وضعیتی که نه تنها جان و سلامت هم‌وطنان امان به‌ویژه اقشار ضربه‌پذیر در حاشیه و مناطق پائینی شهرها را به‌شدت به خطر انداخته، بلکه در راستای روند خود نیز به تخریب محیط‌زیست راه برده است. در این رابطه سازمان جهانی بهداشت پس از سال‌ها برسی به این نتیجه رسیده است که رشد اپیدمی موش‌ها به بروز بیش از ۲۷ نوع بیماری راه می‌برد که عمده قربانیان آن را نوزادان، کودکان و بانوان باردار تشکیل می‌دهند.
برای نمونه ابعاد این وضعیت بحرانی در بزرگ شهر تهران به حدی است که یک کارگزار رژیم در شورای شهر حکومتی با اشاره به دستکاری های عامدانه شهرداری در ارائه آمار و ارقام واقعی از جمعیت موش‌ها در پایتخت، می‌گوید: تعداد «موش‌های تهران را متخصصان بیش از ۲۰ میلیون و برخی دیگر نیز تعداد موش‌ها را بیش از ۵۰ میلیون اعلام کرده‌اند». (خبرگزاری حکومتی ایلنا ۸ فروردین ۱۳۹۶)
این رقم در حالی است که شهرداری تهران در راستای بی‌مسئولیتی آخوندی، تعداد موش‌ها در تهران بزرگ را تنها «یک و نیم تا دو میلیون» اعلام کرده است.
همچنین در این راستا نیز باید به بی‌عملی رژیم آخوندی و ارگان‌های حکومتی مانند شهرداری‌ها نسبت به جان مردم اشاره نمود، زیرا بر اساس قوانین کشوری، شهرداری‌ها نخستین متولی حل این بحران بهداشتی می‌باشند. عدم رسیدگی و بی‌تفاوتی شهرداری تهران که اکنون به طیول و ملک شخصی پاسدار قالیباف تبدیل شده است، به حدی است که حتی برای خودی‌های رژیم نیز پوشیده نمانده است.
این کارگزار رژیم ضمن اعتراف به این واقعیت، می‌افزاید: «شهرداری موضوعات اصلی شهر همچون بهداشت عمومی مردم، ارتقاء کیفیت زندگی مردم و جمع‌آوری سد معبرها و کارتن‌خواب‌ها را به دست فراموشی سپرده است». (همان منبع بالا)
به موازات این واقعیات نیز باید به نبود بودجه برای رسیدگی به بهداشت عمومی در حاکمیت آخوندی اشاره نمود. بسیاری از کارشناسان مسائل شهری و به‌درستی براین باور هستند که در صورت اعطاء بودجه کافی و برنامه‌ریزی اصولی برای مبارزه با رشد و نمو موش‌ها، به یقین این بحران روبه رشد قابل کنترل خواهد بود.
ابعاد این وضعیت به حدی است که پیشتر سایت حکومتی تابناک (۱۱ تیر ۱۳۹۳) در مقاله‌ای تحت عنوان «تهران پایتخت است یا شهر موش‌ها» نوشته بود: «شهروندان تهران نه تنها احساس نمی‌کنند که دیگر مشکلی به نام موش ندارند بلکه ترس از موش در خیابان در کنار ترس از خفت گیر یکی از دلهره‌های قدم زدن شبانه در خیابان‌های شهر است. موش‌هایی که هیچ شباهتی به موجودات دوست‌داشتنی انیمیشن ها ندارند. اندازه‌شان هیچ تناسبی با اسمشان ندارند و صفت ترسو هم در موردشان کاربرد ندارند، هیچ اعتنایی به عابران نمی‌کنند و بی‌هیچ اغراقی عابر هرلحظه احساس می‌کند که ممکن است از سوی این موجودات شرور مورد حمله واقع شود».
