هدف اصلی کودتا از بین بردن کامل اپوزیسیون و نیروهای مترقی بود. تصمیم ویدلا و همدستانش این بود که مخالفین کودتا و اپوزیسیون سریعا نابود شوند. اما حکومت کودتا نه می توانست اپوزیسیون و نیروهای مترقی را علنی محاکمه کند، چرا که آنها هیچ جرمی جز آزادیخواهی نداشتند و نه میخواست که آنها را در ملاء عام اعدام کند، چرا که از عکس العمل مردم آرژانتین و افکار عمومی وحشت داشت. در نتیجه ژنرال ویدلا و رژیمش تصمیم گرفتند که نیروهای اپوزیسیون باید " ناپدید شوند". بدین ترتیب در آنچه که " جنگ کثیف" نام گرفت سی هزار نفر از فعالان چپ، آزادیخواهان و سایر فعالان اپوزیسیون ناپدید شدند. یکی از شیوه های قتل عام که هزاران قربانی گرفت "پرواز مرگ" نامیده میشد. جنایتکاران ابتدا دستگیرشدگان را بیهوش میکردند و سپس آنها را سوار هلیکوپترهای نظامی کرده و نهایتا از ارتفاع هزار متری به دریا پرتاب میکردند. جنایتکاران تمام لباسهای قربانیان را در می آوردند و میسوزاندند تا هیچگونه اثری از قربانیان بجا نماند.
در چنین شرایط خفقان آوری، مادران چندتن از ناپدید شدگان جنبشی را بنیان گذاشتند که کم کم به کابوسی برای ژنرال ویدلا و سایر جنایتکاران تبدیل شد. روز ٣٠ آوریل ١٩٧٧ چهارده مادر با در دست گرفتن عکسهای فرزندانشان در مقابل کاخ ریاست جمهوری در"میدان مایو" حاضر شدند. این جنبش به همین دلیل "مادران میدان مایو" نام گرفت. این جنبش که با حضور چهارده مادر شروع شد به سرعت رشد کرد و هرروز و هر هفته مادران بیشتری به آن پیوستند. آنها هر هفته در میدان مایو تجمع میکردند، عکس فرزندانشان را در دست میگرفتند و خواهان یافتن فرزندانشان بودند. بسیاری از این مادران خود ادامه دهنده راه و مبارزه فرزندانشان شدند، آنها میگفتند " ما اولین مادرانی هستیم که از فرزندان خود متولد شده ایم". علیرغم اینکه چند تن از این مادران قهرمان خود قربانی رژیم ژنرالها شدند اما جنبش دادخواهیشان هرروز وسیعتر و قدرتمند تر میشد.

در سال ١٩٨١ برای فریب مردم ناراضی و به جان آمده ژنرال ویدلا از قدرت کنار رفت و ژنرال دیگری به نام لئوپولدو گالتیئری جای او را گرفت. اما تعویض یک جنایتکار با یک جنایتکار دیگر نتیجه چندانی برای ژنرال ها نداشت. آخرین تلاش نظامیان برای حفظ قدرت از راه جنگ بود، آنها به قصد فریب مردم و سوار شدن بر احساسات ناسیونالیستی جزایر فالکلند را اشغال کردند و با بریتانیا وارد جنگ شدند.
این جنگ چند روز بیشتر طول نکشید و با پیروزی بریتانیا به پایان رسید. با شکست در جنگ دوران حکومت نظامیان هم به پایان رسید
ژنرال خورخه ویدلای جنایتکار در مقابل قانون قرار گرفت و در سال ١٩٨٥ به جرم آدم ربایی، شکنجه و قتل به حبس ابد محکوم شد. در سال ١٩٩٠ رئیس جمهور وقت آرژانتین به نام کارلوس منم او را عفو کرد. اما در نتیجه اعتراضات شدید مردم و خانواده قربانیان فرمان عفو لغو شد و ژنرال دوباره به زندان برگشت. ویدلا همچنین به جرم " تروریسم دولتی" به حبس ابد و به جرم ربودن فرزندان نوزاد زنانی که در زندان به قتل رسیده بودند به پنجاه سال حبس محکوم شده بود.
این ژنرال جنایتکار در سال ٢٠١٣ در سن ٨٧ سالگی در حمام زندان زمین خورد و مرد.
امروز اسم خورخه ویدلا و همدستانش یادآور فساد و ویرانی و جنایت علیه بشریت است.
روسری سفیدی که مادران میدان مایو به سر میکردند بر زمین این میدان نقش بسته است و برای همیشه یادآور آن مادران و دادخواهی فرزندانشان خواهد بود.
جنایاتی که رژیم ولایت فقیه علیه مردم ایران و علیه بشریت مرتکب شده است، صدها بار هولناک تر و ضد انسانی تر از جنایات ژنرالها در آرژانتین است.
کشتار سی هزار زندانی سیاسی در سال ١٣٦٧ ننگین ترین جنایت رژیم ضد بشری آخوندی برعلیه مردم ایران است. منتظری در همان زمان خطاب به اعضای کمیسیون مرگ گفته بود که "بزرگترین جنایت که در جمهوری اسلامی شده و تاریخ ما را محکوم میکنه، به دست شما انجام شده و شما را در آینده جزء جنایتکاران تو تاریخ می نویسند". البته خمینی ملعون و همدستانش خود بخوبی میدانستند که چه جنایت هولناکی مرتکب میشوند و به همین دلیل تمام سعی خود را بکار بردند تااین جنایت را مخفی نگاه دارند. فتوای خمینی ملعون برای کشتار همه "منافقین که بر موضع نفاق خویش پافشاری میکنند" از اسرار نظام پلید ولایت فقیه محسوب میشد که توسط منتظری منتشر و افشا شد. قربانیان این جنایت در گورهای دستجمعی بی نام و نشان دفن شدند. حکومت پلید آخوندی حکومت قتل عام است، بیش از صد و بیست هزار نفر از زن و مرد، فارس و کرد و عرب و بلوچ، مسیحی و یهودی و بهایی، مجاهد و مبارز را اعدام کرده است و هرروز به جنایاتش ادامه میدهد.
 اگر چه این رژیم وحشی ترین و جنایتکارترین حکومت دنیاست، اما مقاومت مردم ایران علیه این رژیم جنایتکار هم پرشورترین، صادقانه ترین، بیباک ترین و پایدارترین است.
فراخوان خانم مریم رجوی برای دادخواهی شهیدان که با حمایت گسترده افکار عمومی در ایران و سراسر دنیا مواجه شده است. طی چند هفته هویت تعدادی از جنایتکاران عضو هیات های مرگ شناسایی شده اند، اسامی و عکس شماری از قتل عام شدگان به دست آمده و محل تعدادی از گورهای دستجمعی آشکار شده است. حمایت گسترده از فراخوان دادخواهی نشاندهنده حقانیت رنج و پایداری مجاهدان آزادیست. این حمایت گسترده گواه این حقیقت است که حتی یک قطره از خون شهیدان به هدر نرفته و نخواهد رفت.
میتوان و باید با حمایت از فراخوان دادخواهی در کنار همه مادران داغدار، دوشادوش همه آزادیخواهان دربند و دست در دست هم، آمران و عاملان جنایت علیه بشریت را دربرابر دادگاه بین المللی صالح قرار داد
میتوان و باید رژیم پلید ولایت فقیه را سرنگون کرد و ایرانی آباد و آزاد بنا کرد.