ضدمردمی و نیروی سرکوبگر انتظامی در روزهای قبل و با وجود این که به گفته شاهدان تهران به یک دژ نظامی تبدیل شده بود، دانشجویان با خیزش خود حماسه دیگر در جنبش آزادیخواهی مردم ایران افریدند. جنبش دانشجویان و جوانان به تهران محدود نشد و دانشگاههای سراسر کشور را در بر گرفت. 

اهمیت این روز در این بود که فریادهای بلند مرگ بر دیکتاتور، مرگ بر خامنه ای قبل از داده شدن به گوش جهانیان رسیده بود و تظاهرات خودش را رسمیت داده بود. به راستی می توان گفت چشمها از شب قبل بیدار، قلبها در تپش، مردمی در زیر پوست این شهر خود را برای یک رویارویی با رژیمی که در پرونده اش کهریزک، تجاوز، کشتن، اعدام و ...ثبت شده، آماده می کردند.

صدای جنبش دانشجویان و جوانان در سراسر ایران آن چنان گسترده، قاطع و شفاف بود که به گوش ناشنوای سیاستمداران غرب هم رسید و چشمان جهانیان را متوجه واقعیت خیزش و قیام آزادیخواهانه مردم ایران نمود.

در رویدادی دیگر مادران شهدا و زندانیان سیاسی دو روز قبل از 16 آذر و تعداد زیادی از فعالان جنبش دانشجویی در روزهای قبل از 16 آذر دستگیر شدند.

این اقدامات سرکوبگرانه نتوانست بر اراده جوانان خللی ایجاد کند. خشونت حکومتی اثرگذاری خودش را به عنوان ابزاری برای رعب و تسلیم از دست داده است.

خیزش 16 آذر بعد از همه سرکوبهای خشن و عریان و نیز تهدیدهای ولی فقیه و انصارش پیام روشنی به همه داد. شعار «توپ، تانک، بسیجی، دیگر اثر ندارد» با بی باکی و شجاعت جوانان تحقق پیدا کرد. گامهای استوار زنان و مردان ایران زمین در روز 16 آذر  چشم انداز تحقق آزادی و دموکراسی را هرچه بیشتر ترسیم کرد.