شعبه خارج کشور «بنگاه» آدم فروش و خیانتکار کیانوری، با عنوان جعلی و تصرف عدوانی «حزب توده ایران» اعلامیه یی به تاریخ ۱۷ بهمن ۱۳۹۶ با تیتری دهان پرکن سر قلم یا قدم رفته است: «اعلامیه کمیته مرکزی حزب توده ایران به مناسبت سی و نهمین سالگرد انقلاب ملی و دموکراتیک بهمن ۵۷».
نگارنده پیش از پرداختن به این اعلامیه سراپا رسوا و دروغ و به شدت وقیحانه، برای اطلاع اعضای جوان و میانسال کمیته مرکزی و اعضا و هواداران دیگرشان (اگر غیر از خودشان، اعضا و هوادارانی داشته باشند) ناچارم برخلاف شئون اخلاقی خود کمی از سوابق خود بگویم تا گمان نبرند یک مبتدی در خارج سیاسی شده علیه شان قلم برداشته است.
من قدیمی ترین عضو سازمان جوانان حزب توده هستم که از سال ۱۳۲۹ (نخست وزیری رزم آرا) تا به امروز به قدر توانایی ناچیز خود بدون فترت و وقفه علیه دو استبداد صغیر و کبیر مبارزه کرده ام و اکنون مفتخرم که به عنوان یک هوادار ساده سازمان مجاهدین خلق و شورای ملی مقاومت، شمایان را محکوم می کنم زیرا از تبار اردشیر آوانسیان، خسرو روزبه، مهندس عُلُوی، علی اکبر شاندرمنی، سرهنگ سیامک و مبشری و عطارد و سروان محقق زاده دوانی، ناوی انوشه و امثالهم نبوده و نیستید. از تیره مرتضا یزدی، محمد بهرامی، نادر شرمینی، امان الله قریشی، دکتر دانشور و نادری و برتارک این ضعیفان اپورتونیست خائن، نورالدین کیانوری نوه برحق شیخ فضل الله نوری (یک صلوات بلند!) هستید. بنابراین لاف در غربت به شمایان نمی آید چون کارنامه سیاسی تان سراسر صفر و صفر است (ماشاءالله به استعداد!).
در اعلامیه مضحک خود اشاره و خطاب دارید به نیروهای مترقی. وقتی من هشتاد ساله هنوز خرفت نکرده ام، فکر نمی کنم که شما کرده باشید. آدم وقتی رویش به ضخامت پوست کرگدن رسید ناچار است اینگونه سخن پراکنی کند که شمایان می کنید. یادتان رفته که پشت به «امام ضد امپریالیسم» تان چه آسان نیروهای مترقی را لو و به کشتن دادید؟ یک مشاهده دردناک و جگرخراش خود را در شیراز به عنوان مشت نمونه خروار ذکر می کنم. دوستم آقای احراری سرپرست خانه شماره یک فرهنگ و هنر شیراز را در خیابان رودکی دیدم. سر برشانه ام گذاشت و زار زار با صدای بلند گریه کرد. احوالش گرفتم، گفت: دخترم و شوهرش را که هوادار مجاهدین خلق بودند دیروز اعدام کردند. بعد آمد روبرویم ایستاد، دو شانه ام را تکان داد و پرسید: می دانی چه کسانی عزیزانم را لو دادند؟ گفتم نه. نزدیک به فریاد جواب داد: توده ای ها و اضافه کرد: رحمان! یادت هست چه فعالیت ها و دوندگی ها و کتک خوردن ها و در کلانتری و زندان خوابیدن ها داشتیم برای این حزب لعنتی. احراری از فعالان سازمان جوانان بود که مدت ها با هم در کمیته بخش سازمان بودیم. حالا حساب کنید داغداران دیگر را در سراسر ایران. توده یی هایی که دانش آموز خود من بودند تا آنجا که اطلاع پیدا کردم، همکلاسی های مجاهد و فدایی خود را معرفی کردند که چهارتای آنان اعدام شدند. این حزب توده با آنهمه ضعف ها، اشتباهات و خیانت هایی که در گذشته داشت قابل قیاس با بنگاه ننگین کیانوری نیست که حزب کمونیست اتحاد شوروی کاغذ به دست غلام یحیا دانشیان داد تا مناسب وقت یعنی خمینی، به جای دبیرکل ایرج اسکندری؛ کیانوری دبیرکل شود که نوه شیخ فضل الله نوری بود. کیا نامه یی می نویسد برای خمینی تا محمد رضا قدوه آن را در نوفل لوشاتو به خمینی بدهد. چه حقارتی! خمینی، حاضر نمی شود قدوه را به حضور بپذیرد ولی نامه را می گیرد. قدوه گویا نوه آخوندی بوده که با خمینی دوستی داشته. دارید نعل را وارونه می زنید. خمینی برای هرکس و هر جریانی سارق انقلاب بود برای تشکیلات شما نبود. استقبال کردید و تحت عنوان»اتحاد و انتقاد» به خدمتش درآمدید. واقعا چه خادمان وفاداری تا به امروز.
و اما دریدگی سیاسی اپورتونیستی بدانجا رسیده است که به عنوان طلبکار و مدعی، تنها اپوزیسیونی را که طی سی و هفت سال؛ ایران دربند بخود دیده که با تمامی سرمایه انسانی و مادی خود در برابر هیولای خونخوار خمینی و خمینیسم ایستاده برای آزادی و دموکراسی و رفاه عمومی خاصه اقشار و طبقات زحمتکش، نفی و متهم می کنید. در حالیکه بنگاه سیاسی کیانوری اتهامش سبک تر از خود خمینی نبوده و نیست. مزدوری زشت ترین سیمای سیاسی حاضر در صحنه است و این عمومیت جهانی دارد. سالار بانوی بی نظیر پیکار و مقاومت، مریم قهرمان برگزیده شورای ملی مقاومت ایران است که به دلیل ایستادگی و تلاش های خستگی ناپذیرش در سطح ملی و جهانی از محبوبیت درخشانی برخوردار است. هر تشکل سیاسی می تواند کاندیدای خود را داشته باشد. این مسئله روشن و طبیعی در همین جوامع غرب هم قابل رؤیت است. در وقت انتخابات ریاست جمهوری و یا نخست وزیری هر حزب کاندیدای خود را دارد. شمایان و چون شمایان شعورتان را به حس حسادت و دشمنی تاق زده اید. اگر خودتان ندیده اید حتما همپالگی هایتان به اطلاع رسانده اند که بنرها و تصاویر مریم قهرمان چگونه در ایران تحت اختناق و سرکوب و سانسور، بر دیوارها و پل ها دیدگان رژیم را کور می کند. کوردلی هم خود نوعی از کوربینی ست. پاسخ دهید که آماج و سمت و سوی قیام شکوهمند دیماه همخوانی با کدامین اپوزیسیون داشته و دارد؟ ایرانیانی که هر سال در اجتماع بزرگ ویلپنت شرکت می کنند با شور و شوق و اشتیاق فریاد برمی دارند که مریم قهرمان را به تهران خواهند رساند. دیگران هم اگر می توانند مال خودشان را (اگر مال بدرد خوری برای احیا و رشد و سازندگی ایران داشته باشند) برسانند. ما حسود نیستیم!
در پایان یادآور می شوم که وقتی شبانه با فرشته و سه فرزند از ایران بیرون زدیم و از طریق دبی خود را به استانبول رساندیم، این سر پل بنگاه شما بود با نام مهندس حکمت که آمد از طرف «رفقا در لایپزیک» پیشنهاد داد که اگر با حزب کارکنم از همانجا مرا می فرستند به مسکو یا لایپزیک تا با تأمین زندگی و حقوق برای حزب قلم بزنم و من نپذیرفتم چون عقلم را اگر به کیانوری فروخته بودم در همان شیراز پیشنهاد»حسن اسمنی» را که با هیئت کیانوری به ایران آمده بود و سمت دبیراول حزب را در شیراز داشت؛ می پذیرفتم. کو تا مجاهدین خلق را آنچنان که هستند بشناسید. مصدق بزرگ را که یک بوروژوا ملی میهن پرست بود نشناختید دیگر چه توقع که انقلابیون جان برکف صدیق و تحت هزاران تهدید را بشناسید. در خارج جا خوش کرده اید و بهتر که کشکتان را بسایید و خود را داخل مقولاتی که هیچ ربطی به ماهیت سیاسی تان ندارد، نکنید.
