تعداد بیشماری مرگ و جراحت منجر شده است و برگزاری محاکمه های جمعی و گرفتن اعترافهای اجباری با شکنجه و تجاوز به تصویب رساند. رژیم آخوندی از ماهها پیش در تهران و پایتختهای مختلف و در ژنو و نیویورک و سایر کشورها، چه مستقیم و چه از طریق دیگر ناقضان حقوق بشر با تهدید و تطمیع، تلاش کرد از تصویب این قطعنامه جلوگیری کند.
خانم مریم رجوی، رئیس جمهور برگزیده مقاومت ایران، ضمن استقبال از تصویب پنجاه و ششمین قطعنامه ملل متحد در مورد نقض حقوق بشر در ایران، آن را مبین اجماع جامعه جهانی علیه فاشیسم دینی حاکم بر ایران توصیف کرد و گفت: این قطعنامه هر چند تنها بخشی از جنایتهای ملایان را در بر می گیرد اما تأییدی بر این حقیقت است که ابعاد نقض حقوق بشر پس از آغاز قیام سراسری مردم ایران در خرداد امسال ابعاد بسیار وحشتناکتری به خود گرفته است.
وی افزود: پس از قطعنامه امروز و در شرایطی که میلیونها ایرانی علیه دیکتاتوری دینی به پاخاسته اند، رابطه و معامله با این رژیم به طور مضاعف نامشروع است. ادامه و گسترش رابطه با آن می باید به قطع کامل سرکوب و بهبود کامل وضع حقوق بشر مشروط شود. این رژیم شایستگی زندگی در خانواده ملتها را ندارد و باید از آن طرد شود.
خانم رجوی افزود: دستیابی به بمب اتمی نیز، همچون سرکوب وحشیانه، ابزاری است که ملایان برای حفظ سلطه خود به آن نیازمندند و به هیچوجه با مذاکره و امتیاز گرفتن، از آن دست بر نمی دارند، لذا زمان آن فرا رسیده است که جامعه جهانی رژیم آخوندی را به خاطر نقض حقوق بشر و پروژه تولید بمب اتمی، مورد تحریمهای همه جانبه قرار دهد. آنها که در اعمال این تحریمها تعلل و کارشکنی می کنند، خواسته یا ناخواسته، هم صلح را در منطقه و جهان به خطر می اندازند و هم به کشتار و سرکوب مردم ایران مدد می رسانند.
جدیدترین قطعنامه کمیته سوم مجمع عمومی ملل متحد علیه نقض حقوق بشر در ایران، «نگرانی عمیق خود را از نقض جدی و مستمر حقوق بشر» ازجمله «شکنجه و رفتارهای بیرحمانه، ضدانسانی و تحقیرآمیز شامل شلاق زدن و قطع اعضای بدن»، «شمار فزاینده اعدامها از جمله اعدام در ملأعام و اعدام کودکان»، « سنگسار»، «سرکوب وحشیانه زنان و ادامه تبعیض علیه زنان و دختران»، «تبعیض فزاینده و دیگر موارد نقض حقوق بشر علیه اقلیتهای مذهبی، قومی، زبانی و اقلیتهای دیگر»، «استمرار سیستماتیک و جدی اعمال محدودیت در مورد آزادی برگزاری اجتماعات و محافل صلح آمیز، آزادی بیان ازجمله فشارهایی که بر رسانه ها، کاربران اینترنت، مخالفان سیاسی، مدافعان حقوق بشر، رهبران و اعضای اتحادیه های کارگری و دانشجویان تحمیل می شود» ابراز کرده است.
در ارتباط با سرکوب قیام سراسری مردم ایران قطعنامه نسبت به «آزار و اذیت، ارعاب، تعقیب، دستگیریهای خودسرانه یا ناپدید شدن» تظاهرکنندگان، از اقشار و گروههای مختلف، «استفاده از خشونت و ارعاب توسط شبه نظامیان دولتی» که «منجر به تعداد بیشماری مرگ و جراحت شده است»؛ « برگزاری محاکمه های جمعی» «گرفتن اعترافات اجباری… از طریق شکنجه و تجاوز» ابراز نگرانی کرده است.
قطعنامه ضمن ابراز نگرانی از ممانعت از بازدیدهای متخصصان حقوق بشر ملل متحد طی چهار سال گذشته از ایران، از گزارشگران ویژه ملل متحد، به ویژه گزارشگر اعدامهای فراقانونی، خودسرانه و بدون محاکمه، گزارشگر ویژه شکنجه، گزارشگر ویژه حفاظت از حق آزادی بیان و عقیده، گزارشگر ویژه در امور وضعیت مدافعان حقوق بشر، گروه کاری دستگیریهای خودسرانه و گروه کاری ناپدیدشدگان اجباری، می خواهد به تهیه گزارش در باره «موارد متعدد نقض حقوق بشر، از 12 ژوئن2009 به بعد» مبادرت نمایند و از دبیرکل می خواهد «یک گزارش کامل از وضعیت حقوق بشر در ایران» به اجلاس بعدی مجمع عمومی ملل متحد ارائه کند.