اول آنکه این رژیم در آستانه سرنگونی است. رژیمی که از همان آغاز هرگز جایگاهی در بین مردم ایران و جامعه بین المللی نداشته و ندارد. دوم آنکه آلترناتیو قدرتمند و مشروعی وجود دارد که تغییر این رژیم و برقراری عدالت و داشتن کشوری آزاد و دمکراتیک منطبق با منشور ملل متحد که شایسته مردم شریف ایران است را می تواند محقق کند. بنابراین باید پرچم سرنگونی را برافرازیم.
برگزاری سالانه کهکشان با شرکت هموطنان و همراهان ایرانی از سراسر جهان، همراه با نیروهای ضد بنیادگرا از کشورهای مختلف در این برنامه، در واقع نه تنها نه بزرگی بود به حاکمان جنایتکار آخوندی بلکه همچنین پاسخی بود به همه آنانی که مبارزات مردم و مقاومت ایران را تخطئه می کنند و به قدرت و عظمت این مقاومت از موضع کین و حسد می نگرند و از اینرو مذبوحانه تلاش می کنند تا بر دستآوردهای آن سرپوش بگذارند. اما مگر می شود بهار را از آمدن باز داشت و خورشید را در پس ابرها برای همیشه پنهان کرد؟.
در همین راستا آنچه که آشکار است گردهمایی بزرگ ایرانیان در ویلپنت، پرچم عزم و اراده سترگ مقاومت ایران را برای سرنگونی و تغییر رژیم ملایان برافراشت و برگ زرینی از غرور و افتخار تاریخ مبارزات مردم ایران را در رزم و پیکار حماسی مجاهدان راه آزادی متبلور ساخت، در برابر همه آنان که در همه این سالها یا با سکوتی خائنانه و یا با همراهی و همزبانی و یا دادن آدرس عوضی سعی در به انحراف کشیدن مبارزات و مقاومت مردم ایران داشته اند و یا آخوندها را در ادامه جنایت هایشان در حق مردم ایران به گونه ای یاری رسانده اند.
میتینگ پرشکوه مقاومت با هدف قرار دادن سرنگونی حکومت ملایان، خواهان پایان بخشیدن به همه دردها و رنجهای بی شماری است که مردم ایران از آغاز حکومت ملایان به آن گرفتار شده اند. جنایاتی همچون اعدام جوانان، فقر گسترده اجتماعی، خفقان شدید حاکم بر جامعه و دهها معظل اقتصادی و فرهنگی و بتازگی نیز فجایعی همچون گورخوابی و کشف اجساد کودکان بدون چشم و کلیه در بیابانهای تهران که بی شک سند خفتبار دیگری از جنایت های حکومت ملایان در حق مردم ایران است و نیز مایه شرم تاریخی برای همه آنانی است که خوب می دانند یا می توانند اما سکوت می کنند و چشم و زبانشان را بر چنین فجایعی در راستای حفظ منافع حقیر خویش می بندند و یا آنانکه با وقاحت آخوندگونه سنگ و سد راه می شوند.
بدون شک فریاد هزاران ایرانی آزادیخواه در کهکشان و شرکت آنان در این گردهمایی چیزی جز حس خوب غرور و افتخار نیست. چرا که همراه شدن با جنبشی که در طی ۳۸ سال از حکومت جور و جنایت ملایان دمی از مبارزه کوتاه نیامده و خستگی ناپذیر و استوار، همواره با دادن بالاترین بها از همان ابتدا تا امروز، از همه چیز خود گذشته تا مشعل مبارزه و مقاومت برای سرنگونی را روشن نگه دارد بغیر از احساس غرور به قهرمانان و مبارزان واقعی مردم ایران نمی تواند باشد و اگر نبود چنین سازمان و تشکل منسجم و هدفمندی که هرگز اهل مصالحه و کوتاه آمدن در برابر فاشیسم مذهبی حاکم بر ایران نیست به جرات میتوان گفت که آخوندها هرگز خوابشان آشفته نمی شد و ستون حاکمیتشان خشی بر نمی داشت و چشم انداز محتوم سرنگونی امروز بر سر راهشان قرار نمی گرفت.
