چراغ قیام ستمدیدگان نمی شود خاموش
صدای دختران انقلاب  می رسد بگوش
نگاه کن که دریا به جذر و مدّ خویشتن است
مگر شود که ایران بی مدّ و پیام و سروش ؟
هماره به خویشتن می گویم جهان را نیست همدردی
ولی خوش است ایام من با هزار نهیب و خروش
عقب نمان ز تحول، آسوده خیال مباش
تو هم به قدر توانت، بیا و بکوش
مرا عذاب می دهد صدای زحمتکشان میهنم
در آرامش دیار امن که همواره ام بخروش
مثال مرغ پرکنده بر درخت فریادم
چو خُمخانهٌ عاشقان در غُل و جوش
به من امید بده ای آسوده مانده در غربت
که گام زنی برای وطنت به سعی و کوش
افتاده یی هستم زیر دست و پای روزگار
دستم نمی رسد که خویشتن را کشم به دوش
اینک زنم جامی از شما ای عاصیان میهنم
گویم به هر خیابان انقلاب : نوشا نوش
سوخت رحمان در آتش و خاکسترش بمانده هنوز
شما بمانید تا به روز فتح، با کوشش و هوش