در این جنگ سه روزه همه درباریان قاجار، به جز سعدالدوله، از محمدعلی شاه کناره گرفتند و به مشروطه خواهان پیوستند و محمدعلی شاه نیز در سفارت روسیه تزاری متحصّن شد و استبداد سیاه چندساله او به زانودرآمد.
عارف قزوینی، «تصنیف ساز، موسیقیدان و شاعر انقلابی» غزل معروف «پیام آزادی» را به شادباش این پیروزی ملی سرود و در مجلس جشن «حزب دموکرات» به با آهنگ موسیقی به «ملّت ایران» تقدیم کرد.
چند بیت از شعر «پیام آزادی» را در زیر می خوانید:
«پیام، دوشم از پیر میفروش آمد/ بنوش باده که یک ملتی به جوش آمد
هزار پرده ز ایران درید استبداد/ هزار شکر که مشروطه پرده پوش آمد
ز خاک پاک شهیدان راه آزادی/ ببین که خون سیاوش چه سان به جوش آمد
کسی که رو به سفارت پی امیدی رفت/ دهید مژده که لال و کر و خموش آمد
صدای ناله عارف به گوش هرکه رسید/ چو دَف به سر زد و چون چنگ در خروش آمد
عارف غزل «زنده باد» را نیز پس از فتح تهران توسط آزادیخواهان به «شاباش» سر سرداران آزادی سرود. اینک چند بیت از آن غزل:
«آورد بوی زلف توام باد، زنده باد!/ ز آشفتگی نمود مرا شاد، زنده باد
هرگز نمیرد آن پدری کو تو پرورید/ و آن مادری که چون تو پسر زاد، زنده باد
نابودباد ظلم چو ضحّاک ماردوش/ تا بوده است کاوه حدّاد(=آهنگر) زنده باد
بر خاک عاشقان وطن گر کند عبور/ "عارف" هر آن کسی که کندیاد، زنده باد»ا
