موضعگیری سخنگوی مجاهدین خلق به تاریخ 4 دی ماه امسال در این زمینه، بر این مهم تاکید دارد. مجاهدین خطاب به آمریکا و سازمان ملل می گویند:
رژیم حاکم بر ایران با نفوذ نظامی در عراق، طی سالها و ماههای گذشته به نابودی کامل «لیبرتی» کمر بسته است. حملات خونین مزدوران این رژیم در عراق به مجاهدین را به چشم دیده اید. شما ناتوانی خود در امر حفاظت از جان ساکنان را نشان داده و شانه خود را از زیر این وظیفه اجباری، انسانی و اخلاقی و ... کنار کشانده اید. با توجه به این رفتار غیر قانونی شما، تنها راه باقی مانده برای ما این است که خودمان، این مهم را بعهده بگیریم. ابزار کار را از ما گرفته اید، درخواست ما این است که اگر قادر به خارج کردن ریگی که خود به کفشتان انداخته اید نیستید، قسمتی از این ابزار را به ما برگردانید تا حفاظت شخصی خود را تامین کنیم!

این موضعگیری منطقی مجاهدین در عرصه سیاسی و مبارزاتی هیچ جنبه غیرمعمولی ندارد و در این پهنه، طی سالیان اخیر مکررا از طرف آنها مطرح و پیگیری شده است. آمریکا و سازمان ملل و ارگانهای مسئول، تمامی تعهدات مکتوب خود را با جبونی حیرت انگیزی لگدمال کرده و از یاد برده اند. ساده ترین کار یادآوری این قول و قرارها به آنهاست تا در مقابل افکار عمومی قرار گیرند.

آنها حفاظت ساکنان لیبرتی را به کسانی سپرده اند که لوله سلاحهای سنگین خود را به سمت مجاهدین نشانه رفته اند. آنها به جای حفاظت از کمپ، تبدیل به تهدیدی برای آن شده اند. امری که نشان از قصد و غرض جنایتکارانه عوامل آن دارد. نگرانی مجاهدین بعد از روبرو شدن چندین باره با گلوله و موشک، بسیار بجاست.

نکته دیگری هم در این موضعگیری به چشم می خورد که در چهارچوب حفاظت از ساکنان این کمپ معنی پیدا می کند و از نظر افکار عمومی برای دولت آمریکا بسیار ننگین و شرم آور است. درخواست نفی عضویت سازمانی مجاهدین اشرفی مقیم «زندان لیبرتی»، برای انتقال به کشور آمریکا، نفی تمامی تعهدات و موافقتنامه های مکتوب و زیر پا گذاشتن التزامات قانونی و بین المللی توسط دولت این کشور برای رها کردن شانه خود از فشار این «بار سنگین» است.

درخواست تامین سلاح دفاع شخصی برای کسانی که در معرض خطر قرار دارند در شرایط کشور عراق امری بسیار ساده و منطقی است. این گونه خواسته ها در نقاط مختلف این کشور حتی توسط مردم عادی که خطری را متوجه خود می بینند مرتبا مطرح، و دولت عراق و نیروهای آمریکایی آنرا عملی می سازند و توجه کسی را به خود جلب نمی کند. در یک کشور جنگ زده و بی سروسامان مانند کشور عراق فعلی، هیچ دسته و گروه یا سازمانی بدون سلاح نیست. اصولا داشتن سلاح در این کشور قبل از هر چیز عاملی بازدارنده است نه تهاجمی. بدون آن هیچ امنیت شخصی وجود ندارد. اینرا واقعیتهای این کشور دردمند هر روز نشان می دهد. پس درخواست مجاهدین را نباید با «مد روز» نگاه کرد. باید آنرا در یک شطرنج سیاسی، اجتماعی و البته مبارزاتی دید و آنرا تایید کرد. از طرف دیگر بنا به تجربه سالیان آشوبگری و دخالتهای ددمنشانه نظام ولایت فقیه در عراق، تامین این سلاح برای مجاهدین، مسیر سر و سامان دادن به «تضاد» بین المللی با رژیم تروریست حاکم بر ایران را هموارتر و حتی می توان آنرا حیاتی و تعیین کننده ارزیابی کرد.
 12 دی ماه 1393  2 ژانویه 2015