در روز ۱۷ بهمن ۱۳۵9، اولین میتینگ «سازمان چریکهای فدایی خلق ایران»، پس از انشعاب «اقلیت» از «اکثریت»، با تهاجم وحشیانه چماقداران رژیم آخوندی روبه رو شد. در این تهاجم خونین، سپاه پاسداران با لباس رسمی، شرکت داشتند و همان ها جهانگیر قلعه میاندوآب، کارگر کمونیست، را ربودند و پس از شکنجه با شلیک گلوله‌ در دهان و چشم، او را به شهادت رساندند و جسد خونینش را به سردخانه پزشک قانونی سپردند.

سعید سلطانپور، شاعر «انقلاب و آزادی»، سروده «جهان کمونیست» را در سوگ آن شهید راه آزادی سرود و این آخرین سروده او بود.

«جهان کمونیست»

«گلوله‌ یی در دهان،/ گلوله‌ یی در چشم/

در تکّه ‌های یخ/ در سردخانهٔ پزشک قانونی/

در شعلهٔ منجمد خون می‌تابد/ شعله‌ یی در دهان/

شعله‌ یی در چشم/ در میتینگ هفدهم بهمن/

در انبوه هواداران و مردم/ در میان پلاکاردها و شعارها.

در گردش تفنگداران جمهوری و گله ‌های پاسدار و اوباش/

در قُرُق چماق و زنجیر و نانچو/

در صدای شلیک‌های ترس و/ دشنامهای جنون/ در میان پلاکاردها/

انقلاب/ با پیشانی شکسته و خون‌چکان/

می‌خواند/ با صدای درخشان "جهان" و/ رودخانه‌ها/

و رفیقان "جهان"/ "جهان کمونیست" را/

می‌سرایند و/ می‌سرایند/

با دسته گل‌هایی از خون/بر فراز میتینگ تاریخ».

پاسداران جور و جنایت رژیم آخوندی، حدود 50روز بعد، سعید سلطانپور را در شب عروسی‌اش در ۲۷ فروردین ۱۳۶۰ دستگیر کردند و پس از ۶۶ روز شکنجه و آزار، آن شاعر پاکباز و فدایی خلق را در سحرگاه اول تیرماه به جوخهٔ تیرباران سپردند.