نگارنده می خواهد به عنوان یک فرد کاملا لائیک بدین مسئله مهم که امروزه موجب واکنش های مختلف شده است، به اجمال بپردازد:
نه اسلام و نه هیچ دین و مذهب و آیین و مسلک که در یک جمع بندی مجموعه یی از احکام و رهنمود ها ست، به خودی خود قائم به فعل نبوده و نیستند. حامل هست که به محموله، فعلیت می دهد. ادیان، جنبش هایی مبتنی بر مکتب فکری و عملی دوره یی خاص از جوامع خاص بشری بوده اند. این جنبش ها چون برای زمینیان، رنگ و منشاء و فطرت آسمانی یا متافیزیکی پیدا کردند، همیشگی یا جاودانه شدند به گونه یی که هیچ نیرویی توان مقابله و محو کردن آنان را پیدا نکرد. چون عصر فلسفه (باستان) نتوانست به تمامی پرسش ها و مجهولات لاینحل آفرینش پاسخ دهد، عصر ادیان آغاز شد یعنی جنبش های پراگماتیست اجتماعی در حوزه های تاریخی – جغرافیایی اقوام بشری، کوشید که برای بسیج و فراگیر شدن به مجهولات پاسخ صریح دهد. امروز درست یا غلط بودن پاسخ ها مطرح نیست. آنچه به شدت وحدت تمام قابل و مورد توجه است، چند و چون حاملان و عاملان است و بس. به عنوان مثال می گویند که قرآن کتاب ناطق است اما نمی گویند موجود زنده عامل است. این شخص مسلمان است که مبتنی بر نوع برداشت و مفاد اعتقادی و شاخص های عملی خود، اسلام و نوع آن را متناسب با زمان یا ضد زمان؛ تبیین و تعریف می کند. این در مورد نه تنها تمامی ادیان، بل مکاتب فکری – سیاسی نیز صادق و جاری ست.
سی و شش سال حاکمیت سراپا وحشی و محیل معممان و مکلایان ثروت دوست و قدرت طلب بنیادگرای اسلامی، موجب واکنش های عینی و ذهنی متعدد و متفاوت شده است. واکنش هایی طبیعی و اعتراضی که نمودار زنده بودن جامعه تحت سرکوب است و واکنش هایی که صرفا ناشی از زدگی و وازدگی ها و تأثرات به حق اما خام و غیر علمی روحی و ذهنی می باشد. این منفعلان با مشاهده و مداقه بر عملکردهای ملایان، از دین و خدا بری و بیزار شده اند. چنین حالت واکنشی در عوام، چندان جای تعجب نیست اما در روشنفکران مدعی، چرا. کودتای بیست و هشتم مرداد ماه هزار وسیصد و سی و دو پیش می آید، بسیاران از سیاست و مبارزه و مسئولیت اجتماعی دلسرد و پشیمان و مغبون می شوند. تحزب می شود نمودار جهل و تعصب و عامیگری. شعر و هنر دست «عُناب» طبله عطاران را از پشت می بندد و ناب کمیاب می شود!. اجتماع تحت سرکوب و ستم، سرانجام دو جنبش مسلحانه پیدا می کند. خانم ها و آقایان، سریع تر از امثال من و شما، می شوند انقلابی هوادار چریک ها. خمینی و خمینیسم می آید، چون زمین را سفت تر از مشت و لگدهای خود می بینند، به صد حیله و ترفند و طُرفه جا می زنند و برمی گردند یقه اسلام را از بیخ و بن می گیرند و این می شود برنامه مبارزاتی بخشی از این روشنفکرانی که از هر چمن که گذشته اند، گلی چیده اند و در مغز خوشباور خود گلخانه یی آراسته اند. مستقیما و با تمام قوا به جنگ و مقابله با عاملان حاکم نمی روند مگر برای خالی نبودن عریضه، به نیشگونی قناعت کردن. اما تمامی زور و هجومشان صرف رهایی از اسلام می شود!!. من لائیک می گویم اگر شدنی بود با شما تا روبیدن تمامی ادیان همراه می شدم. فرق چون منی با شما خیلی روشنفکران پیشرفته مترقی!! در این است که می دانم نمی شود حتا یک مذهب کوچولوی مختصر را هم از بیخ و بن برکند چه خاصه اسلامی که یک میلیارد و ششصد میلیون نفوس را شامل می شود. مگر از پی عملکرد حاکمیت کلیسا در قرون وسطا، مسیحیت از صحنه گیتی رخت بربست؟ در همان پروسه شوم و فاجعه بار البته کسانی بودند که رؤیای خلع ید از کل مسیحیت در سر می پروراندند. از میان همان مسیحیان مدعی قدرت طلب، مارتین لوتر سر برداشت که واقع بینانه به یک رنسانس ضروری اقدام کرد. ادامه این اقدام در عصر روشنگری، چارچوب مسیحیت و نقش کلیسا را به گونه یی تعیین کرد که دیگر نتواند سودای دین با دولت را در سر بپروراند. این توهمات و رؤیاهای کابوس زده به اصطلاح روشنفکری، برخاسته از حیات شوم و شقاوت بار ملایان حاکم است ورنه چرا در رژیم سابق بدین نتیجه شکوهمند دورانساز!! نایل نشدید؟. ملت ما به جنبش رهایی از ظلم و ستم حاکمیت دین دکانان احتیاج دارد و نه جنبش رهایی از اسلام (که هرگز شدنی نیست) در این نشریه و سایت یا فلان رادیو و کانال تلویزیونی اینترنتی آنهم در خارج کشور. انقطاع ذهن تاریخی بد دردی ست اگر به جان روشنفکر جماعت بیافتد. نزدیک به هشتاد سال حاکمیت، حزب کمونیست اتحاد شوروی با تمامی قوای فرهنگی و فکری کوشید که ماتریالیسم فلسفی را برای مردم تفهیم، تلقین و تسهیل کند. با پیدا شدن گرباچف و پروستریکای بی عمل قلابی اش، توده های مردم برای نان و آب و مسکن ازدحام و اجتماع نکردند بل برای آزادی و شگفتا انبوه انبوه برای رسیدن و گشودن درهای بسته کلیساها. حالا ما می خواهیم برای مشغول و منحرف داشتن خوانندگان و شنوندگان خود چنان سنگ بزرگی را روی دست بلند کنیم که در خواب هم نتوانیم چه خاصه در عالم واقع. این جبهه گیری های حاشیه یی چه بخواهیم و چه نخواهیم به سود ملایان حاکم است. چرا؟ چون به هر حال آنها اجالتا غرق فساد و جنایت سوار بر خر لنگ مراد هستند و ککشان هم از این «جنبش»!؟ ها نمی گزد زیرا خودشان بهترین و بزرگترین تنفر انگیزان تاریخ اسلامی هستند. حتا می خواهم بگویم از این قبیل موضعگیری ها خوشحال و راضی هم هستند. چرا؟ زیرا سبب می شود که از میان ساده اندیشان خوشباور مگر انگشت شماری به باور پیدا بشوند و از مجاهدین خلق پرهیز کنند. این مشخص ترین تأثیر اینگونه تشبثات ضد واقعی و فرهنگی بخشی از روشنفکران بی عمل امروز ماست در خارج کشور.
راه حل درست و عملی در ایجاد رنسانس اسلامی مستتر است و لاغیر. این رنسانس ضروری در تئوری و عمل در ساختار بنیادی مجاهدین خلق است که در تضاد فراکامل با اسلام حوزوی، در صحنه نبرد تمام عیار هستند. رنسانس یعنی با حفظ اصول دین برای یک مسلمان معتقد، تمامی فروع را منطبق و متناسب با شرایط و ضرورت های ناگزیر زمان - متکی بر تمامی دستاوردهای همه جانبه علمی – روبیده و بدور ریخته شود. همان فروعی که دستمایه همیشگی ملایان بوده و در حاکمیت نیز به منصه ظهور و عمل گذاشته اند. همان فروعی که بار عظیم و سنگین و مزاحمی از خرافات، موهومات، بدآموزی ها و احادیث و روایات و احکام جعلی حوزوی بر دوش دارد که شلاق زدن، سنگسار، قطع دست ، قانون قصاص، اعدام و حربه محارب و مفسد فی الارض، حجاب اجباری و ... بخشی ازفروع مورد بحث است. این مجموعه مزاحم است که موجب نفرت از دین و آیین شده است. هرکس که ریگی در کفش ندارد می تواند روی این حقایق تأملی کند تا بتواند بفهمد که ملایان در کجای کارند و مجاهدین خلق در کجای کار؟
ر
