مقاومت ایران حضور روحانی، رئیس جمهور فاشیسم مذهبی حاکم بر ایران در نیویورک و مجمع عمومی ملل متحد را قویا محکوم می کند. او از بالاترین مسئولان تولید بمب ا تمی، 120هزار اعدام سیاسی، جنگ افزوزی و کشتار در منطقه است. این رژیم نماینده مردم ایران نیست و سران آن از هر باندی که باشند باید به خاطر جنایت علیه بشریت در ایران در مقابل عدالت قرار گیرند . کرسی ایران در سازمان ملل متحد باید به مردم و مقاومت مشروع آنها داده شود.
هر گونه دخالت دادن رژیم ایران در حل بحران مرگبار سوریه و نرمش به خرج دادن در برابر دیکتاتوری سوریه بحران را عمیق تر و جنگ را طولانی تر و فراگیرتر می کند. فاشیسم مذهبی حاکم هرگز راه حل بحرانی نیست که خود آن را به وجود آورده است. چشم پوشیدن بر جنایات رژیم ایران در سوریه که شرم بشریت معاصر است به هر بهانه یی که باشد صلح و امنیت را به طور مضاعف به خطر می اندازد. عامل اصلی آواره شدن بیش از نیمی از مردم سوریه و سیل مهاجران به سوی اروپا جنایتهای بشار اسد و رژیم ایران و نیروی تروریستی قدس است.
روحانی که تلاش می کند چهره فریبکار خود را در زرورق «میانه روی و اعتدال» پنهان کند، مأموریتی جز حفظ ولایت فقیه و به عقب انداختن سرنگونی آن ندارد. او نماینده رژیمی است که مردم آن را پدرخوانده داعش می نامند. روحانی در سیاستهای اساسی رژیم یعنی سرکوب، دستیابی به سلاح اتمی، دخالت در منطقه و ... تفاوتی با دیگر باندهای رژیم ندارد و اعضای کابینه او بیشترین نقش را در جنگ، سرکوب و صدور تروریسم و بنیادگرایی داشته اند.
او بیلان 2000اعدام را در کارنامه دو ساله خود دارد نه تنها مخالفتی با اعدامهای فزاینده، مجازاتهای وحشیانه مانند قطع دست و پا و درآوردن چشم نکرده ، بلکه در مورد اعدام شدگان می گوید: «به هر حال قانون او را محکوم کرده و مجازات می‌شود و به ما ربطی ندارد. یا قانون خداست یا قانونی است که مجلس تصویب کرده ... و ما مجری هستیم».
 در دوران روحانی سرکوب مخالفان سیاسی و مدافعان حقوق بشر، فعالان حقوق کارگران، زنان، معلمان، وکیلان، روزنامه نگاران و فعالان اینترنتی و... شدت یافته است. زندانیان سیاسی حتی بعد از پایان محکومیتشان آزاد نمی شوند. قتل در زیر شکنجه، زجرکش و سربه نیست کردن زندانیان و مرگهای مشکوک در زندانها همچنان ادامه دارد.
در این دوران سرکوب زنان ابعادی گسترده تری یافت. زنان و دختران جوان به بهانه «بدحجابی» در سبعیتی بیسابقه به دست آدمکشان سازمانیافته حکومتی قربانی اسیدپاشی شدند. سرکوب و تبعیض علیه زنان که در قوانین رژیم ایران نهادینه شده است، با افزایش طرحهای جداسازی جنسیتی و با اجرای قانون سرکوبگرانه «عفاف و حجاب» گسترش یافت.
پیروان اقلیتهای قومی و دینی بیش از پیش تحت فشار قرار گرفتند. سرکوب مسلمانان سنی شدت یافت و تنها نمازخانه آنها در تهران تخریب شد. حمله به کلیساهای خانگی و دستگیری مسیحیان تخریب گورستان بهایی ها و جلوگیری از دفن آنها در گورستانها و ممانعت از ورود بهاییان به دانشگاهها ادامه یافت و شدت یافت.
روحانی در روز 31شهریور با افتخار از مداخلات جنایتکارانه در عراق و سوریه به عنوان مبارزه با تروریسم یاد کرد و گفت: «همانطور که ما در عراق و سوریه با درخواست دولتهای آنها به ارتشهای آنها به دولتهای آنها کمک کردیم بر علیه ترور، اگر خدای نکرده تروریستها در کشورهای دیگر همسایه هم به جولان بپردازند، باز هم تنها امیدشان می تواند به ارتش و سپاه و بسیج ایران زمین باشد». روز پس از آن نیز در ارتباط با مداخلات رژیم در عراق گفت «ما در این کمک نه از کسی اجازه گرفته ایم و نه اجازه خواهیم گرفت».
روحانی که از دیرباز از اصلی ترین مقامات رژیم برای لاپوشانی پروژه های اتمی رژیم بوده است در روز 31مرداد (22اوت) در وزارت دفاع رژیم گفت به قطعنامه 2231 شورای امنیت ملل متحد پایبند نیست و تصریح کرد: قطعنامه «مانع کار ما نیست از هر کجا سلاح لازم بدانیم می خریم و خواهیم خرید و منتطر هیچکس و اجازه هیچکس و تأیید هیچکس و نگاه به هیچ قطعنامه یی نخواهیم کرد» و «اگر هم جایی لازم بدونیم سلاح بفروشیم, خواهیم فروخت بدون هیچ ملاحظه یی, هیچ قطعنامه یی، سلاح مون رو خواهیم فروخت».

دبیرخانه شورای ملی مقاومت ایران
5مهر 1394 (27 سپتامبر 2015)