شش قدرت جهانی « گروه 1+5 » در بیانیه ای که در مورد «موافقتنامه موقت » خود با رژیم ایران امضا کرده اند به طور تلویحی اعتراف می کنند که خطر اتمی شدن رژیم ایران با اجرای این موافقتنامه برطرف نمی شود و برای اطمینان از غیر نظامی شدن فعالیتهای هسته این رژیم باید بعد از 6 ماه به توافق های اجرایی گسترده تری برسند. تا آنجا که به این توافقنامه 6 ماهه برمی گردد اگرهمه تعهدات رژیم ایران به اجرا گذاشته شود حداکثرمی تواند بر خطر در حال پیشروی اتمی شدن این رژیم به طورموقت ترمزی 6 ماهه بزند. با همین نگرانی است که قرار ادامه مذاکره و معامله در فراتر از 6 ماه را گذاشته اند و درمورد هدف بدون تضمین مذاکرات خود در مقدمه این موافقتنامه موقت آورده اند «هدف از این مذاکرات دست یافتن به راه‌حلی مورد توافق دوطرف، جامع و بلند مدت است که این اطمینان را به وجود آورد که برنامه هسته‌ای ایران، منحصراً صلح‌آمیز است».
طرف خارجی درحالی به این هدف بدون تضمین دلخوش کرده که در برداشتن گام اول یعنی ترمززدن موقت به پیشروی اتمی رژیم مرتکب خطاهای مهمی شده که برخی از آنها در زیر آورده شده است:
الف- عقب نشینی از 6 قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل
در موافقتنامه ژنو 3 به رژیم ایران اجازه داده اند که طی این مدت 6 ماه کماکان به غنی سازی کمتر از 5 درصد ادامه دهد. حال آنکه ضرورت امنیتی « تعلیق غنی سازی اورانیوم » توسط رژیم ایران، با هر غلظتی، در 6 قطعنامه شورای امنیت مورد تأکید قرارگرفته است. رژیم ایران درحال حاضر کاربردی صلح آمیز و نیازی به تولید و انباشت اورانیوم غنی شده ندارد سؤال تعیین کننده اینست که مگرفلسفه ضرورت تعلیق غنی سازی اورانیوم توسط رژیم ایران، شک در مورد احتمال مصرف نظامی آن نبوده است؟ حال چگونه به رژیمی که خودشان آن را«محورشر» شناخته اند، رژیمی که حتی در دولت روحانی دست از شرارت در داخل ایران، در سوریه، در عراق، در لبنان و برخی دیگر از نقاط جهان بر نمی دارد اجازه می دهند، به این کار مشکوک و خلاف ادامه دهد؟ چگونه به این رژیم می توان اطمینان کرد که روزی انباشت اورانیوم غنی شده خود را تغلیظ نکند و به خرج انفجاری لازم برای تولید بمب اتمی تبدیل ننماید؟
علاوه بر این وقتی به رژیم ایران به طور رسمی اجازه می دهند 6 ماه قطعنامه های شورای امنیت را زیر پا بگذارد و به غنی سازی اورانیوم بپردازد، جواز غنی سازی با غلظت غیرنظامی( اعم از 5 درصد و 20 درصد )را به او داده اند و دیگرنمی توانند با مذاکره و توافق این رژیم شرور را وادار به تعلیق غنی سازی اورانیوم نمایند. به این ترتیب در آینده امکان آن را ندارند که با مذاکره رژیم را راضی کنند که تعلیق غنی سازی 20 درصدی اورانیوم را که در موافقتنامه 6 ماهه پیش بینی شده تمدید کند. به خصوص در شرایطی که رژیم برای آن دستاویز تولید میله های سوخت برای مصرف در راکتور امیرآباد و تهیه ایزوتوپ های پزشکی را دارد.
ب- کند کردن حربه ای که رژیم را به پای میز معامله آورده است
در موافقتنامه موقت 6 ماهه،حربه تحریم نفتی رژیم ایران توسط قدرتهای خارجی، یعنی تنها عاملی که رژیم را وادار به معامله و مذاکره کرده، کند شده است. پیش از این شرط اینکه کشورهای آسیایی که ازرژیم ایران نفت می خرند از تحریم آمریکا معاف بمانند این بود که میزان واردات نفتی خود را به تدریج یعنی هر شش ماه یکبارکاهش دهند. اما در موافقتنامه ژنو3 ظاهرا این فشار متوقف شده و با این مضمون برداشته شده است « ـ توقف تلاش برای کاهش فروش نفت خام ایران به نحوی که مشتریان فعلی بتوانند میانگین میزان کنونی خرید نفت خام خود از ایران را کماکان ادامه دهند. ممکن ساختن بازگشت مبلغ مورد توافقی از درآمدها که در خارج از کشور نگه داشته شده‌است. در مورد فروش نفت مذکور، تحریم‌های اتحادیه اروپا و آمریکا بر بیمه و خدمات حمل و نقل مرتبط، تعلیق می‌شوند.»
ج- اعتراض به کج نهادن خشت اول
مردم جان به لب رسیده ایران و کشورهای منطقه که دستشان زیرساطور ماجراجویی های اتمی رژیم ولایت فقیهی ایران است، به طورمنطقی نمی توانند ناظربی طرف مماشات قدرتهای خارجی با رژیم ایران باشند. برخی از آنها ازهمین حالا صدای اعتراضشان به توافقنامه ژنو3 بلند شده است. نقطه عزیمت قدرتهای خارجی در امضای قطعنامه های شورای امنیت و صدور حکم تعلیق غنی سازی اورانیوم توسط رژیم ایران، بی اعتمادی موجه به رژیمی بود که سالها فعالیتهای هسته ای خود را در نطنز و اراک از دید بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی مخفی کرده بود و تا به امروز فعالیتهای هسته ای خود را شفاف نکرده است. اکنون در حالی که رهبر رژیم ایران منظور خود از ”نرمش فهرمانانه“ درمقابل خارجی را، به طورصریح، تجدید قوا برای رسیدن به مقصود شوم این رژیم اعلام می کند شاهد عقب نشینی قدرتهای خارجی ازقطعنامه های شورای امنیت هستیم. حال آنکه برای مهار فعالیتهای هسته ای خطرناک این رژیم راهی جز اجرای قاطع این قطعنامه ها و وادارکردن این رژیم به شفافیت و پذیرش الحاقیه پیمان منع تکثیرسلاح اتمی، پیش روی آنها نیست. خشت اول بنای مذاکره و معامله خود با مأمور رهبر رژیم ایران، یعنی دولت آخوند روحانی، را کج نهاده اند و اگرآن را اصلاح نکنند دیوار مذاکره و معامله آنها با این رژیم تا به آخرکج خواهد رفت.
3 آبان 92