"من از آن ریشه‏ هایش می‏دانم ـ یک گروهی که با اسلام و روحانیت اسلام سر سخت مخالف بودند. از اولش هم مخالف بودند. اولش هم وقتی که مرحوم آیت ‏اللّه‏ کاشانی دید که اینها خلاف دارند می‏کنند و صحبت کرد، اینها [این] کار کردند [که] یک سگی را نزدیک مجلس عینک به آن زدند و اسمش را «آیت ‏اللّه‏» گذاشتند! این در زمان آن [محمد مُصدّق، رهبر جبهه ملّی] بود که اینها فخر می‏کنند به وجود او. او هم مُسلـم نبـود."

و در ادامه کینه ی کهنه ی خودش نسبت به مصدق را چنین آشکار می کند:
"من در آن روز در منزل یکی از علمـای تهــران بودم که این خبر را شنیدم که یک سگی را عینک زده ‏اند و به اسم «آیت اللّه‏» توی خیابانها می‏گردانند. من به آن آقا عرض کردم که این دیگر مخالفت با شخص نیست؛ این سیلی خواهد خورد. و طولی نکشید که سیلی را خـورد. و اگر مانده بود سیلی بر اسـلام میـ‏زد. اینها تفاله‏ های آن جمعیت هستند که حالا قصاص را، حکم ضروری اسلام را، «غیر انسانی» می‏خوانند."
ــ ممکن است عده ای فکر کنند خمینی از روی حسادت، به مصدق کین می ورزید. احتمال دارد، اما واقعیت ها نشان می دهند که خمینی از اندیشه و راه مصدق در هراس بود. او می ترسید که پیروان مصدق دستش را رو کنند و از طریق برجسته کردن ویژگی های ارزشمند ملی و ایرا پرستی مصدق، مردم را با ماهیت ضد ملی و ضد ایرانی او آشنا و آگاه سازند. خمینی موجودیت خودش، حاکمیتش و اندیشه ویرانگرش را با رشد و گسترش اندیشه و آرمان مصدق در تضاد کامل می دید . از این رو بود که از نخستین روزهای بعد از پیروزی انقلاب ضد سلطنتی، و بویژه با بزرگداشت باشکوه مصدق در چهاردهم اسفند پنجاه و هفت، همه ی رودربایستی ها و ملاحظه ها را کنار گذاشت و طرح سرکوب آزادیخواهان و پیروان راستین مصدق را در دستور کار قرار دارد و بر آن مهر فوریت زد.
ـــ مصدق بیست و هشت ما نخست وزیری کرد و سر انجام با یک کودتا، زندانی و سپس تا آخر عمر خانه نشین و منزوی گشت. اما نه آن کودتا توانست با زور تبلیغات به قیام ملی مبدل شود و نه انزوای مصدق به فراموش شدن او در میان مردم انجامید . خمینی مصدق را به خیال خودش تحقیر کرد و او را چند تکه استخوان یک مرده نامید و بعدها هزاران تن از رهروان راستین راه او را زندانی و اعدام کرد. وارثان خمینی نیز شیوه ی او را ادامه دادند. اما در حقیقت راه به جائی نبردند و جر بی ابروئی و فضاحت بیشتر،برای خود فراهم نیاوردند
ــــ هم در عصر شاه و هم در زمانه ی خمینی و هم امروز، حاکمان کوشیده اند تا خانه و مزار مصدق را گم و گور کنند.حتی رفتن بر سر خاک او را هم ممنوع کرده اند. امّا نفهمیده اند و نخواهند فهمید که:
درسینه های مردم " عاشق" مزار اوست (با اجازه ی حافظ)
چهاردهم اسفند سالروز مرگ مصدق است،امّا مصدق نمرده است و نخواهد مرد، همانگونه که کورش و بابک خرم دین و فردوسی نمردند و نخواهند مرد

ــ امروز قبر خمینی دارای بزرگترین گنبد و بارگاه در میان گورهای با گنبد و بارگاه جهان است .اما او بطور واقعی مرده است.، مرده ای در ذهن و دل مردم.
مزار مصدق در احمدآباد، دور و پرت افتاده است و کسی اجازه ی دیدار آن را ندارد. امّا او به حقیقت زنده است و در دل مردم ایران و تاریخ ایران و می تپد.
یاد و نامش جاودانه گرامی باد!