یونس عساکره، یک کارگر جوان خرمشهری در پی آسیب دیدگی ناشی از خودسوزی، روز یکشنبه 2 فروردین درگذشت. هزاران نفر از مردم خرمشهر در مراسم خاکسپاری او در روز دوشنبه 3 فروردین شرکت کردند. یونس عساکره از جمله جوانان محروم خرمشهر بود که در اعتراض به خراب شدن دکه‌اش (تنها منبع درآمد وی و خانواده‌اش) و نیز در اعتراض به بیکار شدن خود، روز 23 اسفند در برابر ساختمان شهرداری این شهر خود را به آتش کشید. شعله‌های آتشی که از بدن رنجور یونس سرکشید، شعله‌های نفرت از فقر، تنگدستی و بیکاری است. یونس نه اولین و نه آخرین کسی است که با سوختن گوشت و پوست خود اعتراض را بیان می‌کند. آمار بیکاری جوانان در استان‌های جنوبی بیشتر از مناطق دیگر کشور است. جوانان اهواز و خرمشهر و بلوچ از یک سو محروم از کار و زندگی عادلانه و از سوی دیگر زیر سرکوب نیروهای امنیتی هستند.

مرگ یونس در اثر شعله‌های فقر محصول حکومت فاسد ولی فقیه است. حکومتی که در آن دانه درشت‌ها و رانت خواران با اختلاس و چپاول، ثروت مردم را به یغما می‌برند. در حالی که منابع ملی کشور در بارگاه ولی فقیه انباشته می‌شود، دکه فقیرانه یونس ویران می‌شود. مسبب اصلی مرگ یونس‌ها رژیم ولایت فقیه و در رأس آن ولی فقیه است.

خبر تکان دهنده دیگر طی روزهای اخیر، سنگسار، شکنجه و آتش زدن فرخنده در کابل است. تصویر شکنجه شده فرخنده قبل از آتش زدن و پیکر سوخته او به راستی یک شوک در افکار عمومی به وجود آورد. شرکت هزاران تن از مردم آگاه در خاکسپاری فرخنده و تظاهرات اعتراضی نسبت به این عمل وحشیانه نکته ای مثبت و امیدوار کننده در اعتراض به ارتجاع است. در این مراسم بر خلاف رویه سنتی در افغانستان، تابوت فرخنده توسط تعدادی از زنان شجاع این کشور تا گورستان حمل شد.

جنایت انجام شده در مورد فرخنده نه اولین و نه آخرین است. جان فرخنده در خیابان توسط عده ای مرتجع و نادان گرفته شد و ترانه موسوی در زندان توسط ماموران مورد تجاوز قرار گرفت و جسدش سوزانده شد و قاتل او همچنان آزاد می‌چرخد.

شلاق زدن زندانی قبل از اعدام، تجاوز به دختران باکره قبل از اعدام، تجاوز به زندان زندانی و سنگسار زنان .... این‌ها نمونه‌های جناتی‌های دولتی هستند. فرخنده در برابر چشمهای ماموران دولتی شکنجه و آتش زده شد و در ایران ماموران دولتی با فرمان خمینی و خامنه ای شکنجه و سنگسار می‌کنند.

خشونت و جنایت نیروهای ارتجاعی در جامعه با قوانین و شیوه‌های کاربردی حکومت است که می‌تواند کاهش یا افزایش یابد. تنها، اعتراض همگانی و گسترده می‌تواند در برابر رشد بنیادگرایی مذهبی و اقدامات ارتجاعی مانع ایجاد کند.
برگرفته از: ایران نبرد - فراسوی خبر سه شنبه 4 فروردین