دراین گزارش که به یقین کارنامه رفوزگی حکومتی غارتگر و فاسد در میهن امان می باشد، از جمله اعتراف گردیده: «از مجموع ١٨،١٢ میلیون خانوار شهری کشور، ٨.١٣ میلیون خانوار در واحدهای مسکونی آپارتمانی و ٩.٩٧ میلیون خانوار در واحدهای مسکونی غیر آپارتمانی زندگی می‌کنند و ٠.٠١ میلیون خانوار در سایر انواع واحدهای مسکونی (چادر، کپر، آلونک، زاغه) زندگی می‌کنند. مجموع کل زیربنای واحدهای مسکونی معمولی شهری (آپارتمانی و غیرآپارتمانی)، ١٨۵٣.٣ میلیون مترمربع است». ( خبرگزاری حکومتی تابناک ۲۹ اسفند ۱۳۹۶)
براین سیاق اگر هر خانوار زاغه نشین را تنها چهار نفر محسوب نمائیم ، بدین سان ملاحظه می شود که در فرای این اعترافات ، حداقل ۴۰ هزار ایرانی اکنون آلونک ، کپر نشین و یا زاغه نشین می باشند. امری که به یقین تنها نوک کوه یخی بنام شکاف عمیق طبقاتی را در میهن آخوند زده ما به نمایش می گذارد.
همچنین واقعیت این است که اساسا مقوله ای بنام آلونک نشینی زائده استثمار در جامعه و مهر تائیدی بر عمق فقر و فلاکت و به تبع آن شکاف عمیق اجتماعی است.
از زمان بروی کارآمدن دیکتاتوری مذهبی در ایران، جامعه مصیبت زده ما شاهد رشد قارچگونه و رشد فزاینده انواع و اقسام آلونک نشینی بویژه در اطراف شهرهای بزرگ و صنعتی می باشیم. هجوم گسترده زحمت کشان و روستائیان به شهرهای بزرگ، تعطیلی واحد های صنعتی و تولیدی و به تبع آن رشد شدید بیکاری که با خود فقر و فلاکت را بهمراه آورده است، اکنون بخش های بزرگی از جامعه جوان و پویای ما را به حاشیه شهرها و آلونک نشینی و یا زاغه نشینی کشانده است.
برای نمونه بنابر داده های حکومتی در تهران بخش های بزرگی مانند « پاکدشت، قیام‌دشت، احمدآباد، حسن‌آباد، خلیج، بادامک و رامینک، در کرج: زورآباد (اسلام‌آباد)، در تبریز: آخماقیه، خلیل‌آباد، داداش‌آباد، سیلاب، طالقانی، عباسی، کشتارگاه، لاله، مارالان، منبع و یوسف‌آباد، در مشهد: خواجه ربیع، در اردبیل: ابراهیم‌آباد، در سنندج: عباس‌آباد، کانی‌کوزله، حاجی‌آباد و زورآباد، در همدان: خضر، طالقانی، حصار امام خمینی، اسلام شهر، سنگ سفید، نایب احمد، مجیدآباد و یا در شیرآباد، باباییان، قریب‌آباد، پشت کارخانه نمک و کریم‌آباد» تنها نمونه های کوچکی از فاجعه انسانی در دیکتاتوری ولی فقیه است. [منبع دانشنامه ویکی پدیا]
پیشتر نیز آخوند دژخیم رئیسی در خلال نمایش انتخابات رئیس جمهوری در دیکتاتوری ولی فقیه به وجود «۱۶ میلیون حاشیه نشین شهری» اعتراف کرده بود.
به موازات این واقعیات یک گزاش حکومتی ضمن اعتراف به این وضعیت وخیم انسانی و دیدگاه های بغایت ضد مردمی رژیم اعتراف کرده و می افزاید: «خانوار‌های کپر، چادر، آلونک و زاغه نشین روستا‌ها که گاه از نعمت برق هم بی بهره‌اند؛ مردمانی که حتی به اندازه زاغه نشینان شهرها شانسی برای دیده شدن، آن هم به صورت گاه و به گاه و توسط برخی رسانه‌ها ندارند. خانواده‌هایی که ظاهرا در چشم مسئولان کشورمان محکوم به نابودی‌اند!» ( همان منبع بالا)
