چشمه جوشنده به سوی دمن و دشت روان

گوش کن زمزمه آب چه آهنگین است!

آسمان آبی و شاد از سفر چلچله ها

روی خورشید درخشان جهان، زرین است

باغ بر دوش خود افکنده ردای گل سرخ

نفس باد بهاری خوش و عطر آگین است

بلبل از شوق گل از پا نشناسد سر را

نوبت وصل چه فرخنده و بس شیرین است

باغبان سرخوش و مست از نفحات گل سرخ

در عجب مانده و ورد لب او تحسین است

خرمنی از گل نرگس به نسیمی رقصان

آنکه با چشم بَرد دل، به حقیقت این است

 خرّم آن دل که زمستان و خزان سرسبز است

فارغ از حسرت و آزاد و رها از کین است

شاد و فرخنده، مبارک بُود هر لحظه او

که رهایی وطن رسم وی و آئین است

رفت آن برف و برودت سپری شد سرما

حالیا نوبت فرخنده فروردین است