قاضی تدپو رئیس زیر کمیته تروریزم، منع سلاحهای کشتار جمعی و تجارت
نزدیک به یک ماه پیش، در ساعات اولیه صبح شنبه  اول سپتامبر امسال، ساکنان بی دفاع اشرف مورد حمله قرار گرفتند. این کمپ توسط افرادی که مرتکب تروریسم علیه ساکنان اشرف می شدند مورد هجوم واقع و اشغال شد. شما و من ویدئوها را دیده ایم. من عکسهای این واقعه را دیده ام و می توان بربریت و درنده خویی را در آن تصاویر مشاهده کرد. قربانیان تنها کشته نشدند بلکه با وحشیگری به قتل رسیدند. کسانیکه از اولین رگبارها جان سالم به در برده بودند مدتی بعد تیرخلاص خوردند. این یک عمل تروریستی عامدانه علیه ساکنان بی دفاع و غیرمسلح بود.
سازمان مجاهدین خلق ایران مدتی پیش از حق دفاع از خود گذشت و سلاح های خود را خیلی وقت پیش تحویل داد و مهاجمین از این امر باخبر بودند و به همین خاطر بی پروا مرتکب کشتار شدند. این کاری است که آنها کردند. یک نسل کشی عامدانه علیه ساکنان اشرف. افراد مشخصی بودند که کشته نشدند، آن هم نه به این خاطر که جانیان از کشتن آنها صرفنظر کردند بلکه میخواستند آنها را گروگان بگیرند و وحشیانه از آنها بازجویی کنند، چیزی که در رابطه با 7 نفر از آن افراد بوقوع پیوست. بنابراین ساکنان بی دفاع بودند و بسیار تلخ است که تنها ابزاری که برای دفاع از خود داشتند کلاهخودهای آبی بود، زیرا اثری از سازمان ملل در آنجا نبود که کمک کند و اطمینان حاصل کند که منطقه امن است.
روزی خواهد رسید که عاملان این عمل تروریستی به سزای اعمال خود خواهند رسید. آنها باید به خاطر ارتکاب جنایت جنگی در یک محکمه بین المللی محاکمه شوند. باید اینطور شود. نیروهای امنیتی عراقی از نظر اخلاقی و حقوقی موظفند تا از اشرف حفاظت کنند. آنها کجا بودند؟ به گمان من آنها احتمالا مشغول صرف نهار با مقامات رژیم ایران بودند و در رابطه با وقایع کمپ اشرف صحبت میکردند. در حالیکه قرار بود از اشرف نگهبانی کنند. این واقعه ای نبود که فقط چند دقیقه طول بکشد. بلکه مدت زیادی طول کشید. مدت زیادی طول کشید تا به همه 52 نفر برسند زیرا برخی از آنها سعی می کردند خود را پنهان کنند و برخی سعی کردند از خود دفاع کنند و بعضی از آنها نیز به دنبال نقطه امنی در کمپ اشرف بودند اما نقطه امنی وجود نداشت. بنابراین مهاجمین یاغی همه درها را زدند و خانه به خانه بدنبال دوستان و خویشاوندان شما رفتند.
این امر باید وجدان جهان را تکان بدهد، زیرا ما در سال 2013 زندگی میکنیم ولی در عین حال یک دسته تروریست می توانند به راحتی و با وحشیگری تمام یک جمعیت را از بین ببرند. عاملان این کار باید به دست عدالت سپرده شوند، اما در عین حال همانطور که ما در رابطه با حملات گذشته نیز گفته ایم، نباید اجازه داد که چنین وقایعی مجدداً اتفاق بیافتد. اما می بینیم که جنایات و کشتار صورت میگیرد چه در اشرف و چه در لیبرتی و ما باید توجهات را به آن جلب کنیم. وحشتناک است. اما مجدداً تکرار میشود. عاملان آن را به دست عدالت بسپارید.
این دوران، دوران حسابرسی است و چنین روندی دیگر از حد گذشته است. بنابراین، دنیا، عراق، آمریکا و سازمان ملل باید برانگیختگی خود را در رابطه با آنچه که اتفاق افتاده بروز دهند و باید پاسخگو باشند.
کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل ساکنان اشرف را بعنوان پناهجو برسمیت شناخته است. بگذارید آنها موقعیت پناهندگی دریافت کنند. آمریکا هنوز به دولت عراق پول میدهد. پولی که از آمریکا خارج میشود. جالب است که در این وضعیتی که دولت آمریکا تعطیل شده و از میزان مخارج دولتی کاسته شده، ما همچنان به عراق پول میفرستیم. به نظر من هیچ پولی نباید به عراق داده شود مگر اینکه عراق در قبال اتفاقاتی که برای ساکنان اشرف افتاده پاسخگو باشد. بگذارید روشن بگوییم که مالکی! تو دیگر پول از آمریکا دریافت نخواهی کرد مگر اینکه بگویی عاملان جنایت چه کسانی بودند و سپس نشان دهی که ساکنان از امنیت برخوردار خواهند بود. آیا این خواسته عجیبی است تا پول آمریکا را بگیری؟ خواسته چندان عجیبی نیست. بنابراین بگذارید قاطع برخورد کنیم. من بهمراه 33 تن از دیگر اعضای کنگره نامه ای به وزیر امور خارجه کری نوشته ایم و به او گفته ایم که درخواست ما این است که کمک های مالی به عراق قطع شود تا زمانیکه حسابرسی وجود داشته باشد و تا زمانیکه ساکنان در هر دو کمپ مورد حفاظت قرار گیرند.
من نامه ای را نیز به دبیرکل سازمان ملل بان کی مون نوشته ام و از او خواسته ام که هرآنچه در توان دارد انجام دهد تا سازمان ملل فی الواقع از ساکنان حفاظت کند، یعنی پناهندگان ایرانی که در عراق کشته میشوند. به نظر من دست رژیم ایران در دست دولت عراق است تا اشرفیان در لیبرتی را مورد اذیت و آزاد قرار دهند و بر این باورم که هر دو طرف در آخرین حمله همدست بوده اند. این نظر من است.
بنابراین باید هویت عاملان حمله را برملا کرد. باید مطمئن شد که ساکنان از حفاظت برخوردار خواهند شد، صدای بیگناهانی که کشته شده اند به گوش میرسد که از دنیا میخواهند که نحوه کشتار و قتل عام آنها را مشاهده کند. عدالت حکم میکند که ما دست به کار شویم زیرا عدالت چیزی است که ما در این کشور پیرو آن هستیم.

جودی چو از کمیته قضایی کنگره آمریکا
با تشکر از اینکه مرا به این جلسه مهم دعوت کردید که در زمانی بسیار خطیر برگزار می شود. آنچه در ذهن من سنگینی می کند، حوادث وحشتناک اول سپتامبر است. زمانی که چیزی که غیرقابل تصور بود اتفاق افتاد، زمانی که نیروهای عراقی 52  تن از اشرفیها را قتل عام کردند. سربازان عراقی دستان مخالفان را از پشت بسته و به سر آنها شلیک کردند. شماری از شهدا زن بودند و مهاجمان ساختمانها را آتش زدند. این خشم آور و انزجار آور و غیر قابل تصور است. به همین خاطر ملل متحد و آمریکا این حمله را محکوم کردند و من این حمله را محکوم می کنم.
در ماه سپتامبر من یک نامه به وزیر کری نوشتم و به وی توصیه کردم که از همه ابزاری که در اختیار اوست  استفاده کند که تضمین کند پناهندگان باقیمانده در کمپ اشرف و لیبرتی از امنیت قوی برخوردار شوند. من فراخوان به آزادی فوری آنها که به گروگان گرفته شده اند می دهم و من نوشتم که ما تعهد سنگینی داریم که امنیت، سلامت و حقوق اولیه این پناهندگان را تضمین کنیم. ما باید هرآنچه را که می توانیم انجام دهیم تا مطمئن شویم ساکنان کمپ لیبرتی امن هستند. به همین خاطر، من از قطعنامه 89  درکنگره حمایت کردم که حملات مرگبار اوایل سال را محکوم می کرد. من در بزرگداشت این شهیدان به شما می پیوندم و  برای تلاش برای تضمین امنیت ساکنان کمپ لیبرتی تجدید عهد می کنم و اطمینان می دهم که تلاش کنم گروگانهایی که در حال حاضر در بند هستند، آزاد شوند و امنیتشان تضمین شود. با تشکر از همة شما.

قاضی مایکل موکیزی وزیر دادگستری پیشین آمریکا
خانمها و آقایان

در طول این سالیان ما شاهد آن بوده ایم که گروهی از افراد که در سال 2003 داوطلبانه سلاح های خود را تحویل نیروهای آمریکایی دادند، به عنوان افراد حفاظت شده تحت کنوانسیون چهارم ژنو در ژوئیه 2004 به رسمیت شناخته شدند، آن هم به طور کتبی از طرف یک ژنرال ارشد ارتش آمریکا، موضوعی که در اکتبر 2005 توسط یک ژنرال مهم دیگر که فرماندهی نیروهای چندملیتی در عراق را برعهده داشت مجدداً مورد تاکید قرار گرفت.
با این حال ما ساکت نشسته و شاهد آن بوده ایم که این افراد به دست نیروهای عراقی که مجهز به تسلیحات و تجهیزاتی هستند که آمریکا در اختیار آنها گذاشته و به آنها آموزش داده هدف کشتار قرار می گیرند. این در حالی است که آمریکا سکوت اختیار کرده و هیچ اقدامی نمیکند. در سال 2009 و 2011، مجموعا 47 نفر در حملاتی که فیلمهای آنها موجود است کشته شدند.
این حملات در لحظاتی صورت گرفتند که وزیر دفاع آمریکا در عراق به سر میبرد و به نوعی یک سیلی بین المللی بر صورت ایالات متحده به شمار می رفتند.
دولت آمریکا از سازمان مجاهدین درخواست کرد که از اشرف به لیبرتی نقل مکان کند و 3000 نفر جابجا شدند و 100 نفر بر اساس توافقنامه یی در اشرف ماندند تا از اموال و تاسیسات ذیقیمتی که متعلق به ساکنان اشرف است حفاظت کنند. این بهای لغو نامگذاری تروریستی بود، نامگذاری که هیچگاه نباید صورت میگرفت و تنها دلیل آن دلجویی بی جهت از رژیم ایران بود که موثرهم واقع نشد.
من به همراه رودی جولیانی به پاریس رفتم و از خانم رجوی تقاضا کردم که در این جابجایی همکاری کنند و به ایشان گفتیم که میتواند به قولهای دولت ایالات متحده اعتماد کند و ایشان هم همین کار را کرد. برای من حتی بازگویی این ماجرا سخت است چون صدایم می لرزد و وجدانم آزرده میشود. به این قولها وفا نشد. وقتی دولت آمریکا صحنه را ترک کرد، دولت عراق دائماً از حفاظت ساکنان شانه خالی کرد و مرتب به آنها حمله کرد. حملات موشکی علیه کمپ لیبرتی 10 کشته بر جای گذاشته است.
دولت عراق مدعی است که اصلا نمیداند چه کسانی این حملات را انجام داده اند. سپس در روز اول سپتامبر 52 تن از کسانی که در اشرف باقی مانده بودند به قتل رسیدند، به بعضی از آنها در حالی که دستانشان از پشت بسته شده بود تیر خلاص زدند. متأسفانه آن کارتهای حفاظت ضدگلوله نبودند. آنها به این شکل بودند: «فرد حفاظت شده» که توسط ایالات متحده به آنها داده شده بود.
حال خانمها و آقایان، این وضعیت بدون همت و کوشش ما خودبخود تغییر نخواهد کرد. شما چنین صحنه هایی را می بینید و انسان خودبخود فکر می کند که گویا  طبیعت باید خودش علیه این صحنه ها قیام کند! اما اینگونه نیست. این وقایع ادامه خواهد یافت مگر اینکه همین جمع ما و دوستان ما و دولت آمریکا برخیزند و کاری انجام دهند. بنابراین تو را به خدا و به خاطر جان آنها برخیزیم و کاری کنیم. متشکرم.

استیو کوهن،عضو کمیته قضائی کنگره آمریکا

خیلی مشکل است از بعد از دیدن این فیلم صحبت کنم، ما به عنوان یک کشور، ایالات متحده، تضمین داده ایم که از اشرفیها حفاظت کنیم. پس از حوادث وحشتناک اول سپتامبر، خیلی مشکل است به چشمان این افراد نگاه کرد و در مورد آنچه آنجا رخ داد فکر کرد و این که متوجه شد تضمین های ما آنطور که می باید عملی نشدند. ضروری است به نخست وزیر عراق گفته شود و به او گفته خواهد شد که با گروگانها باید به شیوه انسانی رفتار شود و آنها بلادرنگ آزاد شوند. او باید عذرخواهی کند، هرچند او کار دیگری برای این که این وضعیت را درست کند نمی تواند انجام دهد. ولی رفتار انسانی با گروگانها و آزادی آنها حداقلی است که باید انجام بدهد. ما باید به جان کری فراخوان بدهیم و اینکار را خواهیم کرد، به دوستم وزیر کری، خواهیم گفتم که به تعهدات ایالات متحده به ساکنان که خودمان آنها را در سال 2004 به عنوان افراد حفاظت شده به رسمیت شناختیم پایبند باشد؛ به عنوان پناهجویان آنطور که ملل متحد آنها را به رسمیت شناخته است. آنها بر این اساس از حق و حقوقی برخوردار هستند. ایالات متحده و ملل متحد می باید به ارزشها وتعهدات ما پایبند بمانند. خیلی مشکل است به آنچه که اتفاق افتاد نگاه کنیم. ما باید مطمئن شویم که سایر اشرفیها در لیبرتی مورد خوشرفتاری قرار گیرند و من از جانب آنها تلاش خواهم کرد تا اینکه عدالت اجرا شود.

روهرا باکر رئیس زیر کمیته اروپا،آسیا و تهدیدات نوظهور کنگره آمریکا

مدت زیادی است که ما در رابطه با این موضوع بحث و تبادل نظر کرده ایم. در این رابطه هشدارهای زیادی داده شد. و ایالات متحده آمریکا فشار دیپلماتیک و فشارهای دیگر را بر روی دولت عراق اعمال نکرد تا چنین رویدادی اتفاق نیافتد. این واقعه ای شرم آور است. برای دولت عراق شرم آور است اگرچه شرم برای آن موضوعیت ندارد اما برای ایالات متحده هم شرم آور است.
ما با وضعیتی مواجه هستیم که طی آن بیش از 50 فرد غیرمسلح بدست نیروهای عراقی قتل عام شدند. اما خوب نگاه کنید و ببینید سربازان عراقی از چه سلاح هایی برخوردار بودند. سلاح های آمریکایی. اگر خیال کنیم که هیچگونه مسئولیتی در قبال این واقعه نداریم در واقع همه چیز را پنهان کرده ایم. آمریکا مسئولیت خود را فراموش کرده است، در حالیکه سلاح هایی را در اختیار امثال مالکی و چنین افرادی قرار داده که در عراق و کشورهای دیگر خاورمیانه حکومت میکنند.
به نظر من وقت آن رسیده است که آمریکا به این واقعیت پی ببرد که مسئولیت دارد چون ما خودمان را سالها پیش وارد آن منطقه و یک دهه پیش وارد عراق کرده ایم. و در نتیجه مسئولیت هایی داریم که به آنها عمل نمیکنیم و به همین خاطر امروز این جلسه را در مورد کشتار و قتل عام افراد غیرمسلح برگزار میکنیم درحالیکه اگر به مسئولیت خود عمل میکردیم این اتفاق رخ نمیداد.
ترانزیشن
اگر آمریکا از این موضوع بگذرد و واکنش قاطعی نسبت به این کشتار نشان ندهد، در واقع به رژیم ملایان و نوکرانش در دولت مالکی این پیام را میرساند که در کشتار دست باز دارند و آمریکا اساسا در مقابل آن ترس نشان میدهد بجای اینکه در مقابل آن بایستد و از وقوع چنین وقایعی جلوگیری کند.
در عوض ما باید این پیام را به مالکی و ملایان برسانیم که ما ترسو و بزدل نیستیم و البته که در کنار مردم ایران و کسانی که خواهان برقراری یک دولت دمکراتیک و احترام به حقوق بشر در جوامع خود هستند ایستاده ایم.
 ترانزیشن
بنابراین امروز ما باید بگوییم که در یک نقطه عطف قرار داریم. یا آمریکا قیام خواهد کرد و عمل اخلاقی و صحیح را انجام خواهد داد یا اینکه تبعات عملی دهشتناکی در پیش خواهد بود، تبعاتی که ثبات جهان و منطقه را بر هم خواهد زد. اگر مستبدین و ملاهای دیوصفتی که در ایران حاکم هستند فکر کنند که ما شجاعت آن را نداریم که آنچه صحیح است را انجام دهیم، ثبات بیشتر از این بر هم خواهد خورد، افراد بیشتری به قتل خواهند رسید، و بسیاری از آنها در طولانی مدت از میان مردم آمریکا خواهند بود.
من متاسفم که امروز ما باید حول چنین موضوعی در اینجا جمع شویم. در پرتو این واقعیت که این افراد جان خود را از دست دادند و مسبب آن سربازانی بوده اند که سلاح های آمریکایی حمل میکردند و احتمالا توسط آمریکا آموزش دیده بودند، اما همچنین وقت آن رسیده که مالکی را از کمک های آمریکایی چه از نوع نظامی و چه انواع دیگر محروم کرد. و اگر این کار را نکنیم خون آنها بر روی دستان ما هم خواهد بود چون ما به وقوع چنین فجایعی از نظر مالی کمک میرسانیم.
اما همچنین امیدوارم که کمک کنیم آنها به یک ایران آزاد بروند، ایرانی که از وجود ملایان دیوصفت و خونریزی که اکنون بر آن کشور حاکمند رها شده باشد. امیدوارم که بتوانیم آن روز را جشن بگیریم و این شهدا را به یاد آوریم که قیمت آزادی ایران را پرداختند و ایران را آزاد کردند و جهان امن تری را ایجاد کردند. از شما بسیار متشکرم.

الیانا رزلهتینن رئیس کمیته خاورمیانه و شمال آفریقا کنگره آمریکا
خیلی متشکرم. با تشکر از اینکه این جلسه خیلی مهم و به موقع را ترتیب دادید.

جا دارد به کل این ماجرا نگاهی بیاندازیم. آیا آنچه رخ داده است، انساندوستانه بوده است؟ آیا مسالمت آمیز بوده است؟ دولت عراق می باید سلامت و امنیت ساکنان را تا  زمانی که بازاسکان شده اند تضمین کند و ملل متحد می باید نظارت 24 ساعته ازاین وضعیت داشته باشد تا مطمئن شود که ساکنان آسیبی نمی بینند. مجدداً جازه بدهید به این تصاویر نگاهی بیاندازیم. آیا به نظر می رسد که آنها به تعهدات خودشان عمل کرده اند؟ مطلقاَ نه. ما الان تقریباَ نزدیک به دوسال است که اکثر ساکنان اشرف در یک محیط ناامن و زیر شرایط استاندارد درلیبرتی به سر می برند. در حالی که همان کسانی که قرار است امنیت آنها را تأمین کنند، به تعهداتشان پایبند نیستند.
سه حمله تا کنون علیه کمپ لیبرتی صورت گرفته است. سه حمله که منجر به کشته شدن تعداد زیادی شده است، دهها تن مجروح شده اند، افراد غیر مسلح و بیگناه. حملات علیه اشرف و ساکنان آن ادامه یافت. حمله ماه گذشته بیش از 50 کشته آنهم به شیوه اعدام برجای گذاشت. آنچه این تراژدی دهشتناک را خیلی وخیم می کند، این است که این قتل عام گفته می شود توسط همان نیروهای عراقی صورت گرفت که قرار است از این افراد حفاظت کنند.
من به وزیر کری و وزیر کلینتون که قبل از او بود، فراخوان داده بودم که از دولت عراق و ملل متحد بخواهند که به تعهداتشان طبق یادداشت تفاهم عمل کنند و از ساکنان حفاظت کنند و از حملات بعدی علیه این ساکنان بی دفاع جلوگیری کنند. من همچنین با کمیساریای عالی پناهندگان نامه نگاری کرده ام و به این ارگان التماس کرده ام که به همه ساکنان اشرف و لیبرتی کمک کند و من شخصاَ از دولت عراق و ملل متحد خواستم که همین کار را بکنند.
این یک مسئله اورژانس انساندوستانه است. در حال حاضر، اوضاع بحرانی است و زمان تعیین کننده است. به همین خاطر من از شما تشکر می کنم که این جلسه را برگزار کردید و از این که همه ما را  گردهم آوردید تشکر می کنم و ما هر آنچه را که در ید قدرت مان است انجام می دهیم تا مطمئن شویم که ساکنان امن هستند. با تشکر مجدد از فرصتی که به من دادید.
هوارد کوبل عضو کمیته قضائی کنگره آمریکا

چه روز خوبی برای شروع صبح چهارشنبه. با تشکر به خاطر این. از بابت صرفه جویی در وقت، من وارد جزییات نمی شوم. من فقط همه نکاتی را که نماینده چو مطرح کرد، مورد تأیید قرار می دهم. این قتل عام غیرقابل توجیه بود و من از حضور همه شما در این جا تشکر می کنم و تشکر می کنم از این که از من دعوت کردید به اینجا بیایم. و مشتاق هستم فعالیتم را با شما ادامه دهم.