در تاریخ مبارزات مردم ایران نیز دهها قیام و شورش با پرداخت بهای فراوان اتفاق افتاده است. همه این قیامها و انقلابات یا پیروز نشدند و یا مثل انقلاب اجتماعی بزرگ سال ۱۳۵۷ پیامدهای انقلابی و مردم پسند نداشته اند. به علت نبود رهبری ذیصلاح و یا تشکیلات منسجم، مردم نتیجه دلخواهشان را از آن انقلاب نتوانستند به دست بیاورند.
سال ۱۳۵۷ عظیم‌ترین جنبش اجتماعی بر علیه استبداد سلطنتی به وقوع پیوست. اما انحصارطلبی روحانیت و نبود دید و افق انقلابی آنان به رهبری خمینی، هم مردم بپا خاسته و هم انقلابیون تازه از بند رسته از استبداد پادشاهی، با وحشیانه‌ترین سرکوبها مواجه شدند.
درگیریهای ادامه داشت تا اینکه برای احقاق حقوق مردم بپا خاسته، عظیم‌ترین قیام مسالمت‌آمیز خلق ایران در ۳۰ خرداد ۶۰ انجام شد. همین اواخر، هاشمی رفسنجانی قبل از مرگش، اعتراف کرد که در ۳۰ خرداد بیش از نیم میلیون از هواداران مجاهدین وارد خیابان‌ها شده بودند..
بدین ترتیب بزرگترین و سازمانیافته ترین گرد هم‌آیی و تظاهرات مسالمت‌آمیز بر علیه ارتجاع خمینی در ۳۰ خرداد ۶۰ به وقوع پیوست. درواقع مادر قیامها در آن شرایط سخت شکل گرفت. اما این قیام با سرکوب حداکثر به‌فرمان شخص خمینی مواجه شد. قیام سرکوب شد اما از بین نرفت. جهت تداوم قیام و به نتیجه رساندن آن الزاماتی می‌خواست که مثل انقلابها و قیامهای گذشته بی ثمر نباشد. در این مسیر دو عنصر می‌باید وجود می‌داشت: ۱- رهبری ذیصلاح ۲- تشکیلات منسجم.
مادر قیامها یعنی ۳۰ خرداد هر دو عنصر لازم را داشت که توانست از پس ابتلائات متعدد بعدی بر بیاید. به همین جهت وقتی ۱۷ ژوئن ۲۰۰۳ اتفاق افتاد، ارتجاع و استعمار به‌خوبی می‌دانستند عنصر رهبری و تشکیلات منسجم مجاهدین خلق ایران است که باید شکارشان کرد وگرنه اینها از پس تمامی سرکوبها برخواهند آمد و خواهند توانست تمامی نواقصات جنبشهای گذشته در ایران را تکمیل و آرمان آزادی در کل ایران را نهادینه سازند.
بخشی از رهبری مقاومت را در پاریس و بخشی دیگر را در عراق به همین دلیل میخواستند فیزیکی از صحنه سیاسی و انقلابی ایران پاکسازی کنند. ولی ارتجاع و استعمار نمی توانستند بفهمند که عبور از ۳۰ خرداد راهنمای عمل پیروزی ۱۷ ژوئن خواهد شد. راهنمای عمل عبور سرفرازان از هجوم بیش از ۱۲ کشور جهان در همدستی آشکار با ارتجاع خمینی در عراق هم می‌شود.
از دیگر دستاوردهای مادر قیام خلق ایران، عبور سرفرازانه از توطئه تمام عیار ارتجاع و استعمار در عراق بعد از اشغال مماشات و خمینی گرایان بود که رهبری و تشکیلات و ساختار ارتش آزادیبخش ملی ایران وارد نقاط امنی شدند که هنوز زوزه‌های ارتجاع حاکم بر ایران به همین خاطر ادامه دارد.
تداوم این عبورهای مقتدرانه، نقشه مسیر دیگری را در چشم انداز مردم ایران قرار داد و به دنبالش مماشات جهانی در همدستی با رژیم بنیادگرای ایران به بن‌بست رسید و ناچارا سیاست دیگری را در پیش گرفت که با سیاستهای جدید منطقه‌ای به‌ویژه با خطوط سیاسی و ضد بنیادگرایی مقاومت ایران همسوئی آشکار نشان می‌دهد.
این همسویی‌ها وحشت عجیب و بی پایانی را برای رژیم ایران ببار آورده است. ۱۷ خرداد امسال در مجلس و قبر خمینی اتفاقاتی افتاد که خامنه‌ای بلافاصله آن را "ترقه‌بازی" نام گذاشت.
حمله به مجلس و قبر خمینی یکی از اهدافش جلوگیری از همسویی سیاست جهانی و منطقه‌ای با خطوط ضد بنیادگرایانه مقاومت ایران بود. از طرفی دیگر ولی‌فقیه ارتجاع می‌خواست همسویی‌های دیگر جهان و منطقه با مقاومت را تا حد ممکن جلوگیری کند. و اتفاقی که در همدستی با داعش رخ داد حداکثر بهره برداریها را نیز به خیال خود انجام دهد. به همین جهت بی‌دلیل نمی‌تواند باشد که خامنه آن را "ترقه‌بازی" نامگذاری کند.
اما ۲۵ خرداد یعنی هشت روز بعد از "ترقه‌بازی" خامنه‌ای تحریم‌های بیشتر و بزرگتری را در کنگره و سنای امریکا شاهد بودیم که مهره‌های ولایت‌فقیه آن را مادر تحریم‌ها نام نهادند. لذا "ترقه‌بازی" خامنه‌ای صدا نداد.
رژیم ایران در شرایطی قرار گرفته است که هر کاری را با هر نظر و تحلیلی انجام می‌دهد تولید بحران و تشدید تضادهای درونی خود را ببار می‌آورد. به همین دلیل است همه دسته‌های ولایت‌فقیه اذعان دارند که با مادر بحران‌ها مواجهیم.
اما مادر قیامهای خلق ایران که سرچشمه‌اش ۳۰ خرداد ۶۰ بود بعد از عبور با حداکثر اقتدار از توطئه عظیم ۱۷ ژوئن ۲۰۰۳ همه ساله گرد هم‌آیی بزرگ و تاثیر گذاری را سازماندهی می کند که امسال نیز ادامه دارد.
امسال با توجه به مجموعه شرایط داخلی و بین المللی و پیشرویهای عظیم مادر قیامها، مادر گرد هم‌آیی ها هم برگزار خواهد شد که تاثیرات بلاجایگزین در مسیر خاموش کردن همیشگی " آتش به اختیار" ولایت‌فقیه را در چشم انداز قرار می دهد
امسال هدایتگری و راهنمایی مادر قیامها بهتر فهم خواهد شد. اگر ۳۰ خرداد ۶۰ خوب فهم نشود و علت وقوع آن صحیح ارزیابی نگردد. پیشرویهای فعلی و حتی طناب دار جنبش دادخواهی و اتفاقات دهه ۶۰ بر گردن رژیم استبدادی ایران خوب فهم نمیشود. در تمامی تریبونها از ولی‌فقیه ناتوان و همه حکومت ایران، اکنون از دهه ۶۰ حرف می رنند که نشان می دهد عظمت آن دهه و مادر قیامها تزلزل و تضادهای لاینحلی را برای حاکمان مرتجع ایران ببار آورده است.
سیستم ولایت‌فقیه با مادر بحران‌ها و تحریم‌ها مواجه است جنبش های اجتماعی متعدد در سراسر ایران ادامه دارد. امسال مادرگردهمآییها در پاسداشت مادر قیامها و به نمایندگی از میلیونها ایرانی دربند سیاست سرکوب حکومت ولایی ایران، ۱۰ تیر ۹۶ برابر با اول ژوئیه ۲۰۱۷ برگزار می‌شود. لذا همه ما ایرانیان با شرکت مسئولانه مان در ویلپنت پاریس و گرامیداشت مادر قیامها، داد مردم ایران از ظلم و ستم بی نهایت حکام شرعی و ضد خلقی دیکتاتوری مذهبی حاکم بر ایران را فریاد خواهیم زد. فریاد خواهیم زد: آزادی، آزادی فریاد هر ایرانی و....
آری با این فریادها، آتش به اختیار نظام ولایت حاکم بر وطن زیبایمان ایران را برای همیشه به خاموشی می کشانیم.
