در بین ۱۹۳ کشوری که موجودیتشان در سازمان ملل به رسمیت شناخته شده است، ایران تنها کشوری است که در قانون اساسیش رسما نوشته شده که مردمش صغیر هستند و نیاز به یک قیم و ولی فقیه دارند. بر اساس نص صریح قانون اساسی جمهوری آخوندی، مردمی با سابقه تمدن و تاریخ بیش از سه هزار ساله و خدمات شایانی که به پیشرفت علم و تمدن بشری کرده اند، صغیر هستند و برای گذران زندگی روزانه نیاز به ولی و قیم دارند. این خلاصه ی همان تز ولایت فقیه خمینی ساخته است که محور اصلی قانون اساسی رژیم جمهوری آخوندیست.
مجاهدین نه تنها به قانون اساسی ولایت فقیه خمینی رای مثبت ندادند بلکه رفراندم قانون اساسی را نیز تحریم کردند. کینه ای که خمینی از مجاهدین به خاطر این حرکت به دل گرفت تا پایان عمرش با او بود. رد پای این کینه شتری را در عکس العملهای مختلف خمینی میتوان دید. از حذف مسعود رجوی از کاندیداتوری ریاست جمهوری تا اجازه ندادن به مجاهدین انتخاب شده برای ورود به مجلس شورای ملی و تا اعدامهای بعد از سی خرداد ۶۰ و مهمتر از همه قتل عام ۳۰ هزار مجاهد و مبارز زندانی در سال ۶۷. جا دارد که اشاره شود که اگر مجاهدین و مقاومت ایران در پی کسب قدرت به هر قیمت بودند "عاقلانه"! ترین کار در آن زمان، شرکت در رفراندم قانون اساسی بود.

البته حالا دیگر مشخص شده که همین قانون اساسی عامل اصلی همه فسادهایی است که در زمینه های مختلف مالی و اجتماعی و غیره دامن ملت و کشور ایران را گرفته است. کسانی که به این قانون رای دادند و از آن دفاع کردند و هنوز هم ولایت فقیه خمینی ساخته (چه فردی و چه شورایی) را قبول دارند و برای خمینی جنایتکار احترام قائل هستند، باید در پیشگاه مردم ایران برای این نوع تفکر عقب افتاده و ویرانگر پاسخگو باشند.