سیاست، علم است اما متأسفانه در دست قدرتمداران حاکم؛ علمی ست همراه با علم «ساحری» یعنی پیگیری سود و سرمایه با دروغ، عوامفریبی و حمایت از مرتجعان فتنه انگیز و تفرقه افکن و سرکوبگر خلق. در قدیم و در زبان فارسی، سیاست یک معنی متداول دیگر هم داشته است که مربوط به حکام ستمگر مستبد می شده است. سیاست به معنی مجازات کردن. سلطان امر به سیاست فرمود، حاکم یا والی امر می کرد به سیاست یعنی مجازات کردن یک فرد خاص؛ و برای سیاست فرمودن!! جای ویژه داشتند که بدان «سیاستگاه» می گفتند. این سیاستگاه می توانست در حضور خود سلطان هم باشد. چون نیک بنگریم این لغت متعلق به قرون، متروک نشده است و از اعتبار معنا و مفهومی ساقط نگردیده است. دیکتاتورها مردم را سیاستمدارانه اداره نمی کنند بلکه «امر به سیاست» می کنند. رژیم فاشیستی حاکم بر ایران در این زمینه رکورد بی سابقه یی از خود بجای گذاشته است. کلید داران زورمند جهان می بینند و دم بر نمی آورند چرا که طرف لقمه چرب و نرم و پربرکتی ست که دیگر مثل آنها پیدا نخواهد شد که سوای سرکوبگری داخل، در منطقه و جهان چنان فتنه یی بپا کنند که غول های نفت و اسلحه، مالی و اقتصادی از خوشحالی و لذت دلریسه بگیرند. در چنین هنگامه و شرایط به شدت ظالمانه و ضد شئون و حقوق بشری می توان دریافت که آزادیخواهان استبداد ستیز با چه موانع و مصایب و دشواری های پی در پی کمرشکن مواجه و درگیر می شوند. متأسفانه هنوز بعضی ها هستند که بی توجه بدین فضای مسموم و خفه کننده، رژیم حاکم را می بینند و جنبش مقاومت را. انگار که دو نفر به دوئل برخاسته اند یا روی تشک کشتی گلآویز شده اند. مقاومت سرفراز ایران سال هاست که در نبرد با رژیم ملایان با قدرت های جهانی هم مواجه بوده و هست. قدرت هایی که همچنانکه گفته شد دلباخته فاشیست های شیاد وطن فروش حاکم بر میهنمان هستند. در این سال ها هر دستاورد و پیروزی مقاومت ایران حاصل رنج و شکنج، جانفشانی ها و تلاش های سنگین بی وقفه همراه با تلفات و خسارات زیاد که تنها یک مقاومت و پایداری واقعی می توانست دوام بیاورد، تأثیرات منفی را خنثا کند و در عرصه جهانی فعالتر و شکوفاتر شود. مبارزه سیاسی نه جای خواهش کردن است و نه دستور دادن و دیکته کردن بلکه همانطورکه سال ها پیش رهبر مقاومت ایران مسعود قهرمان گفت «اینها ما را نمی خواهند اما ما خودمان را تحمیل می کنیم». چگونه تحمیل؟ با مقاومت و ایستادگی و فعالیت های ممتد و لاینقطع برای خنثا کردن توطئه ها و تحمیلات و نادیده گرفتن ها. مقاومت سرفراز ایران که امروز در اوج انسجام و درخشندگی خود قرار گرفته است از رهگذر همین کوهکنی ها و سد شکنی ها ست که در هیچیک از مرحله های بحرانی، نه تنها زانو خم نکرد که افراشته تر هم از کوره آزمون تاریخ بیرون آمد. از حیث علمی امر سرنگونی را نمی توان با دید و معیارهای عامیانه یا شتابزده مورد سنجش، بررسی و داوری قرار داد. هر هدف اساسی و بنیادی که استراتژی تلقی می شود، خواه نا خواه باید از مرحله ها بگذرد. زمانی می توان عنوان شکست را برای یک جنبش بکاربرد که مبارزه آن بپایان رسیده و فروافتاده است. مقطعی ها و مرحله یی ها که با هر ادعا نشان می دهند که بویی از تاریخ مبارزات واقعی و نه آسان، نبرده اند، البته که باید در پله ها زانو و زار بزنند. مرحله ها مستقیما بستگی به شرایط داخلی و جهانی دارد و میدان دو یا اسب سواری نیست تا بنشینیم و ببینیم کی برنده می شود؟ نگارنده که نه سر پیازم و نه ته پیاز تا بنشینم روی مبل خانه ام و گـُنده گویی کنم، به خوبی به یاد دارم که مسعود قهرمان گفت «ما با سوزن کوه می کَنیم». این یک حقیقت مسلم بوده و هست که ما هواداران سال هاست شاهد آنیم؛ و شاهد آن هم هستیم که مجاهدین خلق، شورای ملی مقاومت و تمامی هواداران صدیق و جدی این مقاومت؛ عاشقانه با تیشه فرهاد هم کوه کنده اند.

 بزودی سازشکاران زد و بندچی، جای خود را بناچار به تیم تازه یی خواهند داد. می روند و نام نا پسندی در تاریخ آمریکا و ایران و جهان از خود بجای می گذارند. نسل های آینده داوری بهتری خواهند کرد. امیدواریم تیم آینده بتواند جلو غول ها از آمریکا تا به اروپا بایستد و سیاست شوم مماشات را کنار بگذارد. جنبش مقاومت ایران به سنگلاخ ها و گردنه ها و پرتگاه ها عادت کرده و آزموده شده و نیز می داند که در عرصه مبارزاتی برای کسب آزادی بی توجه به لجن پراکنی ها و سمپاشی ها و سفسطه بافی ها باید از تمامی امکانات جهانی و ملی استفاده کند تا به هدف برسد تا استراتژی سرنگونی را تحقق بخشد.