بدیهی است که دامنه این درگیری ها فراتر از اختلاف نظر شخص احمدی نژاد با ولی فقیه ارتجاع، در برگیرنده طیفی از نیروهایی نیز است که سالهای متمادی از عناصر سرکوب و شکنجه باند غالب بودند و خامنه ای دیدگاه خود را به آنها نزدیکتر از حتی رفسنجانی که همیشه وزنه تعادل رژیم بود، می دید. خامنه ای به این موضوع بعد از سرکوب قیام سال ۱۳۸۸در خطبه های نماز جمعه ۲۹ خرداد ۱۳۸۸صراحتا اشاره کرد و گفت: «میان آقای هاشمی و رئیس جمهور نیز از سال ۸۴ اختلاف نظرهای متعددی درباره مسائل خارجی، نحوه اجرای عدالت اجتماعی و برخی مسائل فرهنگی وجود دارد که البته نظر رئیس جمهور به نظر بنده نزدیکتر است».
اکنون اما رژیم ولایت فقیه در تعادل قوای ناشی از تحولات جدید جهانی و مهمتر از همه وضعیت انفجاری جامعه چنان دچار شقه و فروپاشی گردیده که ولی فقیه طلسم شکسته، دیگر توان استفاده دوره ای از تدارکچی های “اصلاح طلب” و “اصول گرا”ی بی دنده و ترمز را هم از دست داده است. صحبت های اخیر خامنه ای خود اشاره آشکاری است به این ناتوانی و در عین حال منفوریت عمیقش در جامعه، آنجا که با مخاطب قرار دادن هم روحانی و هم احمدی نژاد به اثرگذاری مخالفت و ژست اپوزیسیون نمایی پوشالی آنها با وی در مردم اعتراف می کند: «… کسانی هستند و انسان مشاهده میکند که یا امروز همه امکانات مدیریّتی کشور در اختیار اینها است یا دیروز تمام امکانات مدیریّتی در اختیار اینها بوده، آن‌وقت به قول فرنگی‌مَآب‌ها نقش اپوزیسیون به خودشان میگیرند، حالا ممکن است کسی خیال کند که در مردم تأثیر میگذارد».(سخنرانی خامنه ای چهارشنبه ۶ دی ۱۳۹۶)
تشدید درگیری باند احمدی نژاد با رأس دستگاه ولایت، روند فروپاشی کلیت نظام را بطور اجتناب ناپذیری وارد فاز جدیدی می کند. اگر در گذشته و از همان ابتدای شکل گیری نظام ولایت فقیه همواره جناح مغلوب رژیم مورد خشم و غضب ولایت فقیه قرار می گرفت و «سخت سرانی» چون احمدی نژاد و پاسداران باند او به عنوان مورد اعتمادترین عناصر امنیتی نظام، پاداش شکنجه و تیر خلاص زدن به زندانیان مجاهد و مبارز را با مناصب و پست های بالای حکومتی و با عنایت ویژه «مقام معظم رهبری» دریافت می کردند، اکنون ولی فقیه طلسم شکسته، این باند هار و سرکوبگر را نیز رو در روی خود می بیند. این تحول بی تردید چرخش تعادل قوا در صحنه نبرد ارتش گرسنگان و شکنجه شدگان و مردم تشنه آزادی با رژیم ولایت فقیه را بطور کیفی به سود مردم بدنبال خواهد داشت.
شرایط حاضر دیگر استفاده از ترم شکاف را برای تشریح تضادهای مهارناپذیر دستگاه ولایت فقیه ناکافی می سازد؛ خامنه ای که تا دیروز بر حسب نیاز و حفظ نظامش دجالگرانه با دو پای اصلاح طلبی قلابی از جنس روحانی و «ولایتمداران ارزشی» از سنخ احمدی نژاد و شرکای لباس شخصی سرکوبگر راه می رفت، اکنون در چنبره بحران های فزاینده در واقع هر دوپای خود را از دست داده است و افزون بر آن باید راهی برای سرجا نشاندن عناصر سرکوبگر دیروز خود که امروز در کسوت «اپوزیسیون» او عمل می کنند بیاید. اینکه خامنه ای تا چه حد موفق خواهد شد احمدی نژاد را که تمام اسرار جنایات طبقه بندی شده رژیم، از ترورهای خارج کشوری تا پروژه بمب سازی و دخالت های جنگ افروزانه آنرا در سینه دارد، بدون خونریزی جناحی از سر راهش حذف کند، امری است که آینده نزدیک نشان خواهد داد.
حاصل این تحولات اما یک چیز را بدون تردید در تقدیر دارد؛ جسارت توده های گرسنه و خشمگین و زخم دیده و غارت شده و زمان برخاستن آنها و خیزش ارتش قیام در کسوت هزار اشرف.
