نداشته باشی، بدون تردید از جهل تو مایه گرفته است. نظر مرا نپذیرفت و همچنان مانند همه ی دشمنان مجاهدین ، با آن که مدعی دلسوزی برای مجاهدین بود، کوشید توپ را به زمین آنها بیندازد.»

ـــ در این بخش قصد دارم اندکی به اولویت مساله امنیت مجاهدان در اشرف بر هر مساله دیگری، از جمله مساله انتقال از عراق به سایر کشورها اشاره کنم. امّا پیش از ورود به این بحث بر خودم فرض می دانم که سپاس جانانه ام را به دکتر طاهر بومدرا ابراز داردم .طاهر بومدرا مسئول سابق حقوق بشر یونامی درامور کمپ اشرف است. او پس از آن که از دغل کاری ها و صحنه سازی های مارتین کوبلر نسبت به مجاهدین در کمپ ها ی اشرف و لیبرتی دچار عذاب وجدان می شود، از سمت خود استعفاء می دهد و زشت کاری های کوبلر را در جاهای مختلف، از جمله در نشستی در مجلس قانون گزاری آمریکا، بر ملا می سازد. او در این رابطه بسیار شفاف و صریح اعلام می کند که حاضر است در هر دادگاهی با ارائه اسناد و مدارک علیه فریب ها و نیرنگ های کوبلر شهادت بدهد.
لُبّ مطلب و حرف حساب بومدرا که درجلسه پارلمانی گروه دوستان ایران آزاد در پارلمان انگستان نیز ابراز داشته است این است:
«... من اولین کسی بودم که از کمپ لیبرتی دیدار کردم و من شوکه شدم. من شوکه شدم از این که ما در صحنه بودیم، در حالی که ارتش عراق داشت کمپ لیبرتی را غارت می کرد. در حالی که چیز زیادی آنجا باقی نمانده بود ما شاهد کامیونهایی بودیم که وارد و خارج می شدند و ما آن ها را می دیدیم. زیرساخت های کل این محل برای اسکان دادن 3400 نفر مناسب نبود چه رسد به اینکه استانداردهای بد آن را بخواهیم بگوییم. این وضعیت اصلاً قابل قبول نبود و این شرایط بر اشرفی ها تحمیل شد.  ... پس سازمان ملل متحد به آنها تحمیل کرد که به کمپی بروند که من در صحبتهای قبلیم گفتم که ما اسناد را دستکاری کردیم و حتی عکسها را دستکاری کردیم که به جهان و اشرفیها نشان دهیم که این محل استانداردهای قابل قبول را برآورده می کند( تاکید از من است) .و من دیگر این موضوع را ادامه نمی دهم.

ولی فقط می خواهم نکته ای را مطرح کنم که قبلاً مطرح نشده بود و آن هم مسأله اموال است. شما توجه دارید که یادداشت تفاهم به موضوع اموال اشاره ای نمی کند و کاملاً سکوت کرده است و این قرار بود که اصلا به این صورت باشد و ما در این مورد صحبت کرده بودیم. من این موضوع را مطرح کردم که بر سر اموال چه خواهد آمد. اموال منقول و غیرمنقول. ما این را مطرح کردیم و این کوبلر بود که گفت به هیچ وجه نه. ما قرار نیست در این مورد صحبت کنیم، اینها مسائل تکنیکی هستند. ما بعداً به این جزئیات خواهیم پرداخت. من به او گفتم ما درگیر یک اخراج اجباری هستیم و شما نمی توانید این افراد را از اموالشان ممنوع کنید. او گفت ما درمورد این موضوع بعداً صحبت می کنیم.

همزمان، همتاهای عراقی ما در کمیته اشرف می گفتند که اموال را فراموش کنید. این اموال مربوط به مردم عراق است و ما از این کوتاه نمی آییم. پس کوبلر می داند که عراقیها سر اموال کوتاه نخواهند آمد. ادعای آنها که این اموال مربوط به مردم عراق است در یادداشت تفاهم وارد نشد و برای همه روشن است که چه کسی به این موضوع پرداخته و کوبلر جامعه بین المللی را به بیراهه برده است و همچنین اشرفیها را به بیراهه برد و این نه تنها در رابطه با کمپ لیبرتی که برای اسکان این افراد مناسب نبود بلکه همچنین در زمینه موضوع بسیار مهم اموال صدق می کند.

حالا من می خواهم همچنین بگویم که چرا سازمان ملل متحد گمراه شده است. ما وزارت خارجه آمریکا را گمراه کردیم، ما وزارت خارجه بریتانیا را گمراه کردیم. صرفا به این خاطر که شما باید حتماً در عراق، در بغداد باشید تا این وضعیت را بتوانید تصور کنید، در حالی که همه در مرکز تجمع منطقه سبز هستند و دسترسی به هیچ چیز ندارند و محلهای بسیار محدود و کوچکی هستند که افراد می توانند با هم معاشرت داشته باشند. ...من در واقع رهبری تیم یونامی را در اشرف برعهده داشتم. من هر هفته آنجا بودم. ما اطلاعات را دستکاری میکردیم و همیشه اساساً این گزارشها را با گزارشهای رَند و دیدبان حقوق بشر مورد تأیید قرار میدادیم. ما آنها را در صحنه و در گزارشات خود تأیید میکردیم. متأسفانه تا زمانیکه سفیر کوبلر آنجا باشد این وضعیت ادامه داشته و تصحیح نمیشود. من میتوانم به شما بطور قطع بگویم که در این محل هیچ راه حلی برای مسئله وجود نخواهد داشت و هر چه بیشتر پیچیده خواهد شد و عینأ مثل مسأله تحقیقات در مورد کشتار افراد در اشرف در جولای 2009 و آوریل 2011 خواهد بود. سازمان ملل متحد خواستار تحقیقات حول این دو کشتار شد ولی عراقیها گفتند تحقیقات را فراموش کنید! و به همین خاطر هیچوقت تحقیقاتی صورت نگرفت و این مصونیت کاملی است که کوبلر آن را تأیید میکند. اکنون من میترسم و بطور واقعی بیم آنرا دارم که ما داریم به سمت سرنوشت مشابهی پیش میرویم.»
آن چه را که دیدید تنها بخش کوچکی از افشا گری های شگفت انگیز طاهر بومدرا در رابطه با مساله مجاهدین در عراق و زشت کاری های مارتین کوبلر است.بر شرافت و شهامت طاهر بومدرا درود می فرستم و او را  می ستایم. نه به این خاطر که در این عرصه جانب مجاهدین اشرف و لیبرتی را گرفته است، بلکه به سبب پاسخ دادن به وجدان خویش و روی گرداندن از تقلب و فریبکاری و ایستادن در جانب حقیقتی که  از سوی مارتین کوبلر مورد تجاوز قرار گرفته است. هم اکنون به یادم آمد که کسی این بیداری وجدان بومدرا را در چهارچوب توطئه ی مشترک و گسترده ی طرف های درگیر و بخشی از حامیان بین المللی مقاومت ایران برای فریب دادن مجاهدین خوانده بود .این گونه تهمت زدن های بی سند و مدرک و حتی بی شاهد و قرینه را در حیرتم که چه بنامم. به عنوان یک ایرانی که هم رویدادهای کشورش را دنبال می کند و هم بی برخورداری از هر گونه تعصب و شیفتگی پشتیبان شورای ملی مقاومت است و هم به شدت نگران وضعیت مبارزان راه آزادی در کمپ اشرف و لیبرتی می باشد، با شرمندگی تمام بابت این موضع گیری ظالمانه و البته بی پایه و مایه ، از طاهر بومدرا پوزش می خواهم.
ـــ کسانی که با وضعیت کمی و کیفی لیبرتی آشنایند می دانند که بیش از سه هزار پناه جوی سیاسی محصور در زندان لیبرتی، هر لحظه با خطر نابو دی رو به رو هستند. زیر ساخت های اساسی کمپ فرسوده و از کار افتاده اند نیروهای تحت امر نوری مالکی مانع از تعمیر بنیادی و یا تعویض وسائل از کار افتاده می شوند. در لیبرتی هیچ کس در برابر بیماری های ناشی از عدم تامین بهداشت و کمبود هادی درمانی، مصونیت ندارد. عراقی ها به فرمان مالکی و البته با چشم برهم گذاشتن های مارتین کوبلر، تا آنجا که بتوانند از رسیدن دارو و درمان به بیماران و مصدومان و مجروحان جلوگیری می کنند. اتاقک های چوب کبریتی در برابر هر گونه ضربه ای تاب مقاومت ندارند. شلیک موشک ها به لیبرتی نشان داد که بیشترین مصدومیت ها و نقص عضوها ناشی از تر کش های دیوارهای چوبی اتاقک ها بوده است. ساکنان لیبرتی حتی از داشتن جلیقه ها و کلاه های ایمی معمولی محروم شده اند. در جریان حمله موشکی، به واقع بخت یارشان بود که جنایت کاران تحت امر مالکی موفق نشدند مرحله دوم حمله را که شامل شلیک شصت موشک دیگر بود به اجرا در آورند. اوضاع امنیتی در داخل لیبرتی آن قدر وخیم است که مارتین کوبلر حتی چندین روز پس از وقوع جنایت و کشف شصت موشک پرتاب نشده، جرات نکرد از آثار جنایت که بی شک اعمال او باعث تسهیل آن بوده است، دیدن کند. او که خود بیش از هرکسی می داند اوضاع تا چه حد فاجعه آمیز است، پیش از وقوع این جنایت هم با ترس و لرز و در زمانی بسیار کوتاه و در محدوده ای بسیار کوچک ، از لیبرتی دیدن کرده بود. عوامل تحت فرمان مالکی پس از این حمله موشکی احتمال وقوع مجدد چنین جنایتی را محتمل دانسته اند و با بی شرمی تمام گفته اند که نمی توانند از بروز آن جلوگیری کنند . حالا بیش از سه هزار تن در چنین شرائطی و مخمصه ای بیش از یک سال است معطل و منتظرند که مارتین کوبلر به قول دروغینش مبنی بر رسیدگی سریع به و ضعیت پناهندگی و اعزام سریع تر شان به خارج از عراق ، عمل کند . اکنون معلوم شده است که روند کار همان است که دروغگوی فریبکار، در جهت دلبری از نوری مالکی و شادی دل رژیم آخوندی، برای کشاندن مجاهدین به لیبرتی گفت و انجام داد. اکنون معلوم شده است که طی این همه مدت فقط هفت تن از ساکنان لیبرتی امکان بیرون آمدن از عراق را یافته اند و در این زمینه برای دیگر ساکنان ، سازمان ملل هیچ آینده ای را تضمین نکرده است. تضمین های کوبلری همگی از بنیاد دروغین و صرفن برای فریب مجاهدین و حتی شخص دبیرکل سازمان ملل بوده است. مؤ ید سخن ما آخرین گزارش بی شرمانه و سراسر فریب کوبلر به شورای امنیت است.

در این میان خود ساکنان لیبرتی با توجه به واقعیت موجود چه می گویند و چه می خواهند؟ آنها می گویند راه حل قطره چکانی پیش تر هم کار ساز نبوده است و اکنون و با و جود تهدید های گسترده ضد امنیتی، هیچ گونه توجیهی ندارد. آن ها می گویند دیگر نمی شود در لیبرتی نشست و چشم بر آسمان دوخت و یا دست روی دست گذاشت تا شیادی کوبلر نام،  در پوشش نمایندگی دبیر کل ملل متحد منویات رژیم آخوند و نوری مالکی را در جهت نابودی تمام عیار آنان اجرا کند.  مجاهدین محبوس در لیبرتی معتقدند و اعلام داشته اند که آمریکا به عنوان متعهد اصلی برای حفظ جان آن ها یا با امکانات گسترده ای که دارد تمامی آنها را هر چه زود تر از عراق بیرون ببرد و در بیروت از عراق روند رسیدگی به وضعیت پناهندگی  آن ها دنبال شود و یا این که تا تعیین تکلیف امکان یابند به شهر اشرف باز گردند که به طور نسبی چه از نظر وسعت و چه به لحاظ ساختاری از امنیتی به مراتب بیشتر از لیبرتی برخوردار است . کسانی که از پیچیدگی کار بی خبرند و کسانی که دوست دارند مجاهدین در همین محدودی فاقد هر گونه تامین لیبرتی درجا بزنند ، این جا و آن جا در بوق ملامت می دمند که مجاهدین مصمم به ترک عراق نیستند و در این راستا می خواهند به اشرف باز گردند. چرا از همان لیبرتی برای خروج از عراق پای نمی فشارند؟ در این گونه اظهار نظر دو دروغ نهفته است، دروغ نخست این که مجاهدین در همین لیبرتی برای خروج از عراق مصّر نیستند. دروغ دوم این که پا فشاری مجاهدین برای بازگشت به لیبرتی نه به منظور دست یابی به امنیت نسبی بیشتر ، بلکه بر مبنای خواستشان برای ماندن در عراق است . این هردو دروغ البته منشاء و مبدئی جز دستگاه وزارت اطلاعات رژیم جمهوری اسلامی ندارد. دمندگان در این بوق هم چه بخواهند و چه نخواهند، در حقیقت برای نظام آخوندی بوق می زنند.
امّا کسانی که به واقعیات پیچیده ی مساله حضور رزمنده های بی سلاح  در اشرف و لیبرتی اشراف دارند و از آن مهم تر، کسانی که دایه های دلسوز تر از مادر نیستند و به عزم و تصمیم تک تک مجاهدین در اشرف و لیبرتی احترام می گذارند و کسانی که این رزمندگان جان برکف را صغیر به حساب نمی آورند، قبل از هر چیز باید از خواست فوری و حیاتی آنان یعنی تامین  و تضمین امنیت در مرحله بینابینی ،و مشخصن از مسیر باز گشت به کمپ اشرف، و تاکید بر خروج هر چه سریع تر از عراق دفاع کنند. اکنون زمانش رسیده است که دوستان و دشمنان مجاهدین بدانند که مجاهدین خواستار راه حل هائی هستند که به امنیت توام با عزت و شرف ختم شود نه راهکارهائی که فرجامش به تقاضای امان نامه از نوری مالکی می رسد؛ راهکاری که امروز مارتین کوبلر و زنش و مالکی و عوامل و مزدوران رژیم، و البته خویشتن اهل پنداران نا اهل،به شدت دنبال اجرایش هستند.