و امروز مردم سوریه، با ذکر همین نوع داستانها و نشان دادن اسناد و شواهد و به یمن رسانه ای شدن سلطنت جنایت آمیز خاندان اسد و ولایت مطلقه البغدادی که اسد در تقویت آن کمک میکند، دسته دسته پناهندگی گرفته و میگیرند...
از همان اولین روزهای چهارسال پیش، جهان به جنایات وسبعیت مطلق رژیم جنایتکار بشار اسد پی برد و آغاز به قبول پناهندگی کرد. داستان بسیار ساده شروع شد. یک عده ای نوجوان در جنوب سوریه بعنوان اعتراض به سرکوب سپاهی های اسد (بخوانید پاسداران) و همچنین شبیحه ها (بخوانید بسیجی ها و لباس شخصی ها)، یک اعتراض مسالمت آمیز در " درعا " براه انداختند و حتی یک ریگ هم بطرف آن جانیان پرتاب نکردند؛ اما با فرمان سلطان بشار، بسیاری از آنها در خون خود غلطیدند و یا دستگیر و شکنجه شدند... و پشت آن باز و باز و باز تظاهرات مسالمت آمیز مراسم هفتم و چهلم قربانیان و باز تیر و تبر و نیزه وتیربار برادر خامنه ای و کلاشنیکف و جت های برادر پوتین بود و خون و خون و کشتار و بمب شیمیایی و تا به اینجا که دیگر امروز با بشکه های پر از مواد شیمیایی و منفجره، هزاران هزار خفه و نابود و دهات و شهرها با خاک یکسان گشتند. آنچه بعدا بنام داعش و ماعش پیش آمد نتیجه تداوم این جنایات و نابودی و از هم پاشیدن بنیاد این کشور کهن و باستانی و تمدن درخشان آن بود و کمکهای میلیاردی داعش ایرانی و حضور دژخیمان و پاسداران فارسی و عرب زبان ولایت مطلقه فقیه، اعزامی از ایران و لبنان و عراق و افغانستان؛ و ایضا بی عملی و جازدن دولت آمریکا و دیر جنبیدن همه در منطقه...
بنابراین، آنروز در درعا وبه سبب بخون کشیده شدن تظاهرات مسالمت آمیز آن مردم، توسط پاسداران و شبیحه های اسد، کلید پناهنده پذیری در جهان برای مردم سوریه زده شد؛ و گرنه جهان خبر دار نمیشد که یک خانواده مافیایی و فاسد بر سر این ملت که یکی از بنیانگذاران تمدن بشری بودند چه آورده است. بله آن روز سیاه در درعا سی خرداد شصت مردم سوریه شد.

نگارنده، پس از انقلاب ضد سلطنتی ملاخور شده کشورم، بدلیل شرکت فعال در سازمان زیر زمینی وزارتخانه ها و سازمانهای دولتی و ملی ایران، مقام بالاتری گرفتم. من مخفیانه عضو و تنها نماینده وزرات امورخارجه کشورم در کنار نمایندگان وزارتخانه و سازمانهای دولتی و ملی دیگردر شورای زیرزمینی اعتصابات بودم. همرزم عزیزم دکتر منوچهر هزارخانی، نماینده کانون نویسندگان در آن شورای زیرزمینی بود و شورایی شهید، حسین نقدی، نماینده سازمان انرژی اتمی. این دست روزگار بود که بعدا ما را در شورای ملی مقاومت ایران دوباره در کنارهم نشاند.
البته میدانید که ما سه نفر در راس سفارتخانه هایی در اروپا بودیم که به مقاومت رسما پیوستیم و دو نفرمان درهمین اروپا بدست دژخیمان گشتاپوی خمینی به خاک افتادند. شهید دکتر کاظم رجوی در سوئیس و شهید حسین نقدی در ایتالیا. یادشان گرامی باد
من در حالیکه یک دیپلمات بسیار جوان حدود سی ساله و تحصیل کرده در ایران و فرانسه و دوره دیده حرفه ای (کریری) در هیئت دیپلماتیک ایران بودم و بنابراین از نظر درجات کلاسیک دیپلماتیک درجه ای کمتر از سفیر داشتم، به دلیل همین سابقه، بعنوان معاون سفیر در پنج کشور نوردیک (سه کشوراسکاندیناوی بعلاوه فنلاند و ایسلند)، کمی قبل از رسیدن سفیر جدید، عباس امیر انتظام، برای بدست گرفتن کارهای سفارت به سوئد آمدم. پس از یک دوره آقای امیر انتظام، سفیر جدید غیر کاریری از طرف دولت بازرگان به استکهلم آمد و ما هر دو امور سفارت های بعد از پیروزی انقلاب را راه انداختیم. امیر انتظام را "دانشجویان " پیرو خط امام در تهران در سفری دستگیر کردند و بقیه آن قضایا که من در نشریه آزادی تمام شرح آن ماجرا را داده ام و در نظر دارم که دوباره آن داستان در سوئد و اصولا داستانهای دیگر را بصورت خاطره کل داستان انقلاب در بطن زندگی خودم، به صورت تدریجی و فشرده، بنویسم.
پس ازدستگیری و ساقط کردن سفارت امیر انتظام، من، بعنوان جانشین سفیر، امور را دردست گرفتم و بعلت سوابقم در انقلاب، در دولت اولیه بعد از انقلاب و تا قبل از رسیدن دیواز قم و تنوره کشیدنش در جماران، مقام مرا ترفیع دادند. بی بی سی انگلیسی در مصاحبه ای با من در دروان انقلاب مرا "Rebel diplomat "، یعنی دیپلمات یاغی نامید، در زمانیکه بهمراه بسیاری همکاران ملی و مردمی ام، مدت زیادی وزارتخارجه را از چنگ شاهیان و ساواکی ها گرفته بودیم و شب و روز از آن حفاظت میکردیم و بسیاری از افسران و سربازان گارد محافظ وزاتخارجه را با انقلاب همراه کرده بودیم.... باری من عملا و بصورت دوفاکتو سفیر هم درسفارت ایران در سوئد و بعدا در نروژ شدم. حکمی که وزارتخارجه دولت بازرگان و بعدا قطب زاده بمن ابلاغ بودند همین معنی و مفهوم سفیر دوفاکتو (acting ambassador) بود و نه کاردار موقت یعنی "شارژه دفر اد انترم "که برای یک مدت موقت و کوتاه تا رسیدن سفرجدید، شخص اول سفارت است و ریاست سفارت را به عهده دارد. البته بزودی کل دولت بازرگان سقوط کرد و قطب زاده نیز بعد از کنارگذاشته شدن دیدیم که چه سرنوشتی پیدا کرد.

متعاقبا وقتی دیو جماران بر سرنوشت ملت ایران حاکم مطلقه شد، دیگرجاهلین خط امامی و امام شان قبول نمیکردند که کسی استوارنامه و حکم سفارت خود را به یک شاه دیگر (مانند شاه سوئد و نروژ وملکه دانمارک تقدیم کند.) بماند که آنها هر سه شاه و ملکه – به اندازه حاج قربانعلی رییس دفتر رفسنجانی قدرت نداشتند! بنابراین شغل سفیر دوفاکتو بودن من عملا دائمی شد. منهم بلافاصله، با پاگرفتن ولایت مطلقه و آغاز خلافت خمینی که بتازگی از قم به تهران آمده بود- بطور مخفیانه به شورای ملی مقاومت و مجاهدین پیوستم. به مدت بیش از یکسال و نیم در پست سفیر دوفاکتو تمام سفارت را مخفیانه در اختیار مقاومت تازه سازمان یافته قرار دادم. این روند ادامه داشت تا زمان بو بردن رژیم و اعزام مامور برای کنترل کارهای من و متعاقبا بیرون زدن سازمان یافته و دقیقا برنامه ریزی شده ام از ساختمان بزرگ سفارت و در مقابل دوربین اخبار تلویزیون و رسانه ها، اعلام رسمی استعفا و اعلام پیوستن به مقاومت...(بسیاری از کلیپ تلویزیونهای سراسری و کلیپ روزنامه های جهان موجود است). شرح اینرا هم در وقت دیگری خواهم نوشت، بویژه کارها و کمکهایی که به مقاومت در آن دوره خونین و اعدام و مخفی سازی ها وبرای نجات جان ها شد...
القصه وقتی که من سفارت در سوئد را در دست گرفتم، ما حدود چهارصد نفر ایرانی در سوئد داشتیم که بخشی از انها دانشجویانی بودند که از قبل از انقلاب تحصیل میکردند (نا موفق هاشون که پدران سنتی – بازاری -غیرتیپهای مصدقی و ملی-داشتند، تقریبا همگی خمینیست و طرفدار خط امام هفت خط شدند که خود داستان مفصلی از درگیری من و سفارت تحت مدیریتم با آنها دارد. پاره ای نیز کاسب و از قبل مقیم این کشور بودند و بخشی هم هموطنان بهایی مقیم در نروژ که بمراتب کمتر و تعداد ایرانیان حتی به صد نفر هم نمیرسید. در آنزمان تا سرفصل سی خرداد و کشتار و دستگیریهای انبوه آن روزهای خونین، مطلقا دادن پناهندگی به ایرانی محال بود. حتی به بهایی های هم میهن هم که در ایران درمقابل دو گزینه قرار گرفته بودند – (نشرآکهی در جراید مبنی بر بریدن از مذهب خود و مسلمان اسلام خمینی شدن و یا اعدام بدون استثنا)، نمیتوانستد پناهندگی بگیرند. آنها مجبور بودند که پاسپورتهایشان را در سفارتها و کنسولگریهای ایران به تمدید برسانند تا بتوانند اقامت خود را در تمام کشورهای دنیا تمدید نمایند. از طرفی یک بخشنامه محرمانه، از دولت ولایت مطلقه تازه تاسیس، برای کلیه سفارتخانه ها و کنسولگری های ایران در سراسر جهان آمده بود مبنی بردستور موکد تمدید نکردن پاسپورت بهایی ها تا مجبور شوند که برای رفتن در پروسه قرون وسطایی تعویض دین و انتخاب بین دین یا شمیشر (همانکاریکه پاپ کاتولیک در جنوب ومرکز اروپا و "اولاف مقدس " در شمال اروپا کرد)، به ایران برگردند. گفته های پر رافت بیچاره مسیح و انجیل مسیحیت و محکمات قرآن و اسلام مبنی بر " لااکراه فی الدین " تو سر هرچهار خلیفه داعش نشان (پاپ قرون وسطی و خمینی و خامنه ای و ابوبکر بغدادی) بخورد! این هم بماند که نگارنده قبل از استعفای رسمی از سفارت، همه پاسپورتهای آنان را بمدت بیش از ده سال تمدید کردم. تا مجبور به بازگشت به ایران نشوند. (سپاس نامه مرکزیت آنها هنوز در بایگانی اسناد من موجود است).
بنابراین و راست و پوست کننده ولری- نه دیپلماتیک! برایتان بگویم که بعد از کشتار و دستگیریها و شکنجه و تجاوزات ددمنش داعش ایرانی بود که جهان خبر دار شد که بر سرمردم ایران چه می آید و شروع به دادن پناهندگی کرد. اینرا کسی برایتان مینویسد که روزبروز و شرحه به شرحه و مو به مو، رویدادهای آن دروان را، به مقتضای شغلی که داشتم، ثبت میکرد. یکروز تمام روزنامه های معتبر دنیا بویژه غرب، تصویر آن چهار نوجوان را که توسط دژخیمان تازه تنوره کشیده خمینی، بجرم داشتن یک اعلامیه از مجاهدین خلق – شهید شده بودند را در صفحات اول خود چاپ کردند و غوغایی در جهان به پا شد وسیل دادن پناهندگی به ایرانیان روان گردید...(رجوع شود به این روزنامه ها که هم در آرشیو خودشان موجود است وهم بسیاری از آنان در آرشیوهای مقاومت).

پس ای پناهنده سوری و ای پناهنده ایرانی! بیاد آر! که بهمت خون آن همه جوان و مردم آزادیخواه در کشتار درعا و در سی خرداد درتهران بود که جهان مجبور به پذیرش شما در کشورهای پناهنده پذیر شد و تا به امروز هم تداوم جنایات سلطان اسد و هم سبعیت و قتل و غارت خلیفه خامنه ای باعث تداوم گسترده پذیرا شدن شما در این کشورها گردیده است. امروز حدود پنج میلیون آواره و پناهنده ایرانی در سراسر دنیا پراکنده اند. 400 نفر سوئد قبل از انقلاب کجا و اکنون که سر به یکصد وده هزار میزند کجا؟ و این آمار درآلمان و دیگرکشورها گاهی بیش از صد برابر شده است.
بنا براین جا دارد که همینجا با قاطعیت و خون دل بگویم که دیگر شرف و عرق ملی و عمیق تر از آن، شرافت و حمیت بشری و انسانی حکم میکند که آن مردم در زنجیر سوری و ایرانی را که نتوانسته اند مانند شما به سرزمین های امن هجرت کنند و آن شهدای بخون خفته در مقبره های "درعا" و خاوران و متعاقب آن گورستانهای هزاران هزار نفری در ایران و سوریه را فراموش نکنید. این رفاه و امنیت و زندگی در کشورهای پناهنده پذیر پاداش خونی است که از تن هزاران هزار هم میهن شما برتن این دو سرزمین باستانی ریخته شده است و خاک مقدس آن دو سرزمین معشوق و دوست داشتنی را پر از گورستان کرده است.
و مهمتر! حتی بدانید که در سراسراین کشورهای پناهنده پذیر و آزاد و دمکراتیک که به آن قدم نهاده اید، هزاران گورستان "درعا" و "خاوران"، میلیونها تن آجین شده از گلوله های هیتلر و موسیلینی و فرانکو را در خاک سرد خود میفشارند.
زنده یاد غلامحسین ساعدی نویسنده فراموشی ناپذیر میهنمان در حالی که خود در پناهندگی در پاریس بسر می برد نوشت
«پناهنده سیاسی کسی است که چهره‌به‌چهره، رودررو، در برابر حکومت مسلط ایستاده بود و اگر بیرون آمده از ترس جان نبوده است؛ او با همان فکر مبارزه و با سلاح اندیشه خویش ترک خاک و دیار کرده است. در این میان، هستند بسیاری از نویسندگان، شاعران، نقاشان، مجسمه‌سازان که سلاح آنها همان کارشان است و در جرگه رزمندگان دیگر قرار می‌گیرند. پناهنده سیاسی نیتش این است که با جلادان حاکم بر وطنش تا نفس آخر، بجنگد و حاضر نیست از پا بیفتد؛ به لقمه نانی بسنده می‌کند، ناله سر نمی‌دهد و شکوه نمی‌کند؛ مدام در تلاش است که دیوار جهنم آخوندها را بشکند و به خانه برگردد. خانه او، وطن اوست. برای تمیزکردن خانه، قدرت روحی کافی دارد و وقتی آشغالها جمع شدند، حاضر است سرتاسر وطن را با مژه‌های خود پاک کند؛ ازجان‌گذشته است و مطلقاً نمی‌ترسد. پناهنده سیاسی نارنجکی است که به موقع باید ضامن را بکشد و کوهی را از جا بکند… روحیه پناهنده سیاسی عضلانی است، انگار که از سرب ریخته شده؛ واهمه‌یی از مرگ ندارد…» نشریه شورا شماره 12 مهر 1364

در سال 1377 بیانیه ملی ایرانیان که به اتفاق آراء به تصویب شورای ملی مقاومت رسید و از سوی هزاران هموطن نیز امضا شد اعلام کرد «دفاع از این رژیم و هر یک از جناحهای آن و برقرار کردن رابطه با آنها پایمال کردن خون شهیدان و دشمنی با آزادی و حاکمیت مردم ایران است. طرد کامل رژیم ولایت فقیه، مرز متمایز و خط قرمز پیکار آزادی به شمار می رود. عبور از این خط قرمز که حصار حیاتی و مرزبندی ملی ایرانیان در برابرحاکمیت آخوندی است، هر فرد یا جریان سیاسی را، هر چند سابقه یا داعیه مخالفت با رژیم داشته باشد، از جرگة مخالفان رژیم خارج و به ورطة خیانت می کشاند.»
در بهمن ماه سال 1385 نیز شورای ملی مقاومت در یک مصوبه دیگر اعلام کرد: «هرگونه رابطه با عوامل رژیم ولایت فقیه و همچنین سرویسهای پشتیبان وهمدست آن علیه مقاومت، دشمنی با آزادی و حاکمیت مردم ایران» محسوب میشود».
آقای رجوی مسئول شورای ملی مقاومت نیز در پیام خطاب به هموطنان خارج کشور در 12 تیر 1386 با استناد به بیانیه ملی ایرانیان گفت «در برخورد و تنظیم رابطه با همه افراد، اگربا دشمن مردم ایران و هلاک کننده حرث ونسل این میهن خط قرمزو مرز سرخ دارد، قدمش به روی چشم. از دادن جان هم برای او دریغ نکنید؛ اما اگر با این رژیم که پلیدی و نحوست اول و آخراست، مرز سرخ ندارد,
اگر با این رژیم، بنحوی درهم و هم جبهه وهم خط وهم موضع شده و مرز بندی و روزه ملی و میهنی در برابر این رژیم را ولو باندازه یک قطره یا یک گرم و به اندازه یک قدم یا یک قلم شکسته باشد، هرکس که میخواهد باشد، در هر رده ومقام و مرتبت و مسئولیتی هم که بوده، خائن و خیانت پیشه حقیری بیش نیست. نباید به او نزدیک شد. نباید به او میدان داد. باید او را افشاوطردو تحریم کرد. دیگر شایسته هیچ اعتماد و احترامی که از خون شهیدان سرچشمه گرفته نیست.
اینجا، یعنی برسر سرخرگ و شریان حیاتی مقاومت در برابر خمینی و فاشیسم مذهبی، جایی نیست که بین یک هموطن یا یک هوادار یا عضو یا مسئول اول مجاهدین و مسئول شورا کمترین تفاوتی باشد».
پس در این دیار غربت ناچاری، آنچنان بزی و بگو و آنچنان کن که
تا نسل های آینده ایران و سوریه و دیگر کشورهای تحت ستم مشابه، نگویند که:
دلا دیدی که آنان، با توانی که داشتند از "این کویر وحشت به سلامتی" گذشتند و اما سلام و داستان رنجهای برجای ماندگان و در خاک خفتگان و آن نا توان "گون"های در کویرپای بسته وبرجامانده را، "به شکوفه ها به باران" نرساندند!

پس یاد آر! یاد آر! زتاریخ رفته یاد آر!
از قلب خونین دو "ندا" درسفیر گلوله رسیده از بام تهران و تپه خاکی حصار اشرف یادآر!
یاد آر!
از سینه های خسته وخفه از بمبهای اسد در کوچه های حلب یاد آر!
یاد آر از گل های پرپر شده، -دختران ایزدی- در چنگال تجاوزگران داعش یاد آر!
از "عقد"های یکشبه پاسداران قبل از اعدام صبحگاهی دختران ایران یاد آر!

 یاد آر ز یاران در خون نشسته یاد آر!
 یاد آر ز پرپرشده گان ناشکفته یاد آر!
 یاد آر ز زخم های درژرفای دل نهفته یاد آر!
 یاد آر ز شرحه شرحه داستانهای هنوز نا گفته یاد آر!
یاد آر از سفر دریایی بیژن و منیژه و سارا و دارا درقایق شکسته به اعماق دریای "اژه" یاد آر!
و یاد آر پرواز "آیلان" جوجه از آشیانه سوخته، پریده را
که دریای نالان و گریان اژه نتوانست او را، برروی دست موج مویه خوان خود، زنده به دست آن پدر برساند
یاد آر!

پرویز خزایی هفته دوم سپتامبر 2015- اسکاندیناوی