گوستاو مالر برای اجرای اپرای «تریستان و ایزولده» در وین، مشغول تمرین با ارکستر بود. خواننده تنور بسیار معروف آن دوران نیز ضمن همین تمرین، برای ایفای نقش تریستان هنگام مرگ، تمام قدرت و توان هنری خود را به کار گرفته بود تا این صحنه را در نهایت امکان، طبیعی، زیبا و با احساس اجرا و بازی کند که ناگهان مالر فریاد زد: «این همه ژست و ایما اشاره را کنار بگذارید و با ریتم بخوانید؛ یک، دو، سه، چهار.... یک، دو، سه، چهار....» و خواننده تنور دلخور به او پاسخ داد: «اما من به هر حال باید نقش خود را بازی هم بکنم یا نه؟» و مالر دوباره اضافه کرد: «خیر بازی لازم نیست؟!! فقط با ریتم بخوانید؛ یک، دو، سه، چهار.... یک، دو، سه، چهار....»