هدف از این مراسم هم ادای احترام به میلیون‌ها قربانیان این جنگ ویرانگر و هم یادآوری این واقعیت است که آن‌ها "آزادی" را به‌سادگی به دست نیاورده‌اند و حفاظت از آن نیز یک وظیفه همیشگی و همگانی است.
هرچند به‌جز در فرانسه در دیگر کشورهای تحت اشغال، مقاومت علیه نازی‌ها سازمان‌یافته نبوده است؛ اما گزارشات مستند و شرح‌حال بازماندگان آن دوران نشان می‌دهد که یک مقاومت عمومی گسترده، با اشکال گوناگون در قبال نیروهای اشغالگر وجود داشته است. بازماندگان اردوگاهای مرگ، اعضای گروه‌های ضد فاشیست و شاهدانی که هنوز در قید حیات‌اند، همه در بازگوئی خاطرات خود از آن دوران دهشتناک، بر این"حقیقت" تأکید می‌کنند که رمز پیروزی بر قوای اشغالگر در یک‌چیز خلاصه می‌شود: "مقاومت"!
همه آن‌ها که به هر ترتیب در حلقه مقاومت فعال و سهیم بوده‌اند امروز مفتخرند و به خود می‌بالند. چراکه "مقاومت" در برابر فاشیسم و استبداد یک ارزش بی‌همتای تاریخی و انسانی بوده، هست و خواهد بود. چه در مقابل فاشیسم نازی و چه در قبال فاشیسم مذهبی آخوندی.
در فیلم‌های مستندی که از روزهای شکست و فرار سربازان آلمان نازی وجود دارد یک‌چیز بسیار قابل‌توجه است: و آن تنفرشدید مردم نسبت به خائنین و کسانی است که با قوای دشمن همکاری کرده بودند.
بی‌هیچ تردید فاشیسم مذهبی ولایت‌فقیه نیز سرنوشتی جز سقوط و نابودی ندارد. مقاومت سراسر مردم در قبال نظام جبار و فاسد حاکم نشان می‌دهد که این رژیم کمترین شانسی برای بقا ندارد. توسل رژیم به شیوه‌های سرکوب وحشیانه و ایجاد خفقان نیز به خاطر ترس از همین سرنوشت شوم است. تجربه 35 سال گذشته گویای این واقعیت است که هیچ کمک غیبی و عینی نیز نمی‌تواند آن‌ها را از نابودی نجات دهد.
بی‌هیچ تردید روز پیروزی مردم ایران نیز فرا خواهد رسید. در آن زمان بازهم افتخار و شادی از آن‌کسانی است که برای آزادی مردم ومیهنشان جنگیدند و جان‌های عزیزشان را فدا کردند. همه آن‌ها که به هر شیوه مقاومت کردند و مقهور و تسلیم فاشیست‌های حاکم نشدند. در آن روز بی‌هیچ تردید شرمساری و خفت از آن متحدان دشمن جنایتکار است. همه آن‌ها که به خمینی بله گفتند، تحت نام اصلاح‌طلبی توجیه‌گر ادامه جنایت شدند، به‌اصطلاح روشنفکرانی که به بهانه‌های واهی در خدمت یکی از جنایتکارترین رژیم‌های معاصر درآمدند. همان‌ها که تلاش کردند تا به محصولات متعفن آخوندها سس ملی بزنند. همان‌ها که به جنایتکاران خون‌ریز لقب "سردار ملی" و " مصدق" و " امیرکبیر" دادند. و بالاخره همه آن‌ها که در سر راه مقاومت و پیشتازان آن‌ها سنگ انداختند. آنانی که فکر می‌کردند می‌توانند باشیادی هم خود را در جبهه مقاومت جا بزنند و هم درآن‌واحد با دشمن همدست و همراه باشند. ای‌کاش این دسته آخر فیلم‌های مستندی که به آن اشاره شد را ببینند. شاید بدین‌وسیله بتوانند در سرنوشت خود را آئینه تاریخ مجسم کنند.
تصویری که مشاهده می‌کنید لوحه ایست که به یاد و احترام پارتیزان‌های یونانی که در جنگ جهانی دوم علیه قوای نازی جنگیدند بر صخره‌ای در یک جزیره دورافتاده بنام "کفا لونیا" نصب شده است:
در تاریخ سیزدهم سپتامبر سال 1944 چریک‌های "الاس- الان" از این صخره‌ها با یک عملیات فداکارانه علیه کشتی نازی "آنتونتا"، آن را به تصرف درآورده و برگ درخشان دیگری از مقاومت ملی ما در مبارزه علیه فاشیسم را رقم زدند.
هرگز فراموش نکنید: هر قدم از خاک ما بنای یادبودی قهرمانانه و هر واحدی از دریای ما هزاران قطره خون است.
