در حالی که بسیاری از اعضای کنگره و سنا و همچنین شخصیتهای برجسته آمریکایی مسئولیت دولت ایالات متحده را در این زمینه خاطرنشان می کنند و این که در ازای تحویل سلاح اعضای مقاومت، با تک تک ساکنان اشرف که هم جانباختگان و هم گروگانها در میانشان هستند، قرارداد امضاء کرده و تعهد حفاظت داده بود، این دولت تاکنون جز محکوم کردن لفظی این جنایت بدون اینکه به عاملین آن بپردازد، هیچ اقدامی نکرده است به این جهت برای اشرفیها راهی جز اعتصاب غذا برای مقابله با این وضعیت باقی نگذاشتند.
بعداز گذشت بیش از 80 روز ازآن واقعه، حال بسیاری از اعتصاب غذا کنندگان در لیبرتی و ژنو، برلین، لندن، اُتاوا، ملبورن و استکهلم وایتالیا روبه وخامت گذاشته است و آنها از جان شیرین خود برای اعتراض به این جنایت شرمگینانه مایه می گذارند، با این وجود هنوز دولت آمریکا وملل متحد در رابطه با آزادی گروگانها و برآورده کردن حداقل خواستههای امنیتی برای کمپ لیبرتی و تحقیقات مستقل در رابطه با قتل عام 10 شهریور در اشرف، هیچ اقدامی جدی به عمل نیاورده اند.
البته این شرایط بسیار دردناکی است امّا نگاهی به صحنه واقعی نشان می دهد که این تنها راهی است که اینان میتوانند صدای خودشان، صدای لیبرتی، صدای قتل عام شدگان اشرف و صدای گروگانهای اسیر و تحت شکنجه را به گوش جهانیان برسانند.
برخی از سر دلسوزی در مورد نیاز به پایان دادن به اعتصاب غذا سخن می گویند. میخواهم به آنها بگویم، من طی بیش از پنج دهه مبارزه به طور خاص در خارج کشور همواره شاهد بوده ام که اعتصاب غذا در همه جهان، تنها حربه پناهجویان و پناهندگان وستمدیدگان و کسانی که حقوقشان توسط قدرتهای حاکم با بی اعتنایی رو به رو شده، بوده است.
فراموش نکنیم یکی از مهمترین حربه های گاندی بزرگ برای مقابله باظلم وستم دولت استعماری انگلیس اعتصاب غذا بود.
و مگر هزاران خبر از زندانیان سیاسی و.... که در جای جای جهان در اعتراض به شکنجه یا بیعدالتی در احکام صادره و حتی شرایط بد و نامناسب زندان دست به اعتصاب غذا زده اند نشنیده و نخوانده ایم. در همین ایتالیا من خودم برای آزادی یک ایرانی که سوار یک کشتی شده و به اینجا آمده بود و میخواستند او را به رژیم آخوندی برگردانند اعتصاب غذا کردم و نتیجه هم گرفتم.
بار ها سیاستمداران ایتالیایی برای دفاع از حقشان دست به اعتصاب غذا زده اند. در کشور به غارت آخوند رفته خودمان و حتی در همین سالهای اخیر مگر کم نمونه از اعتصاب غذای اعتراضی زندانیان سیاسی و عقیدتی داشته ایم.
حالا درلیبرتی، وقتی همه علائم حاکی از توطئه وطراحی برای حمله مجدداست،
وقتی دولت مالکی جنایتکار جلوی روی مامورین سازمان ملل وصلیب سرخ ونمایندگان دولت آمریکا. آشکارا دروغ میگوید ونقش خودش را در حمله اول سپتامبر وآدم ربائی به وقیحانه ترین شکل تکذیب میکند،
وقتی حتی مانع نصب دیوارهای سیمانی که بافشار بین المللی وارد لیبرتی شده میشود وفقط آنرا جلوی در تلبنار کرده است که نمایش بدهد بدون اینکه کاری بکند.
وقتی حتی درهمین شرایط که لیبرتی زیر نظر است مانع رساندن خدمات پزشکی به اعتصابیون وبیماران میشود وجلوی رفتن آنها را به بیمارستان میگیرد وشقاوت وجنایت را به ماکزیمم میرساند،
چه راهی جز بالابردن فریاد اعتراض باقی میماند.
هدف اعتصاب غذا،اعتراض با بلندترین صداست. فریاد مظلومانه کسانی است که درمقابله با جانیان تحت امر خامنه ای و بی عملی سازمان ملل ویونامی ودولت آمریکا حربه دیگری در دست ندارند.
رژیم جنایتکار آخوندی غرق در بحرانهای لاعلاج. اشرف ولیبرتی را تبدیل به میدان جنگش علیه پیشتازان آزادی مردم ایران کرده است. پس باید گفت اعتصاب غذای لیبرتی، جزئی ازمبارزه برای سرنگونی نظام پلید آخوندی است.
اعتصاب غذای لیبرتی فریاد ایرانیان مظلومی است که زیر فشار حکومت آخونی له می شوند. صدای زندانیان سیاسی است که این روزها با اعدامهای جمعی مواجه اند ورژیم برای ایجاد رعب و وحشت وترس از قیام مردم دسته دسته آنها را به دار می کشد.
هرکس میتواند موافق یا مخالف این اعتصاب غذا باشد ولی تعیین تکلیف کردن برای کسانیکه سی سال است بار مبارزه را بدوش میکشند وقلم زدن علیه این اقدام شجاعانه آنهافقط خیانت به آنها نیست. بلکه همدستی آشکار در جنایتی است که مالکی بدستور رژیم ایران در پی آن است.
ومن خطاب به آنهایی که از سر وادادگی و تسلیم طلبی به ختم اعتصاب فرامی خوانند بگویم لجن پراکنی علیه شیرزنان و کوه مردان ایران وفراخواندن آنها را به تسلیم متوقف کنید.
شما به جز خنجر زدن از پشت(و از جلو)به آنها و شتافتن به یاری آخوندها و مماشاتگران چه کردید؟
آنانی که این روزها راه اعتصاب غذا را برای رسیدن به خواسته های خود برگزیده اند، از روز اول که وارد مبارزه شده اند خودشان همین مسیر را در کمال آگاهی انتخاب کرده اند. کدام یک از اینان با مقاله شما به میدان مبارزه پا گذاشته است که اکنون مدعی آنها شده اید؟
اعتصاب غذا فریاد خشم و عصیان نسبت به بیعدالتی ها و نامردمی ها است. از فشار آوردن به گلوی این حق طلبان و تلاش برای خفه کردن انها دست بردارید و شرم کنید. هیچ کس حق ندارد مانع انتخاب آزادانه دیگری شود.
وما برای سرنگونی آخوندهای جانی حاکم برایران ازپای نمی نشینیم و به مبارزه امان ادامه میدهیم.
در پایان از دولت ایتالیا نیز می خواهم که دست به ابتکار عمل بزند و خواستار اقدام اروپا وجوامع بین المللی برای آزادی 7 گروگان اشرفی و تأمین حفاظت لیبرتی و تحقیق مستقل در باره جنایت اول سپتامبر گردد.