دراین رابطه یک گزارش حکومتی ضمن اعتراف به این واقعیت به نقل از معاون حکومتی در وزارت راه می نویسد: «این آمار که نسبت به نرم جهانی رقمی غیرقابل قبول به شمار می‌رود سالیانه مرگ نزدیک به یکهزار و ۵۰۰ نفر را بر اثر حوادث کار در کشور نشان داده که ۶۰ درصد از این رقم مربوط به حوادث ساختمانی است». ( خبرگزاری کومتی مهر 4 فروردین 1395)

اما دلائل در پشت این بحران که اسالانه جان هزاران تن از کارگران محروم میهن امان را می گیرد چیست؟.
واقعیت این است که وضعیت وخیم محیط های کارگری که اساسا از هرگونه استانداردهای بین المللی ایمنی بدور می باشند, به موازات قوانین سرکوبگرانه و ضد کارگری در رژیم آخوندی مسبب اصلی این بحران هستند. هدف رژیم از استثمار کارگران تنها رسیدن به منافع و سودجوبری بیشتر از دست رنج کارگران می باشد, بطوریکه در بسیاری از کارگاه ها و محیط های کارگری ساده ترین و پیش پا افتاده ترین مسائل ایمنی رعایت نمی شوند. به موازات تمامی این موارد نیز باید به محیط های آلوده کارگری در زمینه بتنفسی و یا عدم رعایت بهداشت در محیط کار اشاره نمود که به بیماری هایی مختلفی مانند “اسکلتی » راه برده است.
 
به یقین دراین راستا عدم تمایل حاکمیت به بروز کردن آموزش های مکفی, تجهیزات و امکانات و بالابردن استاندارها در محیط های کارگری و کارگاه های کار, و یا نبود ناظران برای مسائل ایمنی, مجموعه عواملی هستند که به این بحران ضریب می زنند. این وضعیت وخیم اکنون بحدی روبه رشد گذاشته است که برای نمونه روزنامه حکومتی جهان صنعت ( 21 بهمن 1395) در مطلبی از جمله می نویسد: «حوادث ناشی از کار در کارگاه‌های تولیدی و صنعتی آمار پایینی ندارد. اگرچه آمارهای دولتیان اصرار بر کاهش نرخ این حوادث دارد اما نمی‌توان با آمارهای دولتی خیلی خوشبین به نزول حوادث کاری بود. تنها در سال گذشته بنا بر همین آمارهای دولتی 14هزار و 727 حادثه ناشی از کار اتفاق افتاده است». ( سایت مجاهدین خلق 9 فوریه 2017)