در خواب های همه ی روزهایم
تو جاری هستی
تو در آینه ی همه ی خواب هایم ،بیداری
و من،
در این آینه رهسپارم
و به ندیدنت عادت ندارم.

تمنایی نیست مرا به بیداری
وقتی آفتابی ــ که تو باشی ــ
نمی تابد در آیینه ی چشمانم
و سحر نمی شکُـفَـد
از افق سینه ات
و گل نمی دهد بوسه ات
در نگارستان لب هایم
و دلم نمی روید
در تپش نبض هایت.

چرا دیده بگشایم
وقتی طلوع نمی کنی
در افق بیداری ام
و دوست داری که بمانی
در خواب های همه ی روزهایم
و نمی گذاری شب بگریزد
از آیینه ی رؤیایم

به طعنه نپرس چرا بی تابم
تا نگویم؛ تو بیگانه ای با دل تنگی هایم
و باور نکنم؛ بی اعتنائی به تاب و تب هایم  
راستی، اگر از دل من سخن می گفتی
نمی گفتی؛
به ندیدنت عادت ندارم!
نمی گفتی؟