درد عشقی کشیده ام که مپرس/   
                زهر هجری چشیده ام که مپرس
      گشته ام در جهان و آخر کار/
                  دلبری برگزیده ام که مپرس

    آن چنان در هوای خاک درش/      
             می رود آب دیده ام که مپرس
    من به گوش خود از دهانش دوش/   
           سخنانی شنیده ام که مپرس
    سوی من لب چه می گزی که مگوی/
            لب لعلی گزیده ام که مپرس
    بی تو در کلبه گدایی خویش/
             رنجهایی کشیده ام که مپرس
    همچو حافظ غریب در ره عشق/  
           به مقامی رسیده ام که مپرس

       
          (دکتر محمد معین و علامه دهخدا ـ خرداد 1334شمسی)

     سراپا گوش بود و سر خویش حرکت می داد. گویی این غزل خواجه عرفان، آیینه تمام نمای عمر او بود.
    دو روز بعد استاد دهخدا در همان اتاق چشم بر جهان و جهانیان فروبست.
   کاروان شهید رفت از پیش/ وان ما رفته گیر و می اندیش
   از شمار دو چشم یک تن کم/ از شمار خرَد, هزاران بیش».