موشک باران سبعانه روز گذشته بخشی از همان پروژه «حماسه سیاسی» می باشد که ولی فقیه ارتجاع در پیام  نوروزی خود به آن اشاره کرده بود. در این حمله  تروریستی که با بیش از 40 موشک 107 میلیمتری صورت گرفت، دو تن از مجاهدان آزادی، کلثوم صراحتی و جواد نقاشان به شهادت رسیدند و یکصد نفر دیگر از آنها زخمی شدند. این سومین تهاجم موشکی دیکتاتوری تروریستی علیه ساکنان بیدفاع و بی سلاح در لیبرتی طی 6 ماه گذشته است. در 9 فوریه تروریستهای وابسته به سپاه قدس در اقدامی مشابه و با موشک باران سبعانه زندان لیبرتی هشت تن از مجاهدان آزادی را به شهادت رسانده و بیش از یکصد تن دیگر را مجروح کرده بودند.
شکست سنگین خامنه ای در سیرک انتخابات  یک دستاورد و پیروزی مهم برای  مجاهدین و خانم مریم رجوی، جنبش مقاومت  و مردم ایران است که جای تبریک فراوان دارد.
در چنین شرایطی است که رژیم پا به گور خامنه ای تصمیم به موشک باران زندان لیبرتی گرفت. با موشک باران لیبرتی رژیم آخوندی بخشی از سیاست حکومت برای ارعاب مردم ایران و در هراس از قیام مردمی را به جهانیان به نمایش گذاشت. «بدون آزادی بیان و حقوق بشر و تا وقتی زندانیان سیاسی و فعالیت احزاب آزاد نشده، تا وقتی سیاست تجاوزکارانه رژیم در سوریه و عراق ادامه دارد و تا وقتی که رژیم برای دستیابی به بمب اتمی پا می فشارد، هیچ چیز عوض نمیشود. سردمداران رژیم بخوبی میدانند که هر گونه تغییر جدی در این سیاستها به سرنگونی تمامیت رژیم  راه می برد».
اطلاعیه شورای ملی مقاومت 25 خرداد 1392
 تمامی شواهد و قرائن و ارزیابیهای کارشناسانه سخن از آن دارند که بین دولت دست نشانده عراق و دیکتاتوری ولایت فقیه هماهنگی کامل صورت گرفته است. سرهنگ مارتین، از فرماندهان پیشین حفاظت کمپ اشرف پس از تهاجم موشکی 21 بهمن گذشته در شهادت خود این امر را مورد رسیدگی موشکافانه قرار داده بود و بر این نکته انگشت گذاشت.
طی این مدت شرایط انسانی در لیبرتی نه تنها بهبود نیافته، بلکه سخت تر و سخت تر شده است. موضوع اصلی یعنی «امنیت وحفاظت» همچنان لاینحل باقی مانده و تمامی تعهداتی را که ملل متعهد و نمایندگی آن یونامی به سرکردگی مارتین کوبلر، شریک جنایات رژیم در عراق، داده بود، یکی پس از دیگری برای هزارمین بار به فراموشی سپرده شده اند. در حالیکه دولت ایالات متحده پس از نخستین حمله موشکی به لیبرتی، «امکان حمله مجدد»را منتفی نکرده بود. اکنون سؤال ایرانیان و خانواده های ساکن لیبرتی از متولیان سیاست خارجی این کشور این است که چرا و به چه دلیل تا به امروز دست به اقدام عملی برای جلوگیری از کشتار مجدد در زندان لیبرتی نزده اید؟ آقایان شما با تک تک افراد در اشرف و لیبرتی قرارداد امضا کرده اید. به آنها قول «حفاظت و امنیت» داده اید!! آیا بر اساس معیار های انسانی و حقوق بشری و عطف به تمامی کنوانسیونهای بین المللی و به ویژه کنوانسیون 4 ژنو این همان «امنیتی» است که پای آن امضا گذاشته اید. ما شما و متولیان این سیاست را به چالش در زمینه حقوق بشر و کنواسیونهای ملل متحد میکشیم. ما به نام انسانیت و به نام حقوق بشر شما را به  سکوت و بی عملی و انفعال  عامدانه در این رابطه متهم میکنیم. این شما بودید که با فشار، توطئه و هماهنگ شده با دیکتاتور خونریز عراق، نیروی تروریستی قدس و با همدستی مارتین کوبلر، جوانان، زنان و مردان آزاده ما را به مسلخ زندان لیبرتی تحت عنوان کاذب «محل انتقال موقت» فرستادید. نگاهی به تصاویر منتشره از بنگال های سوراخ سوراخ شده بر اثر ترکشها این واقعیت را در مقابل هر انسان ازاده یی قرار می دهد، که محل اسکان ساکنان در زندان لیبرتی فاقد مینمم استانداردهای زیر بنایی و حفاظتی است. به قول شهردار رودی جولیانی در کنفرانس بین المللی در هوستون به تاریخ 22 فوریه  2013  تماشای  این صحنه ها «اگر شما را خشمگین و منقلب نکند، یعنی هیچگونه حس عدالت در شما وجود ندارد. هیچ حس انصاف و محبتی وجود ندارد.تصاویری که شما در اینجا می بینید، همه انسان بودند. این اتفاق نباید پیش می افتاد و قابل پیشگیری بود.»
 بله شما این مسائل را میدانید،گزارشهای آن را دیده بودید و ارزیابی های دقیق متخصصان را دریافت کرده بودید، اما همچنان دست روی دست میگذارید و به بی عملی خود درمورد حفاظت و امنیت از جان انسانهای بی سلاح و بیدفاع در اشرف و لیبرتی ادامه می دهید. ما برای این سیاست بواقع چه نامی باید بگذاریم. آیا این همان بخشی از سیاست ” استمالت و مماشات “ با دیکتاتوری مذهبی و تروریستی حاکم بر میهنمان نمی باشد؟  شما از توطئه رژیم آخوندی و جریان سفر آخوند مصلحی, وزیر گشتاپوی حکومت ملایان  به بغداد کاملا اطلاع داشتید. آخوند مصلحی در این سفر آشکارا گفت: «هدف از این اقدام ایجاد هماهنگی با دستگاه‌های امنیتی و اطلاعاتی به منظور تنگ کردن عرصه برای منافقین و اخراج آنها از خاک عراق بوده است».( سایت حکومتی مشرق 22 فروردین 1392)
وضعیت متزلزل فعلی  در زندان لیبرتی و شرایط بسیار مخاطره آمیز زندگی برای 3100 تن از ساکنان در آن غیرقابل قبول و ضد حقوق انسان امروزی است. از یک سو مساحت بسیار کوچک، فقدان ساختمان و پناهگاه، برداشتن تی والهای حفاظتی توسط دولت مزدور مالکی  و  خودداری از دادن امکانات حفاظتی مانند کلاه خودها و جلیقه های حفاظتی و بازگرداندن تی والها، اکنون  لیبرتی را بغایت آسیب پذیر تر کرده است. شهادت مجاهد خلق نقاشان بر اثر اصابت ترکش موشک بر سر، این حقیقت را ثابت میکند. از سوی دیگر وضعیت بهداشتی و شیوع بیمارهای واگیردار وضعیت در لیبرتی را بحرانی تر کرده است و  خرابی بنیادین زیرساختها بخصوص سیستم فاضلاب، محیط زندگی را برای ساکنان فوق العاده آلوده کرده است.
با تأکید بر این داده ها اکنون میتوان به یقین گفت که با وجود تهدیدات بالفعل و مستمر، با وجود حملات موشکی برای چندمین بار، با وجود محاصره دارویی، غذایی،پزشکی و امکاناتی علیه ساکنان زندان لیبرتی، با وجود عدم دسترسی ساکنان به دنیای آزاد و وکلایشان، خبرنگاران خارجی و مجامع حقوق بشری، و در شرایطی که تاکنون  فقط 1/2 در صد از ساکنان بازاسکان شده اند، اکنون پروژه نقل و انتقال ساکنان از کمپ اشرف به لیبرتی، یک پروژه شکست خورده است. خواسته به حق ساکنان و خانواده های آنان یعنی بازگشت به اشرف تا حل و فصل مسائل نقل و انتقال نهایی  یک خواستة بحق است. ما بر آن تاکید داریم و تمامی متولیان این اسارت و بردگی مدرن را به چالش بین المللی می کشیم. ما از وجدانهای بیدار مردم و افکار عمومی در دنیا میخواهیم تا در این امر انساندوستانه مداخله کنند و برای رسیدن به این خواسته به یاری و کمک مردم ایران و مجاهدین ازادی در زندان لیبرتی برخیزند.
26 خرداد 1392