این اعتصاب غذا با یورش وحشیانه ماموران زندان به سالن ۱۲ بند ۴ به هدف انتقال زندانیان به بند دیگر زندان (سالن ۱۰ بند ۴) شروع شد. این جابجایی غافلگیرانه که با مجروح کردن زندانیان وغارت و تخریب وسائل شخصی آنان انجام گرفت بطور واقع بنا به بیانیه ای که زندانیان سیاسی وعقیدتی در این مورد خطاب به هموطنان خود نوشته اند تجاوزآشکار به "ابتدائی ترین حقوق آنان" از سوی زندانبانان جنایتکارمی باشد.
براستی این همه تعدی و تجاوز به حقوق زندانی در زندانهای رژیم برای چه می باشد؟
مگرنه اینست که این جانیان توانسته اند جسم آنان را، که بسیاری ازبیماری های سخت رنج می برند و بعضا هم قادربه حرکت نیستند، به اسارت بگیرند، پس دیگراعمال محدودیتها ومحرومیت های غیرانسانی به چه خاطراست؟
حرکت ددمنشانه توهین و تحقیرزندانیان با به یغما بردن الزامات اولیه زندگی ازجمله پول و یا وسائل شخصی و محرومیت آنان ازابتدایی ترین و حداقل حقوق انسانی آنان، باردیگراین حقیقت را به اثبات می رساند که سیاست حذف و نابودی زندانیان با اعمال شکنجه های جسمی و روحی، حبس های طولانی مدت، تبعید و درنهایت اعدام ازسوی این رژیم پلید وضد بشری تا زمانی که نبض مقاومت درون سیاهچالها، درقامت آخرین زندانی مقاوم و تا سرنگونی این رژیم نکبت بار، می زند، همچنان ادامه خواهد داشت. مقاومت برای کسب حداقل حقوق انسانی، همان بهانه ای است برای قانون شکنی ها و سرکوب هرچه بیشتر توسط عمال جنایتکار رژیم.
اعمال فشار ومحدودیتهای ناقض حقوق تعریف شده بین المللی زندانی سیاسی-عقیدتی، با انتقال به بندی که مجهز به دهها دوربین مداربسته و دستگاههای شنود برای کنترل هرچه بیشترمی باشد، عمق وحشت رژیم آخوندی نسبت به اسیران دربند را هرچه بارزترمی کند.
هنگامی که دستگاه قضایی رژیم وعوامل آن در زندان هیچ گونه حد و مرزی را دراعمال ظلم وستم به زندانیان را نمی شناسد و تمامی مرزهای جنایت و شقاوت را درمی نوردند، این زندانیان هستند که با اعتصاب غذای خود ومایه گذاشتن ازجان خود، برگ دیگری ازمقاومت را به نمایش می گذارند.
اعتصاب غذا، آن هم درمدت بیش از ۳۰ روز، انتخاب ومبارزه ای است جانکاه میان بی عدالتی و پذیرش تحقیراز یک سو وصیانت ازحقوق و کرامت انسانی ازسوی دیگر.
پیام این حرکت و پذیرش تبعات سنگین آن حتی تا سرحد مرگ اعتصاب کننده، برای رژیم این است که، هرچند ظالمانه به اسارت درآمده ام، اما اگرلازم باشد، رفتنم را با ایستادگی برحق و آرمانم خود انتخاب می کنم، انتخابی میان مرگ و زندگی.
درخاتمه خطاب به زندانیان اعتصاب کننده، بایستی گفت، ایمان داشته باشید که شما دراین رزم جانکاه قطعا تنها نیستید، ایرانیان آزاده و اشرف نشانان با شما و درکنارشما، تا تحقق خواسته های برحق و رساندن پیام مظلومیت شما به جهانیان وبخصوص آنانی که بیشرمانه همچنان در پی سیاست مماشات با این رژیم دیکتاتوری، چشم خود را براین وضعیت "شرم آور " (سازمان عفو بین الملل) بسته اند، با قلم و قدم همراه هستند وازپای نخواهند نشست.
دعای ما بدرقه رزم جانکاه وتحمل رنج وشکنج شما