آن چه دیدم گوئیا در خواب بود

قایقی گم گشته در مرداب بود

یا سرابی در غباری دور و گم

یا که نقش مبهمی برآب بود

همچو خورشیدی به چشمانی نشست

در نگاهی کرمکی شبتاب بود

پیش چشمی رامشی،آرامشی

خسته ای را سینه ی غرقاب بود

زندگانی نه قصیده نه غزل

بیت کوتاهی ز شعری ناب بود

یاد باد آن روزگاران یاد باد*

شادی دور بهاران یاد باد

شد بهار،از نو جهان زیبا شده

باغ جان رنگین و این دل وا شده

گم شده اندوه پیری از دلم

سر گرفته عاشقی ،شیدا شده

ماه رفت و شب سرانجامی گرفت

باز در چشمم رخ اَت پیدا شده

این دل تنها،دگر تنها نماند

سینه ام سرشار از غوغا شده

شد تهی جان از سیاهی،از سکوت

خانه پُر از خنده ی بـیـتــا شده

یاد باد آن روزگاران یاد باد*

شادی دور بهاران یاد باد

باز یاس و یاسمن ، سوسن،بهار

باز قمری نغمه خوان در کوهسار

باز می بینی جهان پُر آب و رنگ

شعله ها ی سرکشان از لاله زار

باز بدرود ای زمستان، بر نگرد

ای بهاران در دلم شو بر قرار

باز تنهائی غریب افتاد و رفت

باز یارم سرخوش آمد در کنار

باز کردم عاشقی پیرانه سر

باز بخشم سردی جان را شرار

یاد باد آن روزگاران یاد باد*

شادی دور بهاران یاد باد

*وام گرفته از حافظ در غزلی با مطلع :

روز وصل دوست داران یاد باد

یاد باد آن روزگاران یاد باد