ارگان ولی فقیه ارتجاع  یادداشت روز 2شنبه خود را به بررسی توافقنامه ژنو، اختصاص داده و مینویسد:
واقعیت این است که دولت، امتیازات ویژه‌ای برای به دست آوردن مشتی «وعده» داد. وعده‌هایی که فقط چند ساعت دوام داشت. اکنون که در حال مطالعه این یادداشت هستید، غنی‌سازی 20 درصدی متوقف شده و رآکتور آب سنگین اراک نیز فعالیتی ندارد.
درد اینجاست که فعالیت رآکتور آب سنگین اراک قبل از توافقنامه ژنو متوقف شده است! نباید فراموش کنیم که غنی‌سازی در سطح بالا، به ظاهر هم که شده همیشه به عنوان «بزرگ‌ترین نگرانی» غرب مطرح بود و این نگرانی اکنون رفع شده است! اما آیا نگرانی‌های حقیقی ما نیز مرتفع شده است؟
به نظر می‌رسد، مراحل بعدی راهی که دولت روحانی بدون توجه به ابعاد آن برگزیده، به مسائلی چون «حقوق‌بشر»، «تروریزم»، «حقوق اقلیت‌ها» و... رسانده خواهد شد که تا حدودی هم رسانده شده است.
لزوم توقف حمایت‌ها از حزب‌الله، سوریه، و فلسطین  ... نیز مرحله‌ای است که احتمالا بعدها از سوی غرب با شدت و حدت هرچه تمام‌تر، مطرح و در داخل نیز به بهانه جلوگیری از اعمال تحریم‌های تازه به شکل کاملا رسمی دنبال خواهد شد.
واقعیت این است که اسکلت و شاکله توافقنامه ژنو با هدف برچیده شدن تمام برنامه‌های هسته‌ای ما ریخته شده است. موضع‌گیری‌ها در مورد حمایت نظام از تروریسم، لزوم رعایت حقوق بشر در ایران که پس از توافق ژنو با قدرت و حدت بیشتری دنبال می‌شود، نیز به خوبی انتهای مسیری را که جریان‌های سیاسی و رسانه‌ای اطراف دولت القا می‌کنند نشان می‌دهد.
25آذر92